Η Μανίνα Ζουμπουλάκη βρήκε νεογέννητα γατάκια στα σκουπίδια την περίοδο της καραντίνας και μοιράζεται την ιστορία της.
Στις 14 Μαρτίου βρήκαμε στα σκουπίδια της γωνίας ένα χαρτόκουτο με τέσσερα πολύ μικρά γατάκια. Κάποιος είχε βάλει έναν κεσέ με γάλα εβαπορέ μέσα στο χαρτόκουτο, αλλά τα γατάκια ήτανε θράψαλα, με κλειστά ματάκια και ζαρωμένα αυτιά, δεν μπορούσαν ούτε να πλησιάσουν τον κεσέ – εκτός που δεν θα έπιναν γάλα εβαπορέ, ακόμα κι αν τον πλησίαζαν. Κουβαλούσαμε ψώνια από σουπερ-μάρκετ, η κόρη κι εγώ - μόλις είχαν ανακοινωθεί τα μέτρα απομόνωσης/εγκλεισμού. Ο μεγάλος γιος πήγε με τον αδερφό του λίγο αργότερα και μάζεψε τα γατάκια. Ήταν κακόμοιρα, κολλημένα το ένα πάνω στο άλλο, τρία γκρίζα κι ένα μαύρο, ίσα που ανάσαιναν (οι μέρες ήταν ακόμα παγωμένες και οι νύχτες χειρότερες).
Η πρώτη κτηνίατρος δεν ήξερε από γατάκια, είπε μόνον ότι ήτανε δέκα ημερών, ότι χρειάζονται τάισμα με μπιμπερό. Πήραμε ειδικό γάλα και μίνι μπιμπερό. Για τρείς μέρες, ταΐζαμε εναλλάξ τέσσερα γατάκια κάθε τόσο… δυστυχώς τα δύο γκρίζα πέθαναν κατευθείαν, το τρίτο, το μαύρο, δέκα μέρες αργότερα: όταν δεν έχουν θηλάσει αρκετά, τα γατάκια είναι ευάλωτα σε μικρόβια, μολύνσεις, ρεύματα, τα πάντα όλα. Δεν το ξέραμε επειδή δεν είχαμε ποτέ γάτες, βασιστήκαμε στην πρώτη κτηνίατρο που ούτε αυτή είχε ποτέ γάτες από ότι φάνηκε, και η δεύτερη κτηνίατρος, στην οποία πήγαμε τα γατάκια όταν ήταν ακόμα ζωντανό και το δεύτερο αδερφάκι, μας είπε ότι τα βρήκαμε νεογέννητα. Στο μεταξύ είχαμε ψάξει φωτογραφίες γατακίων σε γατόφιλα σαιτ, και καταλάβαμε ότι όντως, όταν τα μαζέψαμε τα κακόμοιρα γατάκια ήτανε με το ζόρι 4 ημερών…
Περάσαμε όλη την καραντίνα του κορωνοιού ταΐζοντας και φροντίζοντας το ένα, μοναδικό γατάκι που επέζησε. Έκανε το πρώτο του εμβόλιο πριν μερικές μέρες, πέρασε και την πρώτη του ίωση (δεν έτρωγε επί πέντε, πολύ αγχωτικές ημέρες). Είναι γκρίζο-τιγρέ, παιχνιδιάρικο και χαρούμενο, αν και μικρόσωμο, μια σταλιά, επειδή δεν θήλασε. Όποιος το έβγαλε στα σκουπίδια εκείνη την κρύα ημέρα του Μαρτίου, αν το είχε αφήσει κοντά στη μαμά του μια βδομαδούλα, θα του είχε δώσει μεγάλο αβάντσο ΚΑΙ θα είχε σώσει τα τρία αδερφάκια του, που πήγανε χαμένα, και τα κλάψαμε πικρά όλη η οικογένεια. Το γράφω ελπίζοντας ότι κανένας άνθρωπος που διαβάζει, δεν θα πέταγε νεογέννητα γατάκια στα σκουπίδια. Αλλά αν έχει σκοπό να το κάνει κάποιος, παρακαλώ να τα αφήσει να θηλάσουν δέκα-δεκαπέντε μέρες, και μετά να τα ξεφορτωθεί με την ησυχία του, όταν οι πιθανότητες επιβίωσης θα είναι καλύτερες.
Πριν κάμποσα χρόνια η ανιψιά μου είχε βρει ένα μικρό σκυλάκι στα σκουπίδια, δεμένο σε νάιλον σακούλα, για να είναι σίγουρος όποιος το πέταξε ότι δεν θα επιζήσει. Από κωλοφαρδία και χάρη στην ανιψιά επέζησε, κι έγινε η Μάρτυ, μια ωραία μαύρη σκυλίτσα που την αγαπάμε όλοι. Και τότε ρωτούσαμε «Μα ποιος κάνει κάτι τέτοιο, ποιος αρπάζει ένα μικρό σκυλάκι, το δένει σε μια νάιλον σακούλα και το πετάει στα σκουπίδια;» Όποιος βάζει τέσσερα νεογέννητα γατάκια σε χαρτόκουτο και τα αμολάει στη γωνία του δρόμου, ο ίδιος, ή ένας παρόμοιος άνθρωπος. Μένει ασυγκίνητος από την χαριτωμενιά του κουταβιού ή του γατακίου, έχει πολλές δουλειές, δεν θέλει να ασχοληθεί με νεογέννητα, μόνο αυτό του έλειπε.
Εμείς, λόγω καραντίνας, δεν είχαμε πολλές δουλειές. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν τα παιδιά δεν μάζευαν τα γατάκια, αν δεν επιζούσε το ένα στα τέσσερα γατάκια, αν δεν περνούσαμε όλοι δύο μήνες μέσα στο σπίτι επικοινωνώντας μεταξύ μας με τον κωδικό «γατάκι»: Το τσέκαρες, έφαγε; Δεν έφαγε; Αλλάξαμε νερό στη θερμοφόρα; Ποιανού σειρά είναι να το ταΐσει/παίξει; Είναι ζωηρό, δείχνει να περνάει καλά; Μεγαλώνει σωστά;
Αλλά… χάρη στο γατάκι, που το αποκαλούμε Γατούνι αν και το επίσημο όνομά του είναι Λίλο, χάρη στην Λίλο, η καραντίνα δεν μας φάνηκε τόσο βαριά, τα μικρότερα παιδιά έμαθαν να φροντίζουν ένα (ακόμα μικρότερο) ζωάκι, και όλοι χαιρόμαστε όταν η Λίλο πηδάει στον αέρα να πιάσει μυγαράκι ή περαστικό πόδι.
Μπορεί βέβαια να ήταν αθώος ο γατο-ιδιοκτήτης – μερικές φορές η ίδια η γάτα δεν θέλει τα γατάκια της και τα παρατάει στη μοίρα τους… θα μπορούσε (όμως/ωστόσο) να τα είχε κρατήσει το αφεντικό της μαμάς-γάτας μέχρι να φτιάξει ο καιρός, να μην τα είχε παρκάρει στη γωνία μέσα στο κρύο.
Δεν θέλω να κουνήσω δάχτυλο. Απλώς… είναι κρίμα, και πάρα πολύ σκληρό, το να πετάς μικρά ζωάκια στο δρόμο. Και πάντα κάνω ότι δεν καταλαβαίνω το προφανές - ότι υπάρχουν άνθρωποι λογιών-λογιών. Μερικοί από τους οποίους δεν ιδρώνουν καθόλου για μικρά ζωάκια.
Το θέμα δεν σχετίζεται με το χρώμα τους, αλλά περισσότερο με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται και αλληλοεπιδρούν με τον κόσμο γύρω τους. Τι μπορείς να κάνεις γι’ αυτό;
Οι ιδρυτές της κλινικής, Κωνσταντίνος Μπίκος και Δημήτρης Καλλιγέρης, δημιούργησαν τον χώρο με όραμα να αντιμετωπίζονται τα ζώα συντροφιάς με όρους ανθρωπιάς και σεβασμού
Ο συντονιστής της Εθελοντικής Δράσης Κτηνιάτρων Ελλάδος, Στέφανος Μπάτσας, μιλάει για τις δράσεις και την αποστολή της οργάνωσης, τις προκλήσεις και τον αντίκτυπο που έχουν οι παρεμβάσεις τους
18°
