Πολιτική και σπορ

Λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας –αυτής του επικοινωνιολόγου- και της δρομικής μου υπόστασης, με ρωτούν συχνά σε μέρες προεκλογικές, σαν κι αυτές, τι σχέση έχει η άθληση με την πολιτική και, κυρίως, με την εικόνα των πολιτικών. Με άλλα λόγια, αν η άθληση βελτιώνει την εικόνα ενός πολιτικού, αν τον βοηθά επικοινωνιακά, αν προσθέτει κάτι στο προσδοκώμενο εκλογικό αποτέλεσμα.

Σε πρώτη ανάγνωση, θα περίμενε κανείς πως ο πολιτικός που γυμνάζεται –πολύ δε περισσότερο εκείνος που αθλείται συστηματικά- είναι πιο θελκτικός στο κοινό του από τον τύπο «της καρέκλας». Σε αντίθεση με τους νωθρούς πολιτικούς, ο αθλούμενος έχει πειθαρχία, έχει ψηθεί στις κακουχίες κι έχει πάρει μια κάποια μυρωδιά από ζόρια, έστω σε ελεγχόμενες συνθήκες. Μα στην εγχώρια πολιτική σκηνή τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ναι, ο αθλούμενος πολιτικός δείχνει πιο φυσιολογικός, έρχεται πιο κοντά στον κόσμο, προβάλλει καλές συνήθειες αντί για τις αρνητικές που καταμαρτυρούνται στο σινάφι του. Την ίδια στιγμή, μοιάζει να έχει χρόνο και άνεση να γυμνάζεται αντί να κάνει τη δουλειά που του ανατέθηκε, κι αυτό δεν συγχωρείται..

Τα τελευταία χρόνια, η εικόνα δύο πρώην πρωθυπουργών που τραυματίστηκαν -κυριολεκτικά και μεταφορικά αντίστοιχα- από τα αθλητικά τους «πάθη» σε διαφορετικές παιδιές δημιούργησε στο εθνικό ακροατήριο μια διάθεση σκωπτική για τους πολιτικούς που αθλούνται σε δημόσια θέα. Έτσι, παρότι η άθληση είναι από χρόνια δομικό στοιχείο της δικής μου εμπειρίας και απαρέγκλιτος τρόπος ζωής, στο ερώτημα που μου απευθύνουν κάποτε φίλοι ή πελάτες από το χώρο της πολιτικής για τον αν θα τους βοηθήσει η σύνδεση της εικόνας τους με τον αθλητισμό ή όχι, απαντώ με βάση μια δική μου κατηγοριοποίηση.

Με άλλα λόγια, χωρίζω τους πολιτικούς σε πέντε κατηγορίες. Στην πρώτη βάζω εκείνους που δεν απέκτησαν ποτέ σχέση με την άθληση. Εκείνους που περιορίστηκαν στο να βλέπουν αθλητικά, κυρίως ομάδες. Παρατηρητές που χαίρονται, λυπούνται ή φανατίζονται παρακολουθώντας και σχολιάζοντας την προσπάθεια του άλλου. Παραδοσιακή κατηγορία και μάλλον τίμια ως προς τις προθέσεις της, αν βγάλω απέξω την απέχθειά μου προς την κριτική όσων οι ίδιοι δεν μπορούμε να πλησιάσουμε. Γι΄αυτούς ο ενεργός αθλητισμός δεν είναι ζητούμενο, οπότε δεν προσθέτει στην επικοινωνία.

Στη δεύτερη κατηγορία βάζω εκείνους που γυμνάζονται για την υγεία ή την εμφάνισή τους. Θεμιτή επιλογή που στο νου μου αναγορεύει ως συμπαθέστερους εκείνους που κάνουν ό,τι κάνουν αθόρυβα, κρατώντας ωστόσο για τον εαυτό τους τη διαδικασία.

Τρίτη κατηγορία οι νεόκοποι αθλούμενοι. Πολιτικοί νέας γενιάς που χρησιμοποιούν την αθλητική τους υπόσταση όχι μόνο για να χαρούν οι ίδιοι, αλλά και για να δομήσουν συνειδητά και συστηματικά την προσωπική τους εικόνα. Πολιτικοί που βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια σε γήπεδα και σε αφέσεις, κάποιοι εξ αυτών μαζί μας. Θα ήθελα να τους συμπαθώ περισσότερο λόγω συνάφειας, μα δεν τα καταφέρνω. Υποκειμενικό, το ξέρω, μα με ενοχλεί η άνεση με την οποία περιέφεραν και αυτό το στοιχείο της ζωής τους, εκθέτοντάς το σε κοινή θέα.

Κατηγορία τέταρτη οι πρώην αθλούμενοι, όσοι ζυμώθηκαν με τον αθλητισμό, αλλά τον άφησαν πίσω, επειδή οι νέες συνθήκες της ζωής δεν επέτρεψαν αυτή τη συνύπαρξη. Πρώην αθλητές που χρωστούν ακριβώς σ΄αυτό την πολιτική τους καριέρα ή άλλοι που παρότι υπήρξαν αθλητές αφέθηκαν στα χρόνια. Αυτούς τους λυπάμαι γι΄αυτό που αντιλαμβάνομαι ως απώλεια, όμως τους εμπιστεύομαι λίγο περισσότερο, επειδή έχουν κοπιάσει, έχουν δοκιμαστεί, έχουν μάλλον νιώσει την αίσθηση της αποτυχίας κι έχουν ξανασηκωθεί. Πιστεύω πως η διαδικασία αυτή τους έχει διδάξει κάτι αναγκαίο στη ζωή και πολύ περισσότερο σ΄αυτό που ανέλαβαν να κάνουν, παρότι ξέρω πως η εμπειρία δεν μεταφέρεται αυτούσια από έναν τομέα της ζωής σ΄έναν άλλο.

Κατηγορία πέμπτη οι πραγματικοί αθλητές. Ελάχιστοι, είναι η αλήθεια. Όσοι απέκτησαν από χρόνια, σε συνθήκες άλλες, αυτήν την ιδιότητα που την υπηρετούν ακόμα, αλλά κι όσοι τη διαμόρφωσαν στη διαδρομή, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Πολιτικοί που ασκούνται ακόμα με απλότητα, με συνέπεια, με προσπάθεια. Κανονικοί άνθρωποι. Παλιοί αθλητές που δεν εγκατάλειψαν ποτέ αλλά και παθιασμένοι ερασιτέχνες των σπορ που βρίσκουν ισορροπία ανάμεσα σ’ αυτό που τους ευχαριστεί και δυναμώνει σώμα και χαρακτήρα και στη συνειδητή άσκηση του λειτουργήματός τους. Για τους ίδιους κι όχι για το φαίνεσθαι, για το σήμερα κι όχι για το πριν. Ναι, τέτοιους αναζητώ, κι ας είναι ελάχιστοι. Γι΄αυτούς η άθληση είναι μια ξεχωριστή ψηφίδα. Χρήσιμη και αληθινή.