Prison Inside Me: Μία ιδιότυπη φυλακή στη Νότια Κορέα, που προσφέρεται ως μια ευκαιρία ξεκούρασης
Φαντάσου να έχεις πιεστεί τόσο ακραία από τη δουλειά σου και τις υποχρεώσεις της ζωής που η υγεία σου κινδυνεύει σοβαρά, καπνίζεις και πίνεις σαν να μην υπάρχει αύριο και βρίσκεσαι σε ένα αδιέξοδο τόσο σκοτεινό που η μοναδική λύση που μπορείς να δεις μπροστά σου δεν είναι ένα ταξίδι ή μια μικρή περίοδο χαλάρωσης με φίλους και οικογένεια ―μια διαφυγή όπως οι περισσότεροι την αντιλαμβανόμαστε― αλλά να κλειστείς σε μια φυλακή για λίγες ημέρες χωρίς κανέναν τρόπο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Να κλειστείς κάπου, και στον εαυτό σου παράλληλα, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τον βρεις ξανά. Γιατί κάπου, τον έχασες.
Prison Inside Me: Πώς να χαλαρώνεις σε μία φυλακή
Αυτό ακριβώς ένιωσε ένας πρώην εισαγγελέας στη Νότια Κορέα πριν λίγα χρόνια, και κάπως έτσι βρήκε ένα παράξενο αντίδοτο για όσους αναζητούν τη μοναξιά: να κλειστούν σε ένα κελί για δύο ημέρες.
Ο Kwon Yong-suk (Κουον Γιονγκ-Σουκ) περιγράφει πως πέρασε μια περίοδο κατά την οποία δούλευε σχεδόν 100 ώρες την εβδομάδα, κάθε εβδομάδα, για έξι μήνες, και τότε ήταν που άρχισε να αναρωτιέται εάν η απομόνωση στη φυλακή θα μπορούσε να είναι μια καλύτερη εναλλακτική λύση για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν.
Είχε τότε έναν φίλο ο οποίος ήταν φύλακας σε φύλακες, και από τον οποίο ζήτησε αν μπορούσε να μείνει εθελοντικά σε ένα πραγματικό κελί φυλακής, αλλά ο φίλος του τού απάντησε ότι κάτι τέτοιο θα περιλάμβανε υπερβολική γραφειοκρατία, και έτσι το 2002, ο Κουόν ξεκίνησε να δημιουργήσει μια φυλακή, η οποία θα ήταν όμως ένα καταφύγιο, όπου άνθρωποι σαν αυτόν θα μπορούσαν να βρουν λίγη γαλήνη και μοναξιά.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 2008, ο Κουόν ίδρυσε το «Prison Inside Me» (Η φυλακή μέσα μου) ―στην ύπαιθρο, 90 χιλιόμετρα έξω από τη Σεούλ, στα προάστια του Nam-myeon― το οποίο περιγράφεται ως ένα ξενοδοχείο-φυλακή όπου οι επισκέπτες μπορούν να μείνουν από 24 ώρες έως μία εβδομάδα. Μέχρι το 2018, οι άνθρωποι που επέλεξαν αυτόν τον εθελοντικό εγκλεισμό για να βρουν ηρεμία ξεπέρασαν τους 2,000.
Το κτήριο αποτελείται από 3 πτέρυγες, οι οποίες μοιάζουν πραγματικά με φυλακή, και τα 28 δωμάτια, ή κελιά, είναι μεγέθους 6 τ.μ. Οι επισκέπτες φοράνε όλοι μπλε φόρμες με έναν μοναδικό αριθμό ταυτότητας, και κατά την άφιξή τους πρέπει να παραδώσουν κινητά τηλέφωνα, ηλεκτρονικές συσκευές και ρολόγια. Εκεί, παραμένουν στο κελί τους για 20 ώρες κάθε φορά – χωρίς τα τηλέφωνά τους, και χωρίς πρόσβαση στο ίντερνετ ή τους αμέτρητους περισπασμούς της σύγχρονης ζωής.
Τα λίγα πράγματα τα οποία βρίσκονται στο δωμάτιό τους είναι ένα ημερολόγιο, ένα γιόγκα ματ στο οποίο κοιμούνται, ένα σετ για τσάι, και ένα panic button. Μια σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι τα δωμάτια δεν διαθέτουν καθρέφτη. Αφού παραλάβουν τη στολή και τις προμήθειες τους, οι επισκέπτες/»τρόφιμοι» κάνουν μια βόλτα έξω στην ύπαιθρο και συμμετέχουν επίσης σε έναν ομαδικό διαλογισμό ως μια τελευταία άσκηση πριν αποσυρθούν στα κελιά τους. Κατά τη διάρκεια της παραμονής τους, τα γεύματά τους είναι ταπεινά και πρέπει να καταναλώνονται στα κελιά, και ένα τυπικό γεύμα αποτελείται από ένα μιλκσέικ βραστής γλυκοπατάτας και μπανάνας, για παράδειγμα.
Είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το γεγονός ότι μέχρι και τη δεκαετία του 1960, η Νότια Κορέα ήταν σχεδόν μια μεσαιωνική χώρα, και μια από τις πιο φτωχές και υποανάπτυκτες χώρες στον κόσμο. Λίγες δεκαετίες αργότερα, είναι τώρα μια από τις πιο ανεπτυγμένες, όχι μόνο τεχνολογικά, αλλά και πολιτιστικά. Φαίνεται λοιπόν ότι αυτή η ξαφνική αγωνία και ο ανταγωνισμός που δημιουργήθηκε, όπως και ο αγώνας δρόμου να συμβαδίσει με τις υπόλοιπες ανεπτυγμένες χώρες, επέφερε μία απαράμιλλη πίεση και μια εξουθενωτική προσπάθεια να αναπτυχθεί εκπαιδευτικά, αισθητικά και επαγγελματικά.
Το 2017, ο μέσος Νοτιοκορεάτης δούλευε περίπου 2.024 ώρες το χρόνο, το τρίτο υψηλότερο ποσοστό μεταξύ των μελών του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) (Organisation for Economic Co-operation and Developmet).
Ήταν η πιο εργασιακά «καταπονημένη» χώρα στην Ασία με 300 περισσότερες ώρες κατά μέσο όρο από τις ΗΠΑ. Για να βελτιώσει την ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, η Νότια Κορέα μείωσε τις ώρες εργασίας της από 68 σε 52 την εβδομάδα τον Ιούλιο του 2018. Δεν εκπλήσσει λοιπόν το γεγονός ότι μια τέτοια απότομη ανοδική πορεία είχε σε βάθος χρόνου πολύ βλαβερές συνέπειες για τους πολίτες, όπως άγχος, αλκοολισμό, απομόνωση, και ένα από τα πιο υψηλά ποσοστά αυτοκτονιών στον κόσμο ―το 2022 το ποσοστό ήταν στο 25,2 (στις 100,000).
Παρόλο που πολλοί ήταν αρχικά σκεπτικοί και διστακτικοί για το Prison Inside Me, καθότι είχαν ακούσει ότι είναι ουσιαστικά μια φυλακή, αυτοί που εντέλει επέλεξαν να πάνε είπαν ότι ένιωσαν τη μεγαλύτερη ευτυχία και ελευθερία εκεί. Αφού έμειναν για κάποιες ημέρες, είπαν ότι αισθάνθηκαν ότι δεν ήταν εκείνο το μικρό κελί η φυλακή, αλλά ο έξω κόσμος.
Ο ίδιο ο Κουόν δεν πιστεύει ότι 24 ή 48 ώρες παραμονής εκεί είναι αρκετός χρόνος για να αλλάξει η ζωή ενός ανθρώπου, αλλά πιστεύει ότι του δίνει μια ευκαιρία να ξεκινήσει αυτή την αλλαγή. Η αξία και η εμπειρία του να περνά κάποιος χρόνο μόνος του επηρεάζει τη ζωή του μετά. Κάποιοι το έχουν περιγράψει ακόμη και ως το μεγαλύτερο δώρο που έχουν κάνει ποτέ στον εαυτό τους.
Η ειρωνεία σε όλο αυτό βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι αναρίθμητα τα άρθρα που μιλάνε για την απομόνωση που οι άνθρωποι αισθάνονται τα τελευταία χρόνια, κυρίως λόγω της ψηφιακής εισβολής στη ζωή μας. Πρόσφατα μιλήσαμε για το γεγονός ότι ο αιώνας αυτός έχει ως τώρα «βαφτιστεί» ως ο αντικοινωνικός αιώνας, και ότι όσο περισσότερο αυξάνονται σε αριθμό τα μέσα επικοινωνίας, τόσο πιο μόνοι, απομονωμένοι και αποκομμένοι αισθανόμαστε.
Και μέσα σε όλο αυτό, η ολοένα αυξανόμενη ―κυρίως εργασιακή― πίεση ωθεί τους ανθρώπους στην απόλυτη και κυριολεκτική απομόνωση, όχι μόνο από τον ψηφιακό κόσμο, αλλά και τον πραγματικό. Είναι φοβερά λυπηρό το γεγονός ότι η γαλήνη, η ηρεμία και η ελπίδα για ανάκαμψη και μια ανάσα ζωής δεν φαίνεται να εναποτίθεται σε συνανθρώπους ―φίλους, οικογένεια, συντρόφους― αλλά στον εγκλεισμό, συναισθηματικό και μη, και στην αφαίρεση αισθητήρων ζωής.
Στην προσπάθειά μας λοιπόν να κατακτήσουμε τα πάντα, φαίνεται ότι επιστρέψαμε στο τίποτα.
12°
