ΚΑΖ: Ένα καταφύγιο για σκύλους, ένα χριστουγεννιάτικο μπαζάρ και πώς να κάνουμε μια καλή πράξη

Ήθελα εδώ και καιρό να επισκεφθώ ένα καταφύγιο ζώων όπως το KAZ, έβλεπα τις αναρτήσεις τους με τα σκυλάκια που βρίσκουν σε άθλια κατάσταση, σκελετωμένα και άρρωστα, φοβισμένα, και με έπιανε η καρδιά μου, και έβλεπα με πόση αγάπη μιλούσαν για αυτά, πώς τα φρόντιζαν και πώς τα ζωάκια μεταμορφώνονταν μετά τη φροντίδα τους – στην κυριολεξία τα σώζουν από αργό και βασανιστικό θάνατο στον δρόμο. Το Facebook το «είχε καταλάβει» και μου έδειχνε όλο και περισσότερες, κι όταν είδα την ανάρτηση μίας από τις εθελόντριες που λειτουργούν το ΚΑΖ, της Άννας Μπιτσάνη, για το χριστουγεννιάτικο μπαζάρ τους, της έστειλα μήνυμα να κάνουμε αυτό το θέμα. Ήθελα να πάω να δω το καταφύγιο, να κάνω μια εικονική υιοθεσία, μια που ήδη έxω ζώα, και να προτρέψω κι άλλους να το κάνουν – μέρες που είναι.

«Ξέρω ότι η ενσυναίσθηση και η καλοσύνη έχουν μια πολλαπλασιαστική ισχύ όταν γίνονται πράξεις, και είναι αυτό ακριβώς που λείπει από τη ζωή μας και την κοινή μας συμβίωση. Γιατί ωραίο είναι να στενοχωριέσαι με τα ζωάκια που βλέπεις στις φωτογραφίες στο φμπ (για μένα λέω), το θέμα είναι τι κάνεις...» λέω στην Άννα όσο το αυτοκίνητό μας ανηφορίζει τον χωματόδρομο κάπου στα Μεσόγεια, μια συννεφιασμένη χειμωνιάτικη μέρα, πηγαίνοντας προς το κτήμα όπου βρίσκεται το καταφύγιο. 

«Το ΚΑΖ είναι τόπος χαράς, είναι η φιλοσοφία μας αυτή, θα δεις» μου λέει ανάμεσα σε άλλα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο απαιτητικό είναι να διαχειριστείς τόσα πολλά σκυλιά στον ίδιο χώρο, φέρνω όμως στο μυαλό μου κλουβιά με σκύλους που γαβγίζουν από ένα καταφύγιο που είχα επισκεφθεί παλιά για να πάρω ένα από τα σκυλιά μας. «Μερικές φορές τα προβλήματα τα δημιουργούν οι ίδιοι οι φιλόζωοι». Δηλαδή; «Δηλαδή, φιλοζωία δεν είναι να τα μαζεύεις σε ένα οικόπεδο, ή σε ένα μέρος χωρίς υποδομές, χωρίς να έχεις τρόπους να τα συντηρείς, γιατί τότε τα ζώα είναι φυλακισμένα, τρώγονται μεταξύ τους, υποφέρουν – χίλιες φορές αδέσποτα. Κι έπειτα, τα σκυλιά δεν πρέπει να μένουν κλεισμένα για πολύ καιρό, το καταφύγιο πρέπει να είναι ένα μεταβατικό στάδιο μέχρι να βρουν σπίτι. Διαφορετικά, το σωστό είναι να στειρώνονται και να επανατοποθετούνται στον δρόμο. Δυστυχώς, ακούγεται σκληρό, όμως δεν γίνεται αλλιώς» μου εξηγεί και ομολογώ ότι αυτό το τελευταίο δεν είχα σκεφτεί.

Ένα καταφύγιο-κτήμα στην ησυχία του βουνού

Φτάνουμε στον χώρο του ΚΑΖ, πάνω στο βουνό, και μας υποδέχονται η Χριστίνα και η Νατάσσα. Το πρώτο σκυλάκι που γνωρίζουμε είναι η Άλμπα, με τη φοβερή κορμοστασιά, «ήταν στο Μενίδι, την πέταξε κάποιος στον δρόμο, όταν πια του ήταν άχρηστη, όντας γριούλα, τυφλή, αστείρωτη, ένα λείψανο και ουσιαστικά την φέραμε εδώ για να μην πεθάνει μόνη, αλλά έγινε αυτό το θηρίο!» – είναι Alabai, μια αρχαία φυλή ποιμενικού από τις περιοχές της Κεντρικής Ασίας. 

Το κτήμα είναι 7 στρέμματα, δωρεά ιδρυτικών μελών του σωματείου, και είναι χωρισμένο σε μεγάλους περιφραγμένους χώρους. Το να φτιάξεις ένα καταφύγιο με σωστές συνθήκες απαιτεί πολλά χρήματα, μου εξηγεί η Άννα, και τα καταφύγια που λειτουργούν σωστά και αποτελεσματικά είναι δυστυχώς λίγα, γιατί δεν υπάρχει στήριξη.

Τα σκυλιά έχουν αναστατωθεί με την επίσκεψή μας, γαβγίζουν, κουνάνε ουρές και ζητούν χάδια, για τις επόμενες δύο ώρες τα γνωρίζουμε ένα ένα με τα ονόματά τους και τις ιστορίες που κουβαλούν. Από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνω αυτό που μου είπε η Άννα στην αρχή, ότι το κΑΖ είναι τόπος χαράς. Τα σκυλιά εδώ είναι ασφαλή, αν όχι ευτυχισμένα, ψάχνουν για σπίτι και τα περισσότερα θα το βρουν.

Ξεκινάμε από το ΚΑΠΗ, όπως το λένε, ένα μεγάλο χώρο στην είσοδο του καταφυγίου. «Αυτά είναι τα γεροντάκια μας, δεν μας έχουνε μείνει πολλά», έρχονται να τα χαϊδέψουμε, χαρούμενα και χοροπηδηχτά. Ανάμεσά τους η Ρόζα, η ρεσεψιονίστ, και ο Καστιέλ – «είναι ο Μπραντ Πιτ, ή μάλλον όχι, ο Σον Κόνερι του καταφυγίου», ένας κούκλος!, «ζούσε στη Λάρισα, και όταν ζορίστηκε πολύ μας τον έστειλαν». Αυτά τα σκυλιά έχουν έρθει από άλλες περιοχές, προορίζονταν για επανένταξη, κάποια έχουν πρόβλημα με τα πόδια τους, άλλα είναι πολύ γέρικα, τυχερά σκυλάκια που κατέληξαν εδώ. 

Παίζουμε μαζί τους και τα βγάζει η φωτογράφος μας φωτογραφίες πριν περάσουμε στο κεντρικό κτίσμα, όπου βρίσκεται το γραφείο τους, το ιατρείο, το δωμάτιο με τις προμήθειες, αλλά και το σπίτι. Όπως μου εξηγούν, πολλές από τις εθελόντριες αντί να πάνε διακοπές στην άδειά τους έρχονται και μένουν εδώ, ακόμα και από το εξωτερικό, υπάρχει χώρος φιλοξενίας για όσους θέλουν να εργαστούν εθελοντικά. Το καταφύγιο επισκέπτεται κτηνίατρος κάθε Τετάρτη και συνολικά είναι 10 άτομα ο στενός πυρήνας των γυναικών που λειτουργούν το καταφύγιο. 

 Δηλαδή, τι δουλειές έχετε;

«Είναι η καθαριότητα και οι εργασίες στο κτήμα, να πηγαινοέρχονται τα σκυλιά στον γιατρό, να βγάζουμε έξω εναλλάξ τα σκυλιά που έχουν πρόβλημα κοινωνικοποίησης, είναι το γραφειοκρατικό κομμάτι, διάφορες δουλειές σε δήμους, νομαρχίες, δημόσιες υπηρεσίες (σ.σ. από τη στιγμή που έχουν άδεια λειτουργίας, καταθέτουν στην Περιφέρεια κάθε χρόνο οικονομικό απολογισμό, έχουν μπλοκ αποδείξεων από τις δωρεές, τα μπαζάρ κλπ). Έπειτα είναι οι αγορές, οι παραγγελίες, οι προμήθειες για να υπάρχουν πάντα τροφές και ό,τι χρειάζεται, οι προετοιμασίες για τα μπαζάρ που κρατάει μήνες…». Γιατί μήνες; «Συλλέγουμε τα πράγματα από διάφορα μέρη στην Αθήνα, βιβλία, σερβίτσια, κοσμήματα, ρούχα, παιδικά παιχνίδια, ό,τι μπορείς να φανταστείς, μετά τα ξεχωρίζουμε, τα ταξινομούμε, τα τιμολογούμε και τέλος τα μεταφέρουμε στον χώρο του μπαζάρ». Αξίζει ο κόπος! Τα δύο μπαζάρ τον χρόνο τούς καλύπτουν περίπου 4 μήνες εξόδων.

Ποια άλλα είναι τα έσοδά τους; Υπάρχουν οι συνδρομές, όποιος θέλει να βοηθήσει (τι πιο απλό;) μπορεί να γίνει μέλος προσφέροντας 20 ευρώ τον χρόνο (συν 20 η εγγραφή), κι αν αποκτήσει πιο στενή σχέση με το καταφύγιο μπορεί να γίνει και τακτικό μέλος, οπότε παίρνει μέρος στις εκλογές, στις συνελεύσεις – περίπου 50 μέλη στο σύνολό τους.

Η άλλη πολύ σημαντική βοήθεια είναι οι εικονικές υιοθεσίες. Οι εικονικοί «γονείς» διαλέγουν έναν συγκεκριμένο σκύλο και δίνουν χρήματα για τις ανάγκες του, μαθαίνουν νέα του και αν θέλουν τον επισκέπτονται. Μιλάμε για τα ζώα που μένουν πολύ καιρό στο καταφύγιο ή δεν θα φύγουν ποτέ. Τα μόνιμα ζώα στο ΚΑΣ είναι γύρω στα 15, τα «μη υιοθετήσιμα» όπως τα λένε, λόγω ηλικίας, προβλημάτων υγείας ή χαρακτήρα – όχι ότι δεν μπορεί κανείς να τα υιοθετήσει, αν θέλει. Σε γενικές γραμμές δεν έχουμε την κουλτούρα να υιοθετούμε σκυλιά με προβλήματα ή πολύ μεγάλης ηλικίας, κάτι που δεν ισχύει στο εξωτερικό. Γενικά στην Ελλάδα προτιμάμε τα κουτάβια ή τα μικρόσωμα σκυλιά, αν και αυτό σιγά σιγά αρχίζει να αλλάζει – στην περιήγησή μου γνωρίζω πολλά ενήλικα σκυλιά μεγάλου μεγέθους που θα είναι τυχεροί όποιοι τα υιοθετήσουν. Λένε πως τα σκυλιά που έχουν την εμπειρία του δρόμου και τα σώζεις υιοθετώντας τα, το ξέρουν και σου ανταποδίδουν την αγάπη, όπως δεν φαντάζεσαι, λέω στην Άννα. «Τα ζώα που έχουν έρθει από πολύ άσχημες καταστάσεις, κακοποιήσεις, ακατάλληλα περιβάλλοντα, εκτιμούν το παραμικρό, γνωρίζουν τα πάντα από την αρχή και δείχνουν στον άνθρωπο που τα έσωσε απεριόριστη ευγνωμοσύνη». 

Είναι μεγάλη η ευθύνη, η δέσμευση, αλλά και μια ανεκτίμητη σχέση ζωής, το να υιοθετείς έναν σκύλο. Από το ΚΑΖ μια καλή χρονιά υιοθετούνται μέχρι και γύρω στα 100 σκυλιά, μου λένε τα κορίτσια, και σκέφτομαι πόσο σημαντικό είναι αυτό που κάνουν.

Καταφύγια σκύλων: Ο εγκλεισμός κάνει κακό

Τα σκυλιά στους χώρους του ΚΑΖ ζουν σε μεγάλους χώρους, χωρισμένα ανάλογα με το μέγεθος, την ηλικία και τον χαρακτήρα τους, κάποια ταιριάζουν περισσότερο με άλλα, και αυτά μένουν μαζί. Δίπλα στο σπίτι είναι οι εγκαταστάσεις με τα κλουβιά. Σε κλουβιά, και μόνα τους, ζουν μόνο όσο καιρό κάνουν θεραπεία ή αναρρώνουν μετά από κάποια στείρωση ή επέμβαση. 

Αν μείνουν πολύ καιρό κλεισμένα επειδή είναι χτυπημένα ή έχουν ορθοπεδικά προβλήματα, ο χαρακτήρας τους επηρεάζεται. «Κι αυτό είναι το άσχημο με τα περισσότερα καταφύγια, το να μένουν πολύ καιρό σε κλουβιά κάνει πάρα πολύ κακό στα ζώα. Δεν μπορεί ένα ζώο να ζει στο κλουβί, μετά καταστρέφεται, μπορεί ένας σκύλος να μπει με καλό χαρακτήρα και ο εγκλεισμός να το μετατρέψει σε ένα μη συνεργάσιμο πλάσμα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί τελικά να υιοθετηθεί» λέει η Άννα.

Βλέπουμε ένα σκυλί, τον Όλυμπο, που έμεινε πολύ καιρό με νάρθηκες επειδή έπρεπε να σώσουν τα πόδια του. «Θα πρέπει να υιοθετηθεί από ανθρώπους που θα το παλέψουν μαζί του και θα είναι διατεθειμένοι να αντιμετωπίσουν τα όποια προβλήματα υγείας εμφανίσει. Αυτός ας πούμε έχει μπει εικονική υιοθεσία». 

Και αυτός; «Αυτός εδώ δεν ήταν αδέσποτος, η κυρία που τον είχε όμως ήταν ηλικιωμένη και άρρωστη και δεν μπορούσε να τον κρατήσει». Είναι και οι περιπτώσεις των ανθρώπων που έχουν έναν σκύλο και πεθαίνουν. «Ένας μεγάλος άνθρωπος δεν είναι σωστό να παίρνει κουτάβι. Στο εξωτερικό πάνω από κάποια ηλικία δεν σου δίνουν κουτάβι, ή κάνουν συμβόλαιο και μπαίνει κάποιος “εγγυητής”.  Βέβαια οι άνθρωποι με φιλοζωική κουλτούρα γνωρίζουν από μόνοι τους πως η ηλικία τους, η ενέργειά τους πρέπει να ταιριάζει με αυτή του ζώου τους. Στην Ελλάδα αυτό δεν συμβαίνει και έχουμε πολλά σκυλιά που μένουν ορφανά επειδή πεθαίνει ο ιδιοκτήτης τους, ή επειδή δεν μπορεί να τα φροντίσει. Γενικά έχουμε δρόμο ακόμα, έχουμε πολλά να μάθουμε και κυρίως να αφομιώσουμε!».

Όταν μαθαίνεις το όνομα ενός σκύλου, την ιστορία του, τον χαρακτήρα και τις προοπτικές του, φεύγει από την ανωνυμία, αποκτάς συναισθήματα και εύχεσαι αυτό το συγκεκριμένο πλάσμα να βρει σπίτι και ανθρώπους που να το αγαπάνε και να το φροντίζουν όπως του αξίζει. Κι έπειτα, πολλά από αυτά τα σκυλιά έχουν δύσκολες ιστορίες, κάποια είναι ακόμα φοβισμένα, και κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι είχε προηγηθεί μέχρι να βρεθούν σε άθλιες συνθήκες. Η Άννα μού διηγείται για κάποια από τα σκυλιά πώς βρέθηκαν, δείχνοντάς μου φωτογραφίες τους πριν και μετά. 

Το ΚΑΖ είναι ένα καταφύγιο πρότυπο. Υπάρχουν εκατοντάδες καταφύγια, λίγα λειτουργούν σωστά, πολλά δεν έχουν καν άδεια λειτουργίας. Με τον καινούργιο νόμο είναι όλα υποχρεωμένα να βγάλουν άδεια, αλλιώς θα κλείσουν. Η άδεια και ο έλεγχος διασφαλίζουν ότι τα ζώα δεν θα κακοποιούνται. Οι Έλληνες δεν το έχουμε πάρα πολύ να βοηθάμε, είτε ως εθελοντές είτε οικονομικά. Επιπλέον μου εξηγούν ότι υπάρχει μια συνωμοσιολογία ότι τα καταφύγια παίρνουν λεφτά από το κράτος και τα τρώνε, όμως κανένα καταφύγιο δεν παίρνει κρατική επιχορήγηση. Για όσους δεν έχουμε την κουλτούρα του να προσφέρουμε εκτός του ιδιωτικού μας βίου είναι πάρα πολύ δύσκολο να καταλάβουμε ότι όλο αυτό το κάνουν από την τσέπη τους, και ότι ενώ μπορεί να αράζουν στο ωραίο τους το σπίτι, έρχονται στο ΚΑΖ και μαζεύουν κακά σκύλων και κλαδεύουν και κουβαλάνε τροφές και ζώα και ό,τι χρειαστεί… γιατί αυτό τους ευχαριστεί. «Όταν έρχονται εδώ εθελοντές από το εξωτερικό μένουν 15 μέρες και δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, και είναι άνθρωποι με οικονομική άνεση που θα μπορούσαν να πάνε διακοπές σε ένα νησί, αλλά όχι, έρχονται εδώ για τα ζώα και το κάνουν μέσα από την καρδιά τους. Αυτό είναι θέμα κουλτούρας». Μια μεγάλη συζήτηση που θα την ανοίξουμε κι άλλο στο αυτοκίνητο, στον δρόμο της επιστροφής. 

Στεκόμαστε λίγο ακόμα έξω και παρατηρούμε το τοπίο. Αυτή η ησυχία του βουνού… Είναι τόσο όμορφα! «Σκέψου πώς είναι την άνοιξη εδώ, ή τα απογεύματα του καλοκαιριού. Κι είναι και το άλλο. Τώρα που είστε εσείς εδώ τα σκυλιά γαβγίζουν, η σιωπή όμως που ζούμε εμείς εδώ είναι απερίγραπτη, θεραπευτική. Αυτό το μέρος έχει κάτι εξωπραγματικό, έρχεσαι και γαληνεύεις». Αλήθεια είναι.

Πριν φύγουμε, μας χαρίζουν φούτερ με το λογότυπο του ΚΑΖ, από αυτά που θα πουλάνε και στο χριστουγεννιάτικο μπαζάρ στο Πολεμικό Μουσείο το Σάββατο και την Κυριακή. Έχει καθιερωθεί, πηγαίνει κόσμος για να στηρίξει το ΚΑΖ και μπορείς να βρεις πολύ ωραία πράγματα, πέραν του ότι τα χρήματά σου πάνε σε καλό σκοπό. Συγκεκριμένα, για το φετινό Bazaar, οι εθελόντριες του ΚΑΖ λένε ότι «υπάρχει εξαιρετικά σημαντική πιθανότητα, να είναι το καλύτερο που έχουμε έως τώρα διοργανώσει! Έχουμε φροντίσει να είμαστε ανανεωμένοι, με πολλές χειροποίητες δημιουργίες, με την ποιοτική σειρά ρούχων και αξεσουάρ με το Logo μας, με τμήμα επιλεγμένων ειδών ψηλής αξίας σε απίστευτες τιμές, με την υπέρ-λαχειοφόρο αγορά μας να επιφυλάσσει μεγάλες εκπλήξεις –ένας στους δύο κερδίζει, και μάλιστα επιτόπου–, με δώρα για εσάς, φίλους, παιδιά, το σπίτι και τα ζώα σας». Θα πάμε! 

Πολεμικό Μουσείο Αθηνών, Ριζάρη 2, Αθήνα
Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 10:00 π.μ. - 20:00 μ.μ.
Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 10:00 π.μ. - 18:00 μ.μ.

ΥΓ. Για τις εικονικές υιοθεσίες μπορεί κανείς να πληρώνει τα έξοδα του σκύλου ή και να δίνει ό,τι ποσό θέλει και μπορεί. Μπορεί να διαλέξει από το σάιτ του ΚΑΖ ή να στείλει ένα μέιλ και να ρωτήσει ποιο σκυλάκι δεν έχει εικονικούς γονείς, ποιο έχει ανάγκη;  

ΥΓ 2  Αν αποφασίσετε να υιοθετήσετε σκύλο από το ΚΑΖ, οι εθελόντριές του θα σας βοηθήσουν να πάρετε το σκυλί που σας ταιριάζει. Μπορεί να είναι love at first sight. Ή να σας εξηγήσουν πράγματα που δεν ξέρετε που θα σας βοηθήσουν. Όπως εμένα, που μου εξήγησαν ότι είναι μύθος πως για διαμέρισμα είναι καλύτερα τα μικρόσωμα σκυλιά. «Τα μικρόσωμα μέσα στο σπίτι είναι πιο δύσκολα, γιατί έχουν πολύ μεγαλύτερη κινητικότητα. Το αν ένα σκυλί θέλει ή όχι πιο μεγάλες βόλτες δεν είναι θέμα μεγέθους αλλά ενέργειας. Π.χ. τα τσοπανόσκυλα δεν έχουν ενέργεια, τους αρέσει να είναι σε μια θέση να βλέπουν, να εποπτεύουν, να φυλάνε το χώρο τους. Υπάρχουν πολλά μεγαλόσωμα σκυλιά που αν βγουν τη βόλτα τους μετά μένουν σε ένα σημείο στο σπίτι. Γίνονται χαλιά. Τα μικρόσωμα σκυλάκια γενικά θέλουν πολύ περισσότερο τρέξιμο, να τα παίξεις. Τώρα αν μιλάμε για κυνηγόσκυλα, ναι… θέλουν βόλτες και χώρο να τρέξουν».

ΚΑΖ: Οι ιστορίες τους, πριν και μετά

Ζητήσαμε από την Άννα να μας γράψει κάποιες από τις δύσκολες ιστορίες των σκύλων που γνωρίσαμε, με τις φωτογραφίες τους πριν και μετά, και που ψάχνουν πλέον το καινούργιο τους σπίτι

Alba. Είναι από τα ζώα που μόλις πέρασαν την πόρτα του καταφυγίου, ξέραμε όλες ότι θα μας κλέψει την καρδιά. Ο τρόπος της, πώς μας κοίταξε, με μια αξιοπρέπεια που δεν άφησε να φανεί το πραγματικό μέγεθος της ταλαιπωρίας και του πόνου. Με μια ευγένεια που μας σκλάβωσε. Αυτό το πλάσμα με τα πανύψηλα πόδια, που δεν ζύγιζε ούτε το μισό του κανονικού της βάρους, εντελώς εξαντλημένη, ηλικιωμένη, σχεδόν τυφλή και άρρωστη πια, εγκαταλείφθηκε στους δρόμους, ανήμπορη να επιζήσει ώσπου μεταφέρθηκε σε κτηνιατρική δομή. Εκεί όπου κρίθηκε πως πλέον δεν μπορούσαν να της προσφέρουν τίποτα και... θα έβγαινε ξανά στον δρόμο. Χωρίς καν να στειρωθεί! Ειλικρινά, την πήραμε στο καταφύγιο να ζήσει τις τελευταίες μέρες της κοντά μας και όχι μόνη σε ένα πεζοδρόμιο. Μα αυτή μόλις πήρε λίγη αγάπη, μεταμορφώθηκε και μέσα σε λίγες μέρες άρχισε να βλέπει και να ακούει και τα ποδάρια της μια χαρά δούλεψαν και ιδίως για ότι έχει να κάνει με φαγητό, το μυρίζει από χιλιόμετρα! Έχει επίσης ξυπνήσει μέσα της το ένστικτο της φύλαξης του κοπαδιού και άμα πάει να μας πειράξει κανείς, τον έχει φάει κι αυτόν! Το κορίτσι μας, φυσικά και έχει σοβαρά θέματα με την υγεία της, παρόλα αυτά είναι πια χαρούμενη, τρέχει έχει άποψη, τσαγανό και όρεξη για ζωή!

 

 Όλυμπος. Έχει πια περάσει καιρός από τη μέρα που ήρθε στα χέρια μας ένα μωράκι τρομαγμένο και πολύ ταλαιπωρημένο. Ήταν 2,5 μηνών όταν μας ήρθε από τον παγωμένο Όλυμπο, με το ένα ποδαράκι του κυριολεκτικά τσακισμένο και ο ίδιος τόσο αδύναμος που χρειάστηκε να νοσηλευτεί μέρες για να τα καταφέρει. Αποδείχτηκε μαχητής και τα κατάφερε, έζησε, το πόδι μπήκε σε νάρθηκα και το κεφαλάκι σε «χωνί» για να μην τον βγάλει. Έμεινε μήνες σε κλουβί για να σωθεί το πόδι του, σταδιακά βγήκε ο νάρθηκας, μετά το χωνί. Όταν ξεκίνησε να βγαίνει έξω τα πατουσάκια του ήταν τόσο μαλακά και ευαίσθητα που πλήγιαζαν μόλις έτρεχε και έπαιζε λίγο. Και πάλι μέσα. Ταλαιπωρία, αγώνας ατελείωτος και τόσο άδικος για ένα μωρό!

Και όσο μεγάλωνε διαπιστώσαμε πως παρόλη τη φροντίδα, εξακολουθούσε να κουτσαίνει και το σώμα του έχει μια πολύ παράξενη στάση. Κάναμε εξετάσεις ξανά, ακτινογραφίες, μιλήσαμε με ορθοπεδικό, ξαναμιλήσαμε και τελικά δεχτήκαμε πως δεν γίνεται τίποτα και ο Όλυμπος θα είναι πάντα ένα ξεχωριστό σκυλάκι, με μοναδικό περπάτημα, αυτό που επιστημονικά λέμε θα πηγαίνει λίγο "βάρκα-γιαλό» και ίσως να εμφανίσει λίγο νωρίτερα αρθριτικά.

Για εμάς οι ατέλειες είναι που μας κάνουν τέλειους, γι’ αυτό και δεν βλέπουμε τίποτα λάθος πάνω του, αλλά δυστυχώς τα δικά μας μάτια δεν είναι αντικειμενικά, γιατί τον αγαπάμε πάρα πολύ! Παρόλα αυτά ο τέλειος Όλυμπος μας, φαίνεται πως θα είναι δύσκολο να υιοθετηθεί.

Bao. Ένα μεσημέρι του καλοκαιριού που το θερμόμετρο ήταν κατακόκκινο, βρήκαμε έξω από το καταφύγιο, ένα τσομπανόσκυλο, που κάποιος εγκατέλειψε για να το αναλάβουμε εκβιαστικά. Το ζώο ήταν σε σύγχυση, είχε κυριολεκτικά ψηθεί, δεμένο ποιος ξέρει πόσες ώρες μέσα στον ήλιο, χωρίς νερό, είχε μπερδευτεί με το σκοινί, μέσα στην απελπισία του είχε σκάψει έναν λάκκο για να χωθεί, κατατρομαγμένο και ανήμπορο να σταθεί. Ο Bao ήταν σε εξαιρετικά άσχημη κατάσταση, η οποία επιβαρύνθηκε με το απίστευτο βασανιστήριο στο οποίο το υπέβαλε ο «σωτήρας» του. Εάν η εθελόντρια που τον βρήκε, δεν είχε ξεχάσει τα κλειδιά της, ή εάν πήγαινε στο καταφύγιο λίγο αργότερα, το ζώο θα είχε πεθάνει με φριχτό θάνατο. Τα προβλήματα υγείας πολλά, όμως και η ψυχολογία του ήθελε φροντίδα και επούλωση. Είχε αργή καλυτέρευση, εξακολουθεί να είναι ντροπαλός και συνεσταλμένος, κάτι που σε συνδυασμό με το μέγεθος και την ηλικία του, κάνει την υιοθεσία του δύσκολη, όμως όχι αδύνατη, αν υπάρχει θέληση.

Celine. Από μακριά φαινόταν σαν ένα χαρτόνι μέσα στον δρόμο. Έχει και ίδιο χρώμα. Όσο πλησίαζε η εθελόντριά μας, παρακαλούσε να είναι όντως χαρτόνι. Όμως κούνησε το κεφάλι της, προσπάθησε να το σηκώσει. Το αυτοκίνητο φρέναρε και η εθελόντριά μας βγήκε. Και την είδε. Την σήκωσε αγκαλιά και της έλεγε «Μη με δαγκώσεις, σε παρακαλώ, μη με δαγκώσεις...». Ακόμα δεν γνώριζαν η μια την άλλη. -«Ποια είσαι συ; Πώς βρέθηκες εδώ; Τι σου συνέβη;» -«Εγώ ποια είμαι; Εσύ ποια είσαι! Τόσοι πέρασαν, κανένας δεν σταμάτησε. Εσύ, γιατί;» Το αυτοκίνητο έφυγε με τις δυο τους μέσα να καρδιοχτυπούν κι αφήνοντας μόνο μια στάμπα στον δρόμο. Ενώ η κτηνίατρος έψαχνε να βρει πού είναι χτυπημένη και γιατί δεν μπορεί να κινηθεί, η σκυλίτσα γέννησε δύο νεκρά κουτάβια. Και μετά από λίγο άλλο ένα. Νεκρό κι αυτό. Αιματοκρίτης: 17 Αιμοπετάλια; 3. Τρία. Τ Ρ Ι Α. Ενώ θα έπρεπε να είναι κάπου 200. Το ρίσκο πάρθηκε. Μονόδρομος το χειρουργείο. Άλλα 6 νεκρά κουτάβια μέσα της. Και τα σωθικά της σχεδόν πράσινα. Νοσηλεύτηκε για μέρες, το πήγαμε λεπτό, το λεπτό. Περάσαμε αγωνία, αυτή έδωσε μεγάλο αγώνα, αλλά νίκησε και τώρα είναι μια κουτσομπόλα και έτοιμη να πάει στο σπίτι που θα τη διαλέξει!

 Για οποιαδήποτε πληροφορία: www.kazshelter.gr ή στη σελίδα του KAZ στο Facebook ή στείλτε τους μήνυμα στο kazshelter@gmail.com