Ο Γεώργιος Λαϊνάκης, MD, Medical Oncologist, αναλύει τις βασικές αιτίες του καρκίνου του πνεύμονα, τις θεραπείες και την έρευνα που βρίσκεται σε εξέλιξη ενώ αναφέρει ότι η πρόληψη φαίνεται να αποτελεί τον αποτελεσματικότερο τρόπο καταπολέμησής του.
«Ο καρκίνος του πνεύμονα είναι ο φονικότερος καρκίνος παγκοσμίως, ευθυνόμενος για τον 1 στους 4 θανάτους από καρκίνο στους άντρες στην Ευρώπη και για περίπου 1 στους 7 θανάτους στις γυναίκες.
Το κάπνισμα αποτελεί τον πρωταρχικό αιτιολογικό παράγοντα στην ανάπτυξη καρκίνου του πνεύμονα. Περιβαλλοντικοί παράγοντες όπως η ατμοσφαιρική ρύπανση, το ραδόνιο του εδάφους, ο αμίαντος, και άλλα στοιχεία έχουν ενοχοποιηθεί. Πιθανό αλλά άγνωστο ακόμη ρόλο φαίνεται να παίζει και η κληρονομικότητα.
Η έγκαιρη διάγνωση έχει τεράστια σημασία γιατί τα πρώιμα στάδια έχουν ποσοστά πενταετούς επιβίωσης που φτάνουν το 60%, ενώ στα πιο προχωρημένα στάδια τα αντίστοιχα ποσοστά είναι εξαιρετικά χαμηλά (5‒7% ).
Ο προσυμπτωματικός έλεγχος (screening) ατόμων με αυξημένο κίνδυνο κρίνεται αναγκαίος και σε πολλές χώρες εφαρμόζονται πλέον πρωτόκολλα έγκαιρης διάγνωσης.
Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τύποι καρκίνου του πνεύμονα και η αναγνώρισή τους σε ιστολογικό αλλά και σε μοριακό επίπεδο, διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην επιλογή της καταλληλότερης θεραπείας.
Δύο είναι οι κύριες ιστολογικές μορφές, ο μικροκυτταρικός και ο μη- μικροκυτταρικός καρκίνος (85% των περιπτώσεων).
Έχοντας αναγνωρίσει τη δοµή και τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήµατος, καταφέραµε να σχεδιάσουµε καινοτόµα φάρµακα, µε µοναδικό µηχανισµό δράσης, τα οποία ενεργοποιούν και ενισχύουν τον ανοσοποιητικό µηχανισµό έναντι της ικανότητας των καρκινικών κυττάρων να εξελίσσονται και να αποφεύγουν την καταστροφή.
Στην πρώτη γραµµή θεραπείας της μεταστατικής νόσου, η ανοσοθεραπεία σε συνδυασμό με την κλασσική χημειοθεραπεία, αποτελούν τη θεραπεία εκλογής.
Σε επιλεγμένες περιπτώσεις η ανοσοθεραπεία χορηγείται ως µονοθεραπεία.
Η στοχεύουσα θεραπεία, αφορά ένα μικρότερο ποσοστό ασθενών που στοχεύει στα προϊόντα συγκεκριμένων μεταλλαγμένων γονίδιων του όγκου που συμβάλλουν στην ανάπτυξη και στον πολλαπλασιασμό του.
Πλέον καθίσταται υποχρεωτική η ανίχνευση των μοριακών αλλαγών του γενετικού υλικού του όγκου, καθότι οι μεταλλάξεις αυτές συνεπάγονται συχνά αντοχή στην ανοσοθεραπεία αλλά και γιατί οι στοχεύουσες θεραπείεςυπερτερούν της χημειοθεραπείας. Παραδείγματα αποτελούν οι αναστολείς του EGFR, ALK και πολλοί άλλοι.
Συμπερασματικά, η επιβίωση στον καρκίνο του πνεύμονα έχει αυξηθεί σημαντικά με την αναγνώριση και εφαρμογή νεότερων τεχνικών αλλά και αντικαρκινικών παραγόντων πέραν της κλασσικής χημειοθεραπείας. Η έρευνα βρίσκεται σε εξέλιξη και τα δεδομένα υπόσχονται πολλά, όμως προς το παρόν η πρόληψη φαίνεται να αποτελεί τον αποτελεσματικότερο τρόπο καταπολέμησης του καρκίνου του πνεύμονα.»
7°
