Η Λιάνα Συμπάρδη, λοιμωξιολόγος του Θριασίου, μιλά για τη σκληρή μάχη που δίνει καθημερινά μαζί με το προσωπικό του νοσοκομείου αναφοράς.
Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα το Θριάσιο άλλαξε προσανατολισμό και από Γενικό Νοσοκομείο με πολλαπλές κατευθύνσεις μετατράπηκε κυρίως σε νοσοκομείο αντιμετώπισης ενός ιδιαίτερα επικίνδυνου ιού. Η Λιάνα Συμπάρδη, λοιμωξιολόγος του νοσοκομείου, μας περιγράφει τη σκληρή μάχη που δίνει καθημερινά μαζί με όλο το προσωπικό του Θριάσιου. Είναι οι αφανείς ήρωες που δουλεύουν με αυταπάρνηση όχι μόνο τώρα, στην πρωτόγνωρη αυτή συνθήκη, αλλά εδώ και πολλές 10ετίες, φροντίζοντας όλους εμάς κάθε φορά που χρειαζόμαστε περίθαλψη.
«Στις 10 Μαρτίου είχε σχεδιαστεί επιστημονική ημερίδα για τα αναδυόμενα λοιμώδη νοσήματα που ακυρώθηκε λόγω της επέλασης του ιού»
Οι λοιμωξιολόγοι πάντα είχαμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συνέβαινε, όπως σε ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Για του λόγου το αληθές μάλιστα, στις 10 Μαρτίου είχαμε προετοιμάσει με τους συνεργάτες των Λοιμώξεων μια προφητική επιστημονική ημερίδα για τα αναδυόμενα λοιμώδη νοσήματα αλλά η επέλαση του νέου αναδυθέντος κορωνοϊού ανέτρεψε όλες τις επιστημονικές συναντήσεις. Αν μη τι άλλο εμείς το είχαμε προβλέψει, απλώς δεν ξέραμε το πότε...
Μέσα σε έναν μήνα έπρεπε όλοι οι Επαγγελματίες Υγείας, αλλά και οι υπόλοιποι υπάλληλοι καθαριότητας και οι τραπεζοκόμοι κλπ του νοσοκομείου μας, να εκπαιδευτούν να χρησιμοποιούν σωστά τις στολές υψηλής αναπνευστικής προστασίας και να συμπεριφέρονται με βάση συγκεκριμένα νέα πρωτόκολλα και σχέδια εκτάκτου ανάγκης.
«Κανείς επιπλέον γιατρός δεν έχει έλθει για βοήθεια στο Θριάσιο παρότι νοσοκομείο αναφοράς»
Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας ήρωες. Κάνουμε περίπου ό,τι κάνουμε κάθε μέρα, εδώ και πολλές 10ετίες. Δουλεύουμε με αυταπάρνηση και είμαστε αφανείς. Τώρα βέβαια διακινδυνεύουμε τη ζωή μας παρά πάνω απ’ ό,τι συνήθως και αναγκαζόμαστε να εργαζόμαστε συνεχόμενες ώρες με τις άβολες, δύσχρηστες στολές-πανοπλίες. Με δεδομένη βέβαια και τη χρόνια υποστελέχωση του ΕΣΥ, κάνουμε περισσότερες βάρδιες, πολλές από αυτές και απλήρωτες. Έτσι συνεχίζουμε αδιαμαρτύρητα και στο δικό μας νοσοκομείο, που είναι υποστελεχωμένο, γιατί δεν έχει έλθει κανένας επιπλέον γιατρός για βοήθεια, παρότι είμαστε νοσοκομείο αναφοράς.
«Τώρα μας προσέξατε»
Τώρα, λοιπόν, μας πρόσεξαν όλοι οι άλλοι… Πιστεύω ότι μέσα στη πρωτοφανή αυτή κρίση που υπήρξε η ανάγκη, κατάλαβε ο κόσμος ότι υπήρχαμε και εμείς και ότι χωρίς εμάς όρθιους στις επάλξεις τίποτε δεν θα εξελισσόταν καλά.
Πολλοί απέδειξαν έμπρακτα τη συμπαράσταση τους με μεγάλες δωρεές για μέτρα ατομικής προστασίας. Εύχομαι να συνεχίσουν να μας θυμούνται όταν και όλο αυτό το κακό περάσει. Να μας σέβονται και να μας τιμούν για την αγάπη που τους δείχνουμε σε όλες τις δύσκολες συνθήκες της ζωής τους, γιατί κανείς άλλος δεν μπορεί να μας αντικαταστήσει στη δουλειά μας.
Μεγάλη εντύπωση μας έκαναν οι πρώτοι ασθενείς, που σε αντίθεση από τα αναγραφόμενα από τους Κινέζους συναδέλφους ήταν νέοι, χωρίς υποκείμενα νοσήματα, με ραγδαία επιδείνωση, που ο ένας μετά τον άλλον νοσηλεύονταν στη ΜΕΘ. Αυτό για μας ήταν ψυχοφθόρο. Όμως ευτυχώς οι περισσότεροι από αυτούς βγήκαν νικητές. Οι ευχές και η ευγνωμοσύνη των ασθενών και των οικείων τους σε αυτές τις περιπτώσεις για μένα είναι η μεγαλύτερη πηγή αισιοδοξίας. Δεν σκέφτομαι αρνητικά για τα λοιμώδη μεταδοτικά νοσήματα, που καλούμαι να αντιμετωπίσω. Ούτε συμπεριφέρομαι φοβικά. Η επιστημονική γνώση και το γεγονός ότι δεν υποτιμούμε ποτέ τον “αντίπαλο μικροργανισμό” που μας επιτίθεται είναι τα μεγαλύτερα όπλα.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
12°
