Ο Μίλτος Μητσιάς σκορπάει χαμόγελα

Μεγάλωσες σε ένα σπίτι όπου σύχναζαν ποιητές, περνούσαν σύνθετες, άκουγες τις πρόβες του Μανώλη Μητσιά. Πώς και δεν έγινες μουσικός;
Η μουσική πράγματι δονούσε το σπίτι μας και ήταν για μένα απολύτως φυσιολογικό να καθίσω στο πιάνο και να προσπαθήσω να γράψω τη δική μου μουσική. Ο κόσμος που τριγυρνούσε γύρω από τον πατέρα μου με μαγνήτιζε, αλλά πολύ γρήγορα οι γονείς μου μού έδωσαν να καταλάβω τι περιβάλλον θα αντιμετώπιζα σε περίπτωση που επέλεγα μουσική καριέρα. Το ρεπερτόριο του Μητσιά, οι συνθέτες και οι ποιητές, ο ίδιος ο Μητσιάς είναι ειδικές περιπτώσεις και δεν υπάρχει περίπτωση να επαναληφθούν στην εποχή που μεγάλωνα εγώ. Δεν χωράνε ο Θεοδωράκης, ο Χατζηδάκις, ο Γκάτσος... Αυτοί οι εξωπραγματικοί καλλιτέχνες ταυτίστηκαν με ένα πλατύ κοινό, που πλέον έχει περιοριστεί δραματικά, έχουν δώσει τη θέση τους στη μουσική βιομηχανία και όχι στη μουσική. Ο πατέρας μου ήταν πολύ περιγραφικός και, παρόλο που μιλάει ελάχιστα, κυρίως για τέτοια θέματα, με προβλημάτισε. Ήταν ένας προβληματισμός που με βασάνισε, αλλά εκεί γύρω στα 17 σιγουρεύτηκα ότι η κλίση μου ήταν άλλη. Η Ιατρική.

Στην οποία δεν υπήρχε καμιά οικογενειακή παράδοση.
Ακριβώς. Όμως εγώ επιθυμούσα τη ζωή του γιατρού. Έβλεπα τον εαυτό μου στη θέση του χειρουργού, είχα μάλιστα επιλέξει συγκεκριμένη κατεύθυνση, αυτή της πλαστικής χειρουργικής. Στα 18 μου άρχισα να παρακολουθώ τις επεμβάσεις του Ανδρέα Φουστάνου, που ήταν και είναι μεγάλος δάσκαλος. Ενώ είχα πάρει την απόφασή μου, μέτρησα τα χρόνια των απαιτούμενων σπουδών και τα φοβήθηκα. Έκανα λοιπόν μια μικρή στροφή και ασχολήθηκα με κάτι που επίσης αλλάζει τη σχέση του άνθρωπου με τον εαυτό του και το περιβάλλον του. Το χαμόγελο. Παθιάστηκα τόσο πολύ, αφιερώθηκα σε αυτόν τον στόχο με τέτοια ένταση, που τελικά σπούδασα περισσότερα χρόνια από όσα απαιτούσε η χειρουργική, συγκεκριμένα 14!

Έχω την εντύπωση ότι δεν περιγράφεις έναν κλασικό οδοντίατρο.
Εμείς, και λέω «εμείς» γιατί είμαστε μια ομάδα με τις ίδιες επιδιώξεις, έχουμε αφήσει πίσω την εποχή «πονάει δόντι, βγάζει δόντι». Γνωρίζουμε τον ασθενή, καταγράφουμε τις ανάγκες του, προτείνουμε σχέδια θεραπείας και ταυτόχρονα ακούμε τις επιθυμίες του. Βρίσκουμε στο τέλος τη χρυσή τομή και επιδιώκουμε ο ασθενής να είναι ικανοποιημένος σε ρεαλιστικό επίπεδο. Όχι σε φανταστικό. 

Βλέπω συχνά «φανταστικά» δόντια που δεν ταιριάζουν στο πρόσωπο. Ούτε σαν μέγεθος ούτε σαν χρώμα. Έχω κι εγώ την ίδια εικόνα, αλλά νομίζω ότι πλέον υποχωρεί αυτή τάση. Υπάρχουν όμως απομεινάρια της «λευκής αισθητικής» που παραείναι λευκή. Ευτυχώς πλέον είναι εκτός μόδας.

Τώρα ποια είναι η τάση;
Της βιομιμητικής. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα χαμόγελο που θα φρεσκάρει το πρόσωπο χωρίς να το κάνει περίεργο, αυτό που είναι εντός στόματος να είναι συμβατό με αυτό που βρίσκεται εκτός.

Φταίνε οι γιατροί ή οι ασθενείς για τα δόντια που θυμίζουν πλακάκια;
Πρόκειται για μια περίεργη σχέση. Κάποιες φορές οι ασθενείς παγιδεύονται σε λάθος πρότυπα, θέλουν να γίνουν κάτι που έχουν δει στα περιοδικά ή στην τηλεόραση, χωρίς να εξετάζουν αν τους ταιριάζει ή αν είναι γενικότερα όμορφο. Σε κάποιες περιπτώσεις οι γιατροί είναι πιο ανεκτικοί απ’ ό,τι χρειάζεται απέναντι σε τέτοια φαινόμενα. Η δική μου επιλογή είναι συγκεκριμένη. Θέλω αυτό που υπογράφω να είναι σχεδιασμένο ξεχωριστά για το κάθε χαμόγελο, να είναι χαρούμενος ο ασθενής και το περιβάλλον του, αλλά και εγώ να κοιμάμαι χωρίς ενοχές, με τη σιγουριά ότι έχω σεβαστεί τα όνειρα και τους κόπους μου. 

Ήταν κουραστικές οι σπουδές σου;
Δεν κουράστηκα γιατί έκανα αυτό που μου άρεσε, αλλά χρειάζεται μεγάλη επένδυση χρόνου, διαβάσματος και δουλειάς. Είχα τη σπάνια τύχη να κάνω ειδικότητα και διδακτορικό δίπλα σε μεγάλους δασκάλους και αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να παρακολουθώ τις εξελίξεις μέσα στην πηγή τους. Όταν πήγα στην Αμερική για να ειδικευτώ στα εμφυτεύματα, έκανα ταυτόχρονα και ένα master στα βιοϋλικά. Πολλή κούραση, αλλά και μεγάλο προνόμιο γιατί βρέθηκα στο πλευρό του Van Thomson, που είναι ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους στον χώρο. Εκείνη την εποχή διαχειριζόταν ένα χορηγικό πρόγραμμα για να τεστάρει κεραμικά υλικά. Ήμουν εκεί και μπόρεσα από πρώτο χέρι να γνωρίσω τη φιλοσοφία των βιοϋλικών, που χωρίς αυτά η οδοντιατρική δεν μπορεί να προχωρήσει. 

Τι είναι τα βιοϋλικά;
Τα υλικά που χρησιμοποιούμε στη στοματική κοιλότητα και δεν είναι τοξικά αλλά βιοσυμβατά και μπορούν να παρέχουν λειτουργικό αποτέλεσμα υψηλού επιπέδου στη χρήση του στόματος. Πάνω σε αυτό τον άξονα κινούνται πλέον οι βιομηχανίες στην οδοντιατρική. Για παράδειγμα, δεν χρησιμοποιούμε πια μεταλλικούς σκελετούς.

Η οδοντιατρική που διαρκώς εξελίσσεται, έχει εφαρμογή στην Ελλάδα;
Το βασικό είναι ότι οι έλληνες οδοντίατροι είναι εξαιρετικοί και αυτό φαίνεται από την καριέρα που κάνουν πολλοί συνάδελφοι στο εξωτερικό. Εκεί μπορούν να δείξουν τις ικανότητές τους, γιατί δυστυχώς στη χώρα μας οι συνθήκες είναι αντίξοες, ιδιαιτέρως μετά την κρίση των τελευταίων χρόνων. Για να προχωρήσει μία επιστήμη δεν χρειάζονται μόνο ικανοί επιστήμονες, αλλά χρήμα και υλικά. Στη δική μας εκπαιδευτική διαδικασία συρρικνώνονται τα κονδύλια και έτσι δεν συμβαδίζουμε με τις εξελίξεις. Αλλά και στη συνέχεια, όταν ένας οδοντίατρος εγκατασταθεί στο ιατρείο του, πάλι βρίσκεται σε δυσμενή θέση σε σχέση με αυτούς των προηγμένων χωρών. Στην Αμερική, από την οποία έχω εμπειρία, όλοι οι συνάδελφοί έχουν τη δυνατότητα της τρισδιάστατης απεικόνισης, η οποία είναι αυτονόητη. Εδώ συναντάμε τους τομογράφους πολύ σπάνια.

Απέκτησες ασθενείς λόγω των γνώσεων και της τεχνολογικής υποστήριξης ή λόγω του επώνυμου «Μητσιάς»;
Είχα ασθενείς από πολλές δεξαμενές. Φυσικά και παίζει ρόλο το όνομα με το οποίο βγαίνεις στο κάθε επάγγελμα, αλλά από μόνο του δεν αρκεί. Με χαροποιεί ότι τη δική μας καλή θέση στη σύγχρονη οδοντιατρική την κερδίσαμε με το σπαθί μας, ότι δημιουργήσαμε μια ομάδα που διαφημίζεται κυριολεκτικά από στόμα σε στόμα!

Σε γνωρίσαμε ως οδοντίατρο, γόνο του Μανώλη Μητσιά. Η σχέση με τον Αντώνη Σαμαρά είναι λιγότερο γνωστή.
Ο Αντώνης Σαμαράς είναι νονός μου και είναι θεούλης! Ο νονός που θα ήθελε να έχει το κάθε παιδί. Δεν με βάφτισε και μετά χάθηκε, αντιθέτως όποτε τον χρειαζόμουν ήταν εκεί, για εμένα και για ολόκληρη την οικογένεια. Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, πολύ δοτικός. 

Πώς προέκυψε η φιλία με τον Σαμαρά; 
Ήταν και είναι φανατικός φιλόμουσος, γενικότερα βρίσκεται πολύ κοντά στον πολιτισμό. Όταν γύρισε από το Χάρβαρντ πήγε να βρει τον πατέρα μου γιατί αγαπούσε πάρα πολύ τα τραγούδια του. Τότε δεν ήταν πολιτικός, ήταν ένας νεαρός που έκανε όνειρα. Σε αυτή την εποχή βρίσκονται οι ρίζες της φιλίας με την οικογένειά μας, η οποία πλέον έχει δοκιμαστεί στον χρόνο και φαίνεται πόσο ισχυρή ήταν. 

Η οικογένειά σας αποτελείται από τον Μανώλη, εσένα και τη μητέρα σου Λίτσα, η οποία είναι ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο. Τι ήταν όλα αυτά τα χρόνια; Θαυμάστρια, manager, υποστηρίκτρια, σύζυγος; 
Όλα! Βρισκόταν και βρίσκεται παντού. Πάντα δίπλα στον Μανώλη, είναι δύο άνθρωποι που έχουν γίνει ένα. Όχι ότι δεν είχαν διαφορετικές απόψεις, αλλά δεν σταμάτησαν ποτέ να βρίσκονται στο ίδιο βαγόνι και να κάνουν την ίδια διαδρομή. Μια διαδρομή που πλέον έχει διανύσει εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα. 

Εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα διανύει και η Μαρία, η δική σου σύζυγος.
Βέβαια. Είναι μαραθωνοδρόμος. Με εκείνη κατάλαβα ότι ο μαραθώνιος είναι κάτι που ξεπερνάει την άθληση. Πρόκειται για μια φιλοσοφία ζωής σου που σου υποδεικνύει να μην τα παρατάς ποτέ. 

Πώς γνωριστήκατε;
Η Μαρία είναι συνάδελφος. Την πρωτοσυνάντησα στην Αμερική και αμέσως μου άρεσε, αλλά η πρώτη επαφή δεν ήταν τόσο πετυχημένη. Όμως το πεπρωμένο είχε ήδη δρομολογηθεί και έτσι ξαναβρεθήκαμε σε ένα γάμο. Καθόμασταν κοντά, μετά πιο κοντά και έτσι άρχισε το ειδύλλιο. Το αποτέλεσμα είναι η οικογένειά μας, την οποία συμπλήρωσαν τα δύο παιδιά μας, ο Μανώλης και ο Μιχαήλ Άγγελος. 

Τα παιδιά έχουν παρακολουθήσει τον Μητσιά να τραγουδάει; 
Έχουν πάει σε πρόβες γιατί είναι μικρά και κοιμούνται όταν γίνονται συναυλίες. Τους έχουμε όμως δείξει άπειρα βίντεο, έχουν ακούσει ένα μεγάλο μέρος από τα τραγούδια του παππού τους. Του έχουν μεγάλη αδυναμία και εκείνος μεγαλύτερη. Τον βλέπεις να τα βγάζει βόλτα στη Σύρο και είναι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος του νησιού. 

Γιατί στη Σύρο;
Γιατί εκεί είναι ο παράδεισός μας. Από εκεί κατάγεται η μητέρα μου, αλλά πλέον το νησί το αγαπάμε όλοι. Όχι μόνο ο Μανώλης που μετά από τόσα χρόνια γνωρίζει κάθε βότσαλο, αλλά και η Μαρία με τα παιδιά. Έχουμε δημιουργήσει φιλίες και προσπαθούμε να περνάμε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο σε αυτό που θεωρούμε καταφύγιό μας. Τώρα τα παιδιά δεν αρκούνται στο καλοκαίρι, αλλά θέλουν και τον χειμώνα. Έχουν δίκιο, γιατί εκεί είναι όλα πιο όμορφα, ίσως να φταίει η εγγύτητα με την θάλασσα που αλλάζει όχι μόνο το τοπίο αλλά και τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο. 

Εσύ πώς θα ήθελες να είναι ο κόσμος που θα ζήσουν τα παιδιά σας;
Με χαμόγελο. Γι’ αυτό και προσπαθώ να το κάνω όσο το δυνατόν πιο πλατύ.