Το post της ημέρας: Γιάννης Παπαγεωργίου

Αν δεν το έγραφα τώρα, δε θα το γραφα ποτέ. Και το χρωστάω σε αρκετούς. Ειδικά λίγες μέρες πριν την επικείμενη έναρξη του εμβολιασμού, με 100 νεκρούς τη μέρα και εν μέσω άσκπης γκρίνιας για... το click away

Δεν υπάρχει Σωτηρία

Απέναντί μου ένας 55άρης, ίσως λίγο πιο εύσωμος από μένα. Μέσα σε τρεις μέρες άλλαξε τρία μηχανήματα παροχής και τέσσερις ροές οξυγόνου. Από τους ανθρώπους της εργασίας και του επιχειρείν, δεν άφηνε το κινητό μακριά του. Παρά την αναπόφευκτη ακινητοποίησή του σε ένα κρεβάτι, τσέκαρε τα mail του σχεδόν όσο συχνά έβλεπε το οξύμετρο. Βρέθηκε μια ανάσα από τη ΜΕΘ, αλλά ευτυχώς δεν τη χρειάστηκε. Πριν από λίγες ημέρες μου απάντησε σε μήνυμα ότι πήρε εξιτήριο. Χάρηκα περίπου όσο και αυτός. Για την ακρίβεια όσο είχα χαρεί όταν έμαθα ότι κανείς στο κοντινό και ευρύτερο περιβάλλον μου δεν είχε βρεθεί θετικός παρά μόνο το άτομο που πιθανότατα μου μετέφερε τον ιό.

Δίπλα μου ένας επίσης 55αρης -ίσως και λίγο μεγαλύτερος. Πήρε εξιτήριο ταυτόχρονα με μένα. Μόνο που εκείνος είχε περάσει από την εντατική, είχε υποκείμενο νόσημα και νοσηλεύτηκε για 45 μέρες. Η έξοδος τον βρήκε με… καλοκαιρινά ρούχα και αποδυναμωμένο κατά 20 κιλά. Επτά μέλη της οικογένειάς του είχαν βρεθεί θετικοί στον covid-19, ενώ η σύζυγός του είχε επίσης νοσηλευθεί για μερικές μέρες.

Δεν είχαν περάσει παρά λίγες ώρες από τότε που ξεκίνησε η νοσηλεία μου στον ίδιο θάλαμο, όταν άκουσα τον ταλαιπωρημένο αυτόν ασθενή να διαμαρτύρεται για την υποχρεωτικότητα της μάσκας μέσα σε αυτοκίνητο που μετακινείσαι μαζί με δεύτερο άτομο της οικογένειάς σου. Σημειώνω εκ νέου ότι στη δική του οικογένεια ο ιός είχε ήδη κάνει πάρτυ. Δε μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι θα χρειαζόταν να εξηγήσω -δυστυχώς χωρίς επιτυχία- ότι κανείς δεν επιδιώκει να του περιορίσει την ελευθερία του, αλλά να αντιμετωπίσει τη διάδοση του covid-19. Πίστευα μάλιστα ότι η καθημερινότητά του επί τόσες μέρες στο νοσοκομείο αρκούσε για να ανατρέψει κάθε παρόμοια σκέψη. Γελάστηκα.

Το δεύτερο χτύπημα ήρθε αμέσως μετά το πρώτο: «Ο γιος μου μπορεί να θέλει να βρεθεί με τη σύντροφό του, να κάθονται αγκαλιά στο παγκάκι και να μη φορούν μάσκα. Να ζήσουν τον έρωτά τους χωρίς τα πρόστιμα του Χαρδαλιά…». Σκεπτόμενος αφενός συνθήματα τύπου ‘ο Χαρδαλιάς σκοτώνει τον έρωτα’ και αφετέρου τα όργανα της τάξης να κόβουν πρόστιμα σε αγκαλιασμένα ζευγάρια που έχουν στείλει ‘6’ στο 13033… με έπιασε νευρικό γέλιο παράλληλα με το βήχα μου. Ταυτόχρονα, σκέφτηκα και τον έτερο ασθενή, τον «μασκοφόρο» που μας παρατηρούσε από απέναντι και είχε κολλήσει τον ιό ενδοοικογενειακώς. Η κόρη του ήθελε να πηγαίνει καθημερινά στο γυμναστήριο. Για να σφίξουν τα οπίσθια. Και πράγματι έσφιξαν. Των άλλων…

Το επόμενο χτύπημα ήρθε λίγες ημέρες μετά. H Pfizer μόλις είχε ανακοινώσει την αποτελεσματικότητα του εμβολίου που παρασκεύασε. «Αυτά τα εμβόλια δεν περιλαμβάνουν τον ιό όπως όλα τα άλλα. Έχουν αντισώματα. Δεν μπορούμε να τα κάνουμε αβίαστα» μας είπε. Ομολογουμένως δεν είχα τη δύναμη να απαντήσω τίποτα παραπάνω από… «ναι, γιατρέ μου».

Ωστόσο, κατά τα λοιπά, η περίοδος της συγκατοίκησής μας στον ίδιο αποκλεισμένο χώρο κύλησε εξαιρετικά. Με ουσιαστική αλληλοστήριξη και με τον παρακείμενο νοσηλευόμενο να δίνει και την ψυχή του για να διευκολύνει κάθε δύσκολη κατάσταση. Το ενδιαφέρον του για την υγεία όλων μας και τη διευκόλυνση της καθημερινότητάς μας ήταν ειλικρινές και εμφανές στην πράξη κάθε στιγμή.

Το τελευταίο χτύπημα ήρθε όταν -εκτός κινδύνου αλλά αποδυναμωμένος- πήρα εξιτήριο και κατέβηκα περπατώντας έως το parking του «Σωτηρία», έχοντας ψεκάσει με χλωριούχο απολυμαντικό ως και την τελευταία γωνία της βαλίτσας μου και του περιεχομένου της. Η απόσταση από το σπίτι μου ήταν πολύ μικρή, ούτε 10’. Ήλπιζα ότι θα αποδεικνυόταν μικρότερη καθώς η πόλη ήταν σε lockdown. Εκεί όμως το σοκ ήταν ίσως μεγαλύτερο της έκπληξής μου από όσα είδα και άκουσα επί μια εβδομάδα εντός του νοσοκομείου. Η Μεσογείων ήταν σχεδόν μποτιλιαρισμένη. Και η απόσταση έως το σπίτι μου διήρκεσε το διπλάσιο χρόνο του συνηθισμένου.

Ενδεχομένως το επταήμερο εντός κλινικής-covid να με είχε ευαισθητοποιήσει (ακόμα) περισσότερο στο θέμα απ’ ό,τι πριν την εισαγωγή μου. Η λογική μου όμως παρέμενε η ίδια. Η προστασία από τη διάδοση του ιού και η τήρηση των (όποιων) μέτρων αποφασίζονται από τους ειδικούς είναι δείγμα πραγματικού αυτοσεβασμού και σεβασμού των συνανθρώπων σου. Χωρίς «ναι μεν αλλά», χωρίς αδικαιολόγητες παρεμβάσεις περί περιορισμών των ελευθεριών μας. Πρόσφατα, ο Φώτης Γεωργελές αρθρογράφησε στην Athens Voice για την επικινδυνότητα των light αρνητών, «εκείνων που δεν αμφισβητούν την ύπαρξη του ιού αλλά υπονομεύουν κάθε προσπάθεια ορθολογικής αντιμετώπισής του». Έγραφε περίπου σαν να διάβαζε τη σκέψη μου.

Βγαίνοντας από το περιβάλλον του νοσοκομείου, αναρωτήθηκα -με αρκετό άγχος και λίγη ντροπή είναι η αλήθεια- αν τελικά εγώ ζω αναμεσά τους η εκείνοι ανάμεσα σε πολλούς σαν εμένα. Υπάρχει κάτι που να μας συνδέει ώστε να ξεπεράσουμε τη συγκυρία που μας βρήκε όλους; Γιατί επί του παρόντος, η μόνη κοινά αποδεκτή θέση και για τους δύο είναι μία: Δεν υπάρχει Σωτηρία…

ΥΓ. Δεν είμαι της λογικής της αποθέωσης ή της εκθείασης των επαγγελματιών που εργάζονται στα νοσοκομεία ακόμα και εν μέσω πανδημίας. Θα ήθελα όμως απ’ την καρδιά μου να ευχαριστήσω όσους γιατρούς και νοσηλευτές συνάντησα, για την αντίληψη της αποστολής τους, τη μεθοδικότητά τους, το ενδιαφέρον και την ανθρωπιά τους.