Τα ανδρικά γεννητικά όργανα και οι πιο συχνές παθήσεις τους
Αν και είναι και πολλές και συχνές, αρκετές φορές υποτιμώνται. Όμως οι παθήσεις των γεννητικών οργάνων των ανδρών, αν δεν αντιμετωπιστούν έγκαιρα και σωστά, έχουν επίπτωση στη σεξουαλική λειτουργία και στη γονιμότητα των ανδρών. Σύμφωνα με τον χειρουργό ουρολόγο - ανδρολόγο Κωνσταντίνο Ρόκκα (www.krokkas.gr), οι συχνότερες από αυτές τις ασθένειες είναι:
Φίμωση και παραφίμωση. Η φίμωση είναι η κατάσταση, κατά την οποία η ακροποσθία, το τμήμα, δηλαδή, του δέρματος, το οποίο καλύπτει τη βάλανο (το κεφάλι) του πέους, είναι στενό ή έχει κλείσει, αφήνοντας ένα μικρό πέρασμα για να βγαίνουν τα ούρα. Η φίμωση μπορεί να υπάρχει εκ γενετής ή να δημιουργείται από επαναλαμβανόμενες ή χρόνιες φλεγμονές της βαλάνου και της ακροποσθίας, που ονομάζονται βαλανοποσθίτιδες.
Πιο συγκεκριμένα, παθήσεις που σχετίζονται με την ανάπτυξη φίμωσης, είναι: Χρόνιες φλεγμονές στη βάλανο και στην ακροποσθία και κυρίως μυκητιάσεις, που δεν αντιμετωπίζονται σωστά, σακχαρώδης διαβήτης και τραυματισμοί κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης.
«Αυτό, που πρέπει να γνωρίζει κάποιος, είναι πως η φίμωση είναι μια συχνή πάθηση, η οποία, αν δεν αντιμετωπιστεί, μπορεί να δημιουργήσει και προβλήματα στη σεξουαλική επαφή. Αντιμετωπίζεται με μια απλή επέμβαση, που λέγεται περιτομή», λέει ο κύριος Ρόκκας.
«Η επέμβαση γίνεται με τοπική αναισθησία που εφαρμόζεται περιφερικά στη βάση του πέους. Πολλοί την κάνουν και για λόγους υγιεινής. Μελέτες έχουν δείξει ότι άνδρες, που έχουν υποβληθεί σε περιτομή, εμφανίζουν πολύ λιγότερες λοιμώξεις του ουροποιητικού, σε σύγκριση με εκείνους που δεν έχουν υποβληθεί».
Νόσος Πεϊρονί (Peyronie). Η νόσος Peyronie είναι μια ιδιαίτερα σοβαρή πάθηση του πέους, που προκαλεί γωνίωσή του, όταν αυτό βρίσκεται σε στύση, είτε προς τα πάνω, είτε προς τα κάτω, είτε ακόμη και προς τα πλάγια. Μπορεί να εμφανιστεί σε όλες τις ηλικίες, αφορά όμως κυρίως σε άνδρες μέσης ηλικίας. Σε πολλές περιπτώσεις προκαλεί πόνους κατά τη διάρκεια της ερωτικής επαφής, αλλά και δυσκολία στη στύση. Η νόσος έχει καταγραφεί ήδη από την αρχαιότητα. Αναφέρθηκε για πρώτη φορά από τον Fallopius το 1561, αλλά έγινε γνωστή και πήρε το όνομά της το 1743 από τον Γάλλο Francois Gigot de la Peyronie, γιατρό στην αυλή του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου του 15ου. Σύμφωνα με τον κύριο Ρόκκα, ο ασθενής ανησυχεί, γιατί ψηλαφεί μια σκληρία στο πέος και το βλέπει ξαφνικά να στρίβει. Υπάρχουν κυρίως χειρουργικές θεραπείες, αλλά και μη επεμβατικές σε πιο αρχικά στάδια της νόσου. Χαρακτηρίζεται από τον σχηματισμό ινωδών πλακών στον λευκό χιτώνα του πέους, με αποτέλεσμα αυτό να χάνει την ελαστικότητά του στο συγκεκριμένο σημείο και να προκαλείται γωνίωση κατά τη διάρκεια της στύσης. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να εμφανιστούν και σοβαρότερες παραμορφώσεις του πέους.
Η συχνότητα της νόσου μεταβάλλεται ανάλογα με την ηλικία: 20 – 29 ετών 4,3 πάσχοντες / 100.000 άνδρες, 50 – 59 ετών, η μέγιστη συχνότητα, με 66 πάσχοντες/ 100.000 άνδρες.
Μικροφαλλία. Όταν σε ένα τεντωμένο πέος, το μήκος του είναι μικρότερο από 2,5cm, αυτό ονομάζεται μικροφαλλία. Είναι κάτι που ανησυχεί πάρα πολύ πολλούς άνδρες και, μάλιστα, η παχυσαρκία -που συχνά συνυπάρχει- δίνει την ψευδαίσθηση του μικρού πέους, επειδή αυτό κρύβεται μέσα στο λίπος της ηβικής σύμφυσης (το τριχωτό τρίγωνο πάνω από το πέος). Εκτός από την ιδιοπαθή μικροφαλλία, η αιτία της οποίας δεν είναι γνωστή, υπάρχουν δύο σημαντικές ορμονικές διαταραχές, που μπορεί να την προκαλέσουν, οι οποίες είναι: Υπογοναδοτροπικός υπογοναδισμός, όπου υπάρχει μία ανεπάρκεια στην έκκριση της ορμόνης (GnRH) από τον υποθάλαμο και υπεργοναδοτροφικός υπογοναδισμός, όπου λόγω βλάβης των όρχεων δεν παράγεται φυσιολογικά η τεστοστερόνη.
Αν η λεπτομερής κλινική εξέταση του γιατρού δείξει ότι, όντως, υπάρχει μικροφαλλία, στη συνέχεια πρέπει να γίνουν ειδικές εξετάσεις αίματος, ώστε να διαγνωσθούν αυτές οι ορμονικές διαταραχές, οι οποίες ευθύνονται για την πάθηση. Όπως εξηγεί ο κύριος Ρόκκας, είναι μια κατάσταση, που μπορεί να επηρεάσει σοβαρά την αυτοπεποίθηση του άνδρα καθώς και τη σεξουαλική του ζωή.
Κιρσοκήλη. Κιρσοκήλη αποκαλείται η πάθηση, που δημιουργείται, όταν το φλεβικό δίκτυο των όρχεων ή αλλιώς οι φλέβες του όρχεως, αποκτούν ελικοειδή – κιρσοειδή διάταξη. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα δύσκολη πάθηση, που πλήττει το ανδρικό φύλο και παρότι πολλές φορές δεν εμφανίζει συμπτώματα, μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη γονιμότητα ενός άνδρα. «Πρόκειται για την πιο συχνή αιτία υπογονιμότητας στον άνδρα. Αντιμετωπίζεται χειρουργικά και παρατηρείται βελτίωση στα χαρακτηριστικά του σπέρματος 3-6 μήνες μετά την επέμβαση», επισημαίνει ο ειδικός. Η κιρσοκήλη παρατηρείται συχνότερα στον αριστερό όρχι κι αυτό οφείλεται σε ανατομικούς λόγους. Λιγότερο παρουσιάζεται και στους δύο όρχεις και πολύ σπάνια μπορεί να προσβάλει τον δεξί. Οι φλέβες του όρχεως διατείνονται και προκαλείται φλεβική ανεπάρκεια, όπως, δηλαδή, συμβαίνει με τους κιρσούς στα πόδια. Φυσιολογικά, οι φλέβες επιτρέπουν την κίνηση του αίματος από την περιφέρεια του σώματος προς το κέντρο και αντίστροφα, από τις μικρότερες προς τις μεγαλύτερες. Η αντίστροφη αυτή κίνηση του αίματος επιτυγχάνεται χάρη σε ειδικές βαλβίδες των φλεβών, που δεν επιτρέπουν στο αίμα να κινηθεί προς τα πίσω. Όταν, όμως, οι βαλβίδες ανεπαρκούν, το αίμα παλινδρομεί από τις μεγαλύτερες προς τις μικρότερες κι από εκεί στον όρχι. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να διατείνονται οι σπερματικές φλέβες, το φλεβικό αίμα να λιμνάζει στον όρχι και το αρτηριακό αίμα, που έχει και την θρεπτική αξία, να αδυνατεί να περάσει σ’ αυτόν.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
13°
