Νίκος Λαμπρούλης: Τρέχοντας Μαραθώνιο, με διαβήτη τύπου 1

Είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε με τον δρομέα Νίκο Λαμπρούλη, που οι τέσσερις ενέσεις ινσουλίνης την ημέρα —αναγκαίες για την επιβίωσή του— δεν τον εμπόδισαν να τρέξει μέχρι σήμερα περί τους δεκαπέντε Μαραθωνίους, με εξαιρετικές επιδόσεις αλλά και απαιτητική, επίσης καθημερινή προπόνηση. Τον ευχαριστούμε θερμά για τον χρόνο του και για όσα κάνει για τους ασθενείς με διαβήτη στην Ελλάδα.

                                                          * * *
 

Α.Κ.: Αγαπητέ Νίκο, πότε ανακάλυψες ότι πάσχεις από διαβήτη; Σε τι ηλικία; Και πόσων ετών είσαι τώρα;
Ν.Λ.: To ανακάλυψα όταν ήμουν 26 ετών, τώρα είμαι 41. Νοσηλεύτηκα με διαβητική κετοξέωση, και είχα τα συνήθη συμπτώματα: πολυουρία, πολυδιψία, πολυφαγία με ταυτόχρονη απώλεια βάρους, ξηροστομία.

Α.Κ.: Υπάρχουν άλλοι διαβητικοί στο οικογενειακό σου περιβάλλον;
Ν.Λ.: Όχι, είμαι πρωτοπόρος! Πάσχω από διαβήτη τύπου 1, που είναι αυτοάνοσο νόσημα. Ο διαβήτης τύπου 2 έχει να κάνει με κληρονομικότητα, και είναι ο πιο συνηθισμένος.

Α.Κ.: Οπότε, τι έκανες στην αρχή, τι σκεφτόσουν; Σε πήρε από κάτω;
Ν.Λ.: Στην αρχή δυσκολεύτηκα αρκετά, δεν ήξερα τι να σκεφτώ, δεν είχαμε εμπειρία με κάποιον διαβητικό στον οικογενειακό και φιλικό κύκλο, και βαδίζαμε στα τυφλά. Έπεσε το ηθικό μου, οι εξετάσεις μου δεν ήταν καλές, έβαλα κιλά. Όταν γίνεται η διάγνωση, ο ασθενής και η οικογένειά του έχουν ανάγκη από εκπαίδευση και ψυχολογική υποστήριξη, εγώ δεν την είχα στον βαθμό που τη χρειαζόμουν στο νοσοκομείο. Η ανάγκη για υποστήριξη είναι πιο έντονη σε περιπτώσεις που οι διαγνώσεις αφορούν παιδάκια τεσσάρων-πέντε ετών, και μακάρι να συνεχίσει η προσπάθεια που γίνεται σε διαβητικά κέντρα.

Α.Κ.: Πώς το παρακολουθείς έκτοτε; Ποια είναι η διαδικασία;
Ν.Λ.: Η παρακολούθηση των τιμών του σακχάρου ειδικά για εμάς τους Τ1 ινσουλινοεξαρτώμενους, είναι full time job, δεν έχει διάλειμμα. Χρειάζονται πολλές μετρήσεις κατά τη διάρκεια της ημέρας, και τέσσερις ενέσεις ινσουλίνης. Η τεχνολογία είναι σύμμαχός μας, καθώς διάφορες νέες μέθοδοι μας διευκολύνουν. Το δύσκολο κομμάτι είναι ότι πρέπει να υπολογίσεις τους υδατάνθρακες στο γεύμα σου —αυτοί κυρίως ανεβάζουν τις τιμές—, τη σωματική άσκηση που έκανες πριν ή που θα κάνεις, την τιμή του σακχάρου την ώρα του γεύματος, και να προσαρμόσεις στα παραπάνω τηδόση στην ένεση της ινσουλίνης. Βέβαια ακόμα και όλα να τα κάνεις by the book, οι τιμές μπορεί να εκτιναχθούν ή να πέσουν από άγχος, από τυχόν νεύρα ή από κάποια ίωση.

Α.Κ.: Τι πρέπει να προσέχεις κυρίως, λοιπόν; Η διατροφή είναι το παν;
Ν.Λ.: Η διατροφή είναι το πλέον σημαντικό. Υπάρχουν φυσικά κάποιοι κανόνες που ακολουθώ, αλλά ο διαβήτης είναι κάτι πολύ προσωπικό. Εννοώ ότι αυτό που εμένα διατροφικά μού κουμπώνει και με βοηθά, σε άλλον διαβητικό μπορεί να επιδρά διαφορετικά. Γενικά χρειάζεται προσοχή στην πρόσληψη υδατανθράκων και λιπαρών. Γλυκά, λιπαρά, άσπρο ψωμί, πατάτες, ρύζι, αλκοόλ, με μέτρο. Από την άλλη, δεν απαγορεύεται τίποτα, ούτε θα πάθω κάτι αν φάω μια φορά ένα τρίγωνο Πανοράματος.

Α.Κ.: Χρειάζεται να κάνεις συχνές εξετάσεις;
Ν.Λ.: Δύο φορές το χρόνο κάνω εξετάσεις, και κάποιες λίγο πιο εξειδικευμένες πριν τρέξω μεγάλους αγώνες.

Α.Κ.: Πάμε λοιπόν τώρα στο τρέξιμο. Ασχολείσαι πολλά χρόνια τώρα εντατικά, έτσι δεν είναι;
Ν.Λ.: Με το τρέξιμο ασχολούμαι περίπου δέκα χρόνια, ο αδερφός μου είναι ο υπεύθυνος για το μικρόβιο αυτό.

Α.Κ.: Από ό,τι διάβασα σε μια ανάρτησή σου, όταν πήγες προ δέκα ετών περίπου στο συνέδριο μιας ένωσης διαβητικών και τους είπες ότι θέλεις να τρέξεις Μαραθώνιο, σε αντιμετώπισαν με σιωπή και αμηχανία. Είναι συνηθισμένο αυτό, σωστά;
Ν.Λ.: Έτσι είναι, αντιμετώπισα δυσπιστία — ακόμα και γιατροί στην αρχή πήγαν να μου βάλουν φρένο. Οι ίδιοι γιατροί τώρα είναι συνομιλητές σε συνέδρια όπου παίρνω μέρος και μοιράζομαι τις εμπειρίες μου. Δεν τους κατηγορώ φυσικά. Όταν εγώ ξεκίνησα την προσπάθειά μου στο τρέξιμο, δεν υπήρχε στην Ελλάδα άλλος διαβητικός Τ1 να κάνει αυτά που ήθελα και κατάφερα να κάνω. Υπάρχει δυστυχώς φόβος για τον διαβήτη, έλλειμμα ενημέρωσης, υπάρχουν οικογένειες που, θέλοντας να προστατέψουν τον ασθενή, τον βάζουν σε γυάλα…

Α.Κ.: Πόσους αγώνες έχεις τρέξει; Ας μείνουμε μόνο στους επίσημους.
Ν.Λ.: Δεν τα πάω καλά σε αυτά, σίγουρα θα ξεχάσω κάποιους. Περίπου δέκα ασφάλτινους και δέκα ορεινούς μαραθώνιους, τρεις ορεινούς αγώνες 82 χιλιομέτρων και πολλούς ημιμαραθώνιους και δεκάρια. Έχω γνωρίσει πολλά μέρη με το τρέξιμο, είναι ένα παράπλευρο όφελος οι εκδρομές.Οι αγώνες όμως είναι η κορυφή του παγόβουνου, η ουσία είναι οι προπονήσεις.

Α.Κ.: Και ποιες είναι οι καλύτερες θέσεις που έχεις καταλάβει μέχρι τώρα;
Ν.Λ.: Δεν είμαι τοπαθλητής, δεν διεκδικώ πρωτιές και βάθρα. Από την άλλη, βέβαια, η προετοιμασία ενός διαβητικού αθλητή αγγίζει τα όρια ενός επαγγελματία, καθώς χρειάζεται μεγάλη συνέπεια και προσοχή. Στους αγώνες θέλω να τερματίζω χαρούμενος, με χαμόγελο, προσπαθώντας να δείξω τη χαρά της συμμετοχής — παρά την καταπόνηση.

Α.Κ.: Είπες πριν για την προπόνηση. Πόση προπόνηση άραγε χρειάζεται ο Μαραθώνιος σε ένα τόσο καλό επίπεδο; Γενικότερα, πόσο εξαντλητικό και απαιτητικό άθλημα είναι;
Ν.Λ.: Το τρέξιμο και οι μεγάλες αποστάσεις χρειάζονται μεγάλη αφοσίωση. Η προπόνηση του καθενός εξαρτάται από το επίπεδό του, τους στόχους του, και φυσικά από τον διαθέσιμο χρόνο του. Υπάρχουν πολλοί καλοί προπονητές που μπορούν να καταρτίσουν εξατομικευμένα προγράμματα προπόνησης. Το τρέξιμο έχει αργή διαδικασία βελτίωσης, αλλά είναι δίκαιο. Θα εισπράξεις την προσπάθειά σου με την απόδοση σου στους αγώνες. Είναι απαιτητικό γιατί χρειάζεται χρόνος, που αν δεν τον έχεις πρέπει να τον βρεις, να τον φτιάξεις. Πώς; Για παράδειγμα, με προπόνηση πολύ νωρίς το πρωί, πριν τη δουλειά, ή αργά το βράδυ. Έχω τη χαρά να είμαι μέλος μιας παρέας που συχνά τρέχουμε στο βουνό παρέα, οπότε έτσι η προπόνηση, παρά τις πολλές ώρες τρεξίματος, περνάει εύκολα, ευχάριστα.

Α.Κ.: Αν κάποιος διαβητικός δεν μπορεί να ακολουθήσει το δικό σου πρόγραμμα, μπορεί να ασχοληθεί με το τρέξιμοσε πιο χαμηλό τέμπο; Θα τον βοηθήσει; Πάντα σε συνεργασία με τον γιατρό του, βέβαια.
Ν.Λ.: Πάντα σε συνεργασία με τον γιατρό, ο κάθε διαβητικός μπορεί να ξεκινήσει το τρέξιμο ούτως ή άλλως.Το τέμπο δεν έχει καμία σημασία. Τα οφέλη είναι πολλά και σημαντικά: έλεγχος βάρους, βελτίωση τιμών σακχάρου, ψυχολογική ανάταση. Και μπόνους: με το τρέξιμο είναι πιο ανώδυνες οι διατροφικές παρασπονδίες!

Α.Κ.: Γενικότερα, πόσο μπορεί να βοηθήσει την καθημερινότητα ενός διαβητικού η ενασχόλησή του με τον αθλητισμό;
Ν.Λ.: Ο αθλητισμός απαιτεί συνέπεια, συνέχεια, πειθαρχία και προσήλωση στον στόχο. Ό,τι ακριβώς χρειάζεται και ένας διαβητικός. Κάθε μέτρηση στον διαβήτη, κάθε ένεση είναι ένας μικρός στόχος — όπως και οι προπονήσεις.

Α.Κ.: Στις φωτογραφίες σου βλέπουμε ότι σχεδόν πάντα φοράς τα χρώματα του Άρη Θεσσαλονίκης. Σε βοηθά αυτό στον αγώνα;
Ν.Λ.: Όλοι χρειαζόμαστε κινητήρια δύναμη. Εγώ από τον Άρη παίρνω κουράγιο. Φοράω τα κίτρινα και νιώθω διαφορετικά, νιώθω και εγώ πολεμιστής, σαν τον Θεό του πολέμου. Είχα τη στήριξη του ΑΣ ΑΡΗΣ σε κάποιους αγώνες και είμαι πραγματικά υπερήφανος. Στον Μαραθώνιο της Αθήνας πριν λίγους μήνες έτρεξα με ένα μπλουζάκι που είχε την υπογραφή και ευχές του Νίκου Γκάλη — ήταν συγκινητικό.

Α.Κ.: Έχεις σπόνσορες; Εταιρίες που σε βοηθούν; Αλήθεια, τι δουλειά κάνεις;
Ν.Λ.: Εδώ και αρκετά χρόνια είμαι μέλος της ομάδας Run to Change Diabetes, της ομάδας τρεξίματος της εταιρίας Novo Nordisk, που με τη σειρά της είναι μέρος ενός παγκόσμιου πρότζεκτ που έχει σαν σκοπό να αλλάξει τη ζωή των διαβητικών μέσω του αθλητισμού. Η βοήθειά τους και η διάθεση που δείχνουν για το πρόγραμμα αυτό στην Ελλάδα είναι πολύ σημαντικές, και τα αποτελέσματα είναι άκρως ενθαρρυντικά. Η ομάδα μας παίρνει μέρος σε πολλούς αγώνες, φοράμε μπλουζάκια με το μήνυμα Run to Change Diabetes και ξεχωρίζουμε. Και, επειδή ξέρω πως κι εσύ τρέχεις, στον επόμενο αγώνα σου θα τρέξεις με μπλουζάκι της ομάδας μας! Όσο αφορά τη δουλειά, εδώ και τέσσερα χρόνια είμαι μπάρμαν στο «Αίθριο», ένα ιστορικό μαγαζί δίπλα από το Επταπύργιο, και θέλω να ευχαριστήσω τους συνεργάτες και τους φίλους μου εκεί για όλη τους τη βοήθεια.

Α.Κ.: Πώς σε αντιμετωπίζει η οικογένειά σου; Είναι εύκολο να… έχεις μέσα στο σπίτι σου έναν μαραθωνοδρόμο;
Ν.Λ.: Εύκολο δεν είναι, τα παιδιά μου είναι εννέα και έξι ετών, αλλά βλέπουν πόσο καλό μού κάνει, βλέπουν και το αντίκρισμα της προσπάθειάς μου, και με στηρίζουν. Στους μεγάλους αγώνες έχουν κάποιο άγχος, αλλά πάντα τούς δικαιώνω και τους σκέφτομαι. Το πρόβλημα είναι οι ώρες της προπόνησης, που είναι πολλές και δυσκολεύουν τον προγραμματισμό, αλλά ευτυχώς έχουμε βρει τον τρόπο να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

Α.Κ.: Θερμές ευχαριστίες. Και πάντα με τη νίκη!
Ν.Λ.: Ευχαριστώ πολύ! Vamos!