Το συγκλονιστικό μήνυμα μιας νοσηλεύτριας που έκανε το εμβόλιο

Τα λόγια σταματούν όταν έρχεται η εικόνα. Η εικόνα μιας γυναίκας ή ενός άντρα σε κατάσταση ανάγκης. Η εικόνα ενός ανθρώπου που το σώμα του θέλει να τα παρατήσει αλλά η ψυχή του θέλει να κάνει Χριστούγεννα με τα παιδιά, τους φίλους, τη γυναίκα ή τον άντρα του. Η εικόνα ενός ανθρώπου που βρίσκεται διασωληνωμένος σε ένα νοσοκομείο έχοντας προσβληθεί από covid-19.

Το κείμενο που ακολουθεί αναρτήθηκε στην επίσημη σελίδα του νοσοκομείου Stormont Vail Health στο Ανατολικό Κάνσας. Η περιγραφή της νοσηλεύτριας που μόλις έκανε το εμβόλιο για τον covid-19 ακολουθεί. Και αποδεικνύει ότι ακόμα και ο συγγραφέας με την καλύτερη φαντασία δεν μπορεί να αγγίξει την μαρτυρία ενός ανθρώπου με εμπειρίες όπως αυτές:

«Η ώρα -  που το καταπραϋντικό δεν πιάνει
Η ώρα - που η παραλυσία αρχίζει
Η ώρα - που ο ασθενής μπαίνει σε ΜΕΘ
Η ώρα - που η διασωλήνωση ξεκινά
Η ώρα - που η θεραπεία νεφρικής υποκατάστασης είναι απαραίτητη
Η ώρα - που η κατάσταση του ασθενούς θεωρείται ασταθής
Η ώρα - που οι διαγνωστικές εξετάσεις διαδέχονται η μία την άλλη
Η ώρα - που οι συγγενείς ενημερώνονται
Η ώρα - που το zoom meeting κανονίζεται
Η ώρα - που οι συγγενείς αποχαιρετιούνται
Η ώρα - του θανάτου 

Αυτός ή αυτή που έφυγε ήταν ο πατέρας ή η μητέρα, ο αδερφός ή η αδερφή, ο θείος ή η θεία, ο φίλος, ο σύζυγος ενός ανθρώπου. Για αυτόν ή αυτήν ήταν η ώρα του να φύγει. Με σιγουριά πια, μπορούμε να πούμε ότι ο ιός του ή της το έκανε πιο γρήγορο. 

Έχω καθίσει έξω από το δωμάτιο ενός ασθενή με τα χέρια στο ύψος της προσευχής να σηκώνω τους αντίχειρες ψηλά κάθε φορά που εκείνος με κοιτούσε από το παράθυρο. Οι συζητήσεις που κάνω το τελευταίο διάστημα πάνε κάπως έτσι:

“Μείνε ψύχραιμος. Ο πνευμονολόγος θα πάρει αυτόν τον σωλήνα από τα πνευμόνια σου, εντάξει; Θέλω να μου κάνεις νόημα με το κεφάλι σου για να δω ότι με καταλαβαίνεις. Ξέρω, ξέρω, μην προσπαθείς να μιλήσεις, τα πας περίφημα”.

Έχω μάθει σε ασθενείς πώς να μας καλούν όταν είναι διασωληνωμένοι. Όταν είσαι μέρες στη
ΜΕΘ, κουράζεσαι.

“Δεν μπορώ να αναπνεύσω”.
“Ωραία, μισό λεπτό θα καλέσω τον γιατρό”.
“Πες στα παιδιά μου ότι τα αγαπάω”.
“Θα τους τα πείτε μόνος σας, θα τους καλέσουμε πριν συμβεί οτιδήποτε κακό”.
“Να βεβαιωθείτε ότι λειτούργησε ο αναπνευστήρας”.
“Ακούστε με σας παρακαλώ, θα το πολεμήσουμε εντάξει;”
“Πώς να πολεμήσω κάτι αφού θα κοιμάμαι;”
“Απλά πρέπει να μπείτε σε όλο αυτό με τη δύναμη ότι θα το πολεμήσετε. Δεν θα είστε ποτέ μόνος. Θα πολεμήσουμε και εμείς μαζί σας”.

Αυτή η φωτογραφία είναι αφιερωμένη σε όλους τους νοσοκόμους, γιατρούς, αναπληρωτές γιατρούς, νοσοκόμους με απόσπαση, πνευμονολόγους, φαρμακοποιούς,  φλεβοτομιστές, και όλους όσους ξέχασα. 

Πόσες φορές γυρνάμε σπίτι με μια ελάχιστη ελπίδα ότι αυτό που κάνουμε μπορεί να κάνει διαφορά έστω και σε έναν ασθενή; Και όλες εκείνες τις φορές που νιώσαμε ότι δεν κάναμε τίποτα γι αυτούς τους ασθενείς, η ευκαιρία μας είναι εδώ. 

Ακόμα και αν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να προλάβεις από το να προσβληθείς από αυτόν τον ιό και να τον μεταδόσεις σε άλλους, άρπαξέ την. Κάντο για τους ασθενείς που έχασες. Κάντο για τους ασθενείς που ήσουν ο τελευταίος άνθρωπος που μίλησαν. Ο τελευταίος που του έσφιξαν το χέρι. 

Σήμερα έκανα το εμβόλιο για τον covid-19». 

Jenifer, RN
Stormont Vail Health