Γιάννης Βίδρας: Μπαμπάς-Ironman τρέχει στη Ν.Ζηλανδία για την κόρη του με διαβήτη 1

Ο Γιάννης Βίδρας ήταν υπέρβαρος, όταν όμως η μόλις 9 μηνών κόρη του διαγνώστηκε με Διαβήτη Τύπου 1, η ζωή του άλλαξε για πάντα, με τον ίδιο να μεταμορφώνεται σε αθλητή του τριάθλου και να αφοσιώνεται στην ευαισθητοποίηση του κόσμου, σχετικά με αυτή την αόρατη –όπως την αποκαλούν– πάθηση. Παράλληλα, μέσα από τη συγκηνητική ιστορία της προσωπικής του αλλαγής, εμπνέει όλους αυτούς που θέλουν να βρουν κίνητρο ώστε να γίνουν η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους. Έπειτα από τη συμμετοχή του σε πολλούς αγώνες Ironman και παγκόσμια Πρωταθλήματα, τώρα ετοιμάζεται να τρέξει στη Nέα Ζηλανδία. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη, μιλά στην ΑTHENS VOICE για τις απαιτήσεις του αγωνίσματος, στέλνοντας το δικό του μήνυμα σε γονείς παιδιών με διαβήτη.

Πώς και πότε ξεκίνησε η ακτιβιστική σου δράση σχετικά με τον διαβήτη και με τι όραμα;
Η δράση μου ξεκίνησε όταν η κόρη μου, Όλγα, σήμερα 11 ετών, διαγνώστηκε με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 1 σε ηλικία μόλις εννέα μηνών. Η διάγνωση αυτή ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία και άλλαξε τη ζωή μας ριζικά. Από εκείνη τη στιγμή, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα και την καθημερινή προσπάθεια που χρειάζεται για να προσφέρει κανείς σε ένα παιδί με διαβήτη τη στήριξη και τη φροντίδα που αξίζει. Αυτό το ταξίδι μου έδειξε πόσο ελλιπής είναι η ενημέρωση για το Σακχαρώδη Διαβήτη και η αποδοχή για τα παιδιά και τις οικογένειες που ζουν με χρόνια νοσήματα. Έτσι γεννήθηκε μέσα μου ένα όραμα να αλλάξω αυτή την κατάσταση. Οραματίζομαι έναν κόσμο όπου κάθε παιδί με διαβήτη –και κάθε γονιός– θα μπορεί να ζει με αξιοπρέπεια, αυτοπεποίθηση και χωρίς τα όρια που προσπαθεί να επιβάλει η οποιαδήποτε ασθένεια. Θέλω η φωνή αυτών των παιδιών να δυναμώσει, να ακουστεί και να εμπνεύσει. Να δείξουμε ότι κανένα εμπόδιο δεν είναι αρκετό για να περιορίσει τα όνειρά τους. Με την αποδοχή, την αγάπη και την ανθεκτικότητα, χτίζουμε ένα αύριο γεμάτο ευκαιρίες, όπου η ισότητα δεν είναι απλώς ευχή αλλά πραγματικότητα. 

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος μύθος σχετικά με τον διαβήτη; Και τι ενέργειες χρεάζονται ώστε να γίνει πιο συμπεριληπτική η κοινωνία απέναντι στα παιδιά που νοσούν;
Η ενημέρωση για τον Σακχαρώδη Διαβήτη στην Ελλάδα έχει σημειώσει πρόοδο, υπάρχει όμως ακόμη ανάγκη για βαθύτερη κατανόηση και ευαισθητοποίηση. Συχνά, κυριαρχούν μύθοι που διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και ενισχύουν το στίγμα, όπως η αντίληψη ότι ο διαβήτης οφείλεται αποκλειστικά σε κακή διατροφή ή έλλειψη άσκησης, ή ακόμη χειρότερα ότι είναι μεταδοτικός. Ο διαβήτης τύπου 1 είναι νόσημα αυτοάνοσο και δεν έχει καμία σχέση με τις επιλογές πρόληψης ή τις συνήθειες του ατόμου και της οικογένειάς του. Είναι ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε ότι τα παιδιά με Σακχαρώδη Διαβήτη πρέπει να αντιμετωπίζονται χωρίς διακρίσεις ή προκαταλήψεις. Εδώ είναι που κάνει τη διαφορά το να αποδεχόμαστε, αντί απλώς να δεχόμαστε, οποιαδήποτε διαφορετικότητα. Η κοινωνία μπορεί να «δέχεται» τον διαβήτη ως μια πραγματικότητα, αλλά η πραγματική αποδοχή σημαίνει να στηρίζουμε ενεργά τα παιδιά που ζουν με αυτόν, να κατανοούμε τις ανάγκες τους και να καταρρίπτουμε τα στερεότυπα. Με την αποδοχή, δημιουργούμε ένα περιβάλλον όπου κανένα παιδί δεν αισθάνεται περιθωριοποιημένο ή διαφορετικό λόγω της χρόνιας πάθησής του.

Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να αναδείξω κα μια άλλη πτυχή του θέματος, ότι «η γλώσσα που χρησιμοποιούμε έχει τεράστια δύναμη, ειδικά όταν μιλάμε για ανθρώπους με χρόνιες παθήσεις. Η διαφορά μεταξύ του να αποκαλούμε κάποιον «διαβητικό» αντί για «άνθρωπο με διαβήτη» είναι σημαντική. Ο πρώτος όρος επικεντρώνεται στην πάθηση, σαν να αποτελεί το μοναδικό ή κυρίαρχο χαρακτηριστικό του ατόμου, ενώ ο δεύτερος προτάσσει τον άνθρωπο. Η φράση «άνθρωπος με διαβήτη» αποπνέει σεβασμό και ενσυναίσθηση, υπενθυμίζοντας ότι κάθε άτομο έχει πολλά περισσότερα να προσφέρει πέρα από την πάθησή του. Με αυτή τη γλώσσα, τονίζουμε ότι ο διαβήτης είναι απλώς ένα κομμάτι της ζωής τους, όχι όμως το κέντρο της. Επιλέγοντας τις λέξεις μας προσεκτικά, δημιουργούμε μια πιο ανθρώπινη και συμπεριληπτική κοινωνία, όπου η ταυτότητα των ανθρώπων δεν επισκιάζεται από τις προκλήσεις που μπορεί να αντιμετωπίζουν. Για να αλλάξει αυτό, χρειάζεται ενημέρωση σε πολλά επίπεδα: στους γονείς, στους εκπαιδευτικούς, στην ευρύτερη κοινότητα. Γνώσεις για το πώς να στηρίξουμε αυτούς τους ανθρώπους, να τους ενθαρρύνουμε να ζουν φυσιολογικά, και να κατανοήσουμε τις ανάγκες τους μπορούν να δημιουργήσουν μια πιο περιεκτική και υποστηρικτική κοινωνία. Η σωστή ενημέρωση μπορεί να απελευθερώσει αυτά τα παιδιά από τα στερεότυπα και να τους δώσει τον χώρο να ακολουθήσουν τα όνειρά τους χωρίς περιορισμούς. Στόχος μας πρέπει να είναι μια κοινωνία όπου κανένα παιδί δεν αισθάνεται περιορισμένο ή διαφορετικό λόγω μιας χρόνιας πάθησης.

Πόσο δύσκολη είναι η διαχείριση του διαβήτη τύπου 1 για τους γονείς;
Η διαχείριση του διαβήτη τύπου 1 είναι μια πρόκληση που απαιτεί ετοιμότητα και αφοσίωση. Ως γονείς, καλούμαστε να παίξουμε πολλούς ρόλους ταυτόχρονα: να είμαστε διαρκώς σε επιφυλακή, να υπολογίζουμε σωστά τους υδατάνθρακες, να κάνουμε μετρήσεις, να προγραμματίζουμε δόσεις ινσουλίνης, αλλά και να είμαστε πλάι στα παιδιά ψυχολογικά, τόσο όταν τα επίπεδα σακχάρου τους δεν είναι σταθερά και η απογοήτευση ή το άγχος εμφανίζονται, όσο και όταν θα αρχίσουν να αναρωτιούνται «γιατί να έχουν διαβήτη». Κάθε μέρα, κάθε νύχτα, οι γονείς γίνονται αόρατοι ήρωες. Η δυσκολία δεν είναι μόνο σωματική αλλά και συναισθηματική, καθώς κάθε λάθος μπορεί να έχει επιπτώσεις. Οι συνεχείς έλεγχοι του ζαχάρου γίνονται μέρος της καθημερινότητας, αλλά αυτό δεν αναιρεί την ανάγκη για μια «κανονική» παιδική ηλικία. Θέλουμε τα παιδιά μας να απολαμβάνουν τις δραστηριότητες και τις χαρές της ζωής, να παίζουν, να τρώνε, να βγαίνουν με φίλους τους, να κάνουν σπορ, χωρίς τον φόβο να τους περιορίζει. Πρέπει, λοιπόν, να μάθουμε να ισορροπούμε ανάμεσα στην προστασία και την ελευθερία, δίνοντας τους τον χώρο να είναι παιδιά, όσο εμείς φροντίζουμε τις λεπτομέρειες στο παρασκήνιο. Αυτό το ταξίδι μάς διδάσκει πολλά για τη δύναμη της αγάπης και της υπομονής. Κάθε μέρα που ξεπερνάμε τις δυσκολίες είναι μια μικρή νίκη και μέσα από την υποστήριξή μας, μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι, παρά τις προκλήσεις, μπορούν να ζήσουν μια γεμάτη ζωή. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή είναι η δύναμη που τα/τους βλέπουμε να αποκτούν – η αυτοπεποίθηση ότι μπορούν να καταφέρουν ό,τι βάλουν στόχο.

Tι θα συμβούλευες τους γονείς που έρχονται αντιμέτωποι με κάποιο αυτοάνοσο του παιδιού τους;
Το πρώτο και πιο σημαντικό που θα ήθελα να τους πω είναι πως, παρ' όλο που αυτό το ταξίδι ξεκινάει δύσκολα, μπορούν να βρουν δύναμη και νόημα μέσα από την κάθε μέρα. Δεν είναι μόνοι τους σε αυτό – υπάρχουν οικογένειες, κοινότητες και επαγγελματίες που μπορούν να τους στηρίξουν. Ο διαβήτης ή μια άλλη αυτοάνοση πάθηση, δεν ορίζει το παιδί τους. Το παιδί τους έχει τόσα περισσότερα να προσφέρει και τόσες δυνατότητες να ανακαλύψει. Να παραμείνουν θετικοί και να εμπιστευτούν τη δύναμη του παιδιού τους. Να το μάθουν να ζει με αυτοπεποίθηση, αναγνωρίζοντας τις δυνατότητές του παρά τις προκλήσεις. Κάθε μικρή νίκη, κάθε μέρα που περνάει, είναι μια ευκαιρία να νιώσουν τη δύναμη και την ανθεκτικότητα που χτίζουν όλοι μαζί. Είναι μια πορεία που, ναι, έχει στιγμές φόβου και κούρασης, αλλά έχει και στιγμές χαράς, όταν βλέπουν το παιδί τους να προχωρά και να νιώθει ότι μπορεί να ζήσει μια γεμάτη ζωή. Κάθε μέρα είναι ένα βήμα προς τη δυνατότερη εκδοχή του εαυτού τους, για τους ίδιους και για τα παιδιά τους.

Ποιες είναι οι απαιτήσεις του αθλήματος που επίλεξες; 
Το Ironman είναι ένας από τους πιο απαιτητικούς και δύσκολους αγώνες αντοχής στον κόσμο. Πρόκειται για έναν αγώνα τριάθλου που περιλαμβάνει 3,8 χιλιόμετρα κολύμβησης, 180 χιλιόμετρα ποδηλασίας και ένα μαραθώνιο 42,2 χιλιομέτρων. Για να ολοκληρώσει κανείς έναν αγώνα Ironman, χρειάζεται πολύμηνη προετοιμασία, αυστηρή πειθαρχία και σωματική και ψυχική αντοχή. Το Ironman δεν είναι απλώς μια αθλητική πρόκληση· είναι μια εμπειρία που δοκιμάζει κάθε ανθρώπινη πτυχή – τη σωματική, την ψυχική και την πνευματική. Απαιτεί αφοσίωση, προπόνηση και το θάρρος να συνεχίσεις ακόμα και όταν το μυαλό σου λέει να σταματήσεις. Για μένα, το Ironman αντιπροσωπεύει τον αγώνα ενάντια στα όρια, τα όρια του μυαλού και των φόβων μας. Είναι μια συμβολική μάχη με τον εαυτό μας, μια υπενθύμιση ότι ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, μπορούμε να σηκωθούμε και να συνεχίσουμε. Κάθε αγώνας δεν είναι απλώς μια κατάκτηση φυσικών ορίων· είναι μια δήλωση ότι οι περιορισμοί που βάζουμε στον εαυτό μας είναι συχνά μόνο νοητοί. Είναι μια έκφραση πίστης στην ανθρώπινη θέληση, μια επιβεβαίωση πως όλοι μας έχουμε τη δύναμη να νικήσουμε τις αμφιβολίες και να επιτύχουμε το «αδύνατο», αρκεί να θυμόμαστε γιατί ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι.

Πώς ήταν ο πρώτος σου αγώνας; Υπήρξε κάποια στιγμή που σκέφτηκες να τα παρατήσεις;
Ο πρώτος μου αγώνας το 2019, ήταν μια εμπειρία αποκαλυπτική. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό, την αδρεναλίνη, αλλά και το άγχος που ένιωθα καθώς πλησίαζε η στιγμή της εκκίνησης. Ήταν η πρώτη φορά που δοκίμαζα τις δυνάμεις μου σε κάτι τόσο απαιτητικό και αυτό το άγνωστο με γέμιζε φόβο και ενθουσιασμό. Όταν τελικά κατάφερα να ολοκληρώσω τον αγώνα, ένιωσα να ανακαλύπτω δυνάμεις και όρια που δεν ήξερα ότι είχα. Έκτοτε, έχω συμμετάσχει σε πολλούς αγώνες, με κάθε έναν να είναι μοναδικός και να φέρνει τις δικές του προκλήσεις. Σε έναν από αυτούς τους αγώνες, ήρθα αντιμέτωπος με μια στιγμή που μου έμαθε κάτι βαθύτερο για τον εαυτό μου και τον αθλητισμό. Ήταν μια δύσκολη μέρα και το σώμα μου έδινε ξεκάθαρα σημάδια ότι είχε φτάσει στα όριά του. Ξεκίνησα τον αγώνα αποφασισμένος να τον ολοκληρώσω, αλλά όσο προχωρούσα, ο πόνος και η εξάντληση γίνονταν αφόρητα. Στο τέλος, αναγκάστηκα να σταματήσω και να εγκαταλείψω. Η στιγμή αυτή ήταν για μένα ένα μάθημα σεβασμού προς το σώμα μου και τις ανάγκες του. Συνειδητοποίησα ότι, όσο κι αν η θέληση είναι ισχυρή, οφείλουμε να ακούμε και να σεβόμαστε τα όριά μας. Το σώμα μας είναι το όχημα που μας επιτρέπει να ζούμε αυτές τις εμπειρίες και η φροντίδα του είναι εξίσου σημαντική με την πειθαρχία και τη σκληρή δουλειά. Εκείνη τη μέρα, έμαθα πως η πραγματική δύναμη δεν βρίσκεται μόνο στο να πιέζεις τον εαυτό σου, αλλά και στο να γνωρίζεις πότε πρέπει να σταματήσεις και να επιστρέψεις δυνατότερος.

Επόμενος αγώνας η μακρινή Νέα Ζηλανδία;
Ναι, η Νέα Ζηλανδία είναι ο επόμενος σταθμός. Εκεί διεξάγεται το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ironman 70.3 –η μισή απόσταση του πλήρους Ironman– ένα γεγονός που συγκεντρώνει τους καλύτερους αθλητές Ironman από όλο τον κόσμο, αφού η συμμετοχή απαιτεί πρόκριση μέσα από άλλους αγώνες. Στη Νέα Ζηλανδία θέλω να αγωνιστώ όχι μόνο για μένα, αλλά και για όλους εκείνους που τολμούν να θέτουν μεγάλους στόχους και να τους κυνηγούν παρά τις δυσκολίες. Αυτό θα είναι το δεύτερο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ironman 70.3 στον οποίο συμμετέχω, μετά το 2022 στη Γιούτα. Ανυπομονώ να ζήσω ξανά την ενέργεια που φέρνει αυτός ο αγώνας, μέσα σε ένα τοπίο που δεν θα μπορούσε να είναι ιδανικότερο.

Τι feedback λαμβάνεις από τους αγαπημένους σου αλλά κι από τον ευρύτερο κύκλο σου;
Η οικογένειά μου είναι ο θεμέλιος λίθος μου και η μεγαλύτερη πηγή δύναμης. Ο γιος μου, Γιώργος, η κόρη μου, Όλγα, και η σύζυγός μου, Μάρα, με στηρίζουν και με ενθαρρύνουν κάθε στιγμή, προσφέροντάς μου την ψυχική δύναμη που χρειάζομαι για να συνεχίζω. Η στήριξη και η υπερηφάνεια τους μου θυμίζουν καθημερινά γιατί ξεκίνησα αυτό το ταξίδι. Οι φίλοι και οι συνάδελφοί μου εκφράζουν τη στήριξή τους και είναι συγκινητικό να βλέπω πως η προσπάθειά μου πολλές φορές λειτουργεί ως παράδειγμα επιμονής και αυτοπειθαρχίας για εκείνους. Το ίδιο ισχύει και για άγνωστους ανθρώπους που με πλησιάζουν ή μου στέλνουν μηνύματα και μοιράζονται τις δικές τους ιστορίες αλλαγής. Το να ακούω πως η δική μου πορεία εμπνέει άλλους να πάρουν την απόφαση για μια θετική αλλαγή στη ζωή τους, είναι για μένα ένα πολύτιμο κίνητρο. Αυτή η ανταπόκριση –από την οικογένειά μου αλλά και από ανθρώπους που δεν γνωρίζω προσωπικά– με βοηθά να βλέπω πως η προσπάθειά μου έχει έναν σκοπό. Είναι μια επιβεβαίωση ότι όταν παλεύουμε για κάτι ουσιαστικό, μπορούμε να δώσουμε δύναμη και σε άλλους να κάνουν το ίδιο.

Πίσω από την ακτιβιστική δράση, υπάρχει και η προσωπική ιστορία μεταμόρφωσής σου, από υπέρβαρο άνθρωπο σε αθλητή Ironman. Πόσο εύκολο ήταν να γίνει η αλλαγή;
Μετά την εφηβεία, πήρα βάρος και για αρκετά χρόνια, παρ' όλο που είχα προσπαθήσει αρκετές φορές να το μειώσω, δεν τα είχα καταφέρει. Η απόφαση για αλλαγή προέκυψε από μια καθημερινή αλλά ουσιαστική στιγμή. Μια μέρα στο πάρκο, έτρεχα με τον γιο μου και συνειδητοποίησα ότι η φυσική μου κατάσταση δεν μου επέτρεπε να συμμετέχω πλήρως στη ζωή του. Εκείνη τη στιγμή, αποφάσισα ότι αυτή τη φορά θα τα κατάφερνα. Η απόφασή μου δεν είχε να κάνει με το βάρος, αλλά με το πώς αισθανόμουν, το πώς ένιωθα για τον εαυτό μου. Ήθελα να συμμετέχω ενεργά στη ζωή του γιου μου. Το ταξίδι μου αυτό δεν ήταν μια αλλαγή εμφάνισης, αλλά μια βαθύτερη αλλαγή στον τρόπο που βίωνα τη ζωή μου ως τότε. Η αλλαγή αυτή δεν ήρθε από τη μια μέρα στην άλλη· απαιτούσε συνέπεια, υπομονή και αφοσίωση. Έθεσα μικρούς, συγκεκριμένους στόχους, εστιάζοντας σε κάθε βήμα της διαδρομής και σιγά σιγά άρχισα να βλέπω αλλαγές, τόσο στο σώμα όσο και στη διάθεσή μου. 

Είναι εύκολο να καταφέρει κάποιος να μεταμορφώσει τις συνθήκες της ζωής του ώστε να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του; Πώς βοηθάει η θετική νοοτροπία;
Η μεταμόρφωση είναι πάντα δυνατή για όποιον βρει το σωστό κίνητρο και έχει πίστη στη διαδικασία. Δεν χρειάζεται να γίνει με μια δραματική, μεγάλη κίνηση· αρκούν τα μικρά, σταθερά βήματα που μας φέρνουν πιο κοντά στον στόχο. Η θετική νοοτροπία είναι το κλειδί που μας δίνει τη δύναμη να συνεχίσουμε, ακόμη και όταν οι δυσκολίες φαίνονται αξεπέραστες. Μέσα από τη θετική σκέψη, μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τα εμπόδια ως ευκαιρίες μάθησης και ανάπτυξης. Κάθε πρόκληση γίνεται μια εμπειρία που μας δίνει τη δυνατότητα να γίνουμε πιο δυνατοί. Όταν πιστεύουμε πραγματικά στη δυνατότητα αλλαγής, καλλιεργούμε την ανθεκτικότητα και τη θέληση να παραμείνουμε προσηλωμένοι στους στόχους μας. Όλοι έχουμε μέσα μας το δυναμικό να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Το μόνο που χρειάζεται είναι να πιστέψουμε ότι αξίζουμε αυτή την αλλαγή και να αγκαλιάσουμε το ταξίδι. Η θετική νοοτροπία δεν είναι απλώς ένας τρόπος να βλέπουμε τα πράγματα· είναι η δύναμη που μας οδηγεί να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα.

Είσαι δημιουργός του CravingNoBorders. Πώς γεννήθηκε η ιδέα και με τι σκοπό;
Η ιδέα του CravingNoBorders γεννήθηκε μέσα από τη δική μου εμπειρία αλλαγής και υπέρβασης των ορίων που, μέχρι κάποια στιγμή, πίστευα πως δεν θα μπορούσα να ξεπεράσω. Η διάγνωση της κόρης μου με διαβήτη τύπου 1 και η προσωπική μου απόφαση να αλλάξω τη φυσική μου κατάσταση με οδήγησαν στο να καταλάβω ότι ποτέ δεν είναι αργά για μια ριζική μεταμόρφωση. Όταν βρούμε το σωστό κίνητρο, κάθε εμπόδιο μπορεί να ξεπεραστεί, και αυτό το νόημα προσπαθεί να μεταδώσει το CravingNoBorders. Δεν είναι απλώς μια φιλοσοφία· είναι μια διαρκής υπενθύμιση ότι τα «όρια» που βάζουμε στον εαυτό μας –είτε είναι σωματικά, είτε νοητά, είτε κοινωνικά– μπορούν να ξεπεραστούν. Θέλω να εμπνεύσω όλους όσους αντιμετωπίζουν προκλήσεις και όσους νιώθουν περιορισμένοι, να δουν ότι η αλλαγή είναι πάντα δυνατή. Μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή χωρίς να αφήνουμε κανένα εμπόδιο να περιορίσει τα όνειρά μας. Αυτή η νοοτροπία στηρίζεται στη δύναμη της αλλαγής και της αποδοχής: να αποδεχτούμε τις προκλήσεις, να βρούμε τη δύναμη μέσα μας και να κάνουμε το επόμενο βήμα προς την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Πιστεύω πως όταν ενώνουμε τις φωνές και τις εμπειρίες μας, γινόμαστε πιο δυνατοί. Μοιράζομαι αυτήν την ιδέα μέσω του www.cravingNoBorders.org και στο Instagram (@yiannis.vidras), όπου ενθαρρύνω τους ανθρώπους να αγκαλιάσουν τη δύναμη της αλλαγής, δείχνοντας ότι ποτέ δεν είναι αργά να ζήσουμε με ανοιχτούς ορίζοντες και χωρίς περιορισμούς.

Η εργασιακή καθημερινότητα όπως είναι διαμορφωμένη στην Ελλάδα σήμερα, σε τι βαθμό επηρεάζει τα «καθήκοντα» ενός πατέρα; Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους εργαζόμενους μπαμπάδες;
Η εργασιακή καθημερινότητα, με τους απαιτητικούς ρυθμούς, σίγουρα μπορεί να επηρεάσει τον χρόνο με την οικογένεια. Ωστόσο, πιστεύω πως, ακόμα και μέσα σε αυτό το απαιτητικό πλαίσιο, έχουμε τη δυνατότητα να βρούμε τρόπους να είμαστε πραγματικά παρόντες. Η παρουσία μας δεν μετριέται μόνο σε ώρες, αλλά σε στιγμές ουσιαστικής σύνδεσης. Το μήνυμά μου προς τους εργαζόμενους μπαμπάδες –και αυτό ισχύει εξίσου και για τις εργαζόμενες μαμάδες– είναι ότι ακόμα και αν ο χρόνος μας με την οικογένεια είναι περιορισμένος, το σημαντικό είναι να είμαστε εκεί με όλη μας την καρδιά. Με το να βάζουμε στην άκρη το κινητό και κάθε άλλη απόσπαση όταν βρισκόμαστε με τα παιδιά μας, δίνοντάς τους την πλήρη και αδιαίρετη προσοχή μας, δημιουργούμε στιγμές που θυμούνται και εμπειρίες που χτίζουν μια ουσιαστική σχέση και ενισχύουν τη σύνδεση με την οικογένειά μας, παρά την έλλειψη χρόνου.