Μυστικές σκέψεις μιας γάτας

Πάντα επιστρέφει στο σπίτι, και πάντα η καρδιά μου χτυπά παράξενα όταν ανοίγει την πόρτα. Δεν το θέλω, στ’ αλήθεια. Μα συμβαίνει. Πάνω του κυματίζει ο κόσμος, κι όταν εκείνος δεν με βλέπει, προσπαθώ να τον διαβάσω, να κοιτάξω μέσα του, στηλώνοντας τα μάτια και τα αυτιά μου επάνω του. Και τότε βλέπω εικόνες που τρέχουν ή που πέφτουν στριφογυριστά σαν ένα φύλλο. Δεν είναι όλες ωραίες· κάποιες με τρομάζουν κιόλας· κάποιες άλλες γεμίζουν την καρδιά μου ανάγκες που δεν ήξερα μέχρι εκείνη τη στιγμή πως τις είχα. Βλέπω τα κύματα του απέραντου κόσμου και καταλαβαίνω αυτά που πρέπει να ξέρει κανείς. Και αυτά που υπάρχουν.

Είναι αργά πάντα όταν επιστρέφει. Η ώρα μου. Η δική του καρδιά αρχίζει τότε να καταλαγιάζει το τρέξιμό της. Στην πραγματικότητα, είναι φτιαγμένος για τον ήλιο, και για το πρωί. Δεν ταιριάζουμε σ’ αυτό. Ταιριάζουμε όμως σε άλλα. Εκείνος θέλει να με φροντίζει, για παράδειγμα, κι εγώ να τον νιώθω να το θέλει. Μας αρέσει και τους δυο αυτό. Είναι μια ρουτίνα που ικανοποιεί εκείνον, και που ξεκουράζει εμένα, σκεπάζοντάς με, μαζί, με ένα ζεστό πέπλο σιγουριάς. Όλα είναι σωστά καμωμένα όταν σε φροντίζουν επειδή το θέλουν κι εκείνοι. Αυτή η αλήθεια είναι παλιά όσο κι ο κόσμος.

Μου σερβίρει να φάω τροφές φτιαγμένες μόνο για εμένα. Δεν τις αγγίζει ποτέ ο ίδιος. Δεν θα μάθει τι σημαίνουν και πώς μιλάνε στη σάρκα σου. Τι κύματα ξεσηκώνουν και τι ωραίο πορφυρό σκοτάδι χύνουν πίσω από τα μάτια σου.

Ροκανίζοντάς τες, συχνά ονειρεύομαι το κυνήγι και το ζεστό αίμα των θηραμάτων μου. Την καρδιά τους που ξέρει τι συμβαίνει: παίζουμε μαζί στο αιώνιο παιχνίδι του σύμπαντος, και παίζουμε καλά. Αλλά μόνο στο μυαλό μου. Ονειρεύομαι το κυνήγι χωρίς να κυνηγώ, μα ξέρω πως, κάποια στιγμή που θα διαρκέσει για πάντα, αυτός θα είναι ο προορισμός μου και η μοναδική μου αλήθεια. Το καρτέρι, το θήραμα και τα νύχια μου. Ώς τότε βέβαια, κάνω υπομονή. Και ονειρεύομαι. Τα όνειρα είναι η υπόσχεση της Θεάς στα παιδιά της.

Ακούω ψιθύρους πίσω από τους τοίχους και δυνατές φωνές έξω από το παράθυρο. Τους ξέρω όλους απέξω, και αποκρυπτογραφώ τη σημασία ακόμη και των πιο δυσδιάκριτων. Κάποιες φορές, με ένα χαμόγελο. Τις περισσότερες, με τη σοβαρότητα που τους πρέπει. Νιώθω τις άπειρες ψηλές στέγες των σπιτιών έξω και πέρα από το δικό μου: αυτές που είναι πιο κοντά στον ουρανό και στα σύννεφα. Πέλματα από άλλα πλάσματα που μου μοιάζουν τις κατοικούν, πλάσματα εξίσου παλιά, και εξίσου σιωπηλά, με μάτια που ματώνουν το σκοτάδι απογυμνώνοντάς το.

Πλένω τα μάτια μου για να είμαι έτοιμη όταν έρθει η στιγμή να κυνηγήσω μαζί τους. Όταν έρθει το μετά, με το σκοτάδι, τα αστέρια, τις μάχες και το κυνήγι. Ο πραγματικός προορισμός μου.

Εκείνος ξαπλώνει με έναν αναστεναγμό. Ξέρω τι του συμβαίνει και γιατί αναστενάζει. Μου το λέει με όλους τους τρόπους, χωρίς να χρειαστεί να ανοίξει το στόμα του. Σκεπάζεται και πιάνει το ίδιο εκείνο χάρτινο πράγμα που θα αφήσει πάλι δίπλα του όταν ξανακλείσει το φως. Το ξέρω καλά, γιατί όταν λείπει το διαβάζω κι εγώ. Με τα μάγουλά μου, με τα πλευρά, με την ουρά μου. Διαβάζοντάς το, θα διαβάσει και λίγο από εμένα.

Σκέφτομαι πως ίσως τον πλησιάσω απόψε όταν το αφήσει πράγματι δίπλα του και κλείσει το φως. Ή ίσως και ένα λεπτό πριν. Ή και κάπως περισσότερο. Μα για λίγο μόνο, για τόσο δα. Ίσα-ίσα για να ρίξει μια ματιά στο θαύμα και να ανατριχιάσει το γυμνό του δέρμα. Για να θυμηθεί —για λίγο μόνο— την αλήθεια, και για να ξαναγυρίσει ελαφρωμένος στη λησμονιά.

Μα πάλι, μπορεί να θελήσω να καθίσω κοντά του για μερικά καρδιοχτύπια ακόμα, δονώντας τον αέρα του κόσμου με τις χορδές του λαιμού μου. Ή και για λίγο περισσότερο: μια στάλα παραπάνω από το κανονικό. Μα όχι για όσο θα ήθελε εκείνος, γιατί δεν πρέπει. Είναι ένας κανόνας αυτός, παλιός όσο τα πράγματα.

Δεν ξέρω πόσο, όχι. Δεν ξέρω και αν θα τον αφήσω να αγγίξει τη γούνα μου χωρίς να διαμαρτυρηθώ. Δεν ξέρω ακόμα. Θα το σκεφτώ.