Η αντίδραση του διευθυντή της ψυχιατρικής κλινικής του νοσοκομείου Βόλου, Κωνσταντίνου Ασπραδάκη, για την υπόθεση του 39χρονου πάσχοντα από σχιζοφρένεια
«Έγινε από κυνηγημένος, κυνηγός και από διωκόμενος έγινε διώκτης. Είναι επικίνδυνος για τον εαυτό του και τους άλλους, χρειάζεται εγκλεισμό. Όταν ένας άνθρωπος είναι σχιζοφρενής, κανείς δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτόν, ζει σε συνθήκες ακραίας εγκατάλειψης για πάρα πολλά χρόνια και δεν παίρνει κανένα φάρμακο, θα γίνει επικίνδυνος με μαθηματική ακρίβεια, είτε για τους άλλους, είτε για τον εαυτό του. Δεν ήταν βίαιος όταν διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια, αλλά εξελίχθηκε έτσι λόγω των συνθηκών που ζει. Ακόμη και ένας “φυσιολογικός” άνθρωπος, εάν ζούσε στις συνθήκες που ζει ο ίδιος, θα γινόταν μοιραία αγρίμι. Ο άνθρωπος είναι βαριά άρρωστος χωρίς φάρμακα και παρακολούθηση».
Δεν υπάρχει καλύτερη και πιο γεμάτη με ενσυναίσθηση περιγραφή της κατάστασης και της εξέλιξης ενός πάσχοντος από σχιζοφρένεια, ο οποίος ενώ δεν είναι επικίνδυνος, η αδυναμία του να ακολουθήσει στοιχειωδώς με συνέπεια την φαρμακευτική του αγωγή, σε συνδυασμό με την ακραία φτώχεια και τις άθλιες συνθήκες στις οποίες διαβιεί, τον μετατρέπει με μαθηματική ακρίβεια σε έναν άνθρωπο άγριο, βίαιο, επικίνδυνο για τον εαυτό του και για τους άλλους.
Πρόκειται για την περιγραφή του 39χρονου πάσχοντος από σχιζοφρένεια, ο οποίος νοσηλεύεται προσωρινά στην ψυχιατρική κλινική του νοσοκομείου Βόλου, περιγραφή την οποία παρουσίασε ο ίδιος ο θαυμάσιος διευθυντής της κλινικής, Κωνσταντίνος Ασπραδάκης.
Και τώρα τι; Όλα έχουν αφεθεί στο αρμόδιο εισαγγελέα, ο οποίος καλείται να «ανακαλύψει» μία κατάλληλη, στο μέτρο του δυνατού, δομή στην οποία θα εγκλειστεί ο 39χρονος πάσχων. Υπάρχουν τέτοιες δομές; Πρόκειται για μία πολύ μεγάλη αντίφαση της ίδιας της πάσχουσας ψυχιατρικής μεταρρύθμισης και της ασθμαίνουσας αποασυλοποίησης των ψυχικώς πασχόντων να μην υπάρχουν τέτοιες δομές εγκλεισμού στη χώρα μας. Και, ίσως, καλώς δεν υπάρχουν, αλλά έτσι δημιουργούνται τα προβλήματα.
Στην κοινότητα, όμως, στην πρωτοβάθμια φροντίδα ψυχικής υγείας και στην κοινοτική ψυχιατρική, δεν θα έπρεπε να προβλέπεται η ανάπτυξη, έστω περιορισμένα, έστω υποτυπωδώς, τέτοιων δομών εγκλεισμού, προκειμένου ούτε οι ίδιοι οι πάσχοντες, ούτε οι εισαγγελικές αρχές, ούτε οι ψυχίατροι και οι πολίτες αυτής της χώρας να περιέρχονται σε πλήρες αδιέξοδο, όταν βρίσκονται ενώπιον της πολύ δύσκολης θέσης να τοποθετήσουν έναν εξαθλιωμένο πάσχοντα από σχιζοφρένεια σε μία δομή εγκλεισμού, υπό καθεστώς φρούρησης;
Η εισαγγελία Βόλου, λοιπόν, καλείται να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, να δώσει μία εντολή, η οποία δεν θα παραβιάζει ανθρώπινα δικαιώματα του πάσχοντος, αλλά δεν θα θέτει επίσης σε κίνδυνο την ασφάλεια και τη ζωή των πολιτών.
9°
