Αρρωσταίνοντας με Όμικρον: Μια μαρτυρία

Το γράφαμε και πριν από ένα μήνα εδώ: «Καθημερινά, όλοι μας μαθαίνουμε για φίλους, για συγγενείς και για γείτονες, που κόλλησαν — και, παραδόξως πώς, δεν μας νοιάζει και δεν μας στενοχωρεί καθόλου, γιατί ξέρουμε ότι σχεδόν κανείς τους δεν πρόκειται να νοσήσει στα σοβαρά: οι περισσότεροι θα το περάσουν σχεδόν στο πόδι, σαν ένα οποιοδήποτε κρυολόγημα. Απλώς θα διαβάσουν καναδυό βιβλία παραπάνω (πράγμα, όσο να πεις, καλό), και θα ρουφήξουν μια-δυο σούπες μπροστά από το Netflix, κινδυνεύοντας να λερώσουν τη φλις κουβέρτα που θα έχουν σκεπάσει τα πόδια και το στήθος τους».

Όλοι μας μιλάμε κάθε μέρα μ’ αυτούς τους φίλους —ή αυτοί με εμάς, αν εμείς είμαστε αυτοί που σκεπαστήκαμε με τη φλις—, συλλέγοντας μαρτυρίες. Είναι μια νέα συνήθεια, ευχάριστη πλέον σε πλήρη αντίθεση με ό,τι συνέβαινε πριν αποκτήσουμε την απόλυτη ασπίδα απέναντι στον ιό: το εμβόλιο. Τότε (οι περισσότεροι θέλουμε να το ξεχάσουμε: και πράγματι θα το ξεχάσουμε) τρέμαμε κάθε φορά που κάποιος φίλος εμφάνιζε έστω και ένα ψευδές σύμπτωμα ή απλώς τον έτρωγε η μύτη του. Αλλά πλέον αυτά πάνε. Το έχουμε ξαναπεί: από την άνοιξη του ’20 και μετά, ο Covid νικήθηκε — τελειώσαμε. Το πρόβλημά μας —οικονομικό, κοινωνικό, εκπαιδευτικό, υγειονομικό— είναι οι ζηλωτές και ΜΟΝΟΝ αυτοί.

Να ακόμη μία μαρτυρία, από σήμερα Παρασκευή το πρωί (εκτός από δύο ονόματα, δεν έχει αλλαχτεί ούτε μισή λέξη):

«Ναι, χθες χωρίς πυρετό, μόνο με ένα ντεπόν όλη μέρα. Η ζάλη με κάτι περίεργους πόνους στο σώμα παραμένουν. Αλλά εμφανώς καλύτερα. Ο Γιάννης περδίκι. Τουλάχιστον είχε την ευκαιρία να κοιμηθεί ο ταλαίπωρος. Μόνο ο λαιμός του τον ενοχλεί λίγο. Τρώει, πίνει και κοιμάται, έχει ξεκουραστεί για τα καλά! Αν κρίνουμε από το πώς ήμασταν με τις παρενέργειες από τις δόσεις (ο Γιάννης δεν κατάλαβε τίποτα, εμένα όμως η δεύτερη με τσάκισε για 4 μέρες και η τρίτη για 2 ημέρες), πιστεύω ότι, αν δεν υπήρχε το εμβόλιο, εγώ δεν θα την έβγαζα καθαρή. Νοσήσαμε στην καλύτερη δυνατή στιγμή: ένα μήνα μετά την τρίτη δόση και όταν πια είχε επικρατήσει η πολύ πιο ελαφριά Όμικρον. […] Πάντως καταλαβαίνεις ότι ο οργανισμός σου παλεύει κάτι περίεργο. Αυτά που νιώθεις στο σώμα σου, ακόμη και στην ελαφριά νόσηση, δεν τα έχεις ξανανιώσει. Ζάλη που δεν ξανάχες παρόμοια στη ζωή σου, πόνοι σε σημεία άσχετα, ταχυκαρδίες από το πουθενά. Μέχρι και πίεση ανέβασα η υποτασικιά. Πραγματικά, οι πρώτοι που νοσήσαν δεν κατάλαβαν από πού τους ήρθε. Πολύ άδικο. […] To άγχος μας ήταν ο μικρός και η μαμά μου που είχε έρθει για τις γιορτές. Μόλις βγήκαν τα μοριακά μας (εγώ θετική και η γιαγιά και ο Δημήτρης αρνητικοί) μάζεψαν τα πράγματά τους και πήγαν στην αδερφή μου για να μην κολλήσουν. Τρεις μέρες όμως μέχρι να κάνουμε το μοριακό, τους είχα απομονώσει όλους σε ξεχωριστά δωμάτια, καθάριζα τα μπάνια μετά από κάθε χρήση και τους τάιζα σε ξεχωριστούς χρόνους, για να κρατηθούν υγιείς. Και η μάσκα δεν βγήκε λεπτό. Η μάσκα κάνει όλη τη δουλειά. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Ο μικρός σήμερα κάνει τη δεύτερη δόση να ησυχάσει το κεφάλι μας. Να τελειώσει όλο αυτό επιτέλους. Ακόμη κι εγώ που είμαι σούπερ σπιτόγατη και έτσι κι αλλιώς δεν βγαίνω από το σπίτι συχνά, ΒΑΡΕΘΗΚΑ».

                                                            * * *

Όλοι βαρεθήκαμε. Και όλοι θα το γιορτάσουμε όπως τού πρέπει όταν τελειώσει όλο αυτό. Όταν δηλαδή νικήσουμε, εκτός από την αρρώστια, και τη μακάρια, πλην φονική, ηλιθιότητα. Δεν θα είναι εύκολο, γιατί είναι πολλοί αυτοί που μας κρατούν πίσω και φτωχαίνουν τον κόσμο. και είναι παντού. Ή, όπως λέει και ένας καλός φίλος: «Ο ψεκασμένος είναι ψεκασμένος, είτε παίζει καλές ρακέτες και κονομάει εκατομμύρια, είτε παίζει μέτριο τάβλι και δεν έχει στον ήλιο μοίρα». Θα υποκύψουν όμως στη δύναμη της δημοκρατίας και του κοινού καλού — δεν γίνεται αλλιώς.