Όλγα Αμηρίδου: Ανακαλύπτοντας την ομορφιά των αδέσποτων μέσα από τα πορτρέτα τους

Πριν από τέσσερα χρόνια, παραμονή Χριστουγέννων, συνέβη το σοβαρό τροχαίο. Από το αυτοκινητιστικό βγήκαν όλοι σώοι εκτός από τον Τζίμι, τον σκυλάκο που από τον τραυματισμό του έμεινε ανάπηρος, αναγκασμένος να κινείται πλέον με αμαξίδιο. Παρ' όλα αυτά είναι χαρούμενος, ταξιδεύει παντού και φωτογραφίζεται με χάρη μπροστά στον φακό της Όλγας Αμηρίδου, καθώς η κηδεμόνας του διηγείται την περιπέτειά του. Μια επαγγελματίας φωτογράφος σκύλων έχει ακούσει πολλές ιστορίες, κάποιες προκαλούν ένα μικρό σφίξιμο στην καρδιά, σχεδόν όλες όμως αφήνουν ένα γλυκό χαμόγελο. Εδώ και 10 χρόνια είναι φωτογράφος αρχιτεκτονικής, αλλά το project με τα σκυλοπορτρέτα προέκυψε το 2016, αρχικά φωτογραφίζοντας τον σκύλο της, αργότερα τα ζώα των φίλων της, ακολούθησαν οι προτάσεις από άγνωστους που της έστελναν στα social media και από διαφημιστικές καμπάνιες, και έφτασε σήμερα να διαθέτει ένα portfolio με πορτρέτα 400 διαφορετικών σκύλων.

«Αγαπώ τα ζώα και μου αρέσει ο δεσμός που έχουν με τους ανθρώπους, γι’ αυτό και θέλω να τον αποτυπώνω και στον φακό. Ο Άρης μου είναι ένα golden retriever 13 ετών που όμως εγώ τον αποκαλώ παντοτινό κουτάβι γιατί τον έχω από μωρό. Πεισματάρης, χαρούμενος, καθόλου γκρινιάρης, ακόμα κι αν πονάει, μου μεταδίδει τη θετικότητά του. Το 2016 ξεκίνησα να τον φωτογραφίζω. Αρχικά βγάζαμε χαζές λήψεις, στη βόλτα ή στο σπίτι, μετά δοκιμάσαμε δειλά δειλά έναν φωτισμό κάπως πιο προσεγμένο και, όσο περνούσε ο καιρός, το βελτίωνα όλο αυτό, όλο και περισσότερο. Στην πορεία προχωρήσαμε σε πιο εντυπωσιακά κόνσεπτ, ανέβασα τα πορτρέτα του στα social media και είχαν επιτυχία! Έκανα κι ένα open call στο στούντιό μου στο Ελληνικό, όπου μπορούσε να έρθει όποιος θέλει να φωτογραφηθεί με τον σκύλο του, και η απήχηση ήταν τέτοια που αποφάσισα να ξεκινήσω το “The Dog Project”». 

Στη σελίδα της Όλγας θα βρει κανείς πορτρέτα κατοικίδιων με τους κηδεμόνες τους, θεματικές φωτογραφίσεις, για παράδειγμα χριστουγεννιάτικες ή Halloween, και εμπορικές σε συνεργασία με εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον χώρο των αξεσουάρ και τροφών των ζώων.

«Είναι μια χαρούμενη διαδικασία, ο σκυλάκος κατά τη διάρκεια των shots έχει την αμέριστη προσοχή μoυ, ποτέ δεν το βλέπω διεκπεραιωτικά και τον αντιμετωπίζω σαν να επρόκειτο να φωτογραφίσω άνθρωπο. Ζητάω να μάθω για την καθημερινότητά τους και πώς ήρθαν στη ζωή τους. Κάθε session είναι μοναδικό και πάντα ο σκύλος θα κάνει κάτι αστείο – θα αεριστεί, για παράδειγμα, και θα βάλουμε όλοι τα γέλια ή κάποιο άλλο θα το πάρει ο ύπνος όρθιο την ώρα της φωτογράφισης. Οι δικοί τους αγχώνονται αν θα βγουν όμορφα ή αν θα με ταλαιπωρήσουν. Στην αρχή μου λένε «Το σκυλί μου αποκλείεται να κάτσει να συνεργαστεί» ,αλλά όταν δουν τις υπέροχες πόζες και γκριμάτσες που μου δίνουν μένουν άφωνοι: «Το σκυλί μου είναι αυτό;!», περιγράφει η Όλγα.

Στην κατηγορία «Shelters» του «Τhe Dog Project» είναι συγκεντρωμένα κάποια από τα πορτρέτα των σκύλων προς υιοθεσία που βγάζει εθελοντικά σε συνεργασία με καταφύγια και φιλοζωικές της Αθήνας (Dog’s Voice, Save a Greek Stray, Αστική Πανίδα δήμου Αθηναίων) προκειμένου να τα βοηθήσει να βρουν οικογένεια. Στον φακό της όλα είναι εξίσου όμορφα, στα μάτια τους όμως είναι φανερή η διαφορά σε σχέση με αυτά που δεν έχουν βιώσει την εγκατάλειψη ή την κακοποίηση. Χαζεύω τη φωτογραφία του Ζίγκυ, ένα πανέμορφο dogo argentinο με ράμματα στα μάτια που βρέθηκε, όπως μαθαίνω, πριν από 5 χρόνια από τη Φιλοζωική της Βούλας σε άθλια κατάσταση με εκτεταμένες φλεγμονές στα μάτια εξαιτίας καλαζάρ. Βρισκόταν για πολύ καιρό στα αζήτητα λόγω της ιδιαιτερότητάς του, αυτό όμως ήταν κι εκείνο που έκανε μια κοπέλα να το υιοθετήσει. Σε τραγική κατάσταση o φακός της βρήκε τα σκυλάκια του καταφύγιου ζώων Δήμου Ζηρού, όταν πριν από έναν χρόνο βγήκαν στο φως της δημοσιότητας οι συνθήκες που διατηρούσε, με τα υποσιτισμένα, άρρωστα ζώα μέσα σε κατεστραμμένες υποδομές, οπότε και οι φιλοζωικές αποφάσισαν να αναλάβουν δράση.

«Το να φωτογραφίζεις έναν σκύλο που προέρχεται από ένα ζεστό σπίτι είναι διαφορετική συνθήκη σε σχέση με εκείνον που συμβιώνει μαζί με άλλα συνήθως πίσω από κάγκελα. Τα τελευταία συνήθως έχουν διαφορετικά βιώματα, πολλές φορές κακοποίησης ή παραμέλησης από το παρελθόν τους προτού μεταφερθούν στο καταφύγιο, επομένως η συναισθηματική τους κατάσταση είναι ανάλογη. Γι' αυτό κι εγώ έχω διαφορετική προσέγγιση, χρειάζονται τον χρόνο τους και αργές κινήσεις αρχικά για να δεχτούν ένα χάδι και έπειτα να ξεπεράσουν τον φόβο τους ώστε να περάσουμε στο στάδιο της φωτογράφισης, είτε για την καταγραφή και καταχώρισή τους είτε για την ανακοίνωση της υιοθεσίας τους. Μια από τις πιο δύσκολες δράσεις στην οποία έχω συμμετάσχει κάνοντας την καταγραφική δουλειά ήταν το πρόγραμμα “Φιλιππιάδα” στον Δήμο Ζηρού, όπου η Έλενα Δέδε από το “Dog’s Voice” και η Κατρίνα Τσάνταλη από το “A Little Shelter” διέσωσαν και μετέφεραν τα αδέσποτα στην Αθήνα. Είδα πολύ θλιβερές εικόνες, θυμάμαι έμπαινα στους χώρους εκείνων που βρίσκονταν σε απομόνωση και ένιωθα ότι όσο αθόρυβα και ήρεμα τα φωτογράφιζα, ενοχλούνταν με την παρουσία ανθρώπου. Το θετικό που κρατάω από εκείνες τις στιγμές είναι η βοήθεια των εθελοντών που ήταν συγκινητική αλλά και το πλήθος του κόσμου που ήρθαν να υιοθετήσουν».

Στα μελλοντικά πλάνα της Όλγας είναι  η κυκλοφορία του «Pet healing stories», ενός βιωματικού project που βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε εξέλιξη ως επακόλουθο του συνολικότερου εγχειρήματος. Περιλαμβάνει τις ιστορίες και τα πορτρέτα ανθρώπων που έχουν βιώσει σωματικές και ψυχικές δυσκολίες και εξηγούν τον τρόπο με τον οποίο η συμβίωση με το κατοικίδιό τους τους βοήθησε.