2005, δέκα χρόνια πριν. Το τρέξιμο ήταν ακόμα σχετικά άγνωστο στην Ελλάδα και οι δρομείς λιγοστοί. Ο αγώνας θα ήταν νυχτερινός. Έτσι, η αναμονή στο λιμάνι του Πειραιά περιμένοντας το πλοίο για την Πάρο ήταν πιο νευρική απ’ το συνηθισμένο. Το στοιχείο της περιπέτειας, πάντα παρόν σε μια άγνωστη διαδρομή 52 χιλιομέτρων, ήταν ακόμα οξύτερο.
Τρέξιμο στη νύχτα με φακούς; Έχουν οι δρόμοι φωτισμό; Θα με βαραίνει ο φακός; Θα φτάσουν οι μπαταρίες; Θα φαίνονται οι λακκούβες; Και τα αυτοκίνητα; Θα με βλέπουν εγκαίρως τα αυτοκίνητα;
Λίγες ώρες αργότερα, μ’ αυτές τις σκέψεις στο μυαλό, περιμένω την εκκίνηση μπροστά στο ωραίο εκκλησάκι, έξι η ώρα, στο γλυκό απόγευμα του Ιουνίου.
Και φεύγουμε. Τα πρώτα αστεία, τα πρώτα αναγνωριστικά βήματα, το πρώτο "σκανάρισμα" του σώματος για τον κάματο που θα ακολουθήσει.
Και σουρουπώνει, και βραδιάζει, και αραιώνουμε σιγά-σιγά καθώς καθένας μας ακολουθεί τον ρυθμό του. Αραιώνουμε κι άλλο και είμαι κατάμονη στο σκοτεινό νησί, με τα "σκάγια των άστρων" πάνω μου, τη δέσμη του φακού μπροστά μου και τις γλυκές μυρωδιές στο βραδινό αεράκι.
Να και τα αυτοκίνητα –λιγοστά, είναι η αλήθεια, καθώς η τουριστική σεζόν δεν έχει ακόμα ξεκινήσει. Ποιος αλήθεια περιμένει να δει έναν δρομέα στον σκοτεινό περιφερειακό δρόμο του νησιού στις έντεκα τη νύχτα;
Μα είναι αυτά τα "τυφλά" σημεία στις στροφές που δεν φωτίζονται από τους προβολείς των αυτοκινήτων και με κάνουν να ανησυχώ. Θυμάμαι με νοσταλγία, από τότε που ήμουν παιδί, τη θρυλική Σιτροέν Ντε Ες, τον περίφημο "βάτραχο", με τους κινούμενους προβολείς του φώτιζαν τέλεια τις σκοτεινές καμπύλες των δρόμων. Τρέχω, ελπίζοντας πως όλα θα πάνε καλά. Ανάμεσα στο φως των αστεριών και στον αχνό φακό, βρίσκω το βήμα μου, με σιγουριά εσωτερική, με τον δικό μου προσανατολισμό.
Δεν αργώ. Πέντε ώρες αργότερα φτάνω στον τερματισμό κατάκοπη μα ευτυχής, με 52 χιλιόμετρα στα πόδια μου. Ο πρώτος μικρός άθλος επιτεύχθηκε, οι μπαταρίες με έφτασαν ως το τέρμα, είμαι ευτυχισμένη. Κι εκείνος με περιμένει, έχοντας τερματίσει λίγο νωρίτερα.
Έκτοτε αγαπώ το βραδινό τρέξιμο. Το νοσταλγώ τώρα που τρέχω κυρίως πρωί -και περιμένω ανυπόμονα τα βράδια στο δρόμο. Όπως αυτό που έρχεται σε λίγες μέρες, την Πέμπτη 2 Απριλίου, σε αγαπημένη διαδρομή. Στις 20,30, στο γνωστό στους δρομείς πεντάρι της Φιλοθέης, τρέχουμε μαζί στο πρώτο Ford Mondeo Light Running Event, μια μοναδική νυχτερινή δρομική προπόνηση που διοργανώνουν η Ford Motor Ελλάς και το νέο Ford Mondeo. Με δύο αυτοκίνητα για συνοδεία –ένα προπορευόμενο κι ένα που θα ολοκληρώσει την παρέα μας– θα χαρούμε μια ιδιαίτερη δρομική προπόνηση στην αθηναϊκή νύχτα, ειδικά σχεδιασμένη για όσους αγαπούν το νυχτερινό τρέξιμο μα νοιάζονται για την ασφάλεια σε κάθε τους βήμα. Οδηγός στη διαδρομή, πέρα από τα δικά μας βήματα, θα είναι η έξυπνη τεχνολογία φωτισμού του νέου Ford Mondeo που, με τους ασυναγώνιστους Dynamic LED προβολείς της, θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια μοναδική κι ασφαλή νυχτερινή προπόνηση με έντονο λαμπρό φυσικό φως – κι ας είναι νύχτα.
Δέστε, λοιπόν, τα κορδόνια σας κι ελάτε στο ραντεβού μας την Πέμπτη 2 Απριλίου, στις 20:00 μμ., στο γήπεδο της Φιλοθέης, για μια μοναδική νυχτερινή προπόνηση, φωτισμένη από τους Dynamic LED προβολείς του νέου Ford Mondeo.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
11°
