Δεν γίνεται να ξεχάσω τη δήλωση της θείας Τούλας στα 84, όταν προσπαθούσαμε, μάταια, να την πείσουμε να επιτρέψει στην επιστήμη να ρίξει φως στην χλωρίδα και πανίδα του εντέρου της. «Αυτή την πύλη ούτε ο μακαρίτης ο θείος σου δεν την διάβηκε ποτέ». Παύση, τέλος και τελεία. Το ενδεχόμενο να έχουν έρθει κακόβουλοι επισκέπτες που ζουν με τους δικούς τους κανόνες να λαθροβιώσουν στo παχύ της έντερο, ουδόλως πτοούσε τη θεία μπροστά στην παραβίαση του άβατου.
Κατανοητή αντίδραση, ειδικά από μια γυναίκα μεγαλωμένη πριν τα social media (και όλα τα υπόλοιπα) κάνουν την αιδημοσύνη φύλλο και φτερό. Για του λόγου το αληθές, όταν περιέγραφα στον κλειστό κύκλο των κολλητών την εμπειρία μου, «Φαντάσου τρεις ενήλικες [αναισθησιολόγος, τεχνικός, γιατρός] να εντρυφούν στην τρύπα σου και όλο αυτό να προβάλλεται σε μια οθόνη στον τοίχο» το σχόλιο του έξαλλου νιάτου της παρέας ήταν: «Ντάξει, οκ, δεν είναι κάτι που δεν μου ’χει συμβεί. Χα χα!!»
Μπορεί εδώ να πρόκειται για τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος: η νεότερη γενιά να στοχοποιεί τα ιερά και όσια της παλιότερης. Το γεγονός παραμένει ότι για τον λεγόμενο «μέσο άνθρωπο» ο πρωκτός και τα περί αυτόν παραμένουν από τις πιο βεβαρημένες ζώνες του σώματος, συμβολικά, αισθητικά και παντοιοτρόπως, και η σχέση μαζί τους μια απαρέγκλιτα προσωπική υπόθεση. Κανείς δεν ρωτάει ποτέ κανέναν κατά την επιστροφή του από την τουαλέτα, «Πώς ήταν, εντάξει; Όλα ρολόι;»
Αυτή, λίγο πολύ, ήταν και η δική μου γραμμή εκκίνησης όταν, με μεγάλη καθυστέρηση, πείστηκα να επιτρέψω την προληπτική παρέμβαση, παρά το άγχος του να εκθέσω το πιο κρυφό μου σημείο σε κοινή θέα. Φίλοι και γνωστοί μου είχαν πει ότι η ταλαιπωρία βρίσκεται όχι στην ίδια την κολονοσκόπηση, όσο στην διαδικασία που ήταν απαραίτητο να προηγηθεί. Υπάρχουν τροφές (όσπρια, λαχανικά, ξηροί καρποί) που πρέπει να αποφεύγονται μια εβδομάδα πριν. Την αμέσως προηγούμενη μέρα έπρεπε, χωρίς τροφή, να καταναλώσω δυο φιαλίδια καθαρτικού σε διάστημα οκτώ ωρών και καθ’ όλη την διάρκεια να πίνω ακατάπαυστα υγρά. Για 24 ώρες, επομένως, οι κενώσεις ήταν συχνότατες και επιτακτικές, σε βαθμό που δεν επιτρεπόταν να μην υπάρχει μια τουαλέτα σε …απόσταση βολής.
Παρ’ όλα αυτά, κι ενώ ακολούθησα την διαδικασία αγόγγυστα, η σκέψη μου ήταν στο τι θα διαδραματιζόταν στην αίθουσα του ιατρείου. Αναρωτιόμουν, για παράδειγμα, αν θα ήμουν ολότελα γυμνός ή ημίγυμνος. (Δεν ξέρω γιατί, αναρωτιόμουν αν θα με άφηναν να φοράω τις κάλτσες μου.) Αν θα ήμουν ξαπλωμένος με τα πόδια σε αναβολείς, όπως σε μια γυναικολογική εξέταση. Αν θα ένιωθα την οπτική ίνα να μπαίνει μέσα μου ή αν θα με κοίμιζαν πριν απ’ αυτό.
Εκείνο που συνέβη μόλις αντάλλαξα τα ρούχα μου με την ιατρική ρόμπα, (ανοιχτή στο πίσω μέρος) και ξάπλωσα (στο πλάι, με λυγισμένα γόνατα) είναι ότι με κατέκλυσε μια αίσθηση ανισχυρότητας. Είχα παραχωρήσει όλες μου τις άμυνες στην ιατρική επιστήμη, ήμουν τώρα ένα σώμα ανώνυμο και αβοήθητο, είχα βρεθεί (πίσω) στην πρωτογενή συνθήκη ενός μωρού ή ενός γυμνοσάλιαγκα. Και, βέβαια, σε όλο αυτό, μια διάχυτη εσάνς ταπείνωσης. Κατά έναν περίεργο τρόπο, αισθανόμουν ενώπιος ενωπίω. «Τώρα, εδώ, είναι η στιγμή της αλήθειας», σκέφτηκα.
Όμως, προς έκπληξή μου, πολύ σύντομα, τα ίδια αυτά στοιχεία συντάχτηκαν σε μια πολύ διαφορετική εικόνα. Ήταν ξεκάθαρο ότι το τελευταίο που ενδιέφερε τους ανθρώπους που με περιστοίχιζαν ήταν η σφριγηλότητα των γλουτών μου ή η τριχοφυΐα τους. Αυτοί ήταν επαγγελματίες που έκαναν την δουλειά τους. Κι εγώ, ήμουν όντως ένα ανώνυμο σώμα από τα πολλά που θα έβλεπαν εκείνη την μέρα. Αν ήθελα να κρατήσω την αισθητική μου κρίση γι’ αυτό που αντίκρυζαν και την ντροπή που την συνόδευε, αυτό ήταν δική μου επιλογή. Σαν να λύθηκε ένα κόμπος, η όλη υπόθεση απλοποιήθηκε σημαντικά. Ήταν μια μικρή λύτρωση που αποφάσισα να την πάρω μαζί μου, φεύγοντας από το ιατρείο.
Η μεγάλη αποκάλυψη ωστόσο, ήταν, τολμώ να πω, οι ώρες που ακολούθησαν. Δεν είχα υπάρξει ποτέ πριν με τελείως άδειο γαστροεντερικό σύστημα. Δεν αισθανόμουν καμιά βιασύνη να πάρω πρωινό ή να πιω καφέ και να καπνίσω, παρότι είχα μεγάλη επιθυμία για όλα αυτά. Περιπλανήθηκα στην πόλη ελαφρύς σαν φτερό, βαθύτατα ήσυχος και διαυγής θέλοντας να παρατείνω την πρωτόγνωρη αίσθηση όσο γινόταν. Καταλάβαινα τώρα καλύτερα αυτούς που νηστεύουν εντατικά κι όσους κάνουν εξαντλητικές ξηρασίες. Η αναγκαστική αποτοξίνωση που είχα υποστεί μου άνοιξε τα μάτια στην πανανθρώπινη αλήθεια της άκομψης, ναι, μα τόσο εύστοχης αμερικανικής ρήσης: «You are so full of shit!»
11°
