Το οδοιπορικό του Guardian στο νοσοκομείο «Σωτηρία» για το πώς χειρίστηκε η Ελλάδα τον κορωνοϊό, μετά την οικονομική κρίση. Ποιες οι ελλείψεις στο ΕΣΥ.
Οδοιπορικό σε ένα από τα νοσοκομεία που λειτουργούν αποκλειστικά για περιστατικά κορωνοϊού, το «Σωτηρία», έκανε η βρετανική εφημερίδα Guardian. Σε αυτό, η επικεφαλής λοιμωξιολόγος της κλινικής COVID-19 του νοσοκομείου Γιώτα Λουρίδα, η επικεφαλής της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας του «Σωτηρία» Αντωνία Κουτσούκου και η φυσικοθεραπεύτρια Γεωργία Κωλοφωτιά μίλησαν για το πώς αντιμετωπίστηκε στην Ελλάδα ο κορωνοϊός. Όλες τους τόνισαν ότι το σύστημα Υγείας στην Ελλάδα παραμελήθηκε στα 10 χρόνια της οικονομικής κρίσης και πως μπόρεσαν να ανταποκριθούν στα περιστατικά κορωνοϊού αποκλειστικά και χάρη στο έγκαιρο lockdown. Σε άλλη περίπτωση, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά, επισημαίνουν κι απευθύνουν έκκληση να ενισχυθεί το Εθνικό Σύστημα Υγείας τώρα που επιστρέφουμε σιγά-σιγά στην κανονικότητα.
«Σαν χώρα έχουμε πολύ λιγότερα κρεβάτια εντατικής θεραπείας από ό,τι είναι ο μέσος όρος κι από ό,τι προβλέπεται»
«Ζοριζόμαστε ήδη αρκετά πριν να προκύψει η πανδημία. Ακόμα και σήμερα που είμαστε στην καλή πλευρά, ας πούμε, της οικονομικής κρίσης, 10 χρόνια μετά, είμαστε λιγότεροι και στα νοσοκομεία και στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Ελλείψεις υπάρχουν και σε εξοπλισμό και σε φάρμακα. Εμείς σαν χώρα έχουμε πολύ λιγότερα κρεβάτια εντατικής θεραπείας από ό,τι είναι ο μέσος όρος κι από ό,τι προβλέπεται» αναφέρει η Γιώτα Λουρίδα και προσθέτει: «Αυτό ήταν ένα πολύ μεγάλο ερώτημα: Το πώς θα καταφέρει το σύστημα Υγείας να τα βγάλει πέρα έχοντας να αντιμετωπίσει μια πανδημία, πώς θα καταφέρουμε να τα βγάλουμε πέρα».
«Όλοι θυμηθήκαμε γιατί ξεκινήσαμε και κάνουμε ιατρική»
«Ήταν πολύ βασικό ότι τη στιγμή που άρχισαν να αυξάνονται τα κρούσματα στην Ελλάδα και να ανεβαίνει η καμπύλη, έπεισαν τελικά τα νούμερα και η ενημέρωση τον κόσμο να τηρήσει τα μέτρα. Το κομμάτι αυτό, το να διαφυλάξουμε την υγεία, νομίζω ότι χτύπησε μια χορδή στον περισσότερο κόσμο, να προστατέψουμε, τους αδύναμους, τους ευάλωτους, τους ηλικιωμένους, τους γονείς μας. Το αποτέλεσμα του lockdown άρχισε να φαίνεται και στον αριθμό των καινούριων εισαγωγών σε καθημερινή βάση. Μειώθηκε ο αριθμός της μετάδοσης, οπότε μας δόθηκε χρόνος για τον εξοπλισμό και το προσωπικό που ήδη υπήρχε να αντιμετωπίσουμε τις ανάγκες που υπήρχαν. Νομίζω ότι όλοι θυμηθήκαμε γιατί ξεκινήσαμε και κάνουμε ιατρική και οι νέοι γιατροί και οι παλιότεροι που έχουν εμπλακεί ενεργά. Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε κάπου αλλού» προσθέτει η Γιώτα Λουρίδα.
Ο φόβος ήταν να μην γίνουμε σαν τις γειτονικές χώρες γιατί το ΕΣΥ είναι γερασμένο κι αποδεκατισμένο
Για να συμπληρώσει από τη μεριά της η Αντωνία Κουτσούκου: «Ο φόβος ήταν να μην γίνουμε σαν τις γειτονικές χώρες που το σύστημα (Υγείας) δεν μπορούσε να ανταποκριθεί. Το σύστημα Υγείας τα τελευταία χρόνια είναι γερασμένο και αποδεκατισμένο. Εμείς εδώ μπορούμε να νοσηλεύσουμε 12 ασθενείς, αν έπρεπε να νοσηλεύσουμε 35 αντιλαμβάνεστε ότι ούτε θα μπορούσαμε να ανταποκριθούμε στην ιατρική και νοσηλευτική φροντίδα και ούτε θα μπορούσαμε να είμαστε αυστηροί με τα μέτρα προστασίας. Θεωρώ ότι αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό που μας έσωσε μέχρι στιγμής: Φταίει ότι δεν πιέστηκε και δεν κατέρρευσε το σύστημα Υγείας».
«Είμαι 21 χρόνια γιατρός, 10 χρόνια λοιμωξιολόγος και σε αυτό το νοσοκομείο και σε αυτό το πόστο είμαι τα τελευταία πέντε χρόνια» λέει η Γιώτα Λουρίδα και εξιστορεί την αρχή της πανδημίας στη χώρα: «Το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα διαπιστώθηκε στα τέλη Φλέβαρη και μέσα σε λίγες μέρες από παθολογικό τμήμα γίναμε Covid κλινική στις 11 Μαρτίου. Ό,τι περνούσε την πόρτα του νοσοκομείου μπορούσε να θεωρηθεί ύποπτο κρούσμα Covid. Ήμασταν με ασταμάτητη υποδοχή κι ένα μεγάλο turnover περιστατικών. Λίγες μέρες μετά, σταδιακά ανακοινώθηκαν κάποια μέτρα περιορισμού της κυκλολφορίας μέχρι που είχαμε ένα πλήρες lockdown. Δεν θυμάμαι πότε. Μου φαίνεται ότι ήμασταν από πάντα (σε lockdown). Το επόμενο διάστημα πέρασε με πάρα πολύ μεγάλο ζόρι και άγχος γιατί προσπαθούσαμε να δούμε ποιος είναι ο τρόπος να διαχειριστούμε αυτά τα περιστατικά. Έπρεπε κάθε μέρα να ερχόμαστε και να βλέπουμε τι έχουμε διαθέσιμο, τι θα ζητήσουμε επιπλέον, αν υπάρχει διαθέσιμο (αυτό που ζητάμε) αν θα έρθει σήμερα κλπ».
«Πέρα από την κούραση που είχε πια αθροιστεί, μας δημιούργησε μια μεγάλη ψυχική κούραση ότι ό,τι και να κάνουμε, δεν κοιμόμασταν, δεν προλαβαίναμε να φάμε, δεν προλαβαίναμε να πάμε στο σπίτι μας. Και νιώθαμε ότι αυτό που κάναμε είναι τίποτα. Στα ελληνικά υπάρχει η έκφραση: Μια τρύπα στο νερό. Ποτέ δεν έχω κληθεί να αντιμετωπίσω κάτι για το οποίο ξεκάθαρα δεν υπάρχει καμία θεραπεία» εξομολογείται η επικεφαλής λοιμωξιολόγος του «Σωτηρία».
«Υπήρξαν στιγμές μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης, ιδίως όταν χρειάστηκε να δούμε ασθενείς να καταλήγουν, χωρίς να είναι οι δικοί τους δίπλα να τους αποχαιρετίσουν. Αυτό εμένα με έχει τραυματίσει» λέει από την πλευρά της η Αντωνία Κουτσούκου.
Ήταν από τις λίγες φορές στη ζωή μου που αισθάνθηκα φόβο. Έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει
Η φυσικοθεραπεύτρια του νοσοκομείου «Σωτηρία» Γεωργία Κωλοφωτιά εξομολογείται: «Ήταν από τις λίγες φορές στη ζωή μου που αισθάνθηκα φόβο. Έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει πάρα πολλές φορές αν και θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά σκληρό. Παραδείγματος χάριν, για τον ασθενή που συζητούσαμε πριν, ήμουν από τις πρώτες μέρες της νοσηλείας του στη ΜΕΘ κι εκεί που ξεκίνησα με τη λογική ότι θα μπω και θα δω έναν μεγάλο άνθρωπο, ηλικιωμένο με πολλά προβλήματα είδα έναν άνθρωπο που ήταν περίπου 50 χρονών ο οποίος δεν είχε σοβαρά υποκείμενα νοσήματα και είχε και μια φωτογραφία στον τοίχο κι ένα χαρτί που έλεγε: Μπαμπά σε περιμένουμε γρήγορα σπίτι. Ένιωσα να μου κόβονται τα πόδια. Δηλαδή αν έπρεπε μια φορά να δουλέψω για να βγει αυτός άνθρωπος (από την εντατική) και να βγει γερός, βλέποντας αυτή την εικόνα ένιωσα την ανάγκη ότι έπρεπε να το κάνω 1,.000 φορές παραπάνω».
Από εδώ και πέρα ο κίνδυνος για εμάς το προσωπικό θα είναι η κόπωση
«Νομίζω ότι από εδώ και πέρα ο κίνδυνος για εμάς το προσωπικό θα είναι η κόπωση, δηλαδή ανάλογα με το πόσο καιρό θα τραβήξει αυτό και ανάλογα με το πόσα κύματα αναμένεται να ακολουθήσουν. Αυτό που σίγουρα χρειάζεται είναι ενίσχυση για να είμαστε έτοιμοι για τα χειρότερα σενάρια. Δεν μπορούμε σίγουρα να ανταπεξέλθουμε αν φτάσουμε σε μια κατάσταση σαν της Ιταλίας. Αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε. Βέβαια, δεν ξέρω και συστήματα υγείας που να μπορούν να το σηκώσουν κάτι τέτοιο. Βλέπουμε τι γίνεται παντού, στις ΗΠΑ, στο Ηνωμένο Βασίλειο. Νομίζω το παιχνίδι είναι ναι μεν να ετοιμαστείς για ένα χειρότερο σενάριο στα νοσοκομεία, αλλά το παιχνίδι παίζεται έξω από τα νοσοκομεία» καταλήγει η επικεφαλής λοιμωξιολόγος του «Σωτηρία» Γιώτα Λουρίδα.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
12°
