Όταν η αρρώστια δεν είναι παρά αφορμή για ξεκούραση

Οι επιδημιολόγοι και οι γιατροί μάς έλεγαν από καιρό τώρα ότι σε βάθος χρόνου σχεδόν «όλοι θα κολλήσουμε», ότι είναι εν πολλοίς αναπόφευκτο λόγω της μεγάλης διασποράς του ιού στην κοινότητα. Λοιπόν, είχαν δίκιο ΚΑΙ σε αυτό (γιατί είχαν δίκιο και σε όλα τα προηγούμενα). Καθημερινά, όλοι μας μαθαίνουμε για φίλους, για συγγενείς και για γείτονες, που πράγματι κόλλησαν — και, παραδόξως πώς, δεν μας νοιάζει. Δεν μας νοιάζει καθόλου. Και έχουμε τους λόγους μας που δεν μας νοιάζει.

Πολλοί από αυτούς τους γνωστούς μας τυχαίνει μάλιστα —κατά έναν φαινομενικά μόνο παράδοξο τρόπο— να είναι άνθρωποι που παίρνουν υψηλά μέτρα προστασίας ήδη από τον πρώτο καιρό της πανδημίας, κοντά δυο χρόνια τώρα, και ανελλιπώς. Μπορεί μεν να μην έπλεναν (όλοι τους) τα ακτινίδια με απορρυπαντικό πιάτων ή να μη δέχονταν την αλληλογραφία τους και να μην έμπαζαν στο διαμέρισμα τα δέματα από τον κούριερ πριν τα ψεκάσουν καλά-καλά, αλλά ασφαλώς φορούσαν και εξακολουθούν να φορούν πάντα σοβαρές μάσκες όπου πρέπει, απέφευγαν και εξακολουθούν κατά το δυνατόν να αποφεύγουν τα μέρη με πολύ κόσμο, και τρέφουν μία βαθύτατη απέχθεια για τα αντικοινωνικά στοιχεία που δεν νοιάζονται για το αν, φέρ’ ειπείν, κλείσει αυτή ή η άλλη επιχείρηση στη γειτονιά, ή αν αύριο διπλασιαστεί η ανεργία και βυθιστούν στην απόγνωση μερικές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι. Μία βαθύτατη, πλην απολύτως συγγνωστή, απέχθεια.

Γιατί, ό,τι και να λέμε, ό,τι και να νομίζουμε, αυτό συμβαίνει τελικώς με την πανδημία: για τους συγγενείς των νεκρών σημαίνει πένθος και άφατη οδύνη, κάτι οριστικό, κάτι που γιατρεύεται μόνο μερικώς και μόνο με την πάροδο του χρόνου· για όσους, πάλι, θα υποφέρουν στο εξής από long covid είναι μία στενά προσωπική υπόθεση που αφορά την υγεία τους, το σώμα τους, τη λειτουργικότητά τους και τον πόνο τους· αλλά για τη συντριπτική πλειονότητα του κόσμου και για την κοινωνία συνολικά είναι ένα τρομερά ισχυρό ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ πλήγμα, ένα πλήγμα που μπορεί να συντρίψει ολόκληρες στρατιές ανθρώπων, και να τις διαλύσει, να τις λιώσει. Και αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ θα συνέβαινε έτσι και δεν πολεμούσαμε τον κορονοϊό, ή έτσι και δεν μπορούσαμε να τον πολεμήσουμε: θα διαλυόταν η οικονομία. (Και, ναι, θα αποκτούσαμε αντιδημοκρατικές, απολυταρχικές κυβερνήσεις στη συνέχεια: έτσι πάνε αυτά με την οικονομία, το ένα ακολουθεί καταπόδας το άλλο — και είναι κάτι που γίνεται πάντα, και χωρίς καμία εξαίρεση, ποτέ).

Η διαφορά λοιπόν σε σχέση με τους ανθρώπους που νοσούσαν μέχρι πριν κάτι μήνες —και έτρεμε η ψυχή μας— και με τους ανθρώπους που ακούμε τις τελευταίες καναδυό βδομάδες ότι κόλλησαν, είναι ότι η περίπτωση αυτών των τελευταίων δεν μας στενοχωρεί καθόλου. Και δεν μας στενοχωρεί καθόλου («δεν μας νοιάζει», που λέγαμε και στην αρχή) γιατί ξέρουμε ότι σχεδόν κανείς τους δεν πρόκειται να νοσήσει στα σοβαρά: οι περισσότεροι θα το περάσουν σχεδόν στο πόδι, σαν ένα οποιοδήποτε κρυολόγημα. Απλώς θα διαβάσουν καναδυό βιβλία παραπάνω (πράγμα, όσο να πεις, καλό), και θα ρουφήξουν μια-δυο σούπες μπροστά από το Netflix, κινδυνεύοντας να λερώσουν τη φλις κουβέρτα που θα έχουν σκεπάσει τα πόδια και το στήθος τους.

ΑΥΤΗ είναι η διαφορά που κάνουν τα εμβόλια. ΑΥΤΟ είναι το μεγάλο όπλο που έχουμε στα χέρια μας. Και αυτή εδώ είναι η νίκη μας απέναντι στον κορονοϊό. Γιατί η ανθρωπότητα —επιστήμονες, τεχνικοί, εταιρίες, πολιτικοί, εσύ κι εσύ: όλοι μαζί—, εξοπλίζοντάς μας με το σημαντικότερο όπλο κατά των ιών, και σε πείσμα όλων εκείνων που ομνύουν στους… Ανουνάκι, νίκησε ΗΔΗ τον Covid-19. 

Μένει τώρα να νικήσει και τoν Stupid-21.

ΥΓ1. Ναι, μιλώ για εμένα εδώ: κανένας φίλος μου, κανένας γνωστός μου δεν αμέλησε να κάνει το εμβόλιο. Αυτό το echo chamber, που είναι υπέροχο και σωτήριο για τα social media, είναι ακόμη πιο υπέροχο για την πραγματική ζωή.

ΥΓ2. Ναι, ξέρω ότι οι περισσότεροι από αυτούς που δεν έχουν κάνει το εμβόλιο δεν είναι αρνητές η ψεκασμένοι. Ξέρω ότι επέλεξαν να ενημερώνονται λάθος για μία σειρά από λόγους. Αλλά πραγματικά δεν τους φταίει κανείς γι’ αυτό. Ούτε η κακιά εκπαίδευση, ούτε το «όλα είναι θέμα παιδείας», ούτε τίποτα