Παγκόσμια Ημέρα κατά του καρκίνου, 4 Φεβρουαρίου: Η 25χρονη Ντόρα Σοφία μιλά για τη μάχη με τον καρκίνο και την ουλή της μετά το χειρουργείο.
Ο καρκίνος είναι μια σοβαρή ασθένεια, απρόβλεπτη, με περίπλοκες θεραπείες για να την αντιμετώπισή του, ενώ για κάποιους το άγχος της περιπέτειας δεν θα σταματήσει ακόμα και όταν ξεπεραστεί ο κίνδυνος για τη ζωή τους. H Θεοδώρα Σοφία έδωσε τη δική της μάχη μαζί του.
Η καθημερινότητά της πλέον δεν είναι ίδια, ζει με τους περιορισμούς ενός σοβαρού χειρουργείου και με μια τομή 34 εκατοστών, για την οποία είναι περήφανη καθώς μέσα από αυτή αντλεί δύναμη και δίνει το δικό της μήνυμα προς όσους καλούνται να διαχειριστούν μια ανάλογη κατάσταση στη ζωή τους.
Μεγάλωσε στο Κορωπί και σπούδασε γεωπόνος. Σήμερα απασχολείται στον τουριστικό τομέα -συγκεκριμένα στο κομματι της υποδοχής σε ένα από τα μεγαλύτερα ξενοδοχεία της Αττικής- και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του καρκίνουδιηγείται στην ATHENS VOICE το ταξίδι από τη διάγνωση μέχρι την αφαίρεση των 3/4 του ήπατος και της χοληδόχου κύστης της.
Η ζωή πριν τον καρκίνο: Θα την περιέγραφα πιο ανέμελη και ξένοιαστη πριν αντιληφθώ το πρόβλημα υγείας μου. Μετά από αυτή την εμπειρία έχω χάσει αυτή την ανεμελιά, διότι όπως και να το κάνουμε οι δυσκολίες σε σκληραίνουν ως άνθρωπο και συνήθως σε αναγκάζουν κατά κάποιο τρόπο να ανακατασκευάσεις το εξωτερικό σου «περίβλημα» και να το κάνεις πιο σκληρό - άθραυστο και κατ’ επέκταση και το εσωτερικό. Στο πρώτο έτος των σπουδών μου ανακάλυψα τυχαία το πρόβλημα που αντιμετώπισα. Στην αρχή είχα για μεγάλο διάστημα συμπτώματα βρογχίτιδας και κάποιες ενοχλήσεις στις οποίες δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία, ποιος δίνει άλλωστε σημασία στα 18 του, δυστυχώς σε αυτή την ηλικία το μυαλό μας «είναι πάνω από το κεφάλι μας» και αδιαφορούμε για τα σημαντικά. Ψάχνοντας λοιπόν λύση στον επίμονο βήχα τελικά ανακάλυψα πως είχα όγκο στο συκώτι. Τρείς εβδομάδες μετά τη διάγνωση χειρουργήθηκα, μου αφαίρεσαν τα ¾ του ήπατος καθώς και τη χολή. Πλέον είμαι 25 ετών γεμάτη υγεία!
Η στιγμή της διάγνωσης: Μόλις άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει ξαφνιάστηκα, μου φαινόταν τόσο ξένο αυτό που συνέβαινε. Δεν ξέρω αν σου έχει τύχει και εσένα ποτέ αλλά εγώ κάθε φορά που άκουγα μια ιστορία ή κάποιο δύσκολο βίωμα ενός ανθρώπου για κάποιο λόγο μου φαινόταν πολύ μακρινό από εμένα και πάντα σκεφτόμουν σιγά μην συμβεί σε εμένα αυτό, έλα όμως που συνέβη και μου ήρθε ουρανοκατέβατο. Στην αρχή δεν μπορούσα να το πιστέψω, ωστόσο αποδέχτηκα πολύ σύντομα την κατάσταση και τη διαχειρίστηκα με ψυχραιμία, διότι όπως έχει υποστηριχτεί και από φιλοσοφικής πλευράς το να ακούμε το άγχος χωρίς να προσπαθούμε να το απαλείψουμε είναι ο δρόμος στο να κατανοήσουμε τη σύγκρουση μέσα μας, δηλαδή τη στάση μας απέναντι στη ζωή και τον θάνατο.
Το χειρουργείο: Θυμάμαι η ημέρα που χειρουργήθηκα ήταν Δευτέρα κάπου στο τέλος του Ιουνίου την οποία μέχρι και σήμερα κάθε χρόνο τη γιορτάζω. Θα ακουστεί παράξενο αλλά εκείνη η περίοδος ίσως να ήταν και η ομορφότερη περίοδος αυτού του ταξιδιού, έλαβα την περισσότερη αγάπη και φροντίδα από την οικογένεια και τους φίλους μου. Έχω 4 υπέροχα αδέλφια και 2 λαμπρούς γονείς οι οποίοι ήταν στο πλάι μου και είναι μέχρι και σήμερα. Πέρα από τα αδέλφια μου με στήριξαν πολύ και οι ξαδέλφες μου με τις οποίες είμαστε σαν αδέλφια καθώς και οι θείοι μου που μου στάθηκαν σαν πατεράδες. Το διάστημα που έμεινα στο νοσοκομείο ήταν αρκετά δύσκολο, θυμάμαι ευχόμουν κάθε μέρα να ξυπνήσω το πρωί της επόμενης και να μου πουν πως μπορώ να φύγω παρόλα αυτά όμως είχα κάθε μέρα παρέα, με επισκέπτονταν φίλοι και γνωστοί σε καθημερινή βάση και κάπως απαλυνόταν η δυσαρέσκεια που ένιωθα. Η πίστη μου στον θεό είχε πρωταρχικό ρόλο και ύστερα η θέλησή μου για ζωή. Ήμουν πολύ νέα, είχα πολλά πράγματα να ζήσω και πάλεψα για να τα καταφέρω και δες με, τα κατάφερα!
H μεταγχειρητική περίοδος: Σχετικά με την καθημερινότητά μου, έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό όσον αφορά τη διατροφή διότι μαζί με την αφαίρεση του ήπατος αφαίρεσαν και τη χοληδόχο κύστη με αποτέλεσμα να μην μπορώ να χωνέψω ορισμένα τρόφιμα. Eπίσης το αλκοόλ έχει απαγορευτεί εφόρου ζωής αλλά δεν με πειράζει, μπορώ να διασκεδάσω και χωρίς αυτό. Η φαρμακευτική αγωγή που ακολουθώ μέχρι και σήμερα με βοηθά να κρατώ σταθερές τις τιμές και να νιώθω καλά.Aκόμα, υπάρχουν περιορισμοί σε σχέση την γυμναστική χωρίς όμως αυτό να με κρατά μακριά από την άθληση, οι προπονητές μου γνωρίζουν το ιστορικό μου και με κατευθύνουν ανάλογα.
Η ουλή: Κάθε φορά που στέκομαι στον καθρέπτη και κοιτάζω τα σημάδια μου νιώθω μια ευχαρίστηση με τον εαυτό μου, χαίρομαι που τα κατάφερα! Είμαι υπερήφανη που έχω αυτό το σημάδι και το έχω αγαπήσει. Ο κόσμος ξαφνιάζεται όταν βλέπει τα σημάδια μου ειδικά στην παραλία, πιάνω συνεχώς τις κλεφτές ματιές του περίγυρου αλλά δεν νιώθω άβολα με αυτό πλέον, ίσα ίσα το καταλαβαίνω και εγώ όταν βλέπω κάτι ασυνήθιστο το παρατηρώ άθελα μου. Κάποιοι έρχονται να με ρωτήσουν πως απέκτησα αυτό το σημάδι και το συζητάμε ανοιχτά, δεν έχω κανένα πρόβλημα να το κουβεντιάζω. Έξι χρόνια μετά από αυτή την περιπέτεια με βρίσκεις πιο δυνατή από ποτέ, τίποτε δεν με φοβίζει πια. Έκανα την πρώτη φωτογράφιση με την τομή μου το 2018 και μόλις αναρτήθηκε η φωτογραφία στο διαδίκτυο έλαβα αρκετά μηνύματα από ανθρώπους οι οποίοι είχαν σημαδεμένα κορμιά είτε από αντίστοιχες επεμβάσεις είτε από τροχαία ατυχήματα. Τα περισσότερα ήταν από γυναίκες οι οποίες μου έδιναν συγχαρητήριες ευχές που δεν φοβόμουν να εκθέσω το λαβωμένο σώμα μου συγκριτικά με εκείνες οι οποίες έκρυβαν τα σημάδια τους επειδή ένιωθαν άβολα. Προσωπικά δεν ντρέπομαι για την ουλή μου ίσα ίσα καμαρώνω και την προβάλω με υπερηφάνεια.
Εύχομαι μέσα από αυτό να αντλούν δύναμη άνθρωποι που δυσκολεύονται να αγαπήσουν τα σημάδια που τους άφησε η ζωή. Ένα μήνυμα που θα ήθελα να μεταδώσω μέσα από την ιστορία μου είναι ότι όλοι πρέπει να είμαστε ατρόμητοι και να μη μας φοβίζει καμία δυσκολία, όσο έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και αναπνέουμε μπορούμε να καταφέρουμε ακόμη και το αδύνατο, αρκεί να υπάρχει θέληση και πίστη στη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
11°
