Τα συρτάρια μας

Υπάρχουν δρομείς που βγαίνουν στο δρόμο μόνο με τα χρειώδη: άνετα ρούχα, παπούτσια αθλητικά και διάθεση να βρεθούν στα ανοιχτά. Και υπάρχουν κι άλλοι που βγαίνουν εξοπλισμένοι με την τελευταία λέξη της αθλητικής τεχνολογίας – με συντροφιά όλα τα «παραφερνάλια» του σπορ. Από ιδιοσυγκρασία – αλλά και από μια φιλοσοφημένη προσήλωση στα απλά πράγματα – είμαι δρομέας της πρώτης κατηγορίας, του «λίγα και καλά». Ωστόσο, αν η αρχή πως τα ετερώνυμα έλκονται παραμένει εν ισχύ, τότε η οικογενειακή μου ευτυχία βασίζεται στην πανάρχαια τέχνη της ισορροπίας.

Δεν χρειάζεται να πάω μακριά για να σας πείσω – σεβόμενη τα προσωπικά δεδομένα κοινής ζωής εικοσιτεσσάρων ολόκληρων χρόνων, θα αρκεστώ σε μια γρήγορη ματιά στα συρτάρια μας με τα αθλητικά. Στο σπίτι μας, όπου όλα είναι μάλλον δίκαια μοιρασμένα – μαζί και οι ντουλάπες - αντιστοιχούν σε καθέναν μας δυο συρτάρια για αθλητικά και παιχνίδια. Στη δική μου ντουλάπα, την πιο συμμαζεμένη απ΄τις δυο, τα «αθλητικά» συρτάρια είναι γεμάτα ρούχα: κολάν μακριά ή ως το γόνατο, πολλά φανελάκια, το γιλεκάκι μου με τις φωσφορίζουσες ταινίες για τη νύχτα, ελαφρά γάντια για το χειμώνα, καπελάκια για τον ήλιο και ό,τι άλλο χρειάζονται τα κορίτσια στο τρέξιμο. Τα υπόλοιπα αξεσουάρ μου είναι τόσο λίγα που δεν χρειάζονται ειδικό χώρο: ένα ελαφρύ αδιάβροχο, το χρονόμετρό μου – μοντέλο του ’09 -, κι ένα ροζ Ipod με μουσικές για τις μοναχικές προπονήσεις.

Στην αντίπερα όχθη, τα συρτάρια του Κωστή ξεχειλίζουν με αθλητικό εξοπλισμό. Ρούχα για όλες τις εποχές και τις συνθήκες, απ΄το ζεστό ελληνικό καλοκαίρι ως τους κρύους χειμώνες της Αμερικής. Γυαλιά ηλίου ειδικά για το τρέξιμο, πανάλαφρα, με απορροφητικούς φακούς, ζευγάρια αρκετά. Γιλεκάκι με φωσφορίζουσες ταινίες, ίδιο με το δικό μου. Ρολόγια και χρονόμετρα πολλά – από τα casio της δεκαετίας του ‘80 μέχρι τα σύγχρονα GPS. Το ειδικό μηχάνημα υπερήχων που κρατά μακριά τους ανεπιθύμητους σκύλους – εκτός από τους κουφούς, όπως απέδειξε η ιστορία. Γάντια πολλά, για κάθε συνθήκη. Ισοθερμικές κάλτσες και εσώρουχα, αλλά και κάλτσες ποικίλων διαμετρημάτων, ανάλογα με την προπόνηση. Φακούς κεφαλής, για νυχτερινές προπονήσεις. Και φυσικά δυο-τρία αδιάβροχα για τρέξιμο σε ειδικές συνθήκες. Κι έπειτα ορειβατικά και τα απαραίτητα για το καράτε.

Η ίδια αρχή ισχύει και στα παπούτσια μας. Τύπος «αθλητικά μονογαμικός» εγώ, τρέχω με ένα ζευγάρι, το ίδιο πάντα μοντέλο, μέχρι να φτάσει η ώρα να το αποχωριστώ. Ο Κωστής πάλι έχει μια πλειάδα ζευγαριών, για επίπεδες επιφάνειες και για βουνά, για μακριές προπονήσεις και για αγώνες, και φυσικά για την πραγματική ζωή – όπου για λόγους αρχής δεν φορά ποτέ τα παπούτσια του τρεξίματος.

Η διαφορά μας δεν περιορίζεται στους διαφορετικούς τρόπους διαχείρισης του οικογενειακού προϋπολογισμού και στις προτεραιότητες των δαπανών μας – πράγματα ασήμαντα δηλαδή. Πίσω απ΄τα συρτάρια και το περιεχόμενό τους, ξεδιπλώνεται μια διαφορετική αίσθηση για το τρέξιμο – και ίσως για τη ζωή.

Για τον Κωστή, τα αξεσουάρ του τρεξίματος δεν είναι απλώς μέσα που διευκολύνουν την δρομική καθημερινότητα –ζεσταίνοντας, στηρίζοντας, κρατώντας το κορμί στεγνό και προστατευμένο– ούτε μόνο η πυξίδα που χαρτογραφεί τις διαδρομές με εξελιγμένους μετρητές αποστάσεων και συντεταγμένες ακριβείας. Είναι, πάνω από όλα, μια σειρά από πολύχρωμα ιδιότυπα παιχνίδια «για μεγάλους», που με τον τρόπο τους ανοίγουν την πόρτα στην ανεμελιά και την ελαφράδα. Για εκείνον, το άνοιγμα του μαγικού συρταριού, το χέρι που ψάχνει το κατάλληλο αξεσουάρ, το απαραίτητο ρούχο ή το σωστό ρολόι, είναι ο μίτος που τον οδηγεί ξανά στην παιδικότητα – σε έναν χρόνο έξω απ’ τον καθημερινό, όπου αφήνεται να μαγευτεί απ΄τα μικρά πράγματα. Το Suunto ή το τζάκετ με τη διαπνέουσα μεμβράνη είναι οι συντεταγμένες του παιχνιδιού του, το σκηνικό για μια αληθινή καταφυγή, πέρα απ΄την «πραγματική ζωή». Φορώντας τα, βάζει το κοστούμι ενός ρόλου, ντύνεται τον ελεύθερο εαυτό του και φεύγει..

Για μένα, την πιο εγκεφαλική, δεν χρειάζεται τέτοια προετοιμασία. Ζηλεύω την παιδική του ματιά, μα η προσήλωσή μου στους δρόμους δεν ζητά βοηθήματα - μόνον ανοιχτούς ορίζοντες. Τρέχω για να αδειάσω πρώτα και να γεμίσω μετά, σε μια διαδρομή όπου τίποτε δεν είναι προκαθορισμένο. Κάθε βήμα οδηγεί στο επόμενο – και το παιχνίδι «χτίζεται» κάθε στιγμή, με μοναδικό μέτρο εμένα. Παπούτσια, σορτσάκι και μαύρα γυαλιά είναι το λιτό μου κοστούμι για τον πιο απαιτητικό και παράδοξο ρόλο μου– αυτόν του αθεράπευτου δρομέα.