![aggeliki-kosmopoulou_1.jpg aggeliki-kosmopoulou_1.jpg](/images/120x120/3/jpg/sites/default/files/aggeliki-kosmopoulou_1.jpg)
![81872-165190.jpg 81872-165190.jpg](/images/1074x600/3/jpg/sites/default/files/article/2014/11/23/81872-165190.jpg)
Η μουντάδα της μέρας δεν ήταν διόλου εμπνευστική για πρωινό τρέξιμο. Κοίταζα μέσα απ’ το τζάμι τη σκοτεινιά να βαθαίνει, να απλώνεται, κι όλο καθυστερούσα, όλο ανέβαλα την έξοδο, όλο αναρωτιόμουν αν τελικά χρειάζεται. Αν είναι αναγκαίο, τελικά, το τρέξιμο κάθε, μα κάθε Κυριακή. Κι έβλεπα την ώρα να περνά, μέχρι που άρχισα ανόρεχτα να ετοιμάζομαι πριν ξεπεράσω το όριο, πριν εγκαταλείψω.
Βγήκα στη γνώριμη διαδρομή μου. Λυκαβηττός, ανηφοροκατηφόρες με ευθείες ανάμεσα και με το βλέμμα σταθερό στο κέντρο της πόλης. Τρεις γύροι, ως συνήθως, για να κλείσει το δεκάρι της συνταγής μου. Στον πρώτο ξεκίνησα μαλακά και άφησα τα βήματα να ζεσταθούν, να θυμηθούν, να πάρουν ρυθμό. Τον τερμάτισα σαν να μην ήμουν εκεί, παρούσα με το σώμα, απούσα στη συνείδηση. Στο δεύτερο, ζεστή πια, έδωσα χώρο στις αισθήσεις. Να η μουσική που δυναμώνει στα ακουστικά, να το βλέμμα στα φρέσκα τριφύλλια που γέμισαν το λόφο, να η μυρωδιά από το χειμωνιάτικο χώμα. Όλο και πιο δυνατή η μουσική, όλο πιο ζωηρά τα χρώματα, όλο πιο εκμαυλιστικές οι μυρωδιές –η απόδειξη της ζωής στα πιο απλά υλικά της. Στον τρίτο γύρο, αυτή η γνώριμη αίσθηση της κατάκτησης. Μιας κατάκτησης ανεπαίσθητης στους άλλους μα τόσο οικείας στον δρομέα. Αίσθηση πως όλα τα μέρη της κίνησης έρχονται πια στη θέση τους.
Τα πόδια μετριάζουν την προσπάθεια, τα χέρια παύουν να ακολουθούν, η καρδιά σταματά να οδηγεί. Ναι, τρέχεις, κάποτε πιο γρήγορα και πιο δυνατά, μα η ελευθερία της στιγμής δεν αφήνει να φανούν οι ραφές της κίνησης. Το κορμί ησυχάζει στην ένταση κι ισορροπεί. Οι σκέψεις αναστέλλονται. Τρέχεις σαν να γεννήθηκες γι΄αυτό, σαν να γεννήθηκες μ’ αυτό. Τρέχεις χωρίς κούραση και προσπάθεια, ό,τι κι αν μοιάζεις να κάνεις. Βυθίζεσαι στη στιγμή. Υπάρχεις. Κι αν αφεθείς για λίγο εκεί, όλα αλλάζουν. Σε μια στιγμή με απροσδιόριστο χρονισμό, αόρατη στους άλλους, ορισμένη μόνον από μια εύθραυστη προσωπική αίσθηση, βρίσκεις το κέντρο σου. Γίνεσαι εσύ στην πληρότητά σου, τόσο εσύ όσο ποτέ.
Οι φίλοι του διαλογισμού αναζητούν τον εαυτό τους στην ησυχία και την ακινησία. Προσανατολίζονται σε μια στιγμή που, μέσα από την καταβύθιση στη σιωπή, φτάνουν στην αφετηρία τους. Το δοκίμασα για χρόνια, κι όπως όλα όσα με ταξίδεψαν, με έμαθαν ή με βοήθησαν –συνήθειες, πρακτικές κι άνθρωποι- το αναγνωρίζω σαν πολύτιμο στις αποσκευές μου. Από το διαλογισμό πήρα την πληρότητα της ενδοσκόπησης και τους τρόπους να την αναγνωρίζω. Βρήκα τρόπο σίγουρο να με πλησιάζω και να σπάω το σφιχτό μου κουκούλι, όταν χρειάζεται λίγη προσπάθεια παραπάνω. Για καλό ή για κακό, η ζωή μ’ έκανε να αφήσω πίσω την καθημερινή πρακτική που ακολούθησα καιρό. Αντίθετα, το τρέξιμο δεν το άφησα ποτέ. Κι όταν το άφησα, ακούσια πάντοτε, γρήγορα ξαναγύρισα σ΄αυτό -ή αυτό σ΄εμένα. Και παρά τις αλλαγές, στο σώμα, στο ρυθμό, στο στόχο ή στη δυσκολία, όλες οι φορές είχαν κάτι κοινό: την καταβύθιση σε έναν δικό μου κόσμο, την πληρότητα του εγώ. Στους ανοιχτούς δρόμους ή στο διάδρομο, με το χρονόμετρο στο χέρι ή χωρίς, πάντα βρήκα εκείνη τη μία στιγμή, φευγαλέα και ταυτόχρονα σίγουρη. Και με τη σιγουριά των χιλιομέτρων στα πόδια μου, ξέρω πως τρέχω τόσο για αυτήν όσο και για τη χαρά της κίνησης. Στην καθημερινή διαδρομή μου, κάθε γύρος έχει την ίδια αφετηρία, μα άλλο σκοπό. Στον πρώτο μαθαίνω τα βασικά: το σώμα μου και τα βάρη του, την κατάστασή της στιγμής, την εποχή, τις συνθήκες. Στον δεύτερο νιώθω. Απλώνω το βλέμμα, ακούω τη μουσική, θυμάμαι, ανοίγομαι σε εικόνες και μυρωδιές. Αφήνομαι κι ελευθερώνομαι, ρήματα σπάνια για τη ζωή, ευπρόσδεκτα στην κάθε μέρα. Στον τρίτο βυθίζομαι στην ιδιότυπη συνθήκη του δρομέα.
Ανάμεσα στην κίνηση και στη στάση, στην ύπαρξη και στην ανυπαρξία, στη συνειδητότητα και στο χάσιμο. Υπάρχω ξεκινώντας από το κέντρο μου. Μαθαίνω, όχι μόνο για τα όριά μου και την υπομονή, όχι μόνο για τη δύναμη και την αντοχή. Μαθαίνω εμένα και ξετυλίγω το κουβάρι μου. Δεν ξέρω πόσο κρατάει ούτε πώς αρχίζει, δεν με νοιάζει να αποκωδικοποιήσω τις συνθήκες. Αναγνωρίζω την αλήθεια και την πληρότητα της στιγμής -κι αυτό αρκεί.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Το πώς κοιμάσαι μπορεί να βλάψει το σώμα και ίσως ένα απλό «γύρισμα» του κορμιού να βελτιώσει την κατάσταση
Μπορεί να θεωρούνται αξεσουάρ μόδας, αλλά στην πραγματικότητα αποτελούν μια ιατρική συσκευή
Θετικά στην εξωσωματική γονιμοποίηση φαίνεται να επιδρά η ισορροπημένη διατροφή
Οι ευάλωτες ομάδες και τα περιστατικά θανάτων τουριστών
Μιλήσαμε με τον διακεκριμένο καρδιολόγο, αλλά και μουσικό και συγγραφέα, με αφορμή το νέο του βιβλίο «Συνομιλίες με πρόσωπα της Υγείας» εκδ. Athens Voice Books
Αυτές που επιδεινώνονται και εκείνες που καλυτερεύουν
Summer camp δίπλα στη θάλασσα σε συνεργασία με το Aqua Life Centre
Περπάτημα, ήπιο τζόκινγκ, ποδηλασία, γιόγκα
Όταν οι αθλητές γίνονται πρότυπα ενάντια στο στίγμα
Η νόσος εκδηλώνεται αρχικά με συμπτώματα σαν εκείνα της γρίπης
Οι ψυχολογικές επιπτώσεις από τη ζέστη μπορεί να διαφέρουν μεταξύ των φύλων
Ανοιχτά θα μείνουν τα κέντρα ημέρας και τα υπνωτήρια
Τα συχνά δροσερά ντους και η ενυδάτωση του δέρματος βοηθούν στην υποχώρηση του πόνου
Μπορεί να προκληθούν από παράγοντες όπως η αυξημένη υγρασία, η ζέστη και τα τρόφιμα
Τα μισά ανεμβολιάστα παιδιά ζουν σε 31 χώρες που πλήττονται από συγκρούσεις
Ο ασθενής στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού σχεδίου δράσης
Τα εξελικτικά βήματα του ιού την τελευταία διετία και ο βαθμός ετοιμότητας
Προσκεκλημένος ο φαρμακοποιός-συγγραφέας Μανόλης Μαυρολέων
Μια συζήτηση με τον Δρ. Νικόλα Βόπη, ψυχολόγο / mind trainer και διδάκτωρ μοντέρνας ψυχολογίας στο Yale University
Ιδανική εποχή το καλοκαίρι για κολύμπι, περπάτημα και ποδήλατο
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.