Με αφορμή το τρίτο Amorgos Trail Challenge, γνώρισα την Αμοργό. Αγάπησα το νησί, λάτρεψα τους ανθρώπους κι έδωσα ραντεβού για του χρόνου
Σιχαίνομαι το camping, τις απρογραμμάτιστες διακοπές, τα πολύωρα ταξίδια –ξέρεις, αυτά που μπαίνεις στο πλοίο άνθρωπος και βγαίνεις 8 καλλιγραφία από τον ύπνο στην καρέκλα- και γενικά, την ταλαιπωρία. Σε όσους φίλους έλεγα: «Μήπως να πήγαινα διακοπές φέτος στην Αμοργό»; Η απάντηση ήταν: «Εσύ, στην Αμοργό; Ούτε καν. Θα βλέπεις τους campers με τα ταγάρια και θα τους χαστουκίζεις στον δρόμο». Μου είχαν κάνει τέτοια πλύση εγκεφάλου που είχα αρχίσει να πιστεύω ότι η Αμοργός δεν ήταν νησί των Μικρών Κυκλάδων, αλλά το χωριό του Μπομπ Μάρλεϊ, όπου όλοι καπνίζουν non stop, πίνουν (εν προκειμένω) ψημένη ρακή και… χάνονται. Κι εμένα το χάσιμο δεν μ’ αρέσει.
Ευτυχώς, η καλή τύχη ενήργησε για μένα και με έστειλε στην Αμοργό για να καλύψω το τρίτο Amorgos Trail Challenge. Και μεταξύ μας, για αυτό πρέπει να σου γράψω, άσχετα αν εγώ ερωτεύτηκα το νησί, και θα στο γράψω γιατί ο συγκεκριμένος running αγώνας πέτυχε αυτό που προσπαθούν να πετύχουν όλοι οι αντίστοιχοι σε κάθε τόπο της Ελλάδας` να μάθεις και να αγαπήσεις τον τόπο που πατάς με τις σόλες των αθλητικών σου παπουτσιών. Να συνδεθείς με τα μονοπάτια και τους ανθρώπους του. Να πάρεις την ενέργεια του από τα πέλματα σου. Να γνωρίσεις τις γεύσεις του, τα αρώματά του, τους ανθρώπους του. Κι εγώ τα έκανα όλα αυτά και με το παραπάνω.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Την Αμοργό, είτε το πλοίο δέσει στην Αιγιάλη είτε στα Κατάπολα, την πρωτοπατάς νύχτα, άγριο ξημέρωμα για την ακρίβεια, έπειτα από ένα γεμάτο 8ωρο ταξίδι όπου δένει σε πολλά νησιά πριν. Έτσι, την πάτησα κι εγώ. Κάπου στις 3 παρά το πρωί της Παρασκευής 3 Μαΐου, βγήκα στην Αιγιάλη αφού πρώτα είχα περάσει από Σύρο, Πάρο και Νάξο, μαζί με τον Αντώνη και τον Μάνο. Εκεί, μας περίμενε η Ιωάννα, η ψυχή του Amorgos Trail Challenge. Μας καλωσόρισε και μας έστειλε γρήγορα-γρήγορα στο ξενοδοχείο, διότι την Παρασκευή είχαμε πρωινό ξύπνημα.
Την επομένη σηκώθηκα βαριεστημένα να πάω στο σημείο συνάντησης. Κι από τη στιγμή που έφτασα, άλλαξαν όλα. Εκεί, με περίμεναν -καλά όχι μόνο εμένα, αλλά όλους τους συμμετέχοντες- η Ιωάννα, η Σοφία, η Δέσποινα, η Ελένη, η Πόπη, ο Αντώνης, η Φανή… Όλοι τους στη διοργανωτική επιτροπή κι όλοι τους Αμοργιανοί. Ξεκίνησαν πριν από τρία χρόνια από το πουθενά και τώρα τρέχουν ένα από τα πιο δημοφιλή events για το τρέξιμο στο Αιγαίο. Τους παρακαλάω να εντάξουν και κολύμβηση για να συμμετέχω του χρόνου.
Από την Αιγιάλη μας πήγαν στην ειδυλλιακή παραλία του Αγίου Παύλου και με το βαρκάκι περάσαμε στη Νικουριά, ένα ακατοίκητο νησάκι, όπου σύμφωνα με τους Αμοργιανούς εκεί βυθίστηκαν περσικά πλοία μετά τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Εκεί, κάτω από τον υπέροχο ήλιο διοργανώνεται ένας από τους πιο ωραίους αγώνες τρεξίματος. Οι αθλητές ξεκινούν από την παραλία και τρέχουν ως την κορυφή του νησιού από όποιο μονοπάτι θέλουν κι αφού φτάσουν, επιστρέφουν από το ρέμα. Σχεδόν όλοι μετά τον τερματισμό του «Spike» -έτσι αποκαλείται ο συγκεκριμένος αγώνας- βγάζουν τα παπούτσια τους και πέφτουν με τα ρούχα στη θάλασσα. Ακολουθεί ένα πανηγύρι μέσα στο νερό. Και κάπου εκεί, φτάνουν με τα κανό τους οι αθλητές από τη Σχοινούσα και ξεκινούν το δικό τους Spike… Το πανηγύρι συνεχίζεται για λίγο ακόμα κι έπειτα επιστροφή στην Αιγιάλη.
Εκεί, όσοι αντέχουν, συνεχίζουν το μπάνιο τους και τρώνε μέχρι τελικής πτώσης. Το απόγευμα δίνουν ραντεβού στη Χώρα. Δεν χρειάζεται εγώ να σου περιγράψω πόσο γραφική είναι. Είμαι σίγουρη ότι αν δεν το έχεις διαπιστώσει ιδίοις όμμασι, το έχεις ακούσει. Εγώ αυτό που θα επιχειρήσω να σου μεταφέρω και είμαι σίγουρη ότι θα αποτύχω, γιατί αν δεν είσαι εκεί να το ζήσεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις, είναι το πόσο πιο όμορφη γίνεται όταν το απόγευμα γεμίζει με φωνές παιδιών που συμμετέχουν στο kids run. Μικρά παιδιά -κάποια εκ των οποίων νήπια που μόλις έχουν μάθει να κάνουν τα πρώτα τους βήματα- υπό τους ήχους των τυμπάνων που χτυπούν οι έφηβοι της Νάξου, τρέχουν, φορώντας τα πράσινα μπλουζάκια του αγώνα στα σοκάκια της Χώρας φωνάζοντας από χαρά. Στην πλατεία της Μητρόπολης τερματίζουν φυσώντας τις σφυρίχτρες υπό τα χειροκροτήματα όλου του νησιού. Στο τέλος είναι όλοι νικητές και ποζάρουν περιχαρείς για την οικογενειακή φωτογραφία με τα μετάλλια στο στήθος τους.
Εδώ κάνω την ωραία με φόντο το Απέραντο Γαλάζιο, ενώ τα παιδάκια ετοιμάζονται για την εκκίνηση του Kids Run
Ο τελευταίος που τερματίζει είναι ο 2,5 ετών Βαγγέλης και το πανηγύρι είναι μεγάλο:
Αλλά το μεγάλο ραντεβού είναι την επόμενη μέρα, στα σκαλιά της Μονής της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας. Ξέρεις, ακριβώς πάνω από το Απέραντο Γαλάζιο. Από εκεί, ξεκινά ο αγώνας των 19 χιλιομέτρων με τα πολλά σκαλιά και το τρέξιμο στα μονοπάτια. Αν δεν είχες μαγευτεί ακόμη από το νησί, πράγμα απίθανο, εκεί είναι σίγουρο ότι θα την «πατήσεις». Η εκκίνηση δίνεται και οι καμπάνες του μοναστηριού χτυπούν ασταμάτητα για να ευχηθούν στους αθλητές «καλό αγώνα».
Βέβαια, για να φτάσεις στο σημείο εκκίνησης του αγώνα, ενδέχεται να βρεις κάποια εμπόδια στον δρόμο σου:
Μία ώρα αργότερα, στην Αιγιάλη, δίνεται η εκκίνηση του μικρού αγώνα των 7,5 χιλιομέτρων.
Και στα σκαλιά του χωριού Λαγκάδα, συναντιούνται οι δρομείς των δύο αγώνων. Εκεί, οι παπάδες του χωριού έχουν βγει στα σοκάκια, χειροκροτούν τους αθλητές που περνούν και τους φωνάζουν «με την ευχή της Παναγίας». Με αυτή την ευχή στα παπούτσια τους φτάνουν στο τελευταίο χωριό πριν από τον τερματισμό, τα Θολάρια. Εκεί, οι γιαγιάδες του χωριού φορούν το λευκό τους τσεμπέρι. Είναι το καλό τους, να ξέρεις, το φορούν σε γιορτές και στην εκκλησία. Κάθονται στο πεζούλι πάνω από το καφενείο του Νικόλα και χειροκροτούν τους δρομείς μέχρι να περάσει και ο τελευταίος.
Πριν από αυτό όμως, πέφτουν στοιχήματα. Στο καφενείο ο Νικόλας περιμένει να δει τον πρώτο της μεγάλης διαδρομής και αφού μας σερβίρει τον μπακλαβά μας και τον ελληνικό καφέ με το κουλουράκι που έχει ζυμώσει ο ίδιος, ελπίζει και αυτή τη χρονιά νικητής να είναι ο Νίκος Ροδόπουλος. «Γιατί» -όπως μας λέει- «φέτος, έχουν φέρει έναν που τον κυνηγάει, αλλά εγώ θέλω τον Νίκο που έρχεται από την πρώτη χρονιά στο νησί μας». Το ίδιο και ο πατέρας του που κάθεται με τη μαγκούρα του και περιμένει τον Νίκο για να φύγει από το καφενείο. Και το θέλω του Νικόλα έγινε πραγματικότητα. Ο Νίκος περνά πρώτος και φέτος και λίγο αργότερα με χαρά και συγκίνηση εθελοντές, κάτοικοι κι επισκέπτες του χωριού χειροκροτούν και τα παιδιά που τρέχουν. Κάποια χέρι-χέρι με τον πατέρα τους, όπως η Ισιδώρα με τον Σταμάτη.
Ίσως αυτό να ήταν ένα από τα πιο συγκινητικά στιγμιότυπα του Amorgos Trail Challenge. Τα παιδιά της Αμοργού, που περιμένουν όλο τον χρόνο το Trail Challenge, για να τρέξουν τον Μάιο. Που εξαιτίας αυτού του event βγαίνουν από τα σπίτια τους τον σκληρό χειμώνα με τα πολλά μποφόρ και τρέχουν στα μονοπάτια για να προπονηθούν. Οι γυναίκες της Αμοργού που έσπευσαν στο «Τρατάρισμα» στη Λαγκάδα για να βοηθήσουν τον Φάνη και τον Αντώνη να τυλίξουν τα γλυκά που θα προσφέρουν στην απονομή.
Αυτό είναι η Αμοργός. Είναι ο Φάνης και η Ελένη που έφυγαν από τον τόπο τους, πήγαν στην Αμοργό και την αγάπησαν περισσότερο κι από τους ντόπιους και κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να αναδείξουν το νησί και τη γαστρονομία του. Αν θες να μάθεις τη σωστή, την πρόστυχη τη συνταγή για φακές στον Φάνη στη Λαγκάδα να πας. Είναι ο Αντώνης που από μικρός έφτιαχνε γλυκά στη Λαγκάδα και τώρα στο «Τρατάρισμά» του μαζί με τον Φάνη, ετοιμάζει τα γλυκά του αγώνα. Είναι ο Νικόλας στα Θολάρια που επειδή πήγες στο μαγαζί του σε κερνά πριν φύγεις παστελάκι τοπικό. Είναι τα κεφτεδάκια στον Πάρβα. Είναι τα γεμιστά τα «ορφανά» στον Ασκά. Είναι η Ιωάννα, η Φανή, η Πόπη, η Δέσποινα κι ο Αντώνης που επειδή πήγες στο νησί τους σε φτάνουν μέχρι την Κάτω Μεριά -την ανεξερεύνητη μεριά της Αμοργού- για να σου γνωρίσουν τον Πύργο της Αρχαίας Αρκεσίνης. Για την ιστορία, να ξέρεις ότι η αναστήλωση του Πύργου είναι το πρώτο έργο του Μανόλη Κορρέ, του μηχανικού στα Έργα Συντήρησης Μνημείων της Ακρόπολης και πρώην Προϊσταμένου του Τμήματος Αναστηλώσεων στη Διεύθυνση Αναστήλωσης Αρχαίων Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού. Είναι ο Αλέξανδρος, Νίκος, η Ρούλα, ο Γρηγόρης, η Ξανθή, ο Θανάσης που τους γνώρισες επειδή έτρεξαν στον αγώνα και θα τους θυμάσαι για πάντα ως μέρος του νησιού, άσχετα αν κι αυτοί το γνώρισαν ως τόπο διακοπών και τρεξίματος.
Η Αμοργός είναι όλα αυτά που δεν μπορώ να σου περιγράψω με λέξεις. Είναι όλα αυτά που έζησα εξαιτίας του Amorgos Trail Challenge και θα τα ξαναζήσω σίγουρα και του χρόνου που θα ξαναπάω.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
4°
