Η Κατερίνα Τσάντου, που υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση καρδιάς, μιλά για το ταμπού της δωρεάς οργάνων και τη ζωή στην πανδημία
Η Κατερίνα Τσάντου το 2009, μετά από τέσσερις καρδιακές ανακοπές και μία πνευμονία, διαγνώστηκε με καρδιακή ανεπάρκεια τελικού σταδίου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η ζωή της να αλλάξει ριζικά από τη μια στιγμή στην άλλη. Κάθε μέρα που περνούσε η λειτουργικότητα της καρδιάς της μειωνόταν και δεν μπορούσε να κάνει ούτε τα βασικά, όπως να τραφεί, να πιει νερό, να ντυθεί ή να λουστεί. Όπως έχει περιγράψει στην ΑΤHENS VOICE, η πολύμηνη παραμονή της στο νοσοκομείο ήταν επιβεβλημένη και η μεταμόσχευση καρδιάς η μόνη λύση για να κρατηθεί στη ζωή. Το 2012 βρέθηκε συμβατό μόσχευμα για μεταμόσχευση. Μετά την επέμβαση ξεκίνησε τη λήψη ανοσοκατασταλτικών, γεγονός που την καθιστά πολύ πιο ευάλωτη στην αντιμετώπιση των λοιμώξεων, με τη ζωή της να μην εξαρτάται μόνο από την ίδια κυρίως από το κοινωνικό σύνολο που την περιβάλλει.
«Η ζωή πριν τη μεταμόσχευση είναι μία πρωτόγνωρη εμπειρία. Για την ακρίβεια, δεν είναι ζωή. Απλώς, υπάρχεις»
«Θυμάμαι πολύ έντονα τη γιατρό μου, κα Αγγελική Γκουζιούτα, να μπαίνει στο δωμάτιο που νοσηλευόμουν στο Ωνάσειο με σκοπό να μου μιλήσει για τη σοβαρότητα της κατάστασής μου. Έβλεπα μπροστά μου μία νέα γιατρό να μου λέει ότι χρειάζομαι μεταμόσχευση καρδιάς, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορούσα να δεχτώ τίποτα από όλα αυτά και της είπα να φύγει. Βρισκόμουν σε κατάσταση σοκ. Χιλιάδες σκέψεις σε ένα δευτερόλεπτο. Σκέφτηκα ότι είναι πολύ νέα και ότι ίσως κάνει κάποιο λάθος. Σκέφτηκα ότι δεν μπορεί, είμαι μόνο 28. Και πιο πολύ σκέφτηκα ότι ήταν ώρα επισκεπτηρίου και έρχεται η μαμά μου και πώς θα της το ανακοινώσω.
Ο λόγος για τον οποίο αναφέρω το όνομα της γιατρού μου είναι γιατί, ενώ εγώ ήμουν εξαιρετικά αρνητική ακόμη και στο να την ακούσω, εκείνη λίγες ώρες μετά ξαναγύρισε στο δωμάτιό μου προκειμένου να μου πει όλα αυτά που θα άλλαζαν κάνοντας μεταμόσχευση. Μου είπε για την αληθινή ζωή που θα ζούσα μετά. Αυτή που θα έπρεπε να έχει οποιοσδήποτε άνθρωπος της ηλικίας μου. Θα την ευγνωμονώ πάντα για αυτό.
Η ζωή πριν τη μεταμόσχευση είναι μία πρωτόγνωρη εμπειρία. Για την ακρίβεια, δεν είναι ζωή. Απλώς, υπάρχεις. Στην καρδιακή ανεπάρκεια υπάρχουν κακές και πολύ κακές ημέρες. Τις κακές ημέρες, δεν μπορούσα να περπατήσω ούτε πενήντα μέτρα, δεν μπορούσα να φάω, να πιω νερό, να κάνω μπάνιο και γενικότερα να αυτοεξυπηρετηθώ. Η μητέρα μου έκανε τα πάντα για εμένα σε μία ηλικία που θα έπρεπε να είμαι λειτουργική και να ζω αληθινά. Στις πολύ κακές ημέρες, όμως, είχα φριχτούς πόνους από το συκώτι μου το οποίο είχε μεγαλώσει λόγω της ανεπάρκειας. Προσευχόμουν με κάποιον τρόπο να τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Το χειρότερο όμως που μου συνέβη τότε ήταν ότι σταμάτησα να ονειρεύομαι. Αυτό ομολογώ ότι ήταν λάθος γιατί καμία φορά η πραγματικότητα έρχεται μέσα από τα όνειρα και είναι ωραιότερη από όσο θα μπορούσες να φανταστείς. Μόλις άνοιξα τα μάτια μου από τη μεταμόσχευση, η νέα μου καρδιά χτυπούσε πραγματικά δυνατά. Νομίζω ότι δεν είχα αισθανθεί πότε τόσο ζωντανή όσο εκείνη την ημέρα. Εδώ και οκτώ χρόνια ζω επιτέλους μία πιο φυσιολογική ζωή.
Η πανδημία σαφώς και με επηρεάζει όπως κάθε νοήμονα άνθρωπο που ενδιαφέρεται τόσο για την υγεία του όσο και για την υγεία των γύρω του. Δεν πιστεύω ότι η πανδημία πρέπει να αφορά μόνο τις ευπαθείς ομάδες γιατί τελικά όλοι μπορεί να ανήκουμε σε αυτές χωρίς καν να το γνωρίζουμε. Όσο αφορά στη δική μου καθημερινότητα, έχω περιορίσει τις εξόδους μου στο ελάχιστο και αυτό γιατί δεν αισθάνομαι ασφαλής από τους γύρω μου καθώς δεν τηρούνται τα μέτρα προστασίας. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθώ να έχω μία γεμάτη καθημερινότητα συνεχίζοντας τη μετεκπαίδευση μου εξ αποστάσεως και παρακολουθώντας παράλληλα σεμινάρια που θα με εξελίξουν ως επαγγελματία Κοινωνική Λειτουργό – Ψυχοθεραπεύτρια. Η μουσική, το διάβασμα, η γυμναστική και η επικοινωνία με φίλους με κάνουν να αισθάνομαι το ίδιο ενεργή ακόμη και αν παραμένω πολλές ημέρες στο σπίτι.
Το μήνυμα της δωρεάς οργάνων μπορεί να διαδοθεί μέσω της ευαισθητοποίησης της κοινωνίας παρέχοντας σωστή και ολοκληρωμένη πληροφόρηση. Τόσο τα παραδοσιακά ΜΜΕ όσο και τα social media, που έχουν τη δυνατότητα να παρέχουν πιο άμεση ενημέρωση, μπορούν να συμβάλουν σημαντικά σε αυτό. Επίσης, οι ημερίδες που διοργανώνουν οι σύλλογοι μεταμοσχευμένων καθώς και ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων έρχονται να ολοκληρώσουν αυτή την προσπάθεια. Είναι σημαντικό το κοινωνικό σύνολο να μπορέσει να κατανοήσει τη σημασία αυτής της ανιδιοτελούς πράξης συνειδητοποιώντας την προσφορά ζωής ακόμη και σε επτά ανθρώπους ταυτόχρονα. Οι προσωπικές ιστορίες και τα βιώματα όλων όσων λάβαμε αυτό το δώρο δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης της μεγαλοσύνης της δωρεάς οργάνων.
Ένα απλό ευχαριστώ θα υποβίβαζε σημαντικά αυτά που πραγματικά νιώθω για την οικογένεια του Θανάση. Αισθάνομαι βαθιά ευγνωμοσύνη και αληθινή αγάπη για τους ανθρώπους που χωρίς δεύτερη σκέψη πήραν την απόφαση να δωρίσουν τα όργανα του παιδιού τους. Μία απόφαση που χάρισε σε εμένα και σε άλλους έξι συνανθρώπους μας μία απόλυτα φυσιολογική ζωή χωρίς πόνους, χωρίς κόπωση και, πάνω από όλα, χωρίς φόβο».
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
6°
