Διοίκηση διά του παραδείγματος

Η υγειονομική κατάσταση που βιώνουμε είναι άνευ προηγουμένου. Αποτελεί δυσεπίλυτο πρόβλημα ακόμα και για εξειδικευμένους Επιδημιολόγους και Λοιμωξιολόγους, αφού πλέον εμπλέκονται και κοινωνικοί, ψυχολογικοί, ιδεολογικοί, οικονομικοί, πολιτικοί, θρησκευτικοί, νομικοί και ανθρωπιστικοί παράγοντες, που κάνουν την «εξίσωση» πολύ πιο δύσκολα επιλύσιμη. Πολλώ δε μάλλον, δεδομένης της συνεχούς αλλαγής των συνθηκών μάχης που δίνει η Ανθρωπότητα έναντι της Πανδημίας.

Αυτή η πολυπαραγοντική εξίσωση, αν είναι δύσκολο να κατανοηθεί και να επιλυθεί από τους Επιστήμονες, φαντάζει απειλητική και δυσνόητη για τους απλούς Πολίτες που δεν έχουν εξειδικευμένες γνώσεις επί των επιδημιών και του εποικοδομήματος που τις συνοδεύει. Είναι, λοιπόν, απολύτως κατανοητό και αναμενόμενο ένα σημαντικό ποσοστό Συμπολιτών μας να μην λαμβάνει σωστή πληροφόρηση ή να παρασύρεται από οπορτουνιστές καιροσκόπους που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την άγνοια, τις προλήψεις και τους φόβους ευάλωτων ανθρώπων. Ας μην αναμένουμε επιστημονικώς τεκμηριωμένες αντιδράσεις και ορθολογικές σκέψεις από όλους, δεδομένων των εξαιρετικά πολύπλοκων και μεταλλασσόμενων συνθηκών που ζούμε.

Έτσι, ένας καλός τρόπος για να πείσουμε όλο και περισσότερους Συμπολίτες μας να τηρούν τα υγειονομικά πρωτόκολλα, δεν είναι η αέναη παράθεση στοιχείων και αριθμών, αφού και δυσνόητα είναι και μπορεί να αντικρούονται από πιο πιστευτά πλαστά ή παραποιημένα «στοιχεία» του διαδικτύου.

Καλό θα ήταν, λοιπόν, να πείθουμε τους Συμπολίτες μας διά του παραδείγματος. Όσοι έχουμε δημόσιο λόγο, οι διοικούντες, οι Επιστήμονες, οι Πολιτικοί, οι Γιατροί, οι Ιατρικοί Σύλλογοι, οφείλουμε να είμαστε αυστηροί στην τήρηση των μέτρων και να δίνουμε το καλό παράδειγμα. Οι δικές μας αστοχίες και η έλλειψη αυτοπειθαρχίας προκαλούν αμφιβολίες στην κοινωνία.

Η Διοίκηση δεν είναι μόνο για τις λαμπερές φωτογραφίες, τις δεξιώσεις και τις δηλώσεις. Η Διοίκηση είναι, πρωτίστως, ευθύνη. Δεν διοικούμε για να είμαστε ευχάριστοι, αλλά για να είμαστε χρήσιμοι. Καιρός να το κατανοήσουν οι Ιατρικοί Σύλλογοι με τις κατεβασμένες μάσκες σε κλειστούς χώρους και τα συνέδρια ομοιοπαθητικής. Καιρός να το κατανοήσουν οι Συνάδελφοι που τηρούν στάση επιτήδειου ουδέτερου, καιρός να το κατανοήσουν οι Πολιτικοί μας που «βλέπουν» συνωστισμό μόνο όπου συγκεντρώνονται πολιτικοί τους αντίπαλοι, καιρός να το κατανοήσουν οι Επιστήμονες που εκφέρουν δημόσιο λόγο για θέματα που δεν κατέχουν. Δεν είναι όλοι οι ανεμβολίαστοι «φανατικοί» και «ακραίοι». Οι περισσότεροι είναι απλώς φοβισμένοι και αναβλητικοί άνθρωποι που καλό θα ήταν να μην υψώσουμε τείχη στην επικοινωνία μαζί τους. 

Αντί, λοιπόν, να ψέγουμε τους Συμπολίτες μας που δεν τηρούν τα μέτρα και δεν εμβολιάζονται, ας κοιτάξουμε πρωτίστως εάν εμείς οι ίδιοι είμαστε το καλό παράδειγμα και μεταφέρουμε με την συμπεριφορά μας και τα έργα μας τα σωστά μηνύματα στην κοινωνία. Αντί να παραθέτουμε στατιστικά στοιχεία, ας παραθέσουμε συμπόνια, κατανόηση, ανθρωπιά και την δέουσα συμπεριφορά διοίκησης διά του παραδείγματος.

Η «υποχρεωτικότητα» επέρχεται ως αποτυχία της πειθούς. Ας περάσουμε από την επίθεση στη συζήτηση.