Ioannina Lake Run: Η εμπειρία του μαραθωνίου δίπλα στην Παμβώτιδα

Οι άνθρωποι, όταν αρχίζουν να τρέχουν, τις περισσότερες φορές, το κάνουν για μια σειρά από λόγους οι οποίοι δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το τρέξιμο. Θέλω να πω ότι η υγεία είναι ο πιο κοινός λόγος για να αρχίσει κανείς. Προβλήματα με το καρδιαγγειακό, με τη χοληστερίνη, με το γαστρεντερικό και πάει λέγοντας σε μια σειρά από παθολογικές καταστάσεις. Ένας δεύτερος λόγος, εξαιρετικά ισχυρός, τόσο για τις γυναίκες όσο και για τους άντρες, είναι η εξωτερική τους εμφάνιση. Δεν είναι λίγες οι φορές που η εμφάνισή μας επηρεάζει το θυμικό μας. Ίσως δεν τους αρέσει ο τρόπος που «φαίνονται» και θέλουν να χάσουν βάρος, να σμιλέψουν το κορμί τους και ούτω καθεξής. Άλλοι, μικρότερο ποσοστό με αυξητικές τάσεις, ξεκινούν το τρέξιμο γιατί βγάζουν καθημερινά για βόλτα τον σκύλο τους, περπατάνε δηλαδή μεγάλες αποστάσεις, ειδικά όταν ο σκύλος είναι πιο ζωηρός από το κανονικό, και από τον οποίο κινδυνεύουν τα παπούτσια ή τα έπιπλά τους, και ο οποίος χαλαρώνει μόνο όταν νιώθει εξαντλημένος. 

Έχω καταλήξει ότι οι περισσότεροι ξεκίνησαν περπατώντας. Κι εγώ έτσι ξεκίνησα. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, οι άνθρωποι που αρχίζουν να τρέχουν το κάνουν για κάποιο λόγο και ο λόγος αυτός είναι κάτι έξω από το τρέξιμο: κάτι που υποτίθεται ότι το τρέξιμο θα τους βοηθήσει να επιτύχουν. Το τρέξιμο, για τους περισσότερους ανθρώπους, είναι το μέσο για την επίτευξη ενός συγκεκριμένου σκοπού. 

Εάν υπήρχε μια θεραπεία, ένα χάπι (ακόμη καλύτερο, εύκολο, γρήγορο) που θα μπορούσε να αναπαράγει όλα τα οφέλη του τρεξίματος όπως είναι η υγεία, η εμφάνιση, η απόλαυση, η ερώτηση που έρχεται αβίαστα στα χείλη είναι η εξής απλή: «Θα συνεχίζατε να τρέχετε;».

Όσο περισσότερο καιρό τρέχει ένα άτομο, όσο μεγαλύτερες αποστάσεις διανύει τρέχοντας, τόσο πιο πιθανό είναι να απαντήσει «ναι» στη συγκεκριμένη ερώτηση. Θα συνεχίσω να τρέχω. Το τρέξιμο κάνει κάτι πολύ διαφορετικό και ανεξάρτητο από τα οφέλη για την υγεία, την επίδρασή του στους πόνους της μέσης, στη μείωση της αρτηριακής πίεσης, ακόμα και τον τρόπο που σε κάνει να νιώθεις (η άσκηση μειώνει την κορτιζόλη και απελευθερώνει ενδορφίνες, με αποτέλεσμα ο δρομέας να είναι λιγότερο κουρασμένος και με ένα ευφορικό συναίσθημα τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά την άσκηση). 

Στο τέλος, αν κάποιος έχει τρέξει αρκετά και πολύ σκληρά, ανακαλύπτει ένα είδος αξίας στο τρέξιμο, είναι αυτό που είναι γνωστό ως εγγενής αξία.

Εγώ ξεκίνησα να τρέχω στη διάρκεια της πανδημίας. Ξεκίνησα περπατώντας. Οι αφορμές πολλές. Ο καταιγισμός δυσάρεστων, φοβικών πληροφοριών. Ο αυξημένος αριθμός θανάτων ανά τον κόσμο. Ο αυξημένος αριθμός γέννησης ενός νέου είδους παντογνώστη γιατρού. Οι πολλοί ειδήμονες που μου έλεγαν έμμεσα ή άμεσα τι είναι σωστό και τι όχι. Οι αρνητές. Η κοινωνική απομόνωση. Οι ατελείωτες ώρες μπροστά από μια οθόνη ήταν ίσως ο ισχυρότερος λόγος.

Παρατήρησα ότι με κάθε περίεργη είδηση ο βηματισμός όλο και αυξανόταν. Δεν ήταν όμως ο κορωνοϊός ή οι απαγορεύσεις που έκαναν το τρέξιμο πιο έντονο αλλά και απαραίτητο καθημερινά. Ήταν η λίμνη και οι άνθρωποι που έτρεχαν. Και ήταν πάντα οι ίδιοι. Την ίδια ώρα, σχεδόν καθημερινά. Άγνωστοι εντελώς. Τι είναι εκείνο το τόσο έντονο που σε τραβάει από τον καναπέ σου; Έμαθα ότι οι δρομείς χαιρετούν κυρίως δρομείς. Στην αρχή, κι ενώ τρέχεις, γρήγορες καλημέρες, καλησπέρες και αρκετές κλεφτές ματιές. 

Ήταν η σταθερότητα στις προπονήσεις. Και η επιμονή, που κάνει τους δρομείς να σε αγκαλιάσουν και να σε πάρουν υπό την προστασία τους για να σε μάθουν ό,τι τους είχαν μάθει. Γιατί όλοι ξεκίνησαν από λίγα χιλιόμετρα και οι περισσότεροι αν όχι όλοι με ποικίλα θέματα. Η πανδημία γέννησε αθλητές (όλων των ηλικιών) που ελπίζω η επιστροφή στην κανονικότητα να μην τους αφανίσει. 

Σε κάθε διασκελισμό ανακαλύπτεις και κάτι νέο. Οι έμπειροι δρομείς θα μείνουν δίπλα σου για μερικά μέτρα αλλά είσαι σαν το παπί της Παμβώτιδας. Έχεις πέσει στα βαθιά και πρέπει να κουνήσεις τα πόδια για να μάθεις να κολυμπάς. Σε κάθε δρασκελισμό, σε κάθε πάτημα του ποδιού η λίμνη είναι δίπλα σου. Και ο ορίζοντας. Προσπαθείς να μείνεις στα πόδια σου. Δεν ήταν λίγες οι φορές που αναπολούσα την οθόνη του υπολογιστή μου, τα βιβλία μου και οτιδήποτε δεν είχε να κάνει με το τρέξιμο. Οι σκέψεις αυτές, που επανέρχονταν σταθερά, ειδικά στα πρώτα δυο χιλιόμετρα, άρχισαν σταδιακά να ξεφτίζουν. Ουσία υπήρχε μονάχα στα χιλιόμετρα, όχι στην ταχύτητα. Συντροφιά το ρολόι. Οι κουβέντες είναι λιγοστές και δύσκολες, ειδικά στους αρχάριους. Στην αρχή δεν έχεις ρυθμό, είσαι αργός αλλά τι σημασία έχει; Σημασία έχει ότι είσαι στον δρόμο και τρέχεις. Κι ήταν πάντα η διαδρομή που μου έδινε το απαραίτητο θάρρος. Τα χρώματα κι αρώματα της Παμβώτιδας. Κι όλο το ζωικό βασίλειο (ουρανού και γης) που συναντάς καθώς τρέχεις είτε κατά μήκος είτε γύρω από τη λίμνη. Μεγάλη ποικιλία από γάτες, σκύλους, πρόβατα, αγελάδες, σαύρες, νερόφιδα, πάπιες, κύκνους, άλογα. Γιατί η Παμβώτιδα χαρίζει ζωή σε όλους.     

Κάπως έτσι ξεκίνησε η πρόκληση του αγώνα. Να μπλεχτείς μέσα σε ένα πολύβουο, πολύχρωμο πλήθος και να αναμετρηθείς όχι με τους συναθλητές σου αλλά με τον εαυτό σου. Κυρίως με την παλιά του εκδοχή. Τη διαδρομή των δέκα χιλιομέτρων του γύρου λίμνης διάλεξε και o Dean Karnazis. Μόνο που αυτός είναι διάσημος υπεραθλητής, και μπράβο του. Και επηρεάζει με τον τρόπο ζωής του χιλιάδες ανθρώπους. Και τρέχει εδώ στα Γιάννενα λίγα μέτρα πίσω μου κι ύστερα λίγα μέτρα πιο μπροστά μου. Κι εκείνο που με εμψυχώνει είναι το πλατύ του χαμόγελο.

Γύρισα το κεφάλι προς τη λίμνη και κάτι γλάροι κοιτούσαν παράξενα το πολύχρωμο πλήθος. Έπρεπε να συγκεντρωθώ στον δρόμο. Στην αναπνοή μου. Έπρεπε να έχω μια τακτική, μια στρατηγική για να συνεχίσω. Ήταν εκείνα τα πρώτα μέτρα, ήταν η ευφορία της εκκίνησης που με ξεγέλασαν, έτρεξα γρηγορότερα από ό,τι μπορούσα γιατί η χαρά της συμμετοχής με συνεπήρε. Και τώρα η ανάσα μου αντιμετωπίζει μια μικρή ήττα, κι αυτό πρέπει να το διαχειριστώ. Κάθε βήμα με φέρνει πιο κοντά στον στόχο.

Εκείνο βέβαια που με κρατά σε ρυθμό, που δεν με αφήνει να ξεστρατίσω είναι η φωνή της συναθλήτριάς μου που τρέχει δίπλα μου. Είναι η φίλη μου που με έμαθε να τρέχω. Μέρα με τη μέρα. Και τελικά αυτός ο αγώνας είναι ένα βαθύ αποτύπωμα στον ψυχισμό μου, μιας και είναι μια μικρογραφία της ζωής. Σπρώχνω τον εαυτό μου να δοκιμάσει τα όριά του, με την αγωνία της ήττας να δηλώνει παρούσα σε κάθε δρασκελιά. Προσπαθώ να κατανοήσω τους κανόνες. Σκέφτομαι ότι η καρέκλα στο γραφείο μου με περιμένει, ήμουν καλά, τι τα ήθελα τα καινούργια, τα άγνωστα; Που τώρα φαίνονται άπιαστα. Θα γυρίσω στην οθόνη μου, θα συναλλάσσομαι με τις λέξεις, με τις έννοιες, είναι πιο εύκολο, το ξέρω καλά. Κι όμως ετούτη εδώ η διαδρομή έχει μιαν άλλη χάρη. Ανεβαίνω τη γέφυρα, στον ποδηλατοδρόμο και βλέπω τις καλαμιές να κουνάνε ρυθμικά τα κεφάλια τους. Και πίσω ξανά. Κι αγναντεύω το κάστρο και τα τείχη. Και τα πλατάνια τα ψηλά. Κι η ανάσα μου υποφέρει αλλά συνεχίζω. Όταν αντίκρισα τον τερματισμό έπιασα το χέρι της συναθλήτριάς μου και την ευχαρίστησα για το ωραίο ταξίδι. 

Κι αν δεν βάλλεις το είναι σου σε καινούργια μονοπάτια, δεν θα μάθεις ποτέ πόσο αντέχεις και που μπορείς να φτάσεις.
ΥΓ. Ευαγγελία, σε ευχαριστώ.

Λίγα λόγια για τη διοργάνωση
Το στοιχείο που έκανε το Ioannina Lake Run να ξεχωρίσει, ήταν ότι πρόκειται για έναν αγώνα που στο επίκεντρό του έχει τον αθλητή και φόντο τη λίμνη Παμβώτιδα. Κάθε χρόνο περισσότεροι από 2.000 δρομείς από κάθε γωνιά της Ελλάδας, αλλά και το εξωτερικό, έρχονται στην πόλη, τέλη Σεπτέμβρη που διεξάγεται ο Γύρος Λίμνης Ιωαννίνων, έναν αγώνα που οργανώνει ο Αθλητικός Όμιλος «Ποσειδών» Ιωαννίνων υπό την αιγίδα του δήμου Ιωαννιτών και της Περιφέρειας Ηπείρου.

Οι γεμάτοι ενέργεια εθελοντές, οι παράλληλες αγωνιστικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, τα συλλεκτικά μετάλλια, η πλούσια τροφοδοσία, οι γενναίες παροχές προς όλους τους συμμετέχοντες, η αμέριστη συμπαράσταση της Περιφέρειας Ηπείρου και του Δήμου Ιωαννιτών, η διασύνδεσή του με το Πανεπιστήμιο μέσα από καινοτόμες πρωτοβουλίες, είναι μερικοί μόνο από τους λόγους που έκαναν τον Γύρο Λίμνης Ιωαννίνων να μπει στις καρδιές των δρομέων. Κι αυτοί είναι οι λόγοι που έχει σταθερούς φίλους, οι οποίοι δεν παραλείπουν να τον βάζουν στο αγωνιστικό τους καλεντάρι κάθε χρόνο, ενώ νέοι δρομείς προστίθενται χρονιά με τη χρονιά σε όσους θέλουν να τρέξουν στη λίμνη των Ιωαννίνων, στην ομορφότερη διαδρομή της Ελλάδας. Και όσοι δεν το έχουν κάνει, σίγουρα θα το κάνουν τα επόμενα χρόνια, γιατί… If you run, you must Lake Run.