Ο Χριστόφορος Θεοφάνους κολύμπησε 42 χλμ σε 15 ώρες για τα πρόωρα βρέφη

O 20χρόνος σήμερα Xριστόφορος Θεοφάνους, φοιτητής αθλητικών επιστημών και αθλητής ανοιχτής θάλασσας στη μαραθώνια κολύμβηση, γεννήθηκε εξαιρετικά πρόωρα –σχεδόν 28 εβδομάδων–, με ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης. Από τότε σε όλη του την πορεία προσπαθεί να πηγαίνει κόντρα στα προγνωστικά. Κατάφερε να γίνει ο μοναδικός στην Ελλάδα που στην ηλικία των 20 ετών έχει κολυμπήσει στο Ιόνιο Πέλαγος, χωρίς διακοπή, 42,2 χλμ. σε 15 ώρες, με σκοπό να αναδείξει την αστείρευτη δύναμη των πρόωρων παιδιών. Με αυτόν τόν τρόπο, όπως εξηγεί ο ίδιος στην ATHENS VOICE, θέλησε να στηρίξει ψυχολογικά όχι μόνο τα πρόωρα παιδιά και τις οικογένειές τους, αλλά κι όποιον δίνει τον προσωπικό του αγώνα.

Περιέγραψέ μας τις ιδιαιτερότητες και τις προκλήσεις του αγώνα που συμμετείχες;
Η απόσταση των 42,2 χλμ., έχει τεράστια χιλιομετρική διαφορά από οποιονδήποτε αγώνα μαραθώνιας κολύμβησης, οπότε έπρεπε να το κάνω μέσω ενός προσωπικού εγχειρήματος. Έτσι, με τη βοήθεια του μοναδικού ultramarathon swimmer στην Ελλάδα, Σπύρου Χρυσικόπουλου (κάτοχος ρεκόρ Guinness) και την υποστήριξη του μαιευτηρίου που γεννήθηκα (ΜΗΤΕΡΑ), κατορθώσαμε να οργανώσουμε έναν τριπλό διάπλου περιμετρικά του Κόλπου του Ναυαρίνου στην Πύλο. Στις 12 Σεπτεμβρίου ξεκίνησα από το λιμάνι της Πύλου στις 07.19 το πρωί και τερμάτισα ύστερα από 15 ώρες και 10 λεπτά στις 22.29 το βράδυ. Το μαγικό τοπίο της Πύλου βοήθησε πολύ, γιατί κολυμπούσα με καλή ψυχολογία. Εδώ θέλω να τονίσω ότι γενικά οι συνθήκες είναι δύσκολες, η θάλασσα είναι απρόβλεπτη... Ξαφνικά μπορεί να σηκώσει μεγάλο κύμα και να σου προκαλέσει ναυτία, η επαφή με το αλάτι τόσες πολλές ώρες προκαλεί πληγές στο στόμα και στη γλώσσα και δεν μπορείς ούτε νερό να πιεις από ένα σημείο και μετά. Η υποθερμία σε περιμένει πάντα στη γωνία και γενικά δεν υπάρχει ξεκούραση. Ακόμα και η τροφοδοσία γίνεται με ειδικό κοντάρι, ώστε να μην έχεις επαφή με το σκάφος συνοδείας. 

Η προετοιμασία για κάτι τέτοιο είναι πολύ εξειδικευμένη, δεν ήταν εύκολη, είναι απαιτητική και επίπονη. Ατελείωτες ώρες προπόνησης, ατελείωτα χιλιόμετρα – πήγαινα στην πισίνα το πρωί και έφευγα το βράδυ. Η πισίνα είχε γίνει το δεύτερο σπίτι μου, πολλές φορές έτρωγα και ξεκουραζόμουν εκεί. Έκανα επίσης πολλές νυχτερινές προπονήσεις στη θάλασσα, μέσα στο σκοτάδι και το κρύο. 

Ποια ήταν τα συναισθήματά σου, πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και στο τέλος του αγώνα;
Μετά τα 15 πρώτα χιλιόμετρα, άρχισα να έχω τα πρώτα σημάδια κόπωσης, πόνους στους ώμους, και στα 20 άρχισε να πονάει όλο μου το σώμα. Τον πόνο γενικά τον έχω κάνει συνοδοιπόρο και έχω συμβιβαστεί με αυτόν, οπότε συνέχισα να κολυμπάω. Το σώμα μας όμως έχει τα όριά του και θα μας το δείξει. Έτσι στα 30 χλμ. έκανα εμετό. Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που ένας μαραθώνιος κολυμβητής συνεχίζει να κολυμπάει μόνο με την ψυχή του. Είχα ακόμα 12 χλμ. για να τερματίσω. Τότε είπα «Χριστόφορε, σκέψου πως αυτή τη στιγμή ένα πρόωρο δίνει μάχη για τη ζωή του μέσα σε μια θερμοκοιτίδα. Αυτό δεν συγκρίνεται με τη μάχη που δίνεις εσύ». Μου ήρθε η εικόνα αυτών των παιδιών που παλεύουν να πάρουν από μόνα τους έστω μια ανάσα. Σκέφτηκα ότι κάποτε θα μεγαλώσουν και θα λένε ότι αφού τα κατάφερε ο Χριστόφορος, μπορώ να τα καταφέρω και εγώ. Τότε έγινε κάτι μαγικό και ξαφνικά ξέχασα τους πόνους, τις πληγές στο στόμα από το αλάτι, τις πληγές στο σώμα από την τριβή, την υποθερμία, και συνέχισα να κολυμπάω πιο γρήγορα και από όταν ξεκίνησα.

Το πρωί είχα ξεκινήσει αποφασισμένος ότι θα δω τον ήλιο να ανατέλλει και να δύει κολυμπώντας, και πως θα χρειαστεί να κολυμπήσω και στο απόλυτο σκοτάδι αργότερα. Ένιωθα ασφάλεια γιατί στο σκάφος συνοδείας ήταν ο πατέρας μου και ο Σπύρος. Αυτό που δεν μπορούσα να φανταστώ ήταν η συγκίνηση του τερματισμού, όπου με περίμενε η μητέρα μου και πλήθος κόσμου. Εκεί είδα ανθρώπους που δεν με γνώριζαν να είναι απίστευτα συγκινημένοι και να κλαίνε. Κατάλαβα ότι τα κατάφερα, όχι μόνο για εμένα αλλά για όλους. Πήρα αγκαλιά τον Σπύρο και τον ευχαρίστησα για όλα, γιατί, εκτός από τον προπονητή μου, τον Δημήτρη Αθυμαρίτη, ο Σπύρος με είχε βοηθήσει και κατά την προετοιμασία μου. 

Tι feeback πήρες από τους δικούς σου ανθρώπους και τον ευρύτερο κύκλο σου;
Φυσικά έχουν χαρεί όλοι γι' αυτό που έγινε, κι εγώ ιδιαίτερα για την απήχηση που είχε στον κόσμο. Πέρα από την προσωπική επιτυχία, το πιο σημαντικό κομμάτι είναι ότι μπορεί ένα παιδί να διαβάσει αυτό το άρθρο, για παράδειγμα, και να πιστέψει βαθιά ότι εκείνο το όνειρο που είχε βάλει στην άκρη, τελικά μπορεί να το πραγματοποιήσει.

Τι μήνυμα θες να δώσει στα παιδιά που γεννιούνται πρόωρα, τους γονείς τους αλλά και σε όσους θέλουν να προσπαθήσουν για κάτι αλλά διστάζουν;
Η μητέρα μου πάντα μου έλεγε ότι τα εμπόδια που θα συναντάω στη ζωή μου, πρέπει να τα γυρνάω ανάποδα και να τα κάνω σκάλα. Έτσι είμαι πεπεισμένος πια ότι το φορτίο που κουβαλάμε δεν είναι βάρος, αλλά η σκάλα για το όνειρο. Αυτό θέλω να είναι το μήνυμά μου για τα πρόωρα όλου του κόσμου, τους γονείς τους, αλλά και για όσους αγωνίζονται. Να κάνουν στη ζωή τους αυτό που έκανα και εγώ, να πηγαίνουν κόντρα στα προγνωστικά και να πιστεύουν στην αστείρευτη δύναμη της ψυχής τους!

Ποια είναι τα μελλοντικά σου πλάνα;
Οι αγωνιστικές μου υποχρεώσεις στη μαραθώνια κολύμβηση θα συνεχιστούν. Συνήθως παίρνω μέρος σε αγώνες από 10 χλμ. και πάνω και η αγωνιστική μου περίοδος είναι από Μάιο μέχρι Οκτώβριο – όλη την υπόλοιπη χρονιά προετοιμάζομαι στην πισίνα. Όταν φτάσεις στο σημείο από μαραθώνιος κολυμβητής να γίνεις κολυμβητής υπεραποστάσεων (ultramarathon swimmer), όπως χαρακτηρίζονται οι κολυμβητές που έχουν διανύσει πάνω από 33 χλμ., τότε έχεις κολλήσει το μικρόβιο. Αυτό το μικρόβιο σε κάνει να ζητάς το παραπάνω, το λίγο ακόμα... αυτό που ίσως μοιάζει ακατόρθωτο. Συνεπώς τα μελλοντικά μου πλάνα σχετίζονται με αυτό το «παραπάνω», απλώς δεν έχω κάτι συγκεκριμένο ακόμα στο μυαλό μου για να το ανακοινώσω. Είναι πολύ πρόσφατος ο διάπλους των 42,2 χλμ. και αυτά τα εγχειρήματα χρειάζονται κάποιο διάστημα αποθεραπείας σωματικά και ψυχικά. Αυτό το διάστημα θα εστιάσω και σε ένα ντοκιμαντέρ που ετοιμάζεται και αφορά τον διάπλου, αλλά και την πορεία της ζωής μου μέσα από την προωρότητα. Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος γιατί έχει συγκλονιστικές σκηνές από την προσπάθεια, αλλά και υπέροχα μηνύματα, που είμαι σίγουρος ότι θα αγγίξουν βαθιά τις καρδιές όλων!