Η Αρετή Φούντα καλείται να αντιμετωπίσει έναν δύσκολο καρκίνο υπό την απειλή του κορωνοϊού, καθώς το να νοσήσει μπορεί να αποβεί μοιραίο.
Η Αρετή Φούντα, καρκινοπαθής εδώ και 4 χρόνια, έχει συνηθίσει να ζει μέσα στη δική της ιδιότυπη καραντίνα, φορώντας μάσκα, αποφεύγοντας τις χειραψίες, την πολυκοσμία αλλά και την έκθεση στο εξωτερικό περιβάλλον κατά τις περιόδους έξαρσης των ιώσεων. Τους τελευταίους μήνες καλείται να διαχειριστεί όμως και την απειλή του κορωνοϊού, καθώς η νόσηση απ’ τον ιό αυτό μπορεί να αποβεί μοιραία. Η ίδια μιλά στην ΑTHENS VOICE μέσα από το αντικαρκινικό νοσοκομείο Μεταξάς, όπου νοσηλεύεται τις τελευταίες μέρες.
«Δεν παλεύω τόσα χρόνια τον καρκίνο για να πεθάνω τώρα από κορωνοϊό»
«Μάσκα φοράω πολλά χρόνια την εποχή ειδικά που υπάρχει έξαρση ιώσεων όπως και στο νοσοκομεία ή στους χώρους με συνωστισμό και καπνό, γι’ αυτό και έμενα αρκετά σπίτι σε ένα πλαίσιο αυτοπεριορισμού. Έπρεπε να αντιμετωπίσω έναν δύσκολο αρχικά καρκίνο, αυτό του στήθους που όμως πλέον έκανε μεταστάσεις. Το τελευταίο διάστημα ωστόσο καλούμαι να τα βγάλω πέρα και με μια θανατηφόρα πανδημία. Δεν παλεύω, όμως, τόσα χρόνια με τον καρκίνο για να πεθάνω τώρα από κορωνοϊό.
Εμείς που έχουμε πεσμένο ανοσοποιητικό σύστημα πρέπει να ζούμε απομονωμένοι και ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι, για τους υγιείς είναι πρωτόγνωρο να τηρήσουν τα μέτρα, που όμως αποδεικνύονται αποτελεσματικά όπως φαίνεται. Δεν χρειάζεται να μοιρολατρούμε και να κινδυνολογούμε, τα πράγματα είναι απλά. Πρέπει να μείνουμε μέσα για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Είμαστε κομμάτι μιας ιστορίας που γράφεται αυτή τη στιγμή και αυτό που χρειάζεται στην ουσία είναι να υπερβούμε τον καταναλωτισμό μας.
«Ξαφνικά όλα έχουν γίνει πιο ψυχοφθόρα... Θα έρθει όμως και η μέρα που όλα αυτά θα τελειώσουν»
Μου δυσκολεύει τη ζωή που δεν μπορώ να πάω αυτό το διάστημα στο σούπερ μάρκετ, γιατί πρέπει να τρώω σπιτικό φαγητό και αναγκάζομαι συχνά να ζητώ από φίλους να μου φέρουν τα αναλώσιμα. Επίσης δεν μπορώ να πάω στο γυμναστήριό μου ή να βγω συχνά για περπάτημα κάτι που είναι απαραίτητο στην κατάστασή μου, για το σώμα αλλά και για την ψυχολογία. Ξαφνικά όλα έχουν γίνει πιο ψυχοφθόρα. Πλέον πλένω τα χέρια μου αμέτρητες φορές με αντισηπτικό, απολυμαίνω το σπίτι ξανά και ξανά όπως και τις συσκευασίες των προϊόντων που αγοράζω. Θα έρθει όμως και η μέρα που όλα αυτά θα τελειώσουν, θα προσέχω και πάλι αλλά αυτή φορά χωρίς να έχω τον επιπλέον φόβο του κορωνοϊού.
Αυτό που με φοβίζει πιο πολύ είναι ότι ο ιός αυτός είναι ύπουλος και φονικός. Δεν υπάρχει θεραπεία προς το παρόν, ούτε εμβόλιο για πρόληψη, δεν ξέρουμε πώς αντιδρά σε όλες τις περιπτώσεις και ενώ μέχρι πρότινος ακούγαμε ότι κινδύνευαν οι ηλικιωμένοι άνθρωποι ή αυτοί με σοβαρά προβλήματα υγείας, τώρα μαθαίνουμε πως δεν υπάρχουν διακρίσεις.
«Με φοβίζουν κάποιες και κάποιοι ανεγκέφαλοι...»
Με φοβίζουν κάποιες και κάποιοι ανεγκέφαλοι, πλήθος από δυο-τρεις ή παραπάνω οι οποίοι ανεβάζουν φωτογραφίες και βίντεο στα socialmedia που κάνουν βόλτες αμέριμνοι και καμαρώνουν. Ή οι δομές με τους χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες που δεν έχουν τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας, όπως και στους καταυλισμούς των ρομά, πόσο επικίνδυνο είναι αυτό για τη διασπορά του ιού. Εντύπωση όμως μου κάνει και το ότι υπήρξαν κράτη που δεν αντιμετώπισαν σοβαρά το θέμα προκειμένου να μην πληγεί η οικονομία τους, λες και αδιαφορόρησαν για την ανθρώπινη ζωή.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
12°
