Στα 23 του ο Μπεν Πάμεντ, ένας Νεοζηλανδός με ύψος 1,83 έφτασε στο σημείο να ζυγίζει 142 κιλά και να βρίσκεται αντιμέτωπος με τη κατάθλιψη. Έπρεπε να χάσει κιλά και αποφάσισε να βγάλει από την ζωή του την ζάχαρη. Αυτό τον έκανε να χάσει 71 κιλά μέσα σε μόλις 9 μήνες.
«Η ζωή μου προτού συμβούν αυτές οι αλλαγές ήταν πολύ δύσκολη» δήλωσε ο Πάμετ στο περιοδικό Men’s Health. «Ζύγιζα σχεδόν πάντα 110 κιλά και έτσι είχα συνηθίσει να βλέπω τόσο εγώ όσο και οι φίλοι μου και η οικογένειά μου, τον εαυτό μου».
Για τον Πάμετ, τα δύσκολα άρχισαν όταν τραυματίστηκε στο γόνατό του και ήταν 20 χρονών. Συνέχισε την ζωή του χρησιμοποιώντας το ως δικαιολογία για τα πάντα στη ζωή του. «Απλά καθόμουν και περίμενα κάτι καλό να μου συμβεί αντί να βγω εκεί έξω και να κάνω κάτι για να αλλάξω αυτή την κατάσταση» είπε.
Αυτή η περίοδος αναμονής για κάτι καλύτερο διήρκησε περισσότερο από δύο χρόνια. Εκείνη την εποχή, ο Πάμετ είπε ότι «ανέπτυξε σοβαρό άγχος και κατάθλιψη όπου ουσιαστικά κλείστηκε στον εαυτό του και το φαγητό και η ζάχαρη έγιναν οι δύο καλύτεροι φίλοι του.
«Απέφευγα τις οικογενειακές συγκεντρώσεις και τις εξόδους επειδή δεν είχαν δει πως είχα καταλήξει μετά από χρόνια κακών συνηθειών και φαγητού» είπε. Αλλά αυτός ο φόβος κατέληξε να είναι ο καταλύτης. Το πρώτο βήμα για τον Πάμετ ήταν η επανεκτίμηση των διατροφικών του συνηθειών και η αλλαγή τους προς το καλύτερο.
«Ήταν απίστευτα σκληρό, και ξέφυγα της πορείας μερικές φορές, αλλά αν θέλετε κάτι πολύ, θα πρέπει να παλέψετε για να φτάσετε εκεί» είπε. Γι’ αυτόν, η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να αποφύγει τελείως την ζάχαρη. Στη συνέχεια, αποφάσισε να πάει στο γυμναστήριο. Παρόλο που τον στοίχειωνε ένας τραυματισμός και ήταν υπέρβαρος, ο Πάμετ, ως αθλητής, ήξερε τι έπρεπε να κάνει και έθεσε μικρούς στόχους για τον εαυτό του, που τον βοήθησαν πολύ.
Μετά από τρεις εβδομάδες στο νέο του τρόπο ζωής, η μητέρα του, του έστειλε μια φωτογραφία. Μέσα σε αυτές τις 21 ημέρες, ο Πάμετ είχε χάσει περίπου 10 κιλά. Και φαινόταν.
«Η αλλαγή ήταν δραματική» εξήγησε ο Πάμετ. «Την ανάρτησα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γιατί ήμουν πολύ περήφανος. Τα σχόλια υποστήριξης και συμπαράστασης ήταν απίστευτα κι αυτό με έκανε να νιώθω πως έπρεπε να συνεχίσω όχι μόνο για τον εαυτό μου αλλά και για τους άλλους. Ήθελα να γίνω ένα πρότυπο και δεν ήθελα να δείξω στους άλλους ότι ήμουν κάποιος που θα μπορούσα να τα παρατήσω στα δύσκολα».
Ένα άλλο πλεονέκτημα από την απώλεια βάρους ήταν το γεγονός πως ο πόνος στο γόνατο υποχωρούσε αργά. Καθώς συνέχισε να χάνει βάρος, η πίεση σιγά σιγά γινόταν μικρότερη και οι μύες του συνέχισαν να δυναμώνουν. «Απλά έπρεπε να κάνω πράγματα που δεν θα ασκούσαν περαιτέρω πίεση στο γόνατό του αλλά εξακολουθούσα να γυμνάζομαι» είπε. «Υπήρχαν επίσης και ψυχικά δύσκολες στιγμές και υπήρξαν στιγμές που επέστρεφα στο σπίτι κλαίγοντας ή έτοιμος να τα παρατήσω. Αλλά πάντα θυμόμουν ποιος ήταν ο απώτερος στόχος και το αίσθημα που θα είχα αν τελικά τα κατάφερνα».
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
16°
