Οι Ιταλοί στέλνουν βιντεοσκοπημένο μήνυμα στον προ 10 ημερών εαυτό τους. Δηλαδή, σε εμάς σήμερα.
Οι Ιταλοί ήταν ανυποψίαστοι όταν η επιδημία τούς χτύπησε την πόρτα – τα νέα από την Κίνα ακούγονταν τότε πολύ εξωτικά για να μας αφορούν. Ήταν οι πρώτοι που διένυσαν τον δρόμο από την αμεριμνησία του πρώτου καιρού μέχρι την απελπισία και τον εφιάλτη, όταν άρχισαν να μετρούν νεκρούς και μπήκαν σε υποχρεωτική καραντίνα. Στα κείμενα που μας στέλνουν, όπως σε αυτό εδώ του ανταποκριτή της Athens Voice στο Μιλάνο, διαβάζουμε για πόλεις στη σκιά ενός πολέμου, για φοβισμένους ανθρώπους και για νοσοκομεία που έγιναν προθάλαμοι νεκροτομείων («μέχρι προχθές τα φέρετρα στοιβάζονταν στις εκκλησίες, τώρα γέμισαν και αυτές, τα γραφεία τελετών δουλεύουν τριπλοβάρδιες, με ελλείψεις στο προσωπικό τους λόγω της επιδημίας»). Οι άλλες χώρες είμαστε κάποιες μέρες μακριά. Η δική μας χώρα έχει πάρει εγκαίρως μέτρα, αλλά πρέπει και να πιστέψουμε όλοι ότι η έκβαση των γεγονότων από εδώ και πέρα έχει να κάνει με την ατομική μας στάση. Έχουμε την ευκαιρία να κατορθώσουμε κάτι σπουδαίο. Μετά θα είναι αργά. Δεν θα μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω.
Όπως δεν μπορούν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω οι Ιταλοί. Σε αυτό το ωραίο βίντεο μάς στέλνουν ένα μήνυμα από το μέλλον. Τους ζητήθηκε να βιντεοσκοπήσουν στα σπίτια τους, όπου είναι κλεισμένοι, το μήνυμα που θα ήθελαν να στείλουν στους εαυτούς τους 10 ημέρες πριν – άρα σε όλους εμάς. Αν και αποκλεισμένοι ο ένας από τον άλλο, ένα πράγμα λένε: «Αυτό που συμβαίνει είναι πολύ πιο σοβαρό απ’ ό,τι ο περισσότερος κόσμος πιστεύει, δεν είναι αβάσιμη απαισιοδοξία, είναι πολύ χειρότερο απ’ ό,τι φανταζόσουν, μην το υποτιμάς... μην το γ@@σεις... Μείνε στο σπίτι».
Πριν 10 μέρες βρίσκονταν εκεί που είμαστε εμείς σήμερα. Εμείς πώς θα είμαστε σε 10 μέρες, σε 2 εβδομάδες, σε ένα μήνα από τώρα; Οι Ιταλοί είναι φίλοι μας, να τους ακούσουμε...
Σταμάτα να κοροϊδεύεις τη μαμά που επιμένει να πας να αγοράσεις μάσκες
και πήγαινε να τις αγοράσεις... ηλίθια
Πριν από 10 μέρες πήγαινα σε ραντεβού για τη δουλειά μου,
έβγαινα έξω για φαγητό με φίλους, στο γυμναστήριο, στο κομμωτήριο,
αυτά τα βαρετά καθημερινά που δεν έκαναν ποτέ κακό σε κανέναν
σε 10 μέρες όμως η ζωή δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό που ήξερες
Το χειρότερο σενάριο; αυτό ακριβώς θα συμβεί
Ναι, γιατί τα κρούσματα στην Ιταλία θα συνεχίσουν να αυξάνονται,
αποδεικνύοντάς σου πως όλα αυτά δεν ήταν μ@@λ@κίες όπως νόμιζες
Πριν από 10 μέρες είχαμε 2.000 κρούσματα,
τώρα μετράμε 18.000, ήδη ξεπεράσαμε τους 1.000 θανάτους
Και τώρα κάνεις εξουθενωτικές βάρδιες στο νοσοκομείο
Αυτή τη στιγμή ζούμε σουρεαλιστικές καταστάσεις
Κανείς δεν μπορεί να βγει από το σπίτι του εκτός κι αν υπάρχει σοβαρός λόγος
Μια όμορφη καραντίνα... από αυτές που βλέπεις μόνο σε ταινίες
Ένα ολόκληρο έθνος εγκλωβισμένο σπίτι του, δεν το φανταζόσουν, έτσι δεν είναι;
Τα νοσοκομεία στην κυριολεξία ασφυκτιούν
πολλά κρούσματα ακόμη και νεαρής ηλικίας
Υπάρχουν παιδιά στην ηλικία μας διασωληνωμένα στην εντατική
«Μάλλον είναι γρίπη...», όχι, περίμενε, ίσως είναι χειρότερο...
Τι να πω, δεν ξέρω, το πήραμε λίγο χαλαρά
πρέπει να είμαστε χαλαροί σαν άνθρωποι, αλλά όχι τόσο με τις επαφές και τις χειραψίες,
Αν πρέπει να βγεις έξω, κάν’ το μόνο αν είναι απαραίτητο
γιατί αυτό που ρισκάρεις δεν είναι μια συνηθισμένη «γρίπη»
Έχουμε δει ανησυχητικά βίντεο από τη Γαλλία και τις ΗΠΑ
από ανθρώπους που δεν πήραν αυτό το πράγμα στα σοβαρά
Αυτό είναι πολύ πιο σοβαρό απ’ ό,τι ο περισσότερος κόσμος πιστεύει
δεν είναι αβάσιμη απαισιοδοξία αυτό που συμβαίνει,
Είναι πολύ χειρότερο απ’ ό,τι φανταζόσουν ότι ήταν
Θα συνειδητοποιήσεις πως το να μπορείς να αναπνεύσεις αέρα μέσα στο σπίτι σου
είναι κάτι για το οποίο πρέπει να είσαι ευγνώμων
Ξέρω πως η Κίνα είναι πολύ μακριά,
αλλά αυτός ο ιός είναι πιο γρήγορος απ’ ό,τι νομίζεις,
Οπότε καλύτερα είναι να ξανασκεφτείς τα σχέδια που έχεις κάνει για το σαββατόβραδο.
Και ποιος ξέρει; Ίσως αν έμενες σπίτι σου
να μη χρειαζόταν να είμαι κλεισμένος εγώ στο σπίτι τώρα
Στην αρχή θα νομίσεις ότι τρελαίνεσαι και δεν θα βλέπεις τέλος στο τούνελ.
Δεν είσαι μόνος.
Θα αρχίσεις να βλέπεις την ομορφιά και την ασχήμια ταυτόχρονα.
Θα ζήσεις στιγμές ενότητας που δεν φανταζόσουν, όπως χθες, που όλοι βγήκαμε στα μπαλκόνια μας και ολόκληρη η γειτονιά άρχισε να τραγουδάει, ο καθένας τραγουδούσε το δικό του σκοπό αλλά με κάποιο τρόπο η μελωδία ήταν μία.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
