Η θεραπεία πρωκτικού συριγγίου που μας επιτρέπει να αποφύγουμε την ακράτεια
Το πλήθος των αιτιών που μπορεί να οδηγήσουν στην ανάπτυξη πρωκτικού συριγγίου είναι ευρύ. Άλλοτε είναι απλές, όπως η παρουσία αποστήματος και άλλοτε σύνθετες, όπως η ύπαρξη κακοήθειας ή σεξουαλικού μεταδιδόμενου νοσήματος. Σε όλες τις περιπτώσεις, όμως, οι ασθενείς βιώνουν έντονο και συνεχή πόνο που χειροτερεύει όταν κάθονται, όταν βήχουν και κατά την προσπάθεια κένωσης του εντέρου. Μπορεί να συνυπάρχει αιμορραγία και πυρετός. Η ποιότητα ζωής τους κλονίζεται και η ψυχολογική τους κατάσταση επιδεινώνεται σημαντικά. Έτσι, παρά την ντροπή που νιώθουν, οι περισσότεροι αναζητούν ιατρική βοήθεια, προκειμένου να απαλλαχθούν από τα ενοχλητικά συμπτώματα.
«Το πρωκτικό συρίγγιο είναι μια μη φυσιολογική σύνδεση μεταξύ του πρωκτικού σωλήνα και του δέρματος. Τις περισσότερες φορές προκαλείται από κάποιο ορθοπρωκτικό απόστημα, το οποίο ξεκινά ως λοίμωξη σε έναν από τους πρωκτικούς αδένες. Η λοίμωξη αυτή μπορεί να περιοριστεί στο διάστημα μεταξύ των σφιγκτήρων ή να εξαπλωθεί στο δέρμα γύρω από τον πρωκτό ή να επεκταθεί ως τον εξωτερικό πρωκτικό σφιγκτήρα», μας εξηγεί ο δρ Αναστάσιος Ξιάρχος, ιδρυτικό μέλος και πρώτος Πρόεδρος της Ελληνικής Επιστημονικής Εταιρείας Ορθοπρωκτικής Χειρουργικής, Ερευνητής & Διδάσκων στο εργαστήριο Βιοπληροφορικής & Ανθρώπινης Ηλεκτροφυσιολογίας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο (www.axiarchos.gr).
Οι σφιγκτήρες είναι δυο μύες που βοηθούν στον έλεγχο της αφόδευσης. Οι πρωκτικοί αδένες που βρίσκονται μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού σφιγκτήρα αδειάζουν το έκκριμά τους στον πρωκτικό σωλήνα στο επίπεδο της οδοντωτής γραμμής, η οποία βρίσκεται περίπου 1-2 εκατοστά μέσα στο πρωκτικό σωλήνα. Εάν αυτοί οι αδένες φράξουν, διογκώνονται, μολύνονται, οπότε παρουσιάζεται φλεγμονή με παρουσία πύου, η αυξημένη ποσότητα του οποίου πιέζει τους γύρω ιστούς. Έτσι δημιουργείται ένα εξόγκωμα, το οποίο προκαλεί τον πόνο στον ασθενή. Αυτό χρειάζεται χειρουργική διάνοιξη και παροχέτευση του πύου με καθαρισμό της περιοχής. Όταν αυτό δεν γίνει εγκαίρως, ή γίνει ατελώς, το απόστημα χρονίζει και δημιουργείται συρίγγιο.
«Η δημιουργία ενός πρωκτικού συριγγίου μπορεί να οφείλεται σε επιπλοκή άλλων νόσων που προκαλούν φλεγμονή των εντέρων. Τέτοιες είναι η εκκολπωματίτιδα και η Νόσος του Crohn. Επίσης, μπορεί να αποτελεί επιπλοκή κάποιας προηγούμενης χειρουργικής επέμβασης», προσθέτει ο δρ Ξιάρχος, Δ/ντής Χειρουργικής Κλινικής Ομίλου Ιατρικό, Ιατρικό Περιστερίου.
Στην ανάπτυξη πρωκτικού συριγγίου μπορεί να οδηγήσουν και κάποια σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, όπως τα χλαμύδια, η σύφιλη και το AIDS, η παρουσία φυματίωσης ή ορθοπρωκτικού καρκίνου.
Η πλειονότητα των συριγγίων είναι απλά και μπορούν να αντιμετωπιστούν με διάνοιξή τους και καθαρισμό. Εκείνα που κατευθύνονται προς κάποιον σφιγκτήρα και κατά την επέμβαση απαιτείται διαίρεση του υπερκείμενου ιστού, ο οποίος περιλαμβάνει και τμήμα του σφιγκτήρα, απαιτούν πιο προσεκτικό χειρισμό.
«Για τα συρίγγια που περιλαμβάνουν τον εσωτερικό πρωκτικό σφιγκτήρα ή ένα μικρό μέρος του εξωτερικού σφιγκτήρα υπάρχει κίνδυνος να προκληθεί ακράτεια όταν η εγχείρηση πραγματοποιείται με την κλασική, ανοικτή μέθοδο. Κανένας τέτοιος κίνδυνος, όμως, δεν υπάρχει όταν η επέμβαση γίνεται με τη επαναστατική ενδοσκοπική μέθοδο θεραπείας των περιεδρικών συριγγίων VAAFT (Video-assistedanalfistulatreatment). Με την ελάχιστα επεμβατική αυτή μέθοδο ο χειρουργός μπορεί να βρει την ακριβή πορεία του συριγγίου και να την προβάλλει σε τρισδιάστατη μεγεθυμένη εικόνα, η οποία επιτρέπει τη εκτέλεση της επέμβασης με μεγάλη ακρίβεια. Κατόπιν καθαρίζεται ο συριγγώδης πόρος εκ των έσω, το περιεχόμενο αναρροφάται και τέλος καταστρέφεται το επιθήλιό του με ηλεκτροκαυτηρίαση. Στα πλεονεκτήματα περιλαμβάνεται ο ατραυματικός τρόπος θεραπείας, η ανώδυνη διαδικασία και η απαλλαγμένη από κάθε πόνο μετεγχειρητική πορεία του ασθενή. Πρόκειται για μια μέθοδο που δεν απαιτεί νοσηλεία, ούτε μετεγχειρητική αποχή από τις καθημερινές δραστηριότητες», καταλήγει ο δρ Αναστάσιος Ξιάρχος.
Η ύπαρξή είναι σημαντική καθώς προστατεύει τα όργανα αλλά και επειδή λειτουργεί ως ενδοκρινές όργανο. Τι γίνεται όμως σε περιπτώσεις που τα επίπεδά του είναι ιδιαίτερα αυξημένα;
