Απίστευτοι δρομείς στο No Finish Line Αthens

Ο συνάδελφός μου μού το ξεκαθάρισε. Θα κάνω 150 km μέσα σε 24 ώρες. Γκλουπς. Δηλαδή σχεδόν τέσσερις διαδοχικούς μαραθώνιους μέσα σε 24 ώρες;;; Καθώς κατέχω το παγκόσμιο ρεκόρ βραδύτητας στον μαραθώνιο με 5:30 ώρες, θεωρούσα αδιανόητο αυτό το οποίο προσπαθούσε να πετύχει.

Με έβαλε όμως στο τριπάκι και μετά από τέσσερα χρόνια που είχα να τρέξω, παρουσιάστηκα και εγώ μαζί του στην No Finish Line​ φιλανθρωπική εκδήλωση στο ΟΑΚΑ.

Η αλήθεια είναι ότι ο συνάδελφος δεν είχε την πιο εντυπωσιακή ιστορία από όλους. Μισοτρέχοντας και κυρίως περπατώντας, έτρεξα μέσα σε τρεις μέρες 30 χιλιόμετρα. Για να περνάει η ώρα έπιασα την κουβέντα με αρκετούς από τους δρομείς που ξεκίνησαν για το συνεχόμενο εικοσιτετράωρο τρέξιμο το απόγευμα της Παρασκευής και τερμάτισαν το απόγευμα του Σαββάτου στις 5:30. Κάποιοι έτρεχαν από την Τετάρτη.

Ένας εξ αυτών ήρθε κατευθείαν με το καράβι από τη Σαντορίνη που εργάζεται, έχοντας δουλέψει έναν συνεχόμενο μήνα προκειμένου να μαζέψει ικανό αριθμό ημερών ρεπό. Μέχρι το απόγευμα του Σαββάτου είχε ξεπεράσει τα 270 km, μέσα σε περίπου 3 εικοσιτετράωρα. Ο στόχος του μέχρι την Κυριακή το μεσημέρι ήταν να φτάσει τα 400 km δηλαδή σχεδόν 10 μαραθωνίους!

Πλησίασα έναν άλλο κύριο, άνω των 60 ετών, ο οποίος δεν έτρεχε καθόλου, μόνο περπατούσε με έναν συγκεκριμένο ρυθμό. Τον ρώτησα είσαστε στον 24ωρο αγώνα; Ναι. Πόσα χιλιόμετρα έχετε κάνει; 70 στον εικοσιτετράωρο, 170 από την Τετάρτη το απόγευμα. Και με τον ύπνο τι κάνετε; Ε αυτό με δυσκολεύει λίγο...

Υπήρχε και ένας άλλος, μία γραφική φυσιογνωμία. Περπατούσε απελπιστικά αργά, αλλά δεν σταματούσε δευτερόλεπτο. Πόσα έχεις κάνει; 230 km. Το αντιλαμβανόμαστε; Έχει φτάσει πιο μακριά από τη Λαμία περπατώντας μόνο για την πλάκα του.

Τίποτα όμως δεν ξεπερνάει τους δύο λεβέντες που είδα να τρέχουν με πραγματικά γρήγορο ρυθμό με τις πατερίτσες τους και με ένα πόδι. Κοντά τους μία κοπέλα, η οποία με δύναμη και αριστοτεχνικές κινήσεις έτρεχε με το καροτσάκι της. Όταν την πέρασα τρέχοντας, κυριολεκτικά αισθάνθηκα αμηχανία. Της είπα ότι την καμαρώνουμε για την προσπάθειά της. Γύρισε και μου χάρισε ένα υπέροχο χαμόγελο μαζί με ένα φωτεινό βλέμμα, σαν να ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.

Τι να πει κανείς; Όλα είναι στο μυαλό. Ας τους χειροκροτήσουμε όλους αυτούς τους υπερανθρώπους, αλλά κυρίως ας παραδειγματιστούμε και ας σηκωθούμε από τον καναπέ μας.