Γιατί η απώλεια του Ματθαίου Γιωσαφάτ συγκίνησε και «άγγιξε» τόσους ανθρώπους
Δεινός ομιλητής και συνομιλητής, κέρδιζε αμέσως το κοινό του με την απλότητα των λόγων του, την οικειότητα, την αμεσότητα και το πάθος για την Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία.
Ματθαίος Γιωσαφάτ: Το πάθος του για ψυχαναλυτική θεραπεία, η ενσυναίσθησή του και η οικειότητα προς τους συνομιλητές του.
Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ ήταν ένας σπουδαίος επιστήμονας με ενσυναίσθηση, με ανθρωπιά, που νοιαζόταν, για τα παιδιά, την οικογένεια και τις ανθρώπινες σχέσεις. Ήταν ταυτόχρονα απλός, κατανοητός αλλά και γνώστης της σύγχρονης ψυχιατρικής και ψυχανάλυσης.
Ακόμη όσοι δεν τον γνώρισαν, αισθάνονται ότι έχασαν έναν άνθρωπο που ήξεραν καλά και τους βοήθησε μέσα από τις ομιλίες - συνεντεύξεις και εκδόσεις.
Μέσα της δεκαετίας του 2000, στην τηλεοπτική εκπομπή «Στα άκρα», ο παιδοψυχίατρος - ψυχαναλυτής Ματθαίος Γιωσαφάτ εξηγούσε ότι κάθε άνθρωπος, σε διάφορες φάσεις της ζωής του, βιώνει έντονες συναισθηματικές αλλαγές και καταπονήσεις που συνοδεύονται και από επεισόδια και κρίσεις ανάλογα με την ψυχική ανθεκτικότητά του. Ψυχική ανθεκτικότητα που, όπως τόνιζε, έχει δημιουργηθεί από τις πρώιμες παιδικές εμπειρίες άλλα και την κληρονομικότητα, τα γονίδια, την προϊστορία του ανθρώπου.
Ο ίδιος, δεινός ομιλητής και συνομιλητής, κέρδισε αμέσως το τηλεοπτικό και αναγνωστικό κοινό με την απλότητα των λόγων του, την οικειότητα, την αμεσότητα και το πάθος για την Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία.
Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ στις παρεμβάσεις του τόνιζε συνεχώς ότι ο θεραπευτής πρέπει πρώτα από όλα να είναι ανθρώπινος, με γνήσιο ενδιαφέρον για τον ασθενή, χωρίς να χάνει την «επιστημοσύνη» του και χωρίς να υστερεί σε γνώσεις.
Ήταν ιδρυτής και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ομαδικής Ανάλυσης και Οικογενειακής Ψυχοθεραπείας. Ίδρυσε με άλλους την Ελληνική Εταιρία Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας, της οποίας διετέλεσε επανειλημμένα πρόεδρος, και την Παιδοψυχιατρική Εταιρία Ελλάδας, της οποίας υπήρξε ο πρώτος πρόεδρος.
Απόκτησε το Δίπλωμα Ιατρικής από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας το 1963 και την ειδικότητα του Νευρολόγου-Ψυχιάτρου το 1967.
Το 1967 μετέβη για περαιτέρω σπουδές στο Λονδίνο όπου και παρέμεινε για 15 χρόνια όπου πήρε διάφορες θέσεις σε νοσοκομεία διαδοχικά ως Βοηθός, Επιμελητής, υποδιευθυντής και τελικά ισόβιος διευθυντής στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Οι συστηματικές συνεντεύξεις και ομιλίες που έδωσε και οι εκδόσεις των βιβλίων που ακλούθησαν άμβλυναν πολλές από τις αντιστάσεις που είχαμε για την ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία.
Ο ίδιος εύστοχα εντόπισε τα ελλείμματα στην ελληνική κοινωνία και πρότεινε τμήματα μαθητών, βοήθεια μέσα στο σχολεία, σεμινάρια γονέων, τα οποία ονόμασε μαθήματα ζωής. Δημιούργησε με συνεργάτες τους δεκάδες - εκπαιδευτικές ομάδες. Με πολύ κόπο και συλλογική δουλειά εκπαίδευε, συμβούλευε και στήριζε νέους ψυχαναλυτικούς ψυχοθεραπευτές.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
14°
