Εταιρίες «υπεράνω υποψίας» που δεν τηρούν τα μέτρα προστασίας και καλύπτουν εργαζομένους και στελέχη τους όταν νοσήσουν
Ενώ διάβαζα χθες αυτό το ειρωνικό τουίτ: Θα κάνω ό,τι όλος ο κόσμος που ήρθε σε επαφή με κρούσμα: υπομονή, υπευθυνότητα και θα το κρύψω, έλαβα το παρακάτω μήνυμα: «[…] Ξέρετε τι λέει ο κόσμος πια; “Ε, δεν πειράζει, όλοι θα κολλήσουμε”.[…] Πήγε ένας με πυρετό 38 στη δουλειά της συζύγου μου σήμερα, χωρίς να έχει κάνει τεστ! Δεν μπορούσε να δουλέψει, έφυγε, έκανε εντέλει τεστ, και βγήκε θετικός. Μόνο η γυναίκα μου χτυπιόταν, και της έλεγαν αυτό που σας είπα: “Πώς κάνεις έτσι, δεν ακούς τι γίνεται; Αφού έτσι κι αλλιώς θα κολλήσουμε όλοι τελικά”. Καταλαβαίνετε; […]Έκανα ανώνυμη διαδικτυακή καταγγελία στο Υπουργείο Ανάπτυξης. Μάλιστα, πήρα και το 100, τους εξήγησα τι είχε συμβεί, αλλά μου είπαν πως ήθελαν το όνομα του νοσούντα για να στείλουν περιπολικό.Το ζήτησα από τη γυναίκα μου, αλλά μου είπε πως φοβόταν ότι θα τη στοχοποιήσουν, γιατί μόνο εκείνη φώναξε ενοχλημένη. Στο μεταξύ, ο συνάδελφός της πήγε απλώς στο σπίτι του. Για την ακρίβεια βέβαια, ΑΝ κάτσει στο σπίτι του, και δεν γυρίζει σαν κινούμενη βόμβα δεξιά και αριστερά.[…] Η σύζυγός μου ζήτησε να φύγει επιτόπου για τηλεργασία, αλλά δεν την άφησαν. Και μιλάμε για μία εταιρία υψηλού προφίλ, με πολλά άτομα και open space γραφεία, στην οποία σχεδόν κανείς δεν φορά μάσκα, ενώ δεν γίνεται ποτέ και κανενός είδους απολύμανση. Αφήστε δε τον εξαερισμό. […] Πείτε μου τώρα γιατί πρέπει όλοι εμείς στο σπίτι μας να τρέμουμε παραμονή Πρωτοχρονιάς, ακόμα και τριπλά εμβολιασμένοι όπως είμαστε, και να αποφεύγουμε να δούμε ακόμη τους γονείς μας. Και να φοβάσαι από πάνω μην τυχόν και χάσεις τη δουλειά σου, επειδή εκεί μέσα επικρατεί τόση ανευθυνότητα. Είναι εγκληματικά πράγματα αυτά. Φανταστείτε ένα σωρό κόσμο να μη φοράνε μάσκες, και να βήχουν πάνω από το κεφάλι σου, προϊστάμενοι και μη. Τρέμουμε από παντού και για τα πάντα, αλλά να κολλήσεις από βλακεία; Ήμαρτον.Ένας άλλος ήρθε τα Χριστούγεννα σε επαφή με κρούσμα από το προσωπικό του περιβάλλον και πήγε κανονικά στο γραφείο. […] Και ξέρετε κάτι; Ένα κάρο εταιρείες έτσι είναι».
Δεν μπορώ να ξέρω πώς έχει η κατάσταση στον ιδιωτικό τομέα. Μέχρι σχετικά πρόσφατα ήθελα να πιστεύω πως τα πράγματα δεν ήταν δυνατόν παρά να πηγαίνουν καλά — και λέγοντας «καλά» εννοώ ορθολογικά, όχι κάτι απίθανο, δηλαδή τηρώντας τα ΑΝΑΓΚΑΙΑ και ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ για την επιβίωσή μας μέτρα. Ίσως να έκανα πολύ μεγάλο λάθος. Ίσως πάλι ένας ή δύο υπάλληλοι να είναι υπεραρκετοί για να καταστρέφουν το κλίμα μιας εταιρίας, μιας δουλειάς, και να σπάνε το όποιο καθεστώς ασφάλειας μπορούν να ορθώσουν οι υπόλοιποι.
Από την άλλη, μολονότι και πάλι λέγοντας τα παραπάνω έχω κατά νου έναν ή δύο ανεμβολίαστους, «αρνητές» υπαλλήλους, που ενδεχομένως (ισχυρίζονται ότι) κάνουν μόνο σελφ-τεστ αλλά κατά τα άλλα απλώς δεν δίνουν σημασία —και χαίρονται με αυτό, καθώς είναι ό,τι πιο «επαναστατικό» θα προσεγγίσουν ποτέ τους—, ίσως και πάλι να πέφτω έξω. Ίσως αυτή η νέα κουλτούρα, το τρομερό και απάνθρωπο «Ε, δεν πειράζει, όλοι θα κολλήσουμε», να είναι πολύ πιο συνηθισμένο από ό,τι θα πίστευε κανείς.
Είναι αυτή ακριβώς η θλιβερή αδιαφορία που παρατηρούμε έτσι κι αλλιώς όλοι μας στον ΔΗΜΟΣΙΟ χώρο, από την αρχή της πανδημίας, δηλαδή εκεί όπου ΜΠΟΡΟΥΝ να γίνονται έλεγχοι. Αν και ΔΕΝ γίνονται όσοι θα περίμενε κανείς. Ήδη, παρά την αναγκαιότητα χρήσης της μάσκας (αν ξέρουμε κάτι για την παραλλαγή Όμικρον, είναι ότι κολλάει πανεύκολα), βλέπουμε πάλι παντού είτε ανθρώπους που απλώς αδιαφορούν και σουλατσάρουν επιδεικτικά ΧΩΡΙΣ μάσκα, είτε τους απίθανους εκείνους τύπους που απλώς τη φέρουν — χωρίς να τη φορούν.
Οπότε όχι: δεν μπορούμε να ξέρουμε τι γίνεται σε κλειστούς, ιδιωτικούς χώρους. Ίσως εκεί ακριβώς να τρίβει τα χέρια του ο ιός περισσότερο από ό,τι στις ταβέρνες. Όμως σε κάθε περίπτωση, αυτό το «Όλοι θα κολλήσουμε» είναι απαράδεκτο, αδιανόητο, και εντέλει φονικό. Δεν θα επιλέξω ΕΓΩ πότε θα κολλήσεις ΕΣΥ.
Καμιά φορά απλώς νιώθεις ότι πρέπει να σηκώσεις τα χέρια ψηλά. Καμιά φορά απλώς δεν μπορείς παρά να πεις στον εαυτό σου: «Υπομονή». Και να συνεχίσεις ό,τι έκανες, όσο καλύτερα μπορείς. Όσο καλύτερα σου το επιτρέπει η συνείδησή σου.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
16°
