Νοσοκομείο ΚΑΤ, τρελά κέφια!

Φαίνεται λίγο νταουνιάρικο το θέμα εκ πρώτης όψεως, αλλά πιστέψτε με, δεν είναι… Όχι ακριβώς, βέβαια, διότι το ΚΑΤ είναι νοσοκομείο: πόσο όξω-καρδιά μπορεί να είναι; Κανένα νοσοκομείο δεν είναι χαρούμενο, μόνον όταν παίρνεις εξιτήριο χοροπηδάς στην έξοδο, και ούτε καν, επειδή φοβάσαι μη παραπατήσεις και σπάσεις τίποτα, μια και το έφερε η κουβέντα… Στα Επείγοντα (του ΚΑΤ), όσο στραπατσαρισμένος κι αν είσαι, εσύ ή το άτομο που συνοδεύεις στην Εφημερία, όσο ρημαδουάρ κι αν αισθάνεσαι, βλέπεις ότι ισχύει το παλιό, φριχτό ρητό, «υπάρχουν και χειρότερα»: πολύ χειρότερα, χοντροί τραυματισμοί, ανατριχιαστικά σπασμένα κόκαλα, βίδες που προεξέχουν από πόδια-χέρια, σώματα σαν το δικό σου που έχουν περάσει από τρελές ταλαιπωρίες. Περιμένουν βογγώντας να έρθει το νουμεράκι τους όλοι, κι εσύ μαζί: παίρνεις νουμεράκι, πας στο γκισέ με το ΑΜΚΑ σου και τα σχετικά, κάθεσαι στα καρεκλάκια και περιμένεις να σε φωνάξουν, α όχι, σόρι, ξαναπάς σε άλλο παραθυρο-ειδές γκισέ να δηλώσεις τον πόνο σου, παίρνεις σειρά για ακτινογραφία… εκτός κι αν είσαι ΠΟΛΥ χάλια, οπότε σε παίρνουν ορ-ντε-σερί (=λάχα-λάχα), και χωρίς δεύτερη κουβέντα. 

Η διαδικασία είναι περίπου απλή, από την ώρα που καλούν το νουμεράκι σου. Μπαίνεις στα ενδότερα, σου βγάζουν ακτινογραφία, περιμένεις όσο είναι (μποκού ανάλογα με την κίνηση – μιάμιση, ή 5-6 ώρες, και οπωσδήποτε όχι Σάββατο, που σαβουρώνεται όλος ο κόσμος), σε βλέπουν οι εφημερεύοντες ορθοπεδικοί, μαζί με την ακτινογραφία, σε παραπέμπουν για τα περαιτέρω αν χρειάζεσαι εισαγωγή, γύψο ή επέμβαση, ή σου δένουν το τσαλακωμένο μέλος και σε στέλνουν σπίτι σου, αν είσαι τυχερός. Υπάρχουν, όπως σε όλο το Δημόσιο, οι κωδικοί: σφραγίδα από το (αθάνατο) πρωτόκολλο, εννοείται, και από ελεγκτή γιατρό, και στρογγυλή σφραγίδα, στο χαρτί που κουβαλάς. Οι πινακίδες για το κάθε τμήμα είναι κρυμμένες κάτω από πλήθη κόσμου, χάνεσαι συνέχεια, βρίσκεσαι μπροστά στο ίδιο, μη-χρήσιμο γκισέ («Όχι εδώ, λέμε!») κάθε είκοσι λεπτά. Έχεις φάει ίσως χίλιες ώρες αναμονή, αλλά η διάγνωση και η καθοδήγηση γίνεται σε κάτω από πέντε λεπτά. Οι γιατροί που εφημερεύουν, κι ΑΝ έχουνε δει τέρατα, αυτό που έπαθες, που υποφέρεις απαίσια και κλαις με μαύρο δάκρυ, αυτό που έχεις, μια κι είσαι όρθιος, είναι μπούρδα, πάψε να τους απασχολείς με ποδόγυρους.

Το καταλαβαίνεις κι εσύ, με ανακούφιση: έσπασες έναν, μονό, και μικρό, ώμο. Δεν είναι το τέλος του κόσμου. Δεν έχεις παυσίπονα στο σπίτι, είναι ήδη μεσάνυχτα, θα το δαγκώσεις, δεν πειράζει. (Αυτά στα λένε οι άλλοι, με χωρίς σπασμένα κόκαλα – εσύ ξέρεις ότι τον ήπιες, ότι η νύχτα αυτή θα είναι ΦΡΙΚΗ, όπως και η επόμενη, αν δεν προμηθευτείς παυσίπονα πρωί πρωί…)

Κλείνεις ραντεβού για επανεξέταση επί τόπου, σε άλλο γκισέ με σύντομη ουρίτσα, μια και το τηλεφωνικό κέντρο του ΚΑΤ «πέφτει» (πού;), ή ο αυτόματος σε συνδέει με Κάιρο. Οι ημέρες περνάνε με ΠΟΝΟ, όχι αστεία, αλλά περνάνε οι ρημάδες, εκατό φορές πιο αργά από ότι πέρασαν οι ημέρες των διακοπών σου. Πας για ραντεβού επανεξέτασης, πρωινό, αν σου τύχει Αύγουστο η ζημιά, που δεν κλείνουν απογευματινά ραντεβού. Παίρνεις άλλο νουμεράκι, από άλλη αίθουσα. Περιμένεις. Πας γκισέ. Νουμεράκι. Γκισέ. Ρεπετέ. Περιμένεις έξω από τις ΑΚΤΙΝΟΓΡΑΦΙΕΣ. Βλέπεις κόσμο να πηγαινοέρχεται, σύννεφα, φεγγάρια, καφέδες, φορεία, Πι, μπαστούνια, πατερίτσες, τοπία, όπως Κογιανισκάτσι. Δεν διαμαρτύρεσαι, δεν επισημαίνεις «Στο Βιλλαμπάχο ακόμα πλένουνε» – επειδή βλέπεις πως κάνουν ό,τι μπορούν οι εργαζόμενοι, δεν προλαβαίνουν να φτύσουν. Ο κόσμος είναι ατελείωτος, αναρωτιέσαι αν έρχεται με πούλμαν, όπως στη Μιμή Ντενίση. Τον Αύγουστο, λέει, έχουνε 70-80 περιστατικά την ημέρα για ακτινογραφίες/γνωμάτευση στα εξωτερικά ιατρεία. Τους «κανονικούς» μήνες, έχουνε από 120-140, μπορεί μέχρι και 200 περιστατικά την ημέρα.

Και τους θαυμάζεις, τους/τις νοσοκόμους/ες, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς, υπάλληλους, τεχνικούς, ακτινολόγους, αλλά και τους γιατρούς βάρδιας, ειδικευόμενους κυρίως, που δεν αλληθωρίζουν, κοιτάζοντας την μια ακτινογραφία μετά την άλλη, τον ένα τσαλακωμένο πελάτη μετά τον άλλον…

Το Κέντρο Αποκατάστασης Τραυμάτων (ΚΑΤ), ξεκίνησε το 1949 στην τότε βίλλα Καζούλη, με οκτώ λυόμενα «περίπτερα» επιπλέον. Το 1953 οι μεγάλοι σεισμοί στην Ζάκυνθο και Κεφαλλονιά έφεραν τους πρώτους 80 εσωτερικούς ασθενείς/τραυματίες. Το 1955 άρχισε η ανοικοδόμηση του νοσοκομείου, που ολοκληρώθηκε το 1962. Σήμερα διαθέτει 650 κλίνες. Ευτυχώς δεν χρειάστηκα χειρουργείο, μακάρι να κρατήσει το σερί ως τα 120 χρόνια μου – το ίδιο εύχομαι και σε εσάς, που φαίνεστε καλά παιδιά. Πιστεύω στη Δημόσια Υγεία, με όλα της τα προβλήματα, και προσωπικά θα ήθελα πάαααρα πολλά λεφτά για να δουλεύω δέκα ώρες την ημέρα σε ένα, οποιοδήποτε νοσοκομείο. Οι εργαζόμενοι θα ήταν σωστό να πληρώνονται πάαααρα πολλά λεφτά, αυτό λέω. Τουλάχιστον αυτοί που κάνουν καλά τη δουλίτσα τους.

Οι 400 γιατροί και δυο-φορές-τόσοι νοσηλευτές, τραυματιοφορείς, υπάλληλοι κλπ του ΚΑΤ, είναι ήρωες. Καλό είναι να μην το χρειαστείτε ποτέ-ποτέ, το ΚΑΤ, ή το οποιοδήποτε νοσοκομείο. Αλλά αν σας τύχει, να έχετε υπομονή, το ΑΜΚΑ στα δόντια, τύχη, και πίστη σε κάτι, έστω και στο ΚΑΤ το ίδιο.

ΚΑΤ, Νίκης 2, Κηφισιά, 2132086000, 2132086200, 2132086200 (αχρείαστα να ’ναι…)