Αυτές τις μέρες, τις λίγο πριν την Πρωτοχρονιά, πάντα κάνω τον απολογισμό μου. Ο χρόνος κλείνει με το ιδιότυπο «ταμείο» των μηνών που πέρασαν. Με αναδρομές σε καλές και κακές στιγμές, σε νίκες και ήττες, σε επιτυχίες και αποτυχίες. Με μια εγγενή διάθεση να παραβλέψω αδιάφορα γεγονότα και στιγμές –αυτά που συνιστούν τη βάση της κανονικότητας της ζωής- και να θυμηθώ ό,τι ξεχώρισε. Ό,τι ξέφυγε απ’ τη γραμμή του μέτρου, προς τα πάνω ή προς τα κάτω.
Μετά τη δουλειά και τα οικονομικά, τις υποθέσεις του σπιτιού και τα ζητήματα της καρδιάς, η ενδοσκόπηση φτάνει στο τρέξιμο. Σε όσα έκανα κι όσα δεν έκανα στους δρόμους. Δε θέλει πολύ για να θυμηθώ. Φέτος ο χρόνος μου μετρά μοναδικές διαδρομές. Δίπλα στην αφρισμένη θάλασσα στην Ύδρα, ντάλα καλοκαίρι, και στους μαλακούς λόφους της Ολυμπίας, της πατρίδας μου. Σε δασικούς δρόμους στα Κρούσια, στα ορεινά του Κιλκίς, και στο Ηράκλειο, δίπλα στον Κούλε. Στις συνηθισμένες διαδρομές της πόλης -απ΄το Λυκαβηττό ως το Γκάζι, από του Φιλοπάππου μέχρι τα γνώριμα στενά της Φιλοθέης - στο δρομικό καμβά μου. Στο έξοχο πλακόστρωτο του Πικιώνη στην Ακρόπολη, μα και στα αδιάφορα πεζοδρόμια που συχνά οδηγούν τα βήματά μου.
Η αναδρομή μου έχει κι άλλες χαρές. Φίλους που ξαναβρήκα μετά από χρόνια, συνοδοιπόρους σε αλλοτινές διαδρομές, και φίλους της ζωής που πρόσφατα στράφηκαν στους δρόμους. Φίλους καινούργιους που απέκτησα τρέχοντας, κι άλλους που γνώρισα γράφοντας. Χαρές σαν την παρουσία μου εδώ, κάθε εβδομάδα, και το νέο βλέμμα που μου χάρισε, οδηγώντας με σε πιο βαθιά νερά.
Η αναδρομή μου έχει ενθυμήσεις απ΄αυτές που ξεφεύγουν στην κάθε μέρα. Πώς μυρίζουν τα πεύκα μετά τη βροχή όταν βγαίνω στο λόφο, πώς έρχεται η άνοιξη στην Αθήνα. Πώς είναι η καταιγίδα όταν μοιάζει παιχνίδι να βραχείς. Πώς θροΐζουν τα φύλλα υπερβαίνοντας το θόρυβο της πόλης, πώς στεγνώνει το χώμα στο τέλος του καλοκαιριού. Έχει παιχνίδι, παρακολουθώντας τα παιδιά στα δικά τους κι ύστερα τρέχοντας, στην παρέα τους, ανάμεσά τους. Έχει δάκρυα από εκείνα που κρατάς καλά στο σπίτι, να μη φανούν και να μην ενοχλήσουν, μα τρέχουν αβίαστα στη μοναξιά της διαδρομής.
Η αναδρομή μου έχει ζωή. Ζωή κανονική, στα πάνω και στα κάτω της, σε μικρές και σε μεγάλες στιγμές. Αυτήν αντανακλά, μ΄αυτήν συμπορεύεται, αυτήν συμπληρώνει.
Για χρόνια κρατούσα ευλαβικά ημερολόγιο. Σημείωνα τις διαδρομές και τους χρόνους, τα είδη των δρόμων, τα γρήγορα περάσματα, τις μεγάλες προπονήσεις. Άθροιζα κι υπολόγιζα εβδομάδες και μήνες. Κοιτούσα περισσότερο το ρολόι και λιγότερο το δρόμο. Άκουγα περισσότερο την οδηγία του προπονητή και λιγότερο το σώμα. Μερικά χρόνια πριν, όταν άρχισε να δυσκολεύει η ζωή και να λιγοστεύουν οι αγώνες, είπα να κάνω αλλιώς τους λογαριασμούς μου. Να μετράω μέρες που τρέχω και μέρες που δεν τρέχω, κάνοντας γραμμές σ΄ένα μεγάλο λευκό χαρτί, κολλημένο στη ντουλάπα με τα «παιχνίδια» μου. Κι αργότερα ατόνησε κι αυτό, μαζί του η διάθεση κάθε καταγραφής.
Τη χρονιά που ξεκινά κλείνω μια εικοσαετία στους δρόμους. Βαρύς λογαριασμός, η ιστορία μιας ζωής που τη μέτρησα και με αυτό το ιδιότυπο μέτρο. Μια συνεχής διαδρομή με καλές και κακές στιγμές, με επιδόσεις κι απογοητεύσεις, με μικρά ρεκόρ και άπιαστα όνειρα. Με ολιγοήμερες παύσεις μα χωρίς διακοπές. Στο κλείσιμο του φετινού κύκλου, έχω να κρατήσω πολλά, παρακαταθήκη για τις διαδρομές που ανοίγονται. Στο άνοιγμα του καινούργιου φέρνω μέσα μου τρεις επιδιώξεις. Να είναι περισσότερες οι φορές που είμαι στο δρόμο, καθώς «είμαι στο δρόμο» σημαίνει «είμαι εγώ» και «είμαι ελεύθερη». Να βρεθώ ξανά σε αφετηρίες, που σαν να μου έλειψαν πια. Και να θυμάμαι –μάλλον να μην ξεχνώ- το μεγαλύτερο «μάθημα» που μας δίνουν οι δρόμοι. Πως υπάρχουν πάντα νέες αφετηρίες, πως υπάρχουν πάντα δεύτερες φορές. Ή, μάλλον, πως υπάρχουν τόσες νέες φορές όσες οι αφετηρίες της κάθε μέρας..
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
10°
