Ο κορυφαίος αθλητής μεγάλων αποστάσεων Δημήτρης Θεοδωρακάκος στέφθηκε για ακόμα μια φορά, πρωταθλητής Ελλάδας 2019 στον ορεινό δρόμο
Στη ζωή, πριν αρχίσεις να τρέχεις, πρέπει πρώτα να μάθεις να περπατάς. Με υπομονή, προσπάθεια, κόπο αλλά και όρεξη. Και όταν τα καταφέρεις, τότε μπορείς να χαρείς και τη διαδρομή, που είναι συναρπαστική, αρκεί να έχεις όλες τις αισθήσεις σου συγκεντρωμένες. Σε μια τέτοια εμπειρία, μας «ξεναγεί» ο κορυφαίος αθλητής μεγάλων αποστάσεων Δημήτρης Θεοδωρακάκος, ένας δρομέας που τον ακολουθούν περγαμηνές και διακρίσεις εντός και εκτός συνόρων. Έχει τρέξει στο Σινικό Τείχος, στις Άλπεις, σε νησιά του Ατλαντικού, σε Μαραθώνιους και μόλις πριν λίγες μέρες στέφθηκε για ακόμα μια φορά, πρωταθλητής Ελλάδας 2019 στον ορεινό δρόμο.
Ένα άθλημα που συνδυάζει την άσκηση με τη βουτιά στο φυσικό πλούτο της χώρας, τη χαρά της διαδρομής με την αφοσίωση στο στόχο. Γιατί πάντα το ταξίδι είναι μαγικό, και στις ανηφόρες και στις κατηφόρες, σε όποιο βουνό και αν μας βγάλει τελικά ο δρόμος...
Μια ακόμα πρωτιά στο πανελλήνιο ορεινού δρόμου! Ποιο είναι τελικά το μυστικό για την συνεχόμενη πορεία σε τόσο υψηλά επίπεδα;
Ήταν η πέμπτη φορά που λαμβάνω μέρος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ορεινού τρεξίματος και το κερδίζω. Ο αγωνιστικός αθλητισμός είναι στη ζωή μου εικοσιπέντε χρόνια πλέον. Τουλάχιστον για την ώρα, έχω την όρεξη και την υγεία να συνεχίσω για κάποια χρόνια ακόμα. Είναι δεδομένο ότι δεν θα είμαι σε θέση να πρωταγωνιστώ, μιας και οι προτεραιότητές μου είναι πλέον διαφορετικές, όμως αυτό που με συναρπάζει δεν είναι η νίκη, αλλά η συνεχής προσπάθεια για εξέλιξη, που δεν είναι συνυφασμένη με νίκη σε κάποιο αγώνα, εγχώριο ή διεθνή. Η προσπάθεια για εξέλιξη είναι αυτό όμως ακριβώς, που με οδηγεί από την πρώτη ημέρα μου στα γήπεδα και στους δρόμους.
Η αγάπη και το πάθος, για αυτό που πρεσβεύει ο αθλητισμός και εν΄ τέλει αυτό κάνω. Την μεγαλύτερη σημασία έχει το πόσο διατεθειμένος είσαι να συνεχίσεις αυτό που αγαπάς, με τον ίδιο ζήλο και κάνοντας βέβαια ανάλογα πράγματα στην προπόνηση, όσο περνάνε τα χρόνια. Θα προσπαθήσω λοιπόν, να συνεχίσω να πιέζω το σώμα μου, διασκεδάζοντας την διαδικασία αυτή. Η ιδιαιτερότητα του αθλητισμού, είναι ότι για όλα τα παραπάνω μπορεί να γίνουν αναγωγές στην καθημερινότητα όλων μας, με κάποιο τρόπο.
To ορεινό τρέξιμο συνδυάζει την άσκηση με μια βουτιά στο φυσικό πλούτο της χώρας. Τι το ιδιαίτερο προσφέρει το άθλημα όσον αφορά στην επαφή με τη φύση;
Αν το καλοσκεφτούμε, το ορεινό τρέξιμο είναι ο πιο φυσικός τρόπος άθλησης και βέβαια κίνησης. Δεν μπαίνει σε καλούπια, με συγκεκριμένη τεχνική στην εμβιομηχανική, όπως το τρέξιμο στο δρόμο ή τον στίβο ή η τεχνική στην κολύμβηση. Σου δίνεται η ευκαιρία για την απόλυτη ελευθερία κίνησης και αλληλεπίδρασης με το «άναρχο» τερέν των μονοπατιών, το οποίο μάλιστα μεταβάλλεται ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες. Δηλαδή με βροχή το πεδίο γεμίζει με λάσπη ή χιόνι - και ανάλογα το είδος αυτού, όπως για παράδειγμα σε χόρτο ή πέτρες ή χώμα - η πρόσφυση είναι διαφορετική και οι αντιδράσεις ανάλογες. Πέραν βέβαια των παραπάνω που αφορούν το τρέξιμο, έχουμε και την δυνατότητα να γνωρίζουμε μέρη που απλά δεν θα πηγαίναμε σε διαφορετική περίπτωση. Δηλαδή να δούμε την ανατολή ή και την δύση από μια κορυφή, να γνωρίσουμε την βιοποικιλότητα ενός τόπου και γενικά να νιώσουμε στην φύση πράγματα, που έχουμε απλά ξεχάσει μένοντας στις πόλεις. Η χώρα μας, είναι τόσο ορεινή όσο και θαλασσινή, γεγονός που σημαίνει ότι έχουμε επιλογές να τα χαιρόμαστε όλα, σε μεγάλο βαθμό μάλιστα. Το αξιοσημείωτο είναι ότι είμαστε μια χώρα πολύ ξακουστή για τα νησιά, τον καλό καιρό και την θάλασσα, ενώ παράλληλα είμαστε και από τις ορεινότερες, αναλογικά, στην Ευρώπη.
Ποιες είναι οι πιο ωραίες εκπλήξεις που μπορεί να συναντήσει κάνεις, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα βουνού;
Αν υποθέσουμε ότι δεν γνωρίζεις το μέρος, κάθε διαδρομή είναι μοναδική. Συνήθως οι εναλλαγές έχουν να κάνουν και με το υψόμετρο. Πιο συγκεκριμένα, αν ένας αγώνας ή μια προπόνηση, ξεκινάει από ένα σημείο με χαμηλό υψόμετρο και περνάει από ένα άλλο με 600, 800 ή και 1.000μ. διαφορά σ’ αυτό, τότε αλλάζει συνεχώς το σκηνικό. Η βλάστηση και τα δέντρα διαφοροποιούνται και το έδαφος το ίδιο. Επίσης μπορεί να περάσουμε και από την Αλπική ζώνη, το σημείο όπου σταδιακά σταματάει η βλάστηση - έχουμε μόνο χόρτο ή καθόλου χόρτο και ίσως κάποιους θάμνους- η οποία είναι μεταξύ 1.800 -2.000 περίπου για την χώρα μας. Από εκεί και πάνω, μόνο πέτρα… Ένα πολύ ιδιαίτερο και παράλληλα πανέμορφο σκηνικό! Όλα τα παραπάνω συντελούν και στην ταχύτητα και στις συνεχείς εναλλαγές της, βάση της κλίσης σε συνάρτηση με την μορφολογία. Να συναντήσεις άγρια ζώα, σε αγώνα είναι δύσκολο, διότι ο θόρυβος από τα πατήματα των αθλητών, τα διώχνει μακριά, οπότε δεν υπάρχει, θεωρητικά, αυτός ο κίνδυνος.
Ποιες είναι κατά τη γνώμη σας, οι top 3 πιο μαγευτικές διαδρομές σε αγώνες βουνού στην Ελλάδα;
Η πρώτη που ξεχωρίζω είναι το Ζαγόρι. Η Τύμφη, η οροσειρά που το αγκαλιάζει, είναι πανέμορφη, με τεράστια ποικιλία σε χλωρίδα και πανίδα. Ευτυχώς δεν έχουν ανοιχτεί δρόμοι στα ψηλότερα, οπότε κατά ένα μεγάλο βαθμό το μέρος είναι παρθένο. Τα μονοπάτια περνάνε από εκπληκτικής ομορφιάς τοποθεσίες και κορυφές, που κυριολεκτικά κόβουν την ανάσα. Τα χωριά έχουν κρατήσει την παραδοσιακή αρχιτεκτονική τους, μην επιτρέποντας τον χρόνο να αφήσει τα σημάδια του.
Η δεύτερη επιλογή μου είναι το βουνό των Θεών, του οποίου η κορυφή του είναι το «ψηλότερο μπαλκόνι» της χώρας μας. Πέραν της δεδομένης ομορφιάς που συναντάμε στα φαράγγια και ανεβαίνοντας προς τις κορυφές του, έχει ένα χαρακτηριστικό ιδιαίτερα σπάνιο.
Μπορείς να ξεκινήσεις από την θάλασσα και σε είκοσι χιλιόμετρα περίπου, μέσα στα μονοπάτια του, να βρεθείς στο οροπέδιο των Μουσών και στο Θρόνο του Δία, κάτω ακριβώς από τον Μύτικα, την ψηλότερη κορυφή του. Με καθαρό καιρό, η θέα είναι μοναδική εμπειρία ζωής. Δεν το διάλεξαν τυχαία οι Θεοί της Μυθολογίας.
Για την τρίτη επιλογή μου έχω αφήσει το μέρος καταγωγής μου, στο οποίο δεν γίνεται αγώνας βουνού ακόμα, αλλά σχεδιάζεται για το μέλλον. Στα Λακωνία, στην Μάνη, στο σκληρό και πετρώδες Σαγιά - το βουνό που διασχίζει την μια χερσόνησο της Λακωνίας. Η επιλογή αυτή δικαιολογείται διότι είναι παντελώς διαφορετική από τις παραπάνω. Το σκηνικό εδώ είναι πολύ σκληρό, πετρώδες, χωρίς βλάστηση παρά μόνο θάμνοι. Μυρίζει θυμάρι και ρίγανη παντού. Η θέα είναι εκπληκτική και σε καθαρή μέρα, φαίνονται τα Κύθηρα και κάποιες φορές η Κρήτη. Οι παραλίες και τα βράχια που βαράει το κύμα, από ψηλά φαίνονται σαν εξωτικά νησιά του Ατλαντικού… Να κινείσαι γρήγορα στα παραπάνω βουνά, μέσα από τα μονοπάτια, είναι μοναδικές εμπειρίες οι οποίες απλά δεν μπορούν να περιγραφτούν.
Από όλες τις συμμετοχές και διακρίσεις σας, ποια κρατάτε πιο έντονα χαραγμένη στη καρδιά σας;
Από πάρα πολλούς αγώνες και από αμέτρητες προπονήσεις, μαθαίνεις συνεχώς και αισθάνεσαι κάτι νέο… Πολλοί έχουν χαραχτεί στην καρδιά μου βαθιά. Φαντάζει δύσκολη επιλογή, μιας και έχω τρέξει στο Σινικό Τείχος, σε νησιά του Ατλαντικού (Κανάρια και στην Μαδέιρα), Mont Blanc, Άλπεις αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Θα ξεχωρίσω δύο από αυτούς, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Ο ένας είναι η πρώτη φορά που κέρδισα το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα μαραθωνίου στον Αυθεντικό Μαραθώνιο ΑΘηνών το 2009, γιατί προερχόμουν από τρεις συνεχόμενες χρονιές στην 2η θέση, σημειώνοντας κάθε χρονιά ατομικό ρεκόρ. Το χρώσταγα στον προπονητή και μέντορά μου Νίκο Πολιά, ο οποίος είναι και ο πολυνίκης του ιστορικότερου αυτού αγώνα, οπότε η συναισθηματική φόρτιση και των δυο μας, ήταν μεγάλη. Ο έτερος αγώνας ήταν ο περσινός Olympus Marathon, τον οποίο κατάφερα να κερδίσω, για τέταρτη φορά ενώ ήταν παγκόσμιο κύπελλο και πλέον ήμουν 40 ετών, με επίδοση σχεδόν στο ατομικό μου ρεκόρ, το οποίο είχα κάνει κάμποσα χρόνια πριν.
Πέρα από τα μετάλλια, τι σας έχει προσφέρει ο αθλητισμός σαν άνθρωπο και όσον αφορά στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς σας;
Ο αθλητισμός πρεσβεύει πάρα πολλές αξίες. Όλες τις αξίες που μαθαίνουμε από την οικογένειά μας, τις ισχυροποιεί. Με έμαθε να σέβομαι συναθλητές, προπονητές και φιλάθλους. Αυτό γιγαντώνεται με τις «ήττες» κάθε είδους. Με έμαθε να δουλεύω μεθοδικά και με υπομονή. Να βάζω υψηλούς στόχους και να προσπαθώ να τους προσεγγίσω! Να είμαι συνεπής προς τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Ο αθλητισμός κρύβει πολλή ματαιοδοξία, η οποία κατά περιπτώσεις, είναι χρήσιμη… Ποτέ δεν είσαι ευχαριστημένος με αυτό που έχεις πετύχει. Όμως αν για κάποιο λόγο σταματούσα τώρα, δεν έχω κανένα απολύτως λόγο να μην είμαι ευχαριστημένος από την προσπάθειά μου. Μπορεί να μην πέτυχα ότι επιθυμούσα, αλλά προσέγγισα σε μεγάλο βαθμό κάποια όνειρα και κάποια άλλα τα έζησα καλύτερα απ’ ότι είχα φανταστεί. Το κοινό στα παραπάνω είναι ότι έδωσα όλη μου την αγάπη και προσπάθησα, πολλές φορές «απάνθρωπα» για να τα καταφέρω, οπότε γιατί να με αδικώ;
Ποιος είναι ο επόμενος μεγάλος σας στόχος;
Πλέον δεν δίνω προτεραιότητα σε στόχους αλλά σε προκλήσεις. Βασικά θέλω να καταφέρω να γυμνάζομαι και να αγωνίζομαι σε αυτό το επίπεδο για μερικά ακόμα χρόνια. Να πιέζω δηλαδή τον όγκο και την ένταση στις προπονήσεις. Να εξελίσσομαι και σε άλλους τομείς, από την σκοπιά του προπονητή αυτή την φορά. Για να απαντήσω όμως και πιο ξεκάθαρα, φέτος θα προσπαθήσω πρωτίστως να βελτιώσω την ατομική επίδοση στον Olympus Marathon, ο οποίος είναι και για το 2019 στην σειρά του Παγκοσμίου κυπέλου και γιατί όχι να διεκδικήσω την νίκη για πέμπτη φορά.
Κάποιοι λένε ότι η ζωή δεν είναι 100άρι αλλά Μαραθώνιος. Πόσο μπορεί μια κούρσα να μοιάζει με την ίδια τη ζωή;
Προσπαθώ να αναλογιστώ τις όμορφες στιγμές και συγκινήσεις που έχω βιώσει μέσα από αγωνιστικές προσπάθειες. Τη δικαίωση μετά από τόσο ζήλο για επιτυχία. Τίποτε από αυτά δε θα υπήρχε στην καρδιά μου σήμερα, αν δεν προσπαθούσα με πολύ μόχθο για αυτές τις στιγμές. Αν δεν εργαζόμουν με πίστη και αμέριστη υπομονή κάθε μέρα που περνάει.
Βέβαια κανένα αποτέλεσμα δεν είναι δεδομένο, είτε στον αθλητισμό είτε στην ζωή… Η αντοχή είναι συνώνυμο της υπομονής και αυτό είναι ένα απαραίτητο συστατικό το οποίο μας οδηγεί στο επιτυχημένο αποτέλεσμα. Η υπομονή αλλά και η συνεχής δίψα για εξέλιξη μας βοηθούν να διανύσουμε όλη την απόσταση, ακόμη και όταν έχουμε εξαντληθεί. Φανταστείτε τη δική σας ζωή, και πόσο έχετε δικαιωθεί για πράγματα τα οποία κοπιάσατε πολύ καιρό. Είναι δεδομένο ότι υπάρχουν δυσκολίες στην πορεία. Υπάρχουν πάντα λακκούβες στο δρόμο, και ο «αθλητής» έχει το θάρρος να κοιτά μακριά και να ξεπερνά την όποια δυσκολία. Η πορεία ενός ανθρώπου στο ευρύτερο φάσμα της ζωής του, είναι ένας μαραθώνιος αγώνας. Όταν νιώσεις δικαίωση, αυτή είναι σίγουρα πιο γλυκιά, όσο περισσότερο έχεις πονέσει για αυτή. Η αυθεντική δέσμευση σε ουσιαστικές αξίες και στόχους, μπορούν να μας βοηθήσουν να βελτιωθούμε - πάνω και πέρα από ό,τι νομίζουμε ότι είναι δυνατόν - όπως σε έναν μαραθώνιο.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
11°
