Στο σιντριβάνι: Ατμίζοντας

Διαβάζω στα σάιτ ότι γίνεται μια συζήτηση, λέει, στις Βρυξέλλες για πιθανή απαγόρευση του καπνίσματος αλλά ΚΑΙ του ατμίσματος σε εξωτερικούς χώρους. Να απαγορευτεί το άτμισμα σε εξωτερικούς χώρους; Γιατί; Τι σχέση έχει το άτμισμα με το κάπνισμα; (Που επίσης μού ακούγεται τρομερά ανόητο να απαγορευτεί στους εξωτερικούς χώρους, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση). Οι πάντες γνωρίζουν, αίφνης, ότι δεν υπάρχει παθητικό άτμισμα, δεν μπορεί να υπάρξει, ενώ επίσης κανείς δεν ενοχλείται από τη «μυρωδιά», γιατί δεν υπάρχει κάποια μυρωδιά για να τον ενοχλήσει.

Μα δεν είναι μόνο αυτό: μια ζωή μάς λένε (και πολύ σωστά) ότι το πρόβλημα με το τσιγάρο είναι τα προϊόντα της καύσης του επεξεργασμένου καπνού. Παθαίνουμε καρδιά εξαιτίας τους, βγάζουμε καρκίνο, επιβαρύνουμε το σύστημα υγείας κλπ. Ναι. Έτσι είναι. Αλλά στο άτμισμα δεν έχουμε καύση. Και δεν έχουμε καπνό. Οι χημικές ουσίες που περνούν στον οργανισμό μας με το άτμισμα δεν έχουν καμία σχέση με αυτές που παίρνουμε καπνίζοντας. Ο κίνδυνος να αρρωστήσω από κάτι –που ακόμα δεν ξέρουμε τι περίπου θα ήταν– ελαχιστοποιείται δραματικά (ίσως, λένε κάποιες έρευνες, και κατά 95%).

Αλλά πέραν τούτου: (1ον) Δεν θα σταματήσουν τα παιδάκια να ατμίζουν αν απαγορευτεί το άτμισμα στον δρόμο: θα ατμίζουν περισσότερο αλλού. (2ον) Οι άνθρωποι κόβουν το κάπνισμα περνώντας στα ηλεκτρονικά τσιγάρα, κι αυτό είναι fact. Παντού συμβαίνει. Στην Ελλάδα, στην υπόλοιπη Ευρώπη, στην Αμερική – παντού. Ένα παράδειγμα; Εγώ. Κάπνιζα επί 40 χρόνια 3 πακέτα την ημέρα. Αυτά είναι πολλά τσιγάρα (ένα τσιγάρο ανά 15 λεπτά, αν κάτσεις και το υπολογίσεις, ή δύο μαραθώνιοι δρόμοι στη σειρά, αν βάλεις το ένα τσιγάρο δίπλα στο άλλο – έκατσα και το υπολόγισα εγώ, ναι) και το χρονικό διάστημα που το έκανα είναι ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα: μια ζωή. Από την άλλη, δεν προσπάθησα ποτέ να το κόψω, γιατί μού άρεσε να καπνίζω και γιατί ήμουν από τους τυχερούς που δεν αρρώσταιναν ποτέ.

Το έκοψα μόνο και μόνο για να μην καπνίζουν παθητικά τα σκυλάκια μου, που κοιμόντουσαν ξαπλωμένα στα πόδια μου όλη μέρα, κατά τη διάρκεια της οποίας εγώ κάπνιζα – και δούλευα. Είχαν αρχίσει να βήχουν, τα έρμα, κι όταν το συνειδητοποίησα τρόμαξα και καταντράπηκα. Αλλά δεν το έκοψα με τη φοβερή δύναμη της θέλησής μου. Δεν έχω καμία φοβερά δυνατή θέληση. Το έκοψα υποκαθιστώντας το με το άτμισμα. Και μάλιστα μέσα σε μία μέρα. Πράγμα που δεν με κάνει να νιώθω ήρωας ή μοναδικός, γιατί το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με εκατομμύρια άλλους καπνιστές σε όλο τον κόσμο. Το πράγμα δουλεύει. Δούλεψε μ’ εμένα. Δουλεύει και με πάμπολλους άλλους.

Και το επ’ εμοί: σταμάτησα να βρομοκοπάω σαν τασάκι και να βρομάνε και τα ρούχα μου, σταμάτησα να έχω κίτρινα δάχτυλα, σταμάτησα να νιώθω το στόμα μου χάλια, σταμάτησα να βαριανασαίνω όταν τρέχω, σταμάτησα να είμαι και να νιώθω ΤΟΣΟ καπνιστής. Όχι, δεν έχω γίνει αναγεννημένος χριστιανός, ούτε κυνηγάω τους καπνιστές στον δρόμο εκτοξεύοντας κατάρες. Δεν έχω καν κάτι εναντίον του τσιγάρου. Λατρεύω τα φιλμ νουάρ, και τα παλιά παλπ και μη μυθιστορήματα όπου όλοι καπνίζουν γιατί δεν νοείται κάτι διαφορετικό. Μόνο που πια είμαι ένας άλλος.