Παράγοντας κινδύνου για την εμφάνιση βουβωνοκήλης στους άνδρες είναι τα επαγγέλματα που απαιτούν ορθοστασία ή άρση βάρους
Ορισμένα καθήκοντα που εκτελούν εν ώρα εργασίας οι άνδρες, τα οποία δεν είναι άλλα από την ορθοστασία και την άρση βάρους, αποτελούν παράγοντα κινδύνου εμφάνισης βουβωνοκήλης στους άνδρες. Το μέγεθος του κινδύνου εξαρτάται από τον χρόνο που ο εργαζόμενος στέκεται όρθιος ή περπατά και από το σύνολο του βάρους που σηκώνει ανά ημέρα. Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξε μια ανασκόπηση που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Hernia. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι αυτή η επιβεβαίωση των αποτελεσμάτων παλαιότερων μελετών μπορεί να βοηθήσει στην πρόληψη, αλλά και στην εύρεση της αιτίας δημιουργίας της κήλης. Σημειώνουν δε ότι μετά από περαιτέρω μελέτες θα είναι σε θέση να συγκεκριμενοποιήσουν τα ασφαλή όρια έκθεσης, όπως ισχύει για πολλές άλλες παθήσεις.
«Κήλη είναι κάθε πρόπτωση και προβολή ενδοκοιλιακού σπλάχνου, ή συνηθέστερα, μέρος αυτού εκτός της συνήθους ανατομικής θέσεώς του, μέσω ενός φυσιολογικού ή παθολογικού στομίου. Η παχυσαρκία, η δυσκοιλιότητα, η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, η προχωρημένη ηλικία, το κάπνισμα και η άρση βάρους είναι οι κύριοι ενοχοποιητικοί παράγοντες. Οι κήλες διακρίνονται στις βουβωνοκήλες, μηροκήλες και κοιλιοκήλες, ομφαλοκήλες και τις μετεγχειρητικές κήλες. Οι πιο συνηθισμένες είναι οι βουβωνοκήλες, καθώς αποτελούν το 80% όλων των κηλών. Συνήθως εμφανίζονται σε άνδρες. Οι λοξές βουβωνοκήλες, οι οποίες είναι οι πιο συχνές, θεωρούνται αναπτυξιακές ανωμαλίες του περιτοναίου (processusvaginalis). Αν και δεν είναι ούτε θανατηφόρες ούτε προκαλούν μόνιμη αναπηρία, αποτελούν συχνή αιτία χαμένου χρόνου εργασίας», μας εξηγεί ο Γενικός Χειρουργός και Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής, στον Όμιλο Ιατρικού Αθηνών δρ Αναστάσιος Ξιάρχος (https://www.axiarchos.gr/).
Ο πρώτος λόγος είναι ότι τα συμπτώματα που προκαλεί σε προχωρημένα στάδια είναι συνήθως έντονα και περιλαμβάνουν διόγκωση στη βουβωνική χώρα ή το όσχεο, η οποία με την πάροδο του χρόνου μεγαλώνει, και πόνο στο σημείο της διόγκωσης, ο οποίος είναι πιο αισθητός κατά την άρση βάρους. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ορισμένες φορές προκύπτουν επιπλοκές, με συχνότερη την περίσφιξη, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε ειλεό (απόφραξη του εντέρου) και νέκρωση του παγιδευμένου οργάνου και γάγγραινα αυτού. Αυτές οι επιπλοκές μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή του ασθενή, εάν δεν αντιμετωπιστούν χειρουργικά γρήγορα και αποτελεσματικά.
«Δυστυχώς δεν είναι δυνατόν να προβλεφθεί εάν και πότε θα προκληθεί μια περίσφιξη. Με την κλινική εξέταση μπορεί να διαγνωστεί μόνο η κήλη και σε ορισμένες περιπτώσεις, μια απεικονιστική εξέταση του μαλακού ιστού, όπως η αξονική τομογραφία μπορεί να διαγνώσει με ακρίβεια την κατάσταση. Γι’ αυτό όσο πιο γρήγορα αποκατασταθεί η κήλη, τόσο λιγότερο ταλαιπωρείται ο ασθενής», τονίζει ο δρ Ξιάρχος.
Ποιοι επαγγελματίες κινδυνεύουν, όμως, περισσότερο να εμφανίσουν βουβωνοκήλη; Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της μετα-ανάλυσης: οι άνδρες που για την εκτέλεση των εργασιακών τους καθηκόντων στέκονται ή περπατούν για περισσότερες από έξι ώρες ή σηκώνουν, συνολικά, φορτία πάνω από 4.000 κιλά ανά εργάσιμη ημέρα.
Όπως επισημαίνει ο δρ Αναστάσιος Ξιάρχος, η χειρουργική επέμβαση είναι ο μόνος τρόπος για την αποκατάσταση των κηλών. Η επέμβαση γίνεται είτε με το κλασικό χειρουργείο, με χρήση διπλού πλέγματος είτε λαπαροσκοπικά. Η δεύτερη μέθοδος έχει πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με το ανοιχτό χειρουργείο, καθώς πραγματοποιείται με τομές μισού εκατοστού. Ο μετεγχειρητικός πόνος είναι ελάχιστος και το ποσοστό υποτροπών είναι μικρότερο, λόγω της πιο ανατομικής τοποθέτησης του πλέγματος.
«Οι κήλες μπορεί να προκληθούν άμεσα από εργασιακές δραστηριότητες, είτε από ένα μοναδικό περιστατικό άρσης βάρους είτε βαθμιαία όταν ο εργαζόμενος καθημερινά σηκώνει πολλά κιλά. Η προδιάθεση ενός ατόμου να εμφανίσει κήλη θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη και αναλόγως να προσαρμόζονται οι συνθήκες εργασίας. Ανεξάρτητα από το επάγγελμα, προφυλακτικά λειτουργεί το υγιές σωματικό βάρος, η πρόσληψη αρκετών λαχανικών και φρούτων που αποτρέπει τη δυσκοιλιότητα και η αντιμετώπιση των παθήσεων και συνηθειών που προκαλούν βήχα ή φτέρνισμα», καταλήγει.
9°
