Η Kατερίνα Τσάντου υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση καρδιάς

Η Κατερίνα Τσάντου το 2009, μετά από τέσσερις καρδιακές ανακοπές και μία πνευμονία, διαγνώστηκε με καρδιακή ανεπάρκεια τελικού σταδίου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η ζωή της να αλλάξει ριζικά από τη μια στιγμή στην άλλη. Κάθε μέρα που περνούσε η λειτουργικότητα της καρδιάς της μειωνόταν και δεν μπορούσε να κάνει ούτε τα βασικά, όπως να τραφεί, να πιει νερό, να ντυθεί ή να λουστεί. Η πολύμηνη παραμονή της στο νοσοκομείο ήταν επιβεβλημένη και η μεταμόσχευση καρδιάς η μόνη λύση για να κρατηθεί στη ζωή. Το 2012 βρέθηκε συμβατό μόσχευμα για μεταμόσχευση. Έκτοτε, λαμβάνει ανοσοκατασταλτικά φάρμακα, γεγονός που την καθιστά πολύ πιο ευάλωτη στην αντιμετώπιση των λοιμώξεων, όπως του covid19. Η ζωή της δεν εξαρτάται από την ίδια αλλά από το κοινωνικό σύνολο που την περιβάλλει, όπως μας λέει.

«Ίσως ο γενικός-υγιής πληθυσμός να μη νοσήσει σοβαρά από τον νέο ιό, αλλά εμένα μπορεί να μου κοστίσει τη ζωή»

Από τη στιγμή που εμφανίστηκε το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα, έλαβα σαφείς οδηγίες από τους γιατρούς μου τις οποίες έπρεπε να ακολουθήσω πιστά. Ως εκ τούτου, η καθημερινότητά μου άλλαξε ολοκληρωτικά. Πλέον, η μέρα μου αρχίζει και τελειώνει στο σπίτι. Δεν πάω στο σούπερ μάρκετ, δεν βγάζω βόλτα τον σκύλο μου, δεν βλέπω την οικογένειά μου και δεν συναναστρέφομαι κανέναν εκτός του συζύγου μου. 

Ίσως ο γενικός-υγιής πληθυσμός να μη νοσήσει σοβαρά από τον νέο ιό αλλά εμένα μπορεί να μου κοστίσει τη ζωή. Πρακτικά, παραμένοντας σπίτι, μπορούμε να σπάσουμε την αλυσίδα μετάδοσης του ιού. Επίσης, τηρώντας τις οδηγίες προστασίας, δίνουμε χρόνο στο σύστημα υγείας να ανταπεξέλθει στις πρωτόγνωρες συνθήκες που βιώνουμε. Κι όλα αυτά λειτουργούν ως ασπίδα προστασίας για όσους ανήκουμε στις ευπαθείς ομάδες και είμαι πραγματικά ευγνώμων σε όσους τα τηρούν.

«Πιστεύω πολύ στην επιστημονική κοινότητα της χώρας μας» 

Αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι το άγνωστο αυτής της νέας πραγματικότητας. Σκέφτομαι πώς θα είναι να νοσήσω και αν θα τα καταφέρω να ανταπεξέλθω. Το γεγονός ότι ακόμη δεν υπάρχει εξειδικευμένη φαρμακευτική αγωγή εντείνει τόσο τις ανησυχίες όσο και το άγχος μου. Επίσης, όλα αυτά που βιώνουμε έχουν αναμφισβήτητα ψυχολογικές προεκτάσεις διαφορετικές για τον καθένα μας. Υπάρχουν μέρες που όλα στο μυαλό μου είναι πιο δύσκολα και στρεσογόνα και άλλες που μπορώ να διαχειριστώ αυτά τα συναισθήματα και να ελπίζω ότι με κάποιο τρόπο όλα θα πάνε καλά. Πιστεύω πολύ στην επιστημονική κοινότητα της χώρας μας – και όχι μόνο. Θέλω να σκέφτομαι πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι που εργάζονται ακατάπαυστα, θα βρούνε το κατάλληλο φάρμακο ώστε να επιστρέψουμε στην κανονικότητα.

Μιλάω με αρκετούς φίλους που εμπλέκονται με τη μεταμόσχευση και όλοι εκφράζουμε τους ίδιους φόβους αλλά με διαφορετικό τρόπο. Από τη στιγμή που δεν πρόκειται για κάτι παροδικό, σκεφτόμαστε ότι οι αλλαγές στη ζωή μας θα είναι μόνιμες. Αυτό από μόνο του εγείρει αρνητικά συναισθήματα. Βέβαια, υπάρχουν και οι πιο αισιόδοξοι που πιστεύουν ότι σύντομα θα βρεθεί κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή και θα επιστρέψουμε ασφαλείς στην καθημερινότητά μας.

«Προς στιγμή, αισθάνθηκα μόνη. Τρόμαξα ότι δεν θα τα καταφέρουμε εμείς που ανήκουμε στις ευπαθείς ομάδες. Αν τα μέτρα δεν τηρηθούν, δεν έχουμε ελπίδες».

Απογοητεύτηκα από τη στάση ορισμένων ανθρώπων. Δυστυχώς μέσα σε αυτούς και αρκετοί -ως επί το πλείστον- διαδικτυακοί φίλοι, οι οποίοι εξέφραζαν καθημερινά τη δυσαρέσκειά τους για τα μέτρα προστασίας. Μου είναι πολύ δύσκολο να δεχτώ ότι η ατομική ανάγκη υπερκαλύπτει τη συλλογική και το κοινό καλό. 

Προς στιγμή, αισθάνθηκα μόνη. Τρόμαξα ότι δεν θα τα καταφέρουμε όλοι εμείς που ανήκουμε στις ευπαθείς ομάδες. Γιατί αν τα μέτρα δεν τηρηθούν τότε πραγματικά δεν έχουμε ελπίδες. Προφανώς, δεν αναφέρομαι στην ανάγκη ενός ανθρώπου να κάνει ένα περίπατο αλλά στην ηθελημένη αδιαφορία και ανευθυνότητα για την υγεία και τη ζωή των ευάλωτων συνανθρώπων.

«Δεν είναι εγκλεισμός αλλά μέσο για να πάμε, σαν κοινωνία, παρακάτω»

Προσωπικά, δεν το βλέπω ως εγκλεισμό αλλά ως μέσο για να πάμε, σαν κοινωνία, παρακάτω. Προσπαθώ να αξιοποιώ τον χρόνο που παραμένω στο σπίτι διαβάζοντας βιβλία, ακούγοντας μουσική και μιλώντας με την οικογένεια και τους φίλους μου. Υπάρχουν στιγμές που απολαμβάνω την ηρεμία και την ενασχόληση με όσα μου είχαν λείψει –λόγω χρόνου– αλλά υπάρχουν και στιγμές που βγαίνω τρέχοντας στο μπαλκόνι προκειμένου να αναπνεύσω καθαρό αέρα. Στο τέλος της ημέρας συνειδητοποιώ πως το δύσκολο δεν είναι να παραμείνω σπίτι, αλλά να διαχειριστώ το γεγονός πως αν νοσήσω δεν θα έχω τις ίδιες πιθανότητες με όλους εσάς να επιζήσω.

Η ζωή ενός μεταμοσχευμένου είναι αρκετά συγκεκριμένη όσο αφορά τη φαρμακευτική αγωγή και τις προφυλάξεις που πρέπει να λαμβάνει εφόρου ζωής. Μαθαίνουμε από την πρώτη ημέρα να τηρούμε τους κανόνες υγιεινής, να φοράμε μάσκα και γάντια -όταν χρειάζεται- και φυσικά, να μην πλησιάζουμε κανέναν με συμπτώματα λοίμωξης. Η όλη διαδικασία είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρα και λίγοι αντέχουν να παραμείνουν πραγματικά παρόντες. Πλέον, οι άνθρωποι που έχω επιλέξει να βρίσκονται δίπλα μου είναι εξαιρετικά λίγοι και με  υποστηρίζουν τόσο στη καθημερινότητά μου όσο και στην ευρύτερη ζωή μου.