Σκύλος: Ένα μη συνταγογραφούμενο παυσίλυπο

Αν κάτι ξεχωρίζει εμάς που ζούμε με σκυλάκια από τον υπόλοιπο κόσμο, είναι το εξής: όταν τα πράγματα πάρουν την κάτω βόλτα —και τείνουν να την παίρνουν συχνά—, μπορούμε ανά πάσα στιγμή να στραφούμε σ’ αυτά και να ηρεμήσουμε. Τα σκυλιά είναι φάρμακο που κανονικά θα έπρεπε να συνταγογραφείται. Είτε η μέρα σας έχει χαλάσει επειδή πλημμύρισε ο κάμπος, είτε επειδή το μυαλό σας, μοιραία, στρέφεται προς τη μαρτυρική Ουκρανία, είτε επειδή διάφοροι επιτήδειοι ξύπνησαν και άρχισαν να σπέρνουν τον πανικό, είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο, μικρό ή μεγάλο, κοινό ή μόνο δικό σας, μπορείτε απλώς να τους κάνετε ένα νεύμα, κι εκείνα θα τρέξουν κοντά σας απ’ όπου κι αν είναι για να πάρουν από πάνω σας τον πόνο, τον καημό, τη θλίψη, τη στενοχώρια, τον φόβο — έστω: ένα κομμάτι του. Και μόνο που θα χαμογελάσετε —γιατί όλα τα σκυλιά έχουν πλάκα—, είναι κάτι· ή μάλλον, είναι κάτι πολύ περισσότερο από κάτι. Κι ας μην έχει αλλάξει τίποτε στον κόσμο: κι ας είναι ακόμα πλημμυρισμένος ο κάμπος, κι ας ματώνει ακόμη η Ουκρανία, κι ας αλυχτάνε οι επιτήδειοι.

Μάλιστα, το θέμα με τα σκυλιά είναι πως ΤΑ ΠΑΝΤΑ επάνω τους, γύρω τους ή σχετικά με αυτά έχουν τέτοιες παυσίλυπες ιδιότητες. Στη σπάνια περίπτωση που ΔΕΝ έρθουν μόλις τούς κάνετε νόημα, επειδή, ας πούμε —τι άλλο—, κοιμούνται, παρατηρήστε πώς κοιμούνται: μπορούν να κοιμούνται πάνω στο στομάχι τους, ή στο πλευρό, ή πλάτη με πλάτη με το άλλο σκυλί του σπιτιού, ή μπρούμυτα με τα πόδια ανοιχτά, ή στη λεγόμενη υπερηρωική πόζα, με το ένα χέρι τεντωμένο και τα πόδια μαζεμένα λες και είναι έτοιμα να απογειωθούν, ή κουλουριασμένα σαν την αλεπού, ή ανάσκελα με την κοιλιά εκτεθειμένη, γιατί δεν έχουν τίποτα να φοβούνται, ή πάνω στο μαξιλάρι σας, ή πάνω σε μια τσάντα, ή πάνω στη γάτα του σπιτιού. Όλοι οι άνθρωποι που ζουν με σκυλάκια, αν τους υποβάλλετε σε μια εξέταση, θα παραδεχτούν αργά ή γρήγορα πως, ναι, έχουν συχνά παρακολουθήσει τα σκυλιά τους να κοιμούνται (άλλωστε, δεν είναι κάτι που συμβαίνει σπάνια: όλη μέρα αυτό κάνουν), και πως, ΝΑΙ, όσην ώρα το έκαναν —ή ΟΣΕΣ φορές και αν το έκαναν—, ξέχασαν οτιδήποτε άλλο, πρώτον, και εν συνεχεία εκείνο που τους είχε ρίξει τη διάθεση είχε αμβλυνθεί κατά ένα ποσοστό της τάξεως του 50%, δεύτερον. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις εδώ.

Όσο κοιμούνται τα σκυλιά υποτίθεται πως δεν δρουν, αλλά νά που και πάλι δρουν κατευναστικά απέναντι στα (αρνητικά) συναισθήματά μας. Άλλωστε, είπαμε: τα σκυλιά έχουν έρθει ακριβώς γι’ αυτό στη γη, όχι για να κυνηγάνε μπεκάτσες, να τρέχουν σε αγώνες δρόμου ή να παίρνουν μέρος σε βίαιους καβγάδες. Θέλουν να μας κάνουν να χαμογελάσουμε, να ευχαριστηθούμε. Αυτό συμβαίνει ακόμη και με τα σκυλιά που δουλεύουν σαν διασώστες, ή που ψάχνουν για κρυμμένα όπλα και ναρκωτικά. Εκείνο που τους νοιάζει είναι το μπράβο και το μπισκότο στο τέλος. Αποκλειστικά. Και όχι μόνο επειδή θα τους πούμε μπράβο και θα τους δώσουμε μπισκότο (στις παραπάνω περιπτώσεις: οι χειριστές τους), αλλά επειδή ξέρουν πως, όταν τούς λέμε μπράβο και τους δίνουμε μπισκότο για κάτι που έκαναν σωστά, το κάνουμε επειδή είμαστε ΕΜΕΙΣ ευχαριστημένοι. Εξ ου, παρεμπιπτόντως, και τα τριτς που τους δίνουμε άνευ λόγου δεν είναι πάντα η καλύτερη ιδέα.

Τα σκυλιά μας είναι εδώ για να περνάμε καλά μαζί τους, και για να περνάνε καλά κι εκείνα μαζί μας. Αυτό τούς φτάνει. (Όπως φτάνει και στα ζευγάρια, όταν καταφέρνουν να φτάσουν σ’ αυτό το επίπεδο τη σχέση τους — και να παραμείνουν σ’ αυτό). Εξ ου και, είμαστε δεν είμαστε καλά εμείς, εκείνα θα επιδιώξουν να πέσουν επάνω μας για να μας γλείψουν τη μούρη και για να τα αγκαλιάσουμε και να τα χαϊδολογήσουμε: γιατί αυτά είναι οι πιο γρήγοροι τρόποι για να περάσουμε —και τα δύο μέρη— καλά. Κι αυτό οι σκύλοι το ξέρουν. Το έχουν σπουδάσει.

Όμως ναι. Έχουν πλάκα. Έχουν πλάκα όταν ξαφνιάζονται με έναν περίεργο ήχο στην τηλεόραση. Όταν δείχνουν σημάδια ντροπής. Όταν κάνουν puppy eyes. Όταν μιμούνται τις γάτες και μισοκλείνουν τα μάτια τους για να μας πουν από μακριά, τηλεπαθητικά, ότι μας αγαπούν. Όταν ουρλιάζουν σαν να έπεσε αεροπλάνο στη γειτονιά μόλις ακούσουν το θυροτηλέφωνο. (Εντάξει, αυτό δεν έχει πάντα πλάκα. Και ποτέ δεν έχει πλάκα για τους γείτονες). Όταν γρυλίζουν σαν κουτσαβάκια σε άσχετα πράγματα: σε μεγάλες, μαύρες σακούλες σκουπιδιών, σε έπιπλα που περιμένουν να περάσει η υπηρεσία ογκωδών αντικειμένων του Δήμου για να τα παραλάβει, σε κάτι περίεργους τύπους στον δρόμο, που κι εσείς θα θέλατε πολύ να τους γρυλίσετε. Όταν ουρλιάζουν στο φεγγάρι λες και είμαστε γυμνοί Ινδιάνοι κατακαλόκαιρο στην Αλάσκα και φωνάζουμε όλοι μαζί στον Μανιτού να μας φέρει περισσότερες φώκιες φέτος. Όταν κυνηγάνε την ουρά τους. Όταν βρίσκουν πολύ νόστιμο και σωστά αλατισμένο το πρόσωπό σας και τους πιάνει μια μανία να το γλείφουν επί ώρα, ενώ εσείς προσπαθείτε να δείτε το «Only murders in the building». Όταν ζητάνε την έγκρισή σας για κάτι. (Πράγμα σπάνιο, εξ ου και τόσο ωραίο). Όταν ζηλεύουν που χαϊδεύετε ή λέτε γλυκόλογα σε ένα άλλο σκυλάκι, ή στη γυναίκα σας ή στον άντρα σας. Όταν τεντώνουν τα αυτιά και φερμάρουν σε κάτι αόρατο — ίσως σε ένα φάντασμα. Όταν κάτι τούς φαίνεται και παίρνουν άξαφνα σοβαρό ύφος. Όταν αρνούνται να τα φωτογραφίσετε για εκατοστή φορά μέσα στην ημέρα και γυρίζουν το κεφάλι από την άλλη. Όταν σάς κρατάνε μούτρα για κάτι που κάνατε και δεν σας ανταποδίδουν το φιλί που τους δίνετε, αλλά αντίθετα γυρνάνε επιδεικτικά και κοιτάνε την κουρτίνα. Όταν σπάτε και οι δυο σας μαζί έναν κανόνα, και δείχνουν να το καταδιασκεδάζουν. Όταν φοράτε ένα καινούργιο άρωμα και παθαίνουν σοκ στραβώνοντας τη μύτη — φυσικά, τίποτε καινούργιο δεν τους αρέσει. Όταν βαριούνται να βγουν βόλτα και επινοούν αρρώστιες, νύστες και τα σχετικά για να την αποφύγουν. Όταν κρύβονται για να μην τους πλύνετε τα πόδια μετά τη βόλτα. Όταν παλεύετε και κάνετε αγριάδες και δαγκώνετε ο ένας τον άλλον λίγο περισσότερο από όσο έχει οριστεί. Όταν μυρίζουν τον ποπό ενός ξένου σκύλου και μετά ανεβαίνουν επάνω σας για να σας το πουν στο αυτί — και μάλιστα με επιμονή. Όταν τα φωνάζετε με ένα άσχετο όνομα, αλλά εκείνα και πάλι γυρνάνε το κεφάλι σαν να λένε, «Άντε, Κάρεν, πες». Όταν είστε κατάκοποι από τη δουλειά, και μόλις μπήκατε στο σπίτι για να κάνετε ένα ντους, κι εκείνα σάς φέρνουν το αγαπημένο τους κουκλάκι-πρόβατο για να παίξετε ΤΩΡΑ, μέχρι να κουραστούν κι αυτά και να τους βγει η γλώσσα έξω.

Το ξέρουμε όλοι: ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί για πάντα. Και, ναι: τα σκυλιά έχουν πλάκα όλη μέρα, κάθε μέρα. Και παίρνουν από πάνω σας τη λύπη απλώς κουνώντας το μαγικό ραβδάκι τους. Μα είναι και συγκινητικά. Και από την πολλή τους αγάπη, και επειδή μαυρίζει η καρδιά τους που τα αφήνετε μόνα, και επειδή — κυρίως μα κυρίως αυτό— ξέρουν να συγχωρούν.

H εικόνα είναι φτιαγμένη με το πρόγραμμα ΤΝ Tome.