Για τη θάλασσα

Τον γνώρισα τον χειμώνα του ’93, δευτεροετή σπουδαστή στο θέατρο. Στην πρώτη-πρώτη τάξη που δίδαξε ο Κωστής όταν επιστρέψαμε από την Αμερική, στο θέατρο ΕΜΠΡΟΣ. Ήταν μια παρέα ταλαντούχων παιδιών που χαίρονταν τη σπουδή στην τέχνη τους κι εγώ, λίγο μεγαλύτερη, στο τέλος των δικών μου σπουδών, τους παρακολουθούσα από κοντά σε κάθε βήμα, πρώτα στη σχολή κι έπειτα στο θέατρο. Τον ήξερα απ΄τα μαθήματα, απ΄τις παραστάσεις κι απ΄τις παρέες. Και λίγα χρόνια αργότερα συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στην αφετηρία της κλασικής και έπειτα στον τερματισμό της, σε μια βροχερή μέρα με απίστευτη συγκίνηση και τους αγαπημένους να μας αγκαλιάζουν.

Τρέχαμε κι οι δυο από παλιά και αυτή η «μανία» πάντα μας έδενε, με τον τρόπο του τρεξίματος, ακόμα κι αν δεν συναντιόμασταν, ακόμα κι όταν περνούσε καιρός για να ξαναβρεθούμε. Με τον τρόπο του τρεξίματος που πάντα είναι σημείο αναφοράς μες στα πολλά, κι ας αλλάζει η ζωή, κι ας έρχονται άλλα πρόσωπα, άλλες έγνοιες κι άλλες συγκινήσεις. Ήξερα πως τελευταία είχε επιστρέψει στους δρόμους μετά από σύντομη αποχή και είχα δει τις φωτογραφίες του από τον φετινό μαραθώνιο με το καμάρι που έχω για όλους τους φίλους που προχωρούν και τα καταφέρνουν.

Έπειτα είδα το όνομά του σε μια ανακοίνωση που μιλούσε για έναν άθλο. Μια διαδρομή 240 παραθαλάσσιων χιλιομέτρων για τον αιγιαλό. Για να αποτραπεί αυτό το άθλιο νομοσχέδιο, για να μείνει κοινό αγαθό η πρόσβαση στη θάλασσα, για το περιβάλλον. Με άγγιξε απ΄την αρχή για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν ο σκοπός. Κάτι μεγάλο και σημαντικό, μια επιδίωξη που αξίζει να στηρίξουμε όσοι χαιρόμαστε και σεβόμαστε τη φύση, όσοι δεν πάψαμε να θέλουμε και να ζητούμε τα αυτονόητα. Μια επιδίωξη σημαντική με έναν τρόπο συμβατό προς αυτήν -όχι άνευρο και του γραφείου, μα της δράσης. Ο δεύτερος, ο ίδιος ο άθλος, τα 240 χιλιόμετρα, που για εμάς τους κανονικούς δρομείς του μαραθωνίου είναι αναμφίβολα υπέρβαση.

Βρεθήκαμε με τον Άγη ένα μεσημέρι στο κέντρο, για να μου πει την ιστορία του. Με λίγες λέξεις, όσες μόνον χρειαζόταν για να μου πει με τον κώδικα τον δρομέων αυτό που ένιωσε κι αυτό που αποφάσισε. Ένιωσε αγανακτισμένος με άλλη μια εθνική γελοιότητα, κι αντέδρασε με τον τρόπο του. Με τον τρόπο που ένιωθε πως μπορούσε να κινητοποιήσει τον κόσμο, να τον κάνει να σταθεί, να ακούσει και να σκεφτεί. Όχι με Δελτία Τύπου και με λόγια, αλλά με μια περιήγηση στην ακτογραμμή της Αττικής –κι όχι μόνο- και με την κινητοποίηση όσων μπορούσαν να αντιδράσουν.

Μ΄άρεσε η ιδέα, του το’χα πει απ΄την αρχή, και ζήτησα να τρέξω κι εγώ, να είμαι κι εγώ μέρος αυτής της αλυσίδας των δρομέων που θα ξεκινήσουν από την Ισθμία και θα φτάσουν ως τον Μαραθώνα για καλό σκοπό. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς για όσους από εμάς έχουν τρέξει δίπλα στη θάλασσα, έχουν χαρεί τα βήματα στην άσφαλτο ή στο χώμα με το μπλε να ξανοίγεται δίπλα τους, έχουν νιώσει στα πόδια και στον κάματο των διαδρομών τους το ελληνικό καλοκαίρι. Όχι, δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Συζητήσαμε τα τεχνικά, τα της διαδρομής, τις λεπτομέρειες της σκυταλοδρομίας, τα πρακτικά της διοργάνωσης. Κι έπειτα, καμαρώνοντας τη διάθεση και τη σιγουριά του γι΄αυτό το άγνωστο που ανοίγεται μπροστά του σ΄αυτές τις πέντε μέρες των 240 χιλιομέτρων, τον ρώτησα πώς νιώθει γι΄αυτό, αναζητώντας το εσωτερικό του νήμα.

«Ξύπνησα ένα πρωί και αποφάσισα να το κάνω», μου είπε. «Δεν ήξερα πώς θα το κάνω, δεν το είχα ξανακάνει, αλλά το ήθελα και πίστευα πως μπορούσα. Κι αποφάσισα να το δοκιμάσω βήμα-βήμα. Έτσι ξεκίνησα». Την αναγνώρισα αυτή την ορμή, τη βεβαιότητα του δρομέα, το «μπορώ» του. Την αλυσίδα που ξεκινά από την πίστη στη δυνατότητα και προχωρά κάνοντας σχέδιο την επιθυμία, βρίσκοντας τη διάθεση να υπηρετήσει το σχέδιο, βάζοντας χιλιόμετρα στην καθημερινή πράξη, τολμώντας την υπέρβαση. Τα αναγνώρισα και τον πίστεψα, ξέροντας πως έτσι, βήμα-βήμα, γίνονται όλα. Και τα μικρά και τα μεγάλα, και τα καθημερινά και τα σπουδαία.

Υ.Γ. Ο ηθοποιός Άγης Εμμανουήλ θα τρέξει με τους φίλους του ένας μαραθώνιο για την προστασία του ελληνικού αιγιαλού, καλύπτοντας 240 χιλιόμετρα ακτογραμμής, από τον Ισθμό ως το Μαραθώνα.