Η Μανίνα Ζουμπουλάκη πέρασε μια μέρα στα επείγοντα του Νοσοκομείου Γεννηματά και περιγράφει όσα είδε και άκουσε
Το «εφημερεύον νοσοκομείο», αν έχεις πάει έστω και μία φορά σε εφημερεύον νοσοκομείο, ξέρεις ότι είναι η Αυλή των Θαυμάτων επιπέδου Καρόλου Ντίκενς/ «Ολιβερ Τουίστ»: κόσμος και κοσμάκης με σοβαρά, τρελά, αφόρητα θέματα υγείας, σοκαριστικά περιστατικά, βογκητά, αναστεναγμοί, φωνές, φορεία, ασθενείς και οδοιπόροι, αγχωμένοι συγγενείς, επίδεσμοι, κλάματα, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, μικρο-επαίτες μέσα στον χαμό, μάσκες, οξυγόνα, τραυματιοφορείς, νοσηλευτές, γιατροί και νοσοκόμες, συνωστίζονται στην είσοδο που γράφει από πάνω ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ, κι ακόμα παραμέσα, μπροστά σε κλειστές πόρτες που περιμένεις πώς και πώς να ανοίξουν επιτέλους. Περιμένεις ώρες, γιατί έτσι είναι τα νοσοκομεία, δημόσια αλλά και ιδιωτικά (απλώς στα δεύτερα, πληρώνεις πρώτα και αφού έχει πέσει ο μπερντές, σου κοιτάνε το βαβά).
Όταν οι πόρτες των εξεταστηρίων ανοίγουν, παραζαλισμένοι νοσηλευτές και νοσηλεύτριες ή γιατροί μπαινοβγαίνουν κρατώντας χαρτιά, Α4, χαρτιά πατσαβουρέξ, μπλοκακίων, εξετάσεις, καφέδες, νεράκια και στηθοσκόπια. Όσοι περιμένουν απ' έξω προσπαθούν να μάθουν από τη χαραμάδα της πόρτας πότε θα μπουν μέσα, πού είναι ο γιατρός, πώς θα εξεταστούν επιτέλους, πότε θα τους δώσει κανείς σημασία.
Για να είσαι στα ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ, σκέφτεσαι, επείγεσαι, δεν μπορεί, άπαξ και το δηλώσεις ότι καίγεται η γούνα σου, θα σε περάσουν μάνι-μάνι, ας έχεις νούμερο 60, ας είναι το νούμερο 22 πάνω από την πόρτα… Και, δεν θα το πιστέψετε, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Όταν το νοσηλευτικό προσωπικό σού ρίξει μια ματιά και θεωρήσει ότι δεν πας καλά, όχι ως προσωπικότητα −που είναι δεδομένο και δεν μας κόφτει καθόλου− αλλά από άποψη υγείας, όταν ακούσουν τα συμπτώματα και σκεφτούν «τον χάνουμε τον χριστιανό/αλλόθρησκο!», σε χώνουν κατευθείαν μέσα από την πόρτα, σε πετάνε ευγενικά σε ένα φορείο και σου κάνουν, το λιγότερο, καρδιογράφημα.
Να εξηγήσω ότι δεν τα έψαξα όλα αυτά για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, αλλά επειδή βρέθηκα μια νύχτα προχθές στο «Γεννηματά» με άνθρωπο του στενού περιβάλλοντος (όπως λένε και τα δελτία τύπου των πολιτικών). Μετά, όταν πέρασε η μπόρα και το ζόρι που λέγεται «νοσοκομείο», διάβασα στο facebook σχόλια για το «Γεννηματά» από αναξιοπαθούντες, θετικά και αρνητικά. Τα σχόλια περί διακόσμησης, βαψίματος τοίχων και κτιρίων δεν μας αφορούν – η λειτουργικότητα, η αποτελεσματικότητα ενός νοσοκομείου είναι η ουσία, όχι το αν έχει γλάστρες και καναπέδες στην υποδοχή. Κανένα δημόσιο νοσοκομείο δεν έχει καναπέδες, πόσο μάλλον γλάστρες. Οι εργαζόμενοι τρέχουν σαν παλαβοί όλη μέρα και τρέχουν διπλά στις εφημερίες, σιγά μη σταθούν να ποτίσουν φίκους μπέντζαμιν. Αν υπάρχει ένα μότο, είναι «σώζουμε ζωές», και το ακολουθούν όσο γίνεται. Έχω αγαπημένο συγγενή γιατρό, ξέρω ότι δεν γίνεται πάντα να σώζονται οι ζωές, άρα το παραπάνω μότο συνοδεύεται από το «κάνουμε ό,τι μπορούμε».
Η ΜΕΘ στο Καρδιολογικό του Γεννηματά (Κτίριο 1, 2ος όροφος) είναι άψογη, με νοσηλευτικό προσωπικό που κάνει παραπάνω απ’ ό,τι μπορεί − δεν ξέρω κατά πόσον είναι εξοπλισμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, πάντως το ανθρώπινο δυναμικό σκίζει. Όλοι απαντούν στις ερωτήσεις, παρόλο που καίγεται ο πισινός τους. Όλοι προσπαθούν να σε βοηθήσουν κι ας ρωτάς, λόγω παραζάλης, το ίδιο πράγμα τρεις φορές. Το τηλέφωνο της ΜΕΘ απαντιέται κανονικά από πολιτισμένες φωνές. Μια νεαρή νοσηλεύτρια ενημέρωσε με ανθρώπινο τρόπο έναν νεαρό για τον θάνατο του πατέρα του. Δεν υπάρχει εύκολη μέθοδος να πεις τόσο φριχτά νέα σε κάποιον που περιμένει έξω από ΜΕΘ, αλλά η κοπέλα το έκανε με το βαμβάκι...
Το «Νοσοκομείο Γεννηματάς» ξεκίνησε το 1958 ως Γενικό Κρατικό – ένα μικρό νοσοκομείο με 350 κλίνες. Σήμερα έχει 710 κλίνες κι ένα σωρό κτίρια στα οποία χάνεσαι, εννοείται, έτσι και ξεχάσεις πού έριξες ψιχουλάκι. Ονομάστηκε «Γεώργιος Γεννηματάς» προς τιμήν του Γεώργιου Γεννηματά, ιδρυτικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ, βουλευτή και υπουργού, ο οποίος πέθανε το 1994, νέος, πενήντα τεσσάρων ετών.
Το 1972 άρχισε να λειτουργεί εδώ η Ανωτέρα Σχολή Νοσοκόμων και το 1973 το Κρατικό Οφθαλμολογικό Κέντρο. Η επισκεψιμότητα στο Τμήμα Επειγόντων ήτανε 101.130, αλλά αυτά το 2016, που βγήκαν τα στοιχεία, τα οποία μέχρι σήμερα θα έχουν διπλασιαστεί, και λίγα λέω. Υπάρχει μια «γαλαρία» με καφέ και σνακ μπαρ στο ισόγειο, με βάση την οποία προσανατολίζεσαι, και κάπου εκεί είναι οι τουαλέτες για το κοινό. Όλα είναι σχετικά καθαρά, δεν είπαμε να ξαπλώσει κανείς στο διάδρομο. Υπάρχουν αντισηπτικά υγρά σε διάφορα σημεία. Το προσωπικό και οι περισσότεροι επισκέπτες φοράνε μάσκες.
Κάποτε πέρασε η Ρίκα Βαγιάννη από το «Γεννηματά», το είχα δει στο Facebook, της τηλεφώνησα για να πάω στο επισκεπτήριο. «Μα όχι», μου είπε, «δεν χρειάζεται να έρθει καμιά σας να με δει, εδώ δουλεύουν τα καλύτερα παιδιά, έχω πολύ καλή παρέα!» Και δεν πήγα. Και το μετάνιωσα μετά που δεν πήγα: το φοβόμουν το «Γεννηματά», έδινα αίμα τακτικά εκεί μέχρι τα 45 μου ως αιμοδότρια και μου φαινόταν σκιαχτικό, όπως όλα τα νοσοκομεία δηλαδή.
Τώρα που έχω συνηθίσει, ή μάλλον μεγαλώσει, μου φαίνεται ένα αποτελεσματικό −όσο γίνεται− δημόσιο νοσοκομείο. Στο οποίο δουλεύουν καλοί άνθρωποι που έκαναν κάποτε παρέα με τη Ρίκα Βαγιάννη...
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
7°
