Ωδή στον μέσο δρομέα

Θαυμάζω απεριόριστα τους γρήγορους δρομείς. Εκείνους που είναι διαρκώς σε φόρμα και αγωνιστική διάθεση, δεν χάνουν με τίποτα προπόνηση και ξεπετούν άκοπα τον έναν αγώνα μετά τον άλλο. Εκείνους που ακολουθούν το προπονητικό πρόγραμμα κατά γράμμα, αθροίζουν ευλαβικά τα χιλιόμετρα της εβδομάδας στο ημερολόγιο και ξέρουν εγκαίρως πόση ζωή έχουν ακόμα τα παπούτσια τους. Ντύνονται με την τελευταία λέξη της αθλητικής μόδας και φορούν υπερσύγχρονα χρονόμετρα, που δίνουν στοιχεία για κάθε παράμετρο. Τρέφονται σωστά, χωρίς παρεκκλίσεις και παρεκτροπές. Πίνουν όσο νερό χρειάζεται και κάνουν πάντοτε διατάσεις πριν και μετά την προπόνηση. Μιλούν για VOmax και ηλεκτρολύτες σαν να’ναι έννοιες απολύτως ευνόητες -κι ας ηχούν στ΄αυτιά μου σαν βασικά στοιχεία νανοφυσική. Κρατούν αρχείο με τις επιδόσεις τους και θυμούνται από μνήμης, με αξιοθαύμαστη ευκολία, λεπτά, δευτερόλεπτα και split, αποδεικνύοντας στην πράξη τις δυνατότητες του ανθρώπινου μυαλού. Ακολουθούν μια αθλητική πορεία ανοδική, με χρόνους που πέφτουν και αντοχή που μεγαλώνει με θαυμαστή σταθερότητα, σηματοδοτώντας το όνειρο κάθε δρομέα. Κι έχουν, συνήθως, μια δόση έπαρσης, δικαιολογημένη απ’ την επιτυχία – αφού είναι οι γρήγοροι ανάμεσά μας, οι ευνοούμενοι των θεών του αθλητισμού.

Δίπλα τους συνήθως νιώθω μικρή, σχεδόν ασήμαντη. Γι’ αυτό τους αποφεύγω πριν τους αγώνες, προτιμώντας να τους συναναστρέφομαι μετά. Απομακρύνομαι απ’ τις κουβέντες τους, νιώθοντας πως δεν έχω πολλή σχέση με όλα αυτά, ούτε αντέχω τόση τελειότητα. Κλείνομαι στον κόσμο μου όταν μιλούν για τα ρεκόρ τους κι αποστρέφω το βλέμμα από τα ιδανικά τους σώματα, αποφεύγοντας κάθε ανατομική σύγκριση και την αναπόφευκτη κατάρρευση που την ακολουθεί. Παρόλα αυτά τους θαυμάζω, για εκείνα ακριβώς για τα οποία ψέγω τον εαυτό μου.

Χρειάστηκαν μια εικοσαετία στους δρόμους, η ωριμότητα της μέσης ηλικίας και η σοφία που την ακολουθεί για να απαγκιστρωθώ απ’ τη φαντασίωση της τέλειας εικόνας τους και να δώσω στον εαυτό μου και στους δρομείς της συνομοταξίας μου εύσημα για αυτό που είμαστε και για όσα καταφέρνουμε καθημερινά. Για να αναγνωρίσω την αξία που έχουμε όλοι εμείς που συναντιόμαστε στους αγώνες απ΄τη μέση και πίσω – εμείς που τερματίζουμε σε ομάδες ή δίπλα-δίπλα και κάποτε δίνουμε με γενναιοδωρία προβάδισμα στους «αντιπάλους» μας μόλις πλησιάσουμε την πολυπόθητη γραμμή. Για να υμνήσω τα πρωινά ξυπνήματα, τις νυχτερινές προπονήσεις σε συνοικιακά στάδια κάτω από έναστρους ουρανούς, τις ατέλειωτες ώρες στους διαδρόμους των γυμναστηρίων και τις μεγάλες προπονήσεις της Κυριακής – τον δικό μας τρόπο να γιορτάζουμε τις αργίες. Για να εμπνευστώ απ’τις προσωπικές ιστορίες και διαδρομές που βγάζουν καθέναν από εμάς στο δρόμο κάθε μέρα. Τη διάθεση να χαθούμε στην ομορφιά της μοναξιάς και να δυναμώσουμε τη φωνή μας που χάνεται στο δρόμο. Την ελπίδα να παραμείνουμε υγιείς και νέοι - με μια ματαιόδοξη έμφαση στο δεύτερο. Την επιθυμία να ξαναφτιάξουμε το σώμα μας και να μηδενίσουμε τα παλιά, πιστεύοντας πως θα ξαναγεννηθούμε συμβολικά. Τη διάθεση να πάμε τα όριά μας λίγο πιο πέρα και να γίνουμε σε κάτι καλύτεροι, να αναθαρρήσουμε λιγάκι με τη ζωή. Την ευκαιρία να πιστέψουμε στη δύναμή μας, κι ας την αμφισβητούμε συχνά-πυκνά. Την τόλμη να μένουμε σταθεροί στο σκοπό μας και την πίστη να συνεχίζουμε, οδηγημένοι από μια αφανέρωτη δύναμη – κι ας μην είναι οι καρποί των κόπων μας πάντα ορατοί στους πολλούς.

Όταν πριν χρόνια άρχισα να τρέχω, πίστευα πως κάθε μέρα θα γινόμουν καλύτερη, και μάλιστα με πρόοδο γεωμετρική -πιο γρήγορη, πιο δυνατή, με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και περισσότερη αυτοκυριαρχία. Τα πρώτα χρόνια, η πεποίθησή μου επιβεβαιωνόταν σταθερά, από τους χρόνους που μειώνονταν στο ρολόι, τα κιλά που λιγόστευαν στη ζυγαριά και την ακλόνητη εμμονή στις προπονητικές αρχές, κάποτε σε πείσμα της ζωής. Σήμερα που η πορεία μου στους δρόμους ακολουθεί αρμονικά το ταξίδι της ζωής, στα καλά και στα δύσκολα, μαθαίνω να αποδέχομαι τα ανεβοκατεβάσματα στους χρόνους και στα κιλά, να συγχωρώ τις μικρές παρασπονδίες, να θεωρώ θεμιτή την ξεκούραση και να σέβομαι τα «όχι» του κορμιού, όταν τα ακούω καθαρά. Μεγαλώνοντας, μαθαίνω να τιθασεύω τη ζήλια για τους πρώτους, να μη θυμώνω για τις αθλητικές ευκολίες που μου στέρησε η ζωή και να μου αρκεί να βγάζω στο δρόμο τον καλό μου εαυτό. Ναι, δεν θα γίνω ποτέ πρωταθλήτρια, ίσως ούτε πιο γρήγορη απ΄ότι ήδη υπήρξα. Μα όσο είμαι καλά και τρέχω, θα ακούω την καρδιά να χτυπά δυνατά, θα ταξιδεύω το βλέμμα σε μαλακούς λόφους και ασφάλτινες διαδρομές και θα σταματάω να μυρίσω γύρω μου τη ζωή. Ζωή αληθινή, που συνεχίζεται πέρα απ΄τη γραμμή του τερματισμού.