Η οδηγία ήταν σαφής. Ένα βιογραφικό σε σαράντα λέξεις, για να με παρουσιάσει δημόσια – και περιεκτικά – σ’ ένα άγνωστο κοινό. Και το ζητούμενο δύσκολο και, μαζί, απαράβατο - ιδίως αφού θα έπρεπε να ακολουθήσουν το ίδιο υπόδειγμα κι άλλοι. Άρχισα απ’ τη χρονολογία γέννησης, στοιχείο αδιαπραγμάτευτο. 1967, ετών 46. Γεγονός, χωρίς σχόλια και σκέψη.
Ακολούθησαν οι σπουδές. Κι εκεί τα βασικά, οι μεγαλύτεροι τίτλοι μόνον, χωρίς χώρο για άλλο προσδιορισμό. «Διδάκτωρ Κλασικής Αρχαιολογίας» και «απέκτησε ΜΒΑ στο Μάρκετινγκ». Μερικά χρόνια κι οι αγωνίες τους, όλα στριμωγμένα σε μια αράδα –μαζί και το παράδοξο μιας μεγάλης επαγγελματικής στροφής που αποτόλμησα, φεύγοντας από κάτι που αγαπούσα για να ακολουθήσω μια νέα φλόγα.
Έπειτα οι δουλειές μου, πολύ συνοπτικά. «Εργάστηκε στη διοίκηση πολιτιστικών οργανισμών και δίδαξε αρχαιολογία στο πανεπιστήμιο». Μια ολόκληρη φάση ζωής σε δέκα μετρημένες λέξεις, περίπου όσες τα χρόνια που περιγράφουν. Μια φράση ακόμα για το τώρα μου: «Είναι επιχειρηματίας στο χώρο της επικοινωνίας και ειδικεύεται στο λεκτικό περιεχόμενο και στην πολιτική επικοινωνία». Η καθημερινότητά μου, οι προσπάθειες και οι δυσκολίες της, η συναρπαστική δουλειά που κάνω. Πίσω της αγωνίες και έννοιες, σκέψεις δημιουργικές και ασκήσεις επί χάρτου, επιτυχίες και στιγμές που θέλω να ξεχάσω.
Κι έπειτα κάτι για μένα, όπως μού ζητήθηκε. «Είναι μαραθωνοδρόμος...». Φράση που στους άλλους «γράφει» με τόσο διαφορετικούς τρόπους, από την έκπληξη και τον θαυμασμό ως την απορία και, κάποτε, τον καγχασμό. Αυτοπροσδιορισμός που για μένα περικλείει έναν ολόκληρο κόσμο κι είναι, μαζί με το γάμο μου, η μακροβιότερη συνθήκη της ζωής μου.
Στοιχείο ταυτότητας ουσιαστικό. Δηλώνει επιμονή και υπομονή -είτε εγγενή είτε χτισμένη στους δρόμους-, δηλώνει διάθεση για προσπάθεια και άνοιγμα στο καινούργιο. Σημαίνει πως κάτι έμαθες για τα όρια –να τα αντιλαμβάνεσαι, να τα σέβεσαι ή, κάποτε, να τα υπερβαίνεις. Δείχνει πως ξέρεις να μηδενίζεις όταν χρειάζεται και να γυρίζεις στην αρχή, ξέρεις να πέφτεις και να σηκώνεσαι. Κρύβει μέσα της παράδοξα. Τη συμφιλίωση της θηλυκότητας με την «αντρική» πλευρά, την κράση της δύναμης με την αδυναμία, το πέρασμα απ’ το άπειρο στο πεπερασμένο. Κρύβει μέσα της στιγμές: ανατολές και γλυκά απογεύματα, σούρουπα και νύχτες με φεγγάρι ή φακό κεφαλής. Κρύβει τόπους: το Λυκαβηττό και το Ζάππειο, την Ακρόπολη και τη Φιλοθέη, την Αίγινα και τις Σπέτσες, τις Κυκλάδες και την Κρήτη, τα Μικρασιατικά παράλια και την Αμερική, την κεντρική Ευρώπη και το μακρινό Όσλο, τα Τζουμέρκα και το Άμστερνταμ. Έχει τα δικά της συστατικά: πολύχρωμα ρούχα και μαύρα γυαλιά, σπανιότερα χρονόμετρα και gps, συμπληρώματα διατροφής και χυμούς διαλυμένους σε κρυστάλλινο νερό. Έχει ώρες ευεργετικής μοναξιάς και λιγότερες ώρες συντροφιάς. Παρέες περιστασιακές και φίλους μιας ζωής. Έχει ενδοσκόπηση και βλέμματα στον κόσμο, ματιές εντός κι εκτός, σιωπές και λόγια, εξομολογήσεις και κλάμματα. Έχει κούραση και προσπάθεια, έχει γαλήνη και αληθινή χαρά. Έχει, κυρίως, ώρες προσωπικές, βιωμένες ως το μεδούλι.
Τελευταία εγγραφή, ή η συνέχειά της: «.. κι αρθρογραφεί για το τρέξιμο και την πολιτική». Αφήνω την πολιτική, στοιχείο δουλειάς.
Μένω στο τρέξιμο. Γράφω για το τρέξιμο σημαίνει μοιράζομαι. Βγάζω τη ζωή μου στο φως, τσαλακώνομαι μπροστά στο άδειο χαρτί, κάνω τις λέξεις εικόνες. Γράφω ιστορίες που ξορκίζουν τα δικά μου δύσκολα, που πανηγυρίζουν τις χαρές μου, που σταματούν σε στιγμές άλλων που με κάνουν να χαίρομαι ή να δακρύζω. Οι λέξεις περικλείουν τις διαδρομές μου, τις περιγράφουν και τις ερμηνεύουν, τις μετουσιώνουν. Οι διαδρομές μου με συνιστούν. «Είμαι μαραθωνοδρόμος και γράφω για το τρέξιμο» για κάποιους σημαίνει ματαιοδοξία, για άλλους παραξενιά, για λιγότερους έναν άνθρωπο ζωντανό. Για εμένα, σημαίνει τον κόσμο μου – και τον τρόπο που, στη δίνη της κάθε μέρας, διάλεξα να τον ζω.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
12°
