Πάρε με αγκαλιά, γιατί μεγαλώνω

Κυριάκο, ή μπαμπά, ή όπως θέλεις ή πρέπει να σε λέω, δεν θέλω να περπατάω πολύ έξω. Όχι πια. Και δεν θέλω να με τραβάς αν σου λέω όχι. Γιατί σού ΛΕΩ όχι, κι εσύ με τραβάς. Δεν κάνω νάζια, κι ας φαίνεται έτσι. Είναι που απλώς δεν θέλω να περπατήσω εκείνη τη στιγμή. Πάρε με αγκαλιά, σε παρακαλώ, μη με τραβάς. Και μη μου φωνάζεις — δεν θέλω να με μαλώνεις, πληγώνομαι. Ναι, μου περνά μετά από ένα δευτερόλεπτο, και το ξεχνάω για πάντα, αλλά μέχρι τότε… μέχρι τότε δεν αισθάνομαι καλά. Είναι σαν να μπαίνει ένα σύννεφο στο μυαλό μου, και στην καρδιά μου, και παντού. Και να με πλακώνει. Δεν μου αρέσουν τα σύννεφα.

Παίρνε με αγκαλιά, ναι; Είναι πολύ καλύτερα για εμένα έτσι. Το απολαμβάνω. Και είναι ακόμη «βόλτα», μη νομίζεις. Μπορώ να μυρίσω σχεδόν τα πάντα ακόμη και όταν είμαι στην αγκαλιά σου και περπατάς εσύ αντί για εμένα. Άλλωστε, η βόλτα μας δεν γίνεται μόνο για έναν. Βγαίνουμε μαζί. Είναι κάτι που αφορά και τους δυο μας. Από την πρώτη στιγμή ήτανε. Αν το θες, υπό μία έννοια ΕΓΩ είμαι που σε βγάζω βόλτα, και όχι εσύ εμένα. Γι’ αυτό, κουβάλα με να χαρείς.

Μπορώ πολύ εύκολα να φτάσω μέχρι ένα σημείο. Μέχρι την άκρη του τρίτου τετραγώνου από το σπίτι μας για την ακρίβεια, εκεί που χτίζουν το ξενοδοχείο. Αλλά δεν μπορώ να πάω πιο πέρα, και δεν μπορώ και να γυρίσω. Θέλω αγκαλιά. Δεν είμαι βάρος — έτσι δεν είναι; Είμαι λιγότερο κι από δέκα κιλά. Κι εσύ είσαι πάνω από ενενήντα. Πάνω από ενενήντα! Θεέ μου… Στη θέση σου θα με σήκωνα χωρίς δεύτερη σκέψη. Και, ναι, δεν θα σου έκανα καμία παρατήρηση.

Αλλά τώρα ΠΡΕΠΕΙ να σου κάνω: αν και ισχυρίζεσαι πως ξέρεις πολλά γύρω από τα σκυλιά, άργησες πολύ να καταλάβεις αυτή τη νέα μου κατάσταση — το πήρες ξώφαλτσα, δεν έδωσες την πρέπουσα σημασία, το θεώρησες ιδιοτροπία μου. Λοιπόν, ΔΕΝ είναι ιδιοτροπία μου. Είναι μία πραγματικότητα. Είμαι ο νέος εγώ. Και σε παρακαλώ να το συνειδητοποιήσεις, και μάλιστα άμεσα. Και να περιμένεις, ακόμη, πως αυτή η κατάσταση είναι ρευστή, πως ενδέχεται να αλλάξει κι άλλο. Αύριο, ή σε ένα μήνα, ή σε ένα χρόνο, ή όποτε γίνει, μπορεί να μη θέλω ή να μην μπορώ να πηγαίνω ούτε μέχρι το ξενοδοχείο.

Γι’ αυτό απόλαυσε αυτό που έχουμε τώρα, όσο το έχουμε. Άσε με να σε οδηγήσω μέχρι εκεί. Στον δρόμο, ώσπου να φτάσουμε, μη με ζορίζεις και μη με τραβολογάς. ΞΕΡΩ ΤΙ ΚΑΝΩ. ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΚΑΙ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΥΡΙΣΩ. Άσε με λοιπόν να ελέγξω εγώ τη βόλτα μου. Εσύ κοίτα μόνο για τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια. Και μετά, όταν θα είναι να γυρίσουμε πίσω, πάρε με αγκαλιά. Από εκεί, από το ύψος του ώμου σου, θα κοιτάζω τον κόσμο, τους περαστικούς, τα σκυλιά, τα αυτοκίνητα, τα καταστήματα, τις γνώριμες γωνίες και τα ΚΑΦΑΟ, και όλους μου τους φίλους και τους γνωστούς, με το ξεχωριστό, υπεράνω (ή μήπως αφ’ υψηλού;…) ύφος που επιλέγω να παίρνω σε αυτές τις περιπτώσεις. Μη δίνεις σημασία. Απλώς προχώρα. Προχώρα.

Ναι;… Νομίζω πως είναι καλύτερα για εμένα να επιστρέψουμε. Ήταν αρκετά μεγάλη η βόλτα μας. Και ήταν καλή. Πάμε τώρα πίσω, πλύνε μου καλά τα πόδια και άσε με να ξαπλώσω. Θα βγούμε πάλι σε λίγες ώρες. Ξεκουράσου ώς τότε, και κάνε ό,τι άλλο σε ευχαριστεί. Και άσε με και εμένα να ξεκουραστώ.

Γιατί μεγαλώνω.