Στο πρώτο παιδικό πάρτι της χρονιάς, Σαββατιάτικο βράδι στην Πλάκα, μαμάδες και μπαμπάδες πίναμε τα ποτά μας ανάμεσα στα μικρά τέρατα που μας περιστοίχιζαν. Χαλαρωμένοι στο τέλος της μέρας, μοιραζόμασταν την ανάμνηση των διακοπών –όσο ήταν ακόμα φρέσκια– και τις αγωνίες για τη χρονιά που ξεκινούσε.
Βάζαμε στη συζήτηση ιδέες για φθινοπωρινές αποδράσεις και αθηναϊκές βόλτες, καλωσορίζοντας τις πρώτες μέρες της επιστροφής στην κανονική ζωή. Μες στις κουβέντες, κάποιος απ΄ την παρέα έριξε την ιδέα για μια ολοήμερη βόλτα στη θάλασσα την επομένη. Μαζεύαμε παρουσίες όταν μια από τις μαμάδες ψέλλισε πολύ διστακτικά: «Να το κάνουμε αργά, γιατί το πρωί… έχω προπόνηση». Την κοίταξα με τη βεβαιότητα πως είχα διαβάσει τη σκέψη της, όταν συνέχισε ακόμα πιο αμήχανα: «Ετοιμάζομαι για τα πέντε χιλιόμετρα στο μαραθώνιο της Αθήνας».
Την αναγνώρισα αυτή τη στιγμή, θαμμένη στη δική μου μακρινή μνήμη μα πάντα προσβάσιμη με την πρώτη ευκαιρία ανάκλησης. Είναι η στιγμή που αυτό που λες δεν είναι μόνον ωρολόγιο πρόγραμμα της Κυριακής, μα βαθύτερη παραδοχή και στοχείο αυτοχαρακτηρισμού. Η στιγμή που καταλαβαίνεις πως οι δρόμοι σε κατέκτησαν, έχοντας βρει μια στέρεα θέση μέσα σου. Η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι με καθαρότητα πως αν το τρέξιμο είναι σημαντικό για σένα –η προσπάθεια, η ελευθερία, ο ανοιχτός δρόμος– πρέπει να βρεις τρόπο να το υπερασπιστείς και να το διεκδικήσεις.
Έχοντας γνωρίσει δεκάδες φίλους των δρόμων στα πρώτα τους βήματα, κάποτε προσπαθώ με την ψύχραιμη ματιά της απόστασης να καταλάβω πότε γίνεται κανείς δρομέας. Ποια είναι εκείνη η μία στιγμή που τον βγάζει από τη χορεία εκείνων που απλώς τρέχουν κι ορίζει το πέρασμά του στον κόσμο των δρομέων. Μετά από πολλή σκέψη, πιστεύω πως δεν είναι θέμα «παλαιότητας», ούτε θέμα εξοπλισμού. Δεν είναι, σίγουρα, ούτε θέμα επιδόσεων – καθώς, όσο κι αν κάποτε ξεγελιόμαστε, ο δρομέας δεν κρίνεται από την ταχύτητα. Η δρομική του υπόσταση ορίζεται αφενός από την αφοσίωση στο τρέξιμο και αφετέρου από την αντιμετώπισή του ως αθλήματος αφ΄εαυτού, όχι ως προετοιμασίας για κάτι άλλο. Ναι, όσο απλοϊκό κι αν ακούγεται, ο δρομέας τρέχει για να τρέχει. Όχι για να παίξει μπάσκετ μετά, για να σηκώσει βάρη στο γυμναστήριο ή να πιει μια μπύρα παραπάνω χωρίς τύψεις, μα για να αναμετρηθεί με το δρόμο, το χρόνο και τις δυνάμεις του. Τρέχει για τη χαρά που γεννά μέσα του, πέρα από ενδορφίνες, η επανάληψη των βημάτων στο χώμα. Αναγνωρίζει το τρέξιμο ως στοιχείο ταυτότητας και βασικό συστατικό της ανθρώπινης εμπειρίας του. Κι όταν δεν τρέχει, όλο γυρίζει τη σκέψη στους δρόμους: σ’ αυτό που έκανε, σ’ αυτό που θα κάνει, σ’ αυτό που θα μπορούσε ή θα ήθελε να είχε κάνει.
Ο «τζόγκερ», συχνός ή περιστασιακός, τρέχει χαλαρά – σαν προοίμιο, σαν διάλειμμα, σαν απασχόληση που, όσο και να τον βοηθά, δεν αλλάξει σε τίποτα τον αυτοπροσδιορισμό του. Αντίθετα, ο δρομέας ζει κάτι που μπορεί να προσδιοριστεί με όρους έρωτα: προσμονή, «κόλλημα», μια εμμονική σχέση με ό,τι θυμίζει αυτό που αγαπά, ροπή στην απογοήτευση όταν κάτι στραβώνει. Όλα αυτά χτίζονται και σταθεροποιούνται με χιλιόμετρα. Μα δεν μετριούνται έτσι. Δεν έχουν ως ελάχιστη προϋπόθεση κάποιο χρόνο ή κάποια απόσταση. Μέτρο τους είναι μόνον το αντίκρισμα εντός...
Αυτή την εβδομάδα μας απαντά ο Μάνος Μίντζης 32 ετών, επαγγελματίας αθλητικού μάνατζμεντ.
Ο τερματισμός στο Μαραθώνιο αποτελεί προσωπικό στοίχημα για το νεαρό άνδρα, που επιλέγει να προσπαθήσει για το καλύτερο δυνατό, με την ομάδα της WIND
Ο Μάνος είναι απόφοιτος της γυμναστικής ακαδημίας, ενώ από τα πρώτα παιδικά του χρόνια ασχολείται με τον αθλητισμό, κυρίως με ομαδικά αθλήματα αλλά και με τον στίβο στις μεσαίες αποστάσεις. Φέτος, σε λίγες μέρες θα δοκιμάσει τις δυνάμεις του στα 5χλμ του κλασσικού Μαραθωνίου της Αθήνας.
«Βλέπω ότι όλο και περισσότερος κόσμος, και πάρα πολλοί φίλοι και γνωστοί έχουν βάλει το τρέξιμο στη ζωή τους και αυτό με παρακίνησε να λάβω και εγώ μέρος. Μιας και είναι η πρώτη φορά, θα επιλέξω την μικρότερη διαδρομή», εξηγεί. «Εκτός από το επαγγελματικό μου ενδιαφέρον, η συμμετοχή στο Μαραθώνιο είναι ένα προσωπικό στοίχημα με τον εαυτό μου», συμπληρώνει. Και για να το κερδίσει, ο Μάνος με σύστημα και πειθαρχεία, προπονείται τρεις με τέσσερεις φορές την εβδομάδα.
»Είμαι ευτυχής που στην πρώτη μου συμμετοχή θα είμαι μέλος της WIND Running Team, ώστε να έχω και την ανάλογη υποστήριξη», τονίζει. Το γεγονός ότι η ομάδα τρέχει για καλό σκοπό, όμως δίνει στο Μάνο ένα ακόμα βασικό κίνητρο για να την επιλέξει. «Φέτος με κάθε συμμετοχή με τη φανέλα της, η εταιρία δωρίζει ένα ποσό στην ΕΛΕΠΑΠ και τη ΦΛΟΓΑ, δυο μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς με μεγάλο έργο δίπλα στα παιδιά με αναπηρία και στα παιδιά με νεοπλασματική ασθένεια αντίστοιχα. Θεωρώ ότι αυτός είναι ένας πολύ καλός λόγος για να βάλω και εγώ τα δυνατά μου, προσπαθώντας για το καλύτερο σε αυτό το Μαραθώνιο, παρέα με τη WIND Running Team», επισημαίνει.
Ο Μάνος σκοπεύει εφεξής να συμμετέχει σε περισσότερες διαδρομές: «Άλλωστε η outdoor γυμναστική προκαλεί ευεξία και δίνει ένα αίσθημα ελευθερίας. Ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με τη φύση, την πόλη του και με τους συνανθρώπους του. Ο σύγχρονος Έλληνας έχει την ανάγκη από τέτοιας μορφής εκτόνωση και πιστεύω ότι ακόμα περισσότερος κόσμος θα το εισάγει στον τρόπο ζωής του», διαπιστώνει.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
12°
Ο τερματισμός στο Μαραθώνιο αποτελεί προσωπικό στοίχημα για το νεαρό άνδρα, που επιλέγει να προσπαθήσει για το καλύτερο δυνατό, με την ομάδα της WIND
