Αφετηρίες

Πρωινή διαδρομή στα γνώριμα μέρη. Μπροστά μου ο δρόμος ανοιχτός. Κανείς. Ούτε ένας δρομέας, ούτε ένα νεύμα φιλικό. Νωρίς το πρωί της Κυριακής, ο κόσμος μαζεμένος στα σπίτια του. Μια άλλη Αθήνα, η συνηθισμένη, όπως γίνεται χρόνια αυτήν ακριβώς την εβδομάδα, τη μετά τον μαραθώνιο, όταν η ζωή επιστρέφει στα συνήθη της.

Το παρακολουθώ χρόνια. Στις αθηναϊκές προπονήσεις μου, στις καθημερινές διαδρομές στην πόλη, είναι λίγος ο κόσμος που συναντώ να τρέχει στο δρόμο, αν εξαιρέσω τα γνώριμα στέκια των δρομέων, εκεί που πάντα μαζεύονται. Λίγοι οι μοναχικοί λάτρεις των ανοιχτών δρόμων και των αστικών διαδρομών. Οι περισσότεροι μαζεύονται, παρέες-παρέες, στον Κήπο και στο Καλλιμάρμαρο, στη Φιλοθέη και στου Ζωγράφου, στο Άλσος Συγγρού και στην παραλία. Εκεί συναντιούνται και προπονούνται, εκεί γνωρίζονται και χτίζουν μεταξύ τους δεσμούς από τους μοναδικούς που δένουν οι αποστάσεις. Και κάτι αλλάζει μόνον στις αρχές του φθινοπώρου, μετά τις διακοπές, όταν όλο και περισσότεροι δρομείς, όλων των επιπέδων, βγαίνουν στην πόλη, σαν γρήγορα σαλγκάρια μετά τη βροχή.

Έπειτα έρχονται οι αγώνες, πρώτος ο μαραθώνιος. Η πόλη γεμίζει, με ένα πλήθος όλο και μεγαλύτερο, όλο και πιο απρόσμενα ορμητικό και αποφασισμένο. Τους βλέπω κι αναρωτιέμαι πού βρέθηκαν τόσοι πολλοί, πού ήταν κρυμμένοι τόσον καιρό. Χιλιάδες, κυριολεκτικά, σε μια μεγάλη γιορτή, ακατανόητη στους πολλούς μα αδιαμφισβήτητη για τους συμμετέχοντες. Δρομείς «ψημένοι» σε χρόνια και σε χιλιόμετρα, δρομείς στα μέσα της αθλητικής τους πορείας, πρωτόβγαλτοι και απροπόνητοι «περίεργοι». Όλοι τους βρίσκονται εκεί για να χαρούν τη μέρα και να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους στην κορυφαία διαδρομή. Βρίσκονται εκεί για να ακολουθήσουν τη μπλε γραμμή, το νήμα που τους δένει με τη δική τους αφετηρία και οδηγεί τα βήματά τους εντός κι εκτός.

Τους χαίρομαι. Τρέχουν, αγωνίζονται, σταματούν το ρολόι στον τελικό τους χρόνο, στο φίνις, κι έπειτα χάνονται. Άλλοι για αποθεραπεία, άλλοι για αναπροσανατολισμό, άλλοι με ανοιχτά πανιά για άλλη δραστηριότητα μετά την ολοκλήρωση της δρομικής εμπειρίας. Με την προσωπική αποτίμηση για οδηγό. Το σίγουρο είναι πως την εβδομάδα μετά, η πόλη αλλάζει. Ο κυριακάτικος δρόμος μου παραμένει μοναχικός και άδειος, ζητώντας να καλυφθεί.

Επιστρέφω από την πρωινή εξόρμηση με σκοπό αποκρυσταλλωμένο στα μοναχικά χιλιόμετρα. Είναι ώρα να τρέξω ξανά. Ανοίγω τα ημερολόγια και μετρώ. Δώδεκα εβδομάδες για τον Μαραθώνιο της Ρώμης, δεκαέξι για το Παρίσι, είκοσι για τη Βιέννη. Υπολογίζω σε εβδομάδες, υπολογίζω σε χιλιόμετρα, σε μια προσπάθεια να τιθασεύσω το άγνωστο «μετά». Να φανταστώ πώς θα είναι η ζωή στο επόμενο διάστημα, αν θα μπορέσω να τα καταφέρω, αν γίνεται, αν γίνεται τώρα. Σκέφτομαι και σχεδιάζω, με έμπνευση τον ανοιχτό δρόμο του πρωινού και τις ιστορίες τους. Τις ιστορίες της περασμένης Κυριακής, της ιστορίες της πλούσιας δρομικής ζωής.

Εμπνέομαι από τις επιτυχίες τους, από τα χαμογελαστά πρόσωπα, από τον κόπο που ξεπερνιέται για έναν δυνατό προσωπικό σκοπό. Εμπνέομαι από τα πλάνα και τις φωτογραφίες τους, από τις ιστορίες και τον ενθουσιασμό τους που ξεπερνά τις εικόνες και τη σύμβαση των μέσων. Εμπνέομαι από όσους τερμάτισαν και ξεπέρασαν εαυτούς σε δύναμη και χρόνο, εμπνέομαι το ίδιο ή περισσότερο από όσους εγκατέλειψαν ή δεν τα κατάφεραν αυτή τη φορά αλλά προσπάθησαν με όλη τους τη δύναμη και είναι έτοιμοι να ξαναβγούν στο δρόμο, να ξαναπροσπαθήσουν. Εμπνεύστηκα από τους θεατές, εκείνους που άλλαξαν το βλέμμα τους σε μία μόνο στιγμή, βλέποντας γνωστούς ή άγνωστους να τερματίζουν, να δίνουν τη δική τους μάχη, να ξεπερνούν το χρόνο και τους περιορισμούς και τα «δεν μπορώ» που κάποτε τους συντρόφευαν. Όλοι αυτοί κι όλα αυτά είναι το υλικό που πλουτίζει τη δική μου πολύχρονη διαδρομή. Αφήνω εικόνες και ιστορίες να «γράψουν» μέσα μου. Και τότε, στο τραπέζι μας το καλεντάρι ανοίγει, οι χάρτες απλώνονται, μηνύματα πηγαινοέρχονται με παλιούς και νέους φίλους. «Τι θα τρέξουμε», «πού θα τρέξουμε» και «πότε». Ο δικός μας τρόπος να τιθασεύσουμε το άγνωστο αύριο, η καινούργια αφετηρία, μπολιασμένη για τα καλά από αφέσεις, τερματισμούς και τις ιστορίες που μας συνδέουν. Ο δικός μας τρόπος να ανοίγουμε δρόμους.