Γιατί είναι πιο επικίνδυνο το piercing το καλοκαίρι;

Όσοι κάνουν piercing το καλοκαίρι θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί, καθώς ο κίνδυνος μικροεπιπλοκών δεν είναι τόσο σπάνιος όσο φαντάζονται. Αγαπημένη συνήθεια ή καλοκαιρινό τόλμημα, το piercing μπορεί να προκαλέσει προβλήματα που ποικίλλουν ανάλογα με το μέρος του σώματος που επιλέγεται να τρυπηθεί, τα υλικά που χρησιμοποιούνται, την εμπειρία του επαγγελματία, τη μέθοδο υγιεινής και τη μετέπειτα φροντίδα από τον αποδέκτη.

Εκτός από τον λοβό του αυτιού, το piercing σε διάφορα σημεία του προσώπου και του σώματος είναι κοινή πρακτική σε πολλούς πολιτισμούς εδώ και αιώνες. Οι Μάγια τρυπούσαν τις γλώσσες τους για πνευματικούς σκοπούς, ενώ οι Φαραώ τον αφαλό τους. «Ενώ δεν είναι διαθέσιμες στατιστικές, είναι φανερό ότι το τρύπημα των αυτιών και του σώματος γίνεται όλο και πιο δημοφιλές στον δυτικό κόσμο. Όσο, όμως, αυξάνονται οι λάτρεις του piercing, αναλόγως αυξάνονται και τα περιστατικά επιπλοκών.

Οι τοπικές φλεγμονές είναι συνήθεις. Ωστόσο, έχουν αναφερθεί και συστηματικές λοιμώξεις, αλλά και σύνδρομο τοξικού σοκ. Στις επιπλοκές συμπεριλαμβάνονται οι αλλεργικές δερματίτιδες από το υλικό κατασκευής του κοσμήματος, η αιμορραγία και ο σχηματισμός υπερτροφικής ουλής - χηλοειδούς», επισημαίνει ο πλαστικός χειρουργός προσώπου - ΩΡΛ Δρ. Γεώργιος Μοιρέας. Αναλόγως του σημείου που θα τρυπηθεί, μπορούν να υπάρξουν επιπτώσεις σε λειτουργίες του σώματος, όπως δυσκολία στην ομιλία και στην κατάποση, αν για παράδειγμα το piercing είναι στη γλώσσα.

Το αυτί είναι η περιοχή που επιλέγεται συχνότερα για piercing. Σε μια μελέτη, το 6-35% των ατόμων με τρυπημένα αυτιά είχαν βιώσει μία ή περισσότερες επιπλοκές (77% ελαφρά φλεγμονή, 43% αλλεργική αντίδραση, 2,5% σχηματισμό χηλοειδούς). Τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερα δημοφιλή είναι τα πολλαπλά τρυπήματα και ειδικά στο πτερύγιο του αυτιού, τα οποία σχετίζονται με κακή επούλωση και σοβαρότερη μόλυνση. Ειδικά κατά τη διάρκεια των θερμών μηνών του έτους είναι πιθανότερο να εμφανιστεί περιχονδρίτιδα πτερυγίου και απόστημα - συνήθως στον πρώτο μήνα μετά το τρύπημα. Αρχικώς ήπιες φλεγμονές μπορεί να προχωρήσουν σε περιχονδρίτιδα, σχηματισμό αποστημάτων και νέκρωση. Η αντιβιοτική αγωγή είναι απαραίτητη και σε ορισμένες περιπτώσεις πρέπει να είναι ενδοφλέβια, ωστόσο, εάν υπάρχει απόστημα, απαιτείται χειρουργική διάνοιξη για απομάκρυνση του πύου.

Όπως τονίζει ο Δρ. Μοιρέας, αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης σταφυλοκοκκικών ή στρεπτοκοκκικών δερματικών λοιμώξεων αντιμετωπίζουν τα άτομα με ατοπική δερματίτιδα ή αλλεργική δερματίτιδα από επαφή με μέταλλα, άτομα που πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη και ανοσοκατασταλμένοι. Οι επιφανειακές μολύνσεις στο λοβό του αυτιού συνήθως έχουν καλή πρόγνωση και ανταποκρίνονται στην τοπική αγωγή. Η αποφυγή των μετάλλων που προκαλούν αλλεργική αντίδραση και η εφαρμογή τοπικών κορτικοστεροειδών επιταχύνει τη θεραπεία.

Επιπλέον, ο λοβός του αυτιού είναι μια περιοχή ευάλωτη στο σχηματισμό υπερτροφικών ουλών - χηλοειδών. Εκτός από τις αισθητικές επιπτώσεις, οι ασθενείς με χηλοειδή μπορεί να νιώθουν κνησμό και ευαισθησία στην περιοχή. Οι επιλογές θεραπείας περιλαμβάνουν χειρουργική εκτομή, ενέσεις κορτικοστεροειδών στην περιοχή της βλάβης, τοπική χρήση στεροειδών σε συνδυασμό με επίδεσμο πίεσης και θεραπεία με λέιζερ. Σπανίως πάντως θα πρέπει να γίνει μεγάλη ωτοπλαστική χειρουργική επέμβαση για να λυθούν σοβαρά προβλήματα δυσμορφίας μετά από piercing στα αυτιά.

Ένα άλλο σύνηθες πρόβλημα, κυρίως στα άτομα με παχύ λοβό αυτιών, είναι η ενσωμάτωση των κοσμημάτων σε αυτόν. Η συγκεκριμένη επιπλοκή μπορεί να αποφευχθεί με τη χρήση σκουλαρικιών με μακρύτερα στελέχη (καρφιά). Σπανίως, μπορεί να χρειαστεί η εκτέλεση μιας μικρής τομής με τοπική αναισθησία για να αφαιρεθεί το σκουλαρίκι. Σε κάθε περίπτωση απαιτείται η αντιμετώπιση πιθανής φλεγμονής. Το σκουλαρίκι μπορεί να επανατοποθετηθεί ή το αυτί να ξανατρυπηθεί έξι έως οκτώ εβδομάδες μετά την επίλυση του τοπικού οιδήματος.

Εκτός από τις φλεγμονές, συχνός είναι και ο τραυματισμός στο τρυπημένο αυτί. Μπορεί να προκύψει μετά από πτώση ή σωματική βία, αλλά και κατά τη διάρκεια συμμετοχής σε αθλήματα επαφής. Ο απλούστερος τραυματισμός συμβαίνει όταν το σκουλαρίκι τραβιέται από τον λοβό του αυτιού, ειδικά όταν η τρύπα βρίσκεται κοντά στην περιφέρεια. Ίδιες επιπτώσεις μπορεί να έχει η παρατεταμένη χρήση βαρέων κοσμημάτων. Ένα απλό σχίσιμο του λοβού μπορεί να συρραφτεί με τοπική αναισθησία. Εάν η τρύπα έχει κλείσει, ο λοβός του αυτιού μπορεί να ξανατρυπηθεί σε μια περιοχή χωρίς ουλή, μετά από περίπου τρεις μήνες.

Τα αιχμηρά σκουλαρίκια μπορεί να προκαλέσουν πληγές πίεσης ή ερεθισμό του δέρματος όταν φοριούνται κατά τη διάρκεια του ύπνου. Στους αθλητές είναι πιθανό

να προκαλέσουν ερεθισμό λόγω τριβής, οπότε πρέπει να αφαιρούνται, όπως και όταν οι αθλητές φορούν προστατευτικό εξοπλισμό.

Κινδύνους εγκυμονεί και το piercing στη μύτη. Ενώ για το τρύπημα απαιτείται μόνο ένα λεπτό, η επούλωση μπορεί να διαρκέσει έως και ένα χρόνο, κατά την οποία θα πρέπει να λαμβάνεται μέριμνα για την αποφυγή μολύνσεων. Το τρύπημα μπορεί να γίνει είτε στο σαρκώδες τμήμα του ρουθουνιού, είτε στο κάτω μέρος της μύτης, μπροστά από το διάφραγμα. Συνήθως προτιμάται το κατώτερο σαρκώδες τμήμα του διαφράγματος και όχι ο χόνδρινος ιστός. Υπάρχουν πολλές πιθανότητες να αναπτυχθούν λοιμώξεις, βακτήρια και άλλες παθολογικές καταστάσεις που μολύνουν το διάφραγμα, λόγω μη τήρησης των βασικών κανόνων υγιεινής κατά τη διάρκεια της διάτρησης, κακής μετέπειτα φροντίδας, ελλιπούς προσωπικής υγιεινής ή εφαρμογής κοσμημάτων ακατάλληλου μεγέθους και υλικού.

Η διάτρηση στην περιοχή του χόνδρου μπορεί να προκαλέσει σημαντική αιμορραγία και να οδηγήσει σε σχηματισμό διαφραγματικού αιματώματος, που συχνά συνοδεύεται από φλεγμονή. Άλλες πιθανές επιπλοκές περιλαμβάνουν την περιχονδρίτιδα και τη νέκρωση του χόνδρινου ρινικού τοιχώματος. Η μόλυνση απαιτεί επιθετική θεραπεία με αντιβιοτικά κατά του σταφυλόκοκκου, που συνήθως αποικίζει τον ρινικό βλεννογόνο.

Άξια προσοχής είναι επίσης η πιθανότητα εισρόφησης ή κατάποσης του ρινικού κοσμήματος. Επιπλέον, όπως συμβαίνει και με το piercing στο αυτί, τα στελέχη του ρινικού κοσμήματος μπορεί να ενσωματωθούν και να απαιτήσουν χειρουργική αφαίρεση.

Τέλος, με τα αυξανόμενα επίπεδα κοινωνικής αποδοχής του piercing της γλώσσας έχουν αυξηθεί και οι σχετικοί κίνδυνοι. «Ιογενείς λοιμώξεις συμπεριλαμβανομένης της ηπατίτιδας Β, C και D, τραυματισμοί στο στόμα και την οδοντοστοιχία, υπερβολική σιελόρροια, αιμορραγίες και δυσκολία στην άρθρωση κατά την ομιλία, έχουν αναφερθεί ως επιπλοκές του τρυπήματος της γλώσσας. Πληθαίνουν δε οι αναφορές για περιπτώσεις τοπικών και επίμονων βακτηριακών λοιμώξεων, για τις οποίες το piercing της γλώσσας μπορεί να αποτελεί αιτία», καταλήγει ο Δρ. Γεώργιος Μοιρέας.